Het plan en het vertrek
Zondag 23 juli 2017. Onderweg.

We zitten in het vliegtuig naar Abu Dhabi. We zijn inmiddels zo’n vijf uur onderweg en hebben nog twee uur te gaan. De tijd vliegt voorbij met eten, drinken en films kijken. Anwar zit naast zijn grote broer, ik zit naast Mayra. Marjan zit alleen en probeert nog een beetje te slapen omdat dat de afgelopen nacht niet zo goed gelukt is.

Het plan om naar Sri Lanka te gaan is eind vorig jaar ontstaan. We hebben na onze vakantie vorig jaar in Frankrijk zelfs nog even getwijfeld om een vouwwagen te kopen, maar het ‘verre reizen virus’ zat toch te diep. Toen hebben we ook nog zitten twijfelen over Costa Rica. Costa Rica leek ons erg leuk, maar er zijn ook veel activiteiten waar Anwar nog net te klein voor is. Dus toen zijn we uiteindelijk op Sri Lanka uitgekomen. Voor ieder wat wils van tempels tot stranden en olifanten.

In december hebben de tickets geboekt. Ons eerste idee was om geen, of weinig hotels te gaan boeken en het eropaan te laten komen. Maar een week of vijf van tevoren bleek toch dat er al veel van de mooie hotels op ons lijstje vol geboekt waren. Toen hebben we uiteindelijk toch alle hotels nog maar uitgezocht en geboekt. Dit was nog best een stevige klus, maar uiteindelijk hebben we zeven adressen vastgelegd. Hoe we ons gaan verplaatsen zien we wel; trein, bus, auto. Het loopt wel los. Het is per slot van rekening maar een eiland... Toch? We zien wel.

Vanmorgen rond een uur of acht heeft vriendin Kirstin ons naar Schiphol gebracht. Ze voelde zich niet helemaal lekker, maar kon het toch opbrengen om vroeg op te staan en ons een efficiënte en prettige start van onze reis te geven.
Zoals ik begon met schrijven verloopt de reis goed. De rust en ontspanning begint al een beetje te komen. Het valt ook duidelijk te merken dat Anwar wat groter wordt. Hij weet goed wat hij wil (en wat hij niet wil) en voelt zich klaarblijkelijk goed thuis in het vliegtuig. Mayra vindt de turbulentie en de bochten wel een beetje spannend. Er wordt onderweg niet veel geslapen. Wij doen en paar hazenslaapjes en Morris en Mayra slapen ook niet veel meer dan een uurtje. Anwar pakt nog wel een uurtje of twee, maar voor iedereen is dit te weinig.

23jul (400x300)

 

Een markt met een luchtje
Dinsdag 25 juli 2017. Negombo, Sri Lanka.

We zijn inmiddels bezig aan de tweede dag in Sri Lanka en we beginnen in ons vakantieritme te komen. Even terug in de tijd vanaf de aankomst: De aankomst verloopt vlot. We landen ‘s ochtends vroeg rond zes uur. Alle tassen zijn er en we komen zonder problemen door de douane. Na enige strubbelingen met de geldautomaat (ik deed steeds een paar nullen te veel... ff wennen) boeken we een taxi. Iedereen om ons heen wil ons in hun taxi hebben, maar we hadden van tevoren al uitgezocht dat de beste optie de officiële airport taxi is. Het is een mooie ruime minivan die ons snel naar de bestemming brengt. Dit is maar ongeveer tien kilometer, dus we zijn er zo.

Het hotel ziet er prima uit. Er staan drie grote huizen rond het zwembad. We kwamen al voor achten aan, maar binnen een uurtje zouden we al in de kamer kunnen. Als we echter tot elf uur willen wachten, dan kunnen we ook nog kiezen uit een ander huis wat er qua ligging ook erg mooi uitziet. We gaan voor het tweede huis, maar mogen het eerste huis nog wel even gebruiken om om te kleden enzo. Het heeft ‘s ochtends behoorlijk geregend en het is warm. Het zwembad is dan ook erg aanlokkelijk en rond een uur of negen liggen we allemaal in het zwembad. Afkoelen is er nauwelijks bij, want het water is ook een warm. Rond een uur of twaalf kunnen we in ons nieuwe huisje terecht. Erg volledig en erg fijn. Zelfs Anwar heeft een eigen bed, hoewel we maar vier besteld hebben. Iedereen is wel toe aan een dutje, maar we willen ook wat gaan eten. We besluiten erop uit te gaan voor een stevige lunch, zodat we er vanavond met een kleine snack vroeg in kunnen duiken met z’n allen. We gaan eten bij King Coconut. Een redelijk Westers restaurant aan het strand. Anwar verliest al snel de strijd tegen de slaap en valt naast Marjan op het bankje in slaap. Ook tijdens het eten is hij niet wakker te krijgen. Uiteindelijk nemen we zijn eten mee in een doggy bag. Tussen half acht en negen liggen we er allemaal in.

Vanmorgen hebben we de wekker gezet, want we gaan erop uit. Niemand is echter al helemaal wakker als we om acht uur bij het ontbijt aanschuiven. We krijgen eerst een mooi bord met fruit voorgeschoteld. Vervolgens nog een pannenkoekjes, eitje en toast. En prima ontbijt dat ons en goede start van de dag geeft. Na het ontbijt gaan de met twee tuktuk’s naar de vismarkt. Om met z’n allen in één tuktuk te gaan lijkt ons erg krap. De vismarkt is op het strand. Er liggen hier vele velden met vis te drogen. Voor we uit de tuktuk stappen komt de geur ons al tegemoet. Het is bovendien erg warm. We zien gelijk dat ze grote vissen aan het schoonmaken zijn achter een gebouwtje. Nadat we het vragen mogen we wel even komen kijken. Er worden (jammer genoeg) grote stukken manta gewogen wat ze vol trots vertellen. Ik voel me er niet prettig bij, zeker omdat dat ik twee jaar geleden op Bali nog heb gedoken met manta’s. Prachtige wezens en een zeer indrukwekkende ervaring. Maar ja, wat moet ik eraan doen en wat voor recht heb ik om hier wat van te zeggen. Verderop wordt met kleinere bootjes met grote buitenboordmotoren vis aan

25jul (400x300)

land gebracht. De kleinere vissen worden uit de netten gehaald, nog een keer afgespoeld en gelijk in zout gelegd. Een andere manier van conserveren. Grotere vissen worden op het strand schoongemaakt en het slachtafval gaat met dezelfde manden zo weer terug de branding in een laat een bloedige waas achter. Even verderop bezoeken we de markt zelf. Hier worden de vissen per stuk of deel verkocht. We beginnen allemaal wel veel last te krijgen van de warmte. Vooral Morris heeft last van de warmte in combinatie met de geuren. Als hij even op een stoeprand gaat zitten om uit te puffen krijgt hij direct een plastic stoel aangeboden van een van de vrouwen. Sri Lankezen zijn aardig. De markt is zeker de moeite waard om over te lopen. Je ziet sommige vreemde vissoorten variërend van barracuda tot inktvis. Na ons bezoek aan de markt zoeken we weer twee tuktuk’s om ons weer naar het hotel te brengen. Zo gezegd zo gedaan. Voor een paar euro worden we weer voor de deur afgezet. ‘s Avonds eten we nog bij een leuke tent aan het strand. Onze keuze in het eten begint al meer de Aziatische kant op te gaan, zoals vis en noodles. We duiken er weer op tijd in.

25jul2 (400x300)

 

Over gevangenisbussen en tempels
Woensdag 26 juli 2017. Negombo, Sri Lanka.

We willen het rustig aan doen vandaag en besluiten later op de dag wat te gaan plannen. Ik heb van anderen begrepen dat er ‘s ochtends vroeg een vismarkt is die veel grotere vissen verkoopt, zoals tonijn en haai. Ik zet mijn wekker daarom op zes uur. De avond van tevoren begin ik echter al last van mijn onderrug te krijgen en zes uur ‘s ochtends is de pijn nog een stuk erger. Ik besluit niet te gaan en er weer in te duiken. De pijn blijft wel doorzeuren gedurende de dag. We doen het in elk geval lekker rustig aan. De kinderen liggen de hele dag in het zwembad en wij vaak ook. We hebben ook een leuke klik met Mark en Hendrina en hun kinderen Indy en Sion uit Bodegraven. Ook een zeer reislustig stel met veel ervaring. Zij zijn al aan het einde van hun reis, dus hun tips zijn ook zeker welkom.

26jul (400x300)

Rond half vijf regelen we weer twee tuktuk’s om nog wat dingen in Negombo te bekijken. We gaan eerst naar het oude Nederlandse fort. Hier valt alleen een stuk buitenmuur van te zien en een oude klokkentoren. Als we hier naartoe rijden, komen we langs een stukje haven dat ons sterk aan Jakarta doet denken. Ontzettend veel vuilnis en zwart water. Bah. Er staan nog wel meer delen van het fort overeind (ja, wij Nederlanders gingen voor kwaliteit in de zeventiende eeuw...), maar daar kun je nu niet naar binnen omdat dit een gevangenis is. Als we bij de ingang staan kijken horen we opeens de toeter van de gevangenis bus vlak achter ons. We schrikken ons een hoedje. De bewaker staat dreigend met een bos handboeien aan zij riem te zwaaien als hij ons voorbij rijdt. We zijn aardig onder de indruk van de plotselinge bus met gevangenen, maar vooral Mayra komt hier nog een paar keer op terug bij ons met wat vragen. We stappen weer in de tuktuk en rijden naar de hindoeïstische tempel die op de heenweg gesloten bleek te zijn. Dit is een leuke tempel, maar niet om nu echt van warm te draaien. Ze zijn binnen bezig met mooie bloemen een soort praalwagen te versieren. Als onze chauffeur uitlegt dat de bloemen echt zo’n prachtige felle kleur hebben moet Mayra wel even lachen, omdat we zagen dat vijf minuten eerder iemand met een spuitbus de bloemetjes aan het bijspuiten was. Later rijden we nog langs de haven en het kanaal wat wij Hollanders lang geleden al hebben gegraven (zie je wel, kwaliteit...). Wel leuk om even rond te kijken, maar niet om gelijk over naar huis te schrijven.

26jul2 (400x300)

De laatste stop is een boeddhistische tempel. We lopen naar binnen door een nagemaakte bek van een luipaard. De monnik doet speciaal voor ons in sommige kamers het licht aan een vertelt aan de hand van muurschilderingen en kitsch-achtige beelden een uitgebreid verhaal over de levensloop van boeddha. Wel leuk, maar een tikje te ingewikkeld en uitgebreid. Uiteindelijk worden we nog geacht in het donatie boek te schrijven en (enigszins verplicht) een vrijwillige donatie te doen.... Buiten de tempel ruikt Marjan de geur van een bloem die ze al eerder had geroken bij het hotel. Nu komt ze erachter dat het vaak een struik met kleine witte bloemen komt. Heerlijk. Als we weer richting hotel rijden begint het al donker te worden.

Nadat we weer zijn afgezet (letterlijk dan) gaan we op zoek naar een restaurant. We kunnen het vanavond niet zo goed vinden. Wij willen nu toch wel aan de curry, maar het overgrote aanbod bestaat uit westers eten. Bij de Italiaan ruikt het bovendien heerlijk, maar we weerstaan de verleiding. Uiteindelijk ouwehoert Marjan wat met een jongen in de straat die ons een winkel in wil lokken. Hij zegt dat een restaurant verderop heerlijke curry serveert. Hij zegt dat als het niet lekker is dan betaalt hij de rekening. We lopen er heen en zien dat het restaurant er goed uit ziet. We zijn hier eerder aan voorbij zijn gelopen omdat er niemand zat (meestal geen goed teken). Het is een leuk restaurant met open keuken. Ook prettig. Hij gaat enthousiast voor ons aan de slag en een halfuurtje later zitten wij aan een heeeerlijke curry. De kinderen krijgen een vers gemaakte cheeseburger. We smullen allemaal. Hij wil ook graag een praatje maken en vertelt honderd uit over zijn avonturen en kinderen. Hij vertelt ook dat hij de eigenaar is van een stuk of vier winkels en dat hij in Duitsland heeft gestudeerd. In het begin hadden we nog medelijden met hem en zijn lege restaurant, maar het medelijden laten we snel varen na die verhalen. Misschien wil hij het helemaal niet zo druk hebben....

We hebben bij ons hotel ook al geïnformeerd voor vervoer voor morgen naar Dambulla en vragen hem ook nog of hij iemand kent die ons daar heen kan brengen. Hij belt even en een minuut later staat daar diezelfde jongen die dit restaurant had aanbevolen voor ons neus. Hilarisch natuurlijk. De prijzen blijken nagenoeg gelijk te zijn, dus we kiezen voor de taxi via het hotel. Meestal is dat een betere garantie dat de chauffeur ook daadwerkelijk komt opdagen.

 

Waar is die krokodil?
Donderdag 27 juli 2017. Dambulla, Sri Lanka.

Vandaag is een reisdag. Na het ontbijt duiken de kinderen nog even het zwembad in en hebben wij de handen vrij om de tassen te pakken. Dit gaat voorspoedig en rond half twaalf gaan we op weg in een ruime minivan richting Dambulla. De chauffeur rijdt rustig en assertief. De bussen die overal als idioten voorbij komen scheuren zijn wel tekenen van hoe de verkeersregels hier in elkaar zitten. Het recht de sterkste heeft hier zeker de overhand. Het is een rit van drie en een half uur. En uurtje voor we er zijn vraagt hij of we nog een pitstop nodig hebben. Ik zeg nee, maar vraag hem om te stoppen bij een goede plek om wat fruit te kopen. Even later stopt hij bij een fruitkraampje en is de auto al uit voor we er erg in hebben. Ik krijg mijn deur niet open en voor ik het weet zit hij al weer een geeft ons een tros bananen met de opmerking ‘present from Sri Lanka’. Erg lief van hem maar niet helemaal onze bedoeling. We peuzelen wel een paar banaantjes op en vragen hem ook nog uit te kijken naar mango ‘s als ander fruit. Even later stoppen we weer. De chauffeur gaat met ons mee en vraagt of we het leuk vinden dat hij wat foto’s maakt. Hij kent de camera omdat hij ook zoiets heeft. Ik vertrouw hem dat wel toe en hij klikt maar raak als we drie kilo mango’s (twee soorten), en een kilo passievruchten kopen. Heerlijk! Dit is waar we van houden!

27jul (400x300)

De kinderen staan nog even op standje passief en blijven in de auto met hun luisterboeken en muziek. Even later vervolgen we onze reis voor het laatste stukje. Als we door Dambulla rijden denken dat we er zijn, maar we rijden nog een kilometer of acht verder voordat we aankomen bij MPS Village. We willen snel naar de kamer en het terrein bekijken, maar moeten eerst een verplicht welkomstdrankje drinken. De kamers (twee aparte kamers) zijn mooi, maar het lijkt hier wel behoorlijk uitgestorven op het terrein. We zien niemand een hebben geen faciliteiten op onze kamer om bijvoorbeeld een kop nescafé koffie te maken. Het zwembad ziet er goed uit en is groot. De kussens op de stoelen zien er weer niet uit. We weten niet helemaal wat we hier aan hebben en lopen wat vertwijfeld rond en proberen te schakelen. Er is wel een leuk verhaal dat er een krokodil in het aangrenzende meer zit, maar die laat zich niet zien. Als we een rondje lopen over het terrein lopen oppert Marjan het idee om gelijk maar door de achteruitgang in het hek op onderzoek uit te gaan in de omgeving. Binnen de kortste keren lopen we midden door de velden met gewassen die nog het meest doen denken aan rijstvelden. We lopen hier een klein uurtje rond een wisselen vriendelijke glimlachen en ayubowans (goedendag) uit met de werkers. Ze vinden het klaarblijkelijk ook wel interessant om die bleke koppen in hun velden te zien rondwandelen. Vooral Anwar trekt bekijks. We komen om nog langs twee vreemde sub-locaties van een ander hotel. Eerst zien we een grote brug die uitkomt bij een soort massagesalon midden in de rijstvelden en even later zien we een zwembad midden tussen de rijstvelden. Beiden kijken niet echt in gebruik, maar zijn erg mooi aangelegd.

27jul2 (400x300)

Even later lopen we weer terug naar het hotel. Het lijkt in elk geval dat we behoorlijk vast zitten als we er niet op uit gaan. De prijzen zijn hier ook fors (in verhouding dan). Als we vragen naar de mogelijkheden voor het avondeten krijgen we een menu voorgelegd. Tot onze teleurstelling staan hier alleen maar Westerse gerechten op. Geen enkele curry te bekennen. Rare jongens. Uiteindelijk krijgen we het voor elkaar dat we een waterkoker en kopjes op de kamer krijgen. Bovendien eten we vanavond ‘off-menu’ curry! De curry smaakt ook nog eens prima. Ons hotel (MPS Village) is inmiddels wel vol. Er is een groep met een stuk of twintig jongeren uit een Scandinavisch land en nog een Nederlands stel met twee tieners. Zij zijn vandaag olifanten wezen kijken met een safari op anderhalf uur rijden van hier. We wisselen wat ervaringen uit. Wel een aardig stel, maar ze lijken wel minder goed voorbereid te zijn dan wij. Ze zitten ook in Kandy tijdens het Perahera festival, maar zijn niet op de hoogte van het Perahera festival. ’s Avonds als de kinderen er in liggen komen wij ook weer een beetje tot onze positieven. We hebben echter nog geen concreet plan voor morgen. We gaan hier nog wat onderzoek voor doen in de reisboeken. We besluiten morgen de dag rustig te beginnen en niet gelijk een zware dag in te plannen.

 

Naar de grottempels
Vrijdag 28 juli 2017. Dambulla, Sri Lanka.

Vandaag beginnen we inderdaad rustig. Het ontbijt is hier een buffet en is redelijk goed. Daarna moet er toch echt eerst worden gezwommen. Het zwembad is groot en prima. Het uitzicht op het meer is ook erg mooi. We zien de vissen uit het water springen en de aalscholvers en ibissen druk jagen. De krokodil laat zich nog niet zien. We twijfelen of die er wel is. Het Nederlandse gezin is, met uitzondering van moeders, vandaag naar de Leeuwenrots in Sigirya. Moeders kan niet zo goed klimmen, dus zit zij aan het zwembad te lezen. Leuk voor Marjan om even een praatje mee te maken. Rond lunchtijd komen ze weer terug, maar zijn niet erg onder de indruk van de ervaring alhoewel ze het wel leuk vonden.

28jul (400x300)

Weer terug op onze kamer maak ik een paar kilo fruit klaar met mijn zakmes. We lunchen heerlijk van onze mango’s, passievruchten en watermeloen die samen met een paar sultana’s en prima basis zijn voor de lunch. We bestellen een tuktuk om ons naar Dambulla (8km) te brengen. In tegenstelling tot in Negombo besluiten we ons gezin in één tuktuk te proppen. Dit lukt best goed, maar comfortabel is anders. We gaan vanmiddag naar de grottempels. Dit zijn vijf grotten waar allemaal boeddhabeelden in staan van meer dan 2000 jaar oud. We worden bij de achteringang afgezet, wat een goed idee blijkt te zijn, want dit scheelt aanzienlijk in traplopen doordat dit veel hoger ligt dan de vooringang. Dan komen we ook nog een BN’ner tegen. Maya herkent Tim van checkpoint. Als we een nogal gemiddeld type backpacker zien lijkt ons dat sterk, maar het blijkt hem wel te zijn. Even later gaat Mayra na wat aandringen toch nog even met Tim op de foto. De grotten zijn erg mooi en indrukwekkend. We hebben onze slippers van tevoren in bewaring voor 25 roepias (15 cent), wat een beetje vreemd aanvoelt, maar zoals een dag later zal blijken z’n geld dubbel en dwars waard is.

28jul2 (400x300)

We hebben leuke interacties met de Sri Lankezen en hebben het prima naar ons zin. Onderweg naar beneden kunnen we in de verte de leeuwenrots zien liggen. We worden verderop aangestaard door irritante apen, maar het gaat allemaal prima. Ik heb mijn selfiestick klaar voor een tegenaanval. Eenmaal beneden willen we wat gaan eten. We denken niet zo ver van het centrum af te zijn, maar het blijkt toch nog ruim twee kilometer te zijn. Maar met ongeveer een euro en een tuktuk is zo’n probleem snel verholpen. We lezen in ons boek dat Ben Toto wordt aanbevolen om te gaan eten. Dit is ook wat de tuktuk chauffeur aangeeft als goede optie (commissie?). Dus we gaan dat proberen. Het is vooral een bakkerij/restaurant voor locals. Na een beetje twijfelen zoeken we een tafeltje. Er is geen airco, maar ventilatoren. De warmte went snel en we bestellen lokale gerechten. We eten allemaal Kottu. Deels met vlees en deels met groente. Kottu is een soort deeg met groente en vlees. Het deeg bestaat uit een soort roti pannenkoekjes die met veel herrie in reepjes worden gehakseld met twee grote plamuurmessen. We zijn per persoon voor het gerecht iets meer dan een euro kwijt en we smullen tot we niet meer op kunnen. Ook het mangosap gaat er bij Marjan en mij prima in. De bediening is van het soort ‘niet lullen maar poetsen’, maar staan direct voor je klaar en zijn erg vriendelijk. Met z’n allen heerlijk gegeten voor minder dan 7 euro (totaal!). We vinden dit heerlijk. Bij het bakker/supermarktdeel nemen we van alles mee om te proeven en water om dit niet in het hotel te hoeven kopen (vijf keer zo duur!). Als we alles in onze rugzakken hebben gepropt zoeken we een tuktuk die ons weer naar het hotel brengt. Dit lukt vlot en na een erg snelle rit in het donker komen we weer in ons hotel waar we er weer vroeg in duiken.

 

Over oververhitte tempels en gestolen slippers
Zaterdag 29 juli 2017. Anuradhapura, Sri Lanka.

Vandaag staat de wekker om half zeven. We gaan een lange dag met tempels tegemoet. Om acht uur worden we in een busje opgepikt om naar Anuradhapura te gaan. Als we een half uur onderweg zijn, dan ziet Marjan ineens vlekken. Dit is een teken dat ze migraine gaat krijgen. We besluiten gelijk om te keren naar het hotel. Meestal is er in zo’n geval maar een remedie en dat is snel platliggen in een stille, donkere kamer. Maar na twee paracetamols en vijf minuten lijkt ze toch weer wat op te knappen, dus keren meteen weer om en hopen er het beste van. Als we aankomen in Anuradhapura blijkt het hier stikdruk te zijn. De chauffeur kan niet langs de tempels rijden, omdat de wegen tussen de tempels afgesloten zijn. Bij het kopen van de toegangsbewijzen (25 USD pp! En kinderen vanaf 6 voor half geld) zegt hij dat we moeten aangeven dat Anwar (4) en Mayra (10) nog geen zes jaar zijn. Hij praat nog even met een bewaker en net voordat ik naar de kassa loop zegt hij dat ik alleen kaartjes moet kopen voor de volwassenen. Het zal wel. Even later lopen we in de richting van de tempels en in korte tijd zijn we nat van het zweet. Wat we zien zijn stupavormige tempels en heeeel veel mensen, vooral in het wit.

De tweede tempel die we zien is indrukwekkend groot. De slippers moeten zoals gewoonlijk uit en laten we achter bij andere slippers. We zijn maar even binnen, want alles rond de tempel is in de brandende zon en we branden onze voeten aan de stenen. Het thermometertje dat aan onze tas hangt geeft 39(!) graden aan. We staan nog even onder een boom en er worden nog wat selfies gemaakt met onze kinderen en dan zoeken we onze slippers weer op. Alleen tot mijn schrik zijn mijn slippers nergens te vinden. Ik vrees het ergste en dat wordt bevestigd als we met wat omstanders praten. Diefstal van slippers blijkt hier vaker voor te komen en de meeste mensen nemen hun slippers dan ook in de hand of tas mee. Het was wel handig geweest als iemand dat ons ook van tevoren had verteld. Ik had net voor mijn vakantie nieuwe REEF slippers gekocht voor ruim vijftig euro omdat ik daar erg goed op loop. We zijn erg verontwaardigd, boos, maar vooral ook teleurgesteld in Sri Lanka om deze actie. Ik vloek nog even alles bij elkaar, maar het helpt niet. De omstanders zijn weer vriendelijk, maar deze rotte appel heeft de boel wel verpest voor de velen die het wel goed bedoelen. Vanaf dat moment kan ik ook niet meer goed uit de voeten, want ik brand overal mijn voeten. We zijn inmiddels ook door ons water heen. Er wordt overal veel water gedronken, maar er is geen flessenwater te zien. Gelukkig zien we even later wel een verkoper die verzegelde flessen verkoopt. We slaan weer drie liter in. Een man dat vertelt ook dat ze verderop wel slippers verkopen. Gelukkig hebben ze ook nog slippers in mijn maat (nou ja, bijna dan). Even later ben ik de trotse eigenaar van nieuwe slippers voor anderhalve euro. Ik vrees echter dat ze niet in de buurt van het comfort komen van mijn oude nieuwe slippers en niet zo lang mee zullen gaan. Grrr. Het blijft erg, erg warm en druk. De mensen zijn zeker vriendelijk en wij, samen met de kinderen zijn een soort attractie op zich. Vooral de kinderen krijgen continu aaien en vriendelijke knijpjes. Weer vooral Anwar met zijn blonde haren. We blijven echter veel last houden van de warmte, maar ook zeker van de drukte. Het zijn drommen mensen waar we soms letterlijk in worden meegesleept.

29jul (225x300)29jul2 (400x300)

We beginnen ook behoorlijk last van hoofdpijn te krijgen en besluiten dat het welletjes is geweest voor vandaag en proberen ons te oriënteren waar we zijn. Dit valt nog niet mee. We wijzen alle vier een andere kant op als we naar de locatie wijzen waar we denken dat het busje staat. Gelukkig spot ik de grote tempel, waardoor we weer een oriëntatiepunt hebben. Een kwartier later zijn we weer bij de auto. Onze chauffeur lijkt niet erg onder de indruk van de slipperdiefstal en onze problemen met de hitte als we hem hierover vertellen. Hij vraagt of we nu naar Minihatale willen. De tweede stop die we voor vandaag gepland hadden. We geven aan dat we dit niet meer trekken. Hij lijkt wel haast te hebben om uit het tempel gebied weg te komen en laat ons vervolgens nog een paar leuke tempels zien, waarvan de laatste indrukwekkend groot is. Daarna rijden we weer anderhalf uur terug naar Dambulla. Onderweg is het mijn beurt om zware hoofdpijn te hebben en ik word zelfs nog even behoorlijk misselijk. Later gaat het gelukkig weer over. We kijken nog of er in Dambulla misschien winkels zijn die betere slippers hebben, maar dat lijkt niet het geval. Ik neem nog wel een paar reserve mee voor het geval die andere uit elkaar vallen. Onderweg valt er voor het eerst een echt dikke bui. Volgens de chauffeur de eerste in vijf maanden. Eenmaal in het hotel barst het onweer volledig los en valt er in korte tijd heel veel regen.

 

Pauwen in onze achtertuin
Zondag 30 juli 2017. Dambulla, Sri Lanka.

Na de zware dag van gisteren maar even rustig aan beginnen vandaag. We zijn van plan om later op de dag naar de fruitmarkt in Dambulla te gaan en daar ook een hapje te eten. Na het ontbijt gaan we eerst een wandeling doen. Om aan de andere kant van het meer naast ons hotel te komen moeten we via het terrein van een ander hotel. Het mannetje aan de poort laat ons door nadat hij zijn baas heeft gebeld voor toestemming. We lopen door een mooi gebied waar allerlei gewassen worden verbouwd. Er schijnt ook een pauwenfamilie te wonen die we ook al een aantal malen naar elkaar hebben horen schreeuwen. We vangen inderdaad een paar glimpen van de pauwen op, maar ze zijn behoorlijk schuw. We zien ook nog veel wild onderweg, van varanen tot ijsvogels tot bomen volgehangen met heel grote vleermuizen (vliegende honden ofzo?) die ‘s avonds als het donker wordt massaal op jacht gaan. Als we verder over het terrein van het hotel lopen komen we erachter dat dit wel erg luxe is. De huisjes/kamers liggen vaak meer dan honderd meter uit elkaar en zien er erg strak uit. Het personeel dat we zo nu en dan tegen komen is vriendelijk en wil van alles uitleggen. Ik voel me nog steeds niet fit en als we uitgewandeld zijn ga ik even plat. Ik voel me steeds minder goed en begin ook koorts te krijgen en slaap veel. Het plan van de fruitmarkt valt in het water omdat ik geen zin meer heb om eropuit te gaan. Het avondeten doen we dus ook weer noodgedwongen in het hotel. Het smaakt me niet en duik er snel weer in een maak een lange nacht.

30jul (226x300)30jul2 (225x300)

Een heerlijke klim, maar niet op de leeuwenrots
Maandag 31 juli 2017. Sigiry, Sri Lanka.

Vandaag gaan we op tijd op pad naar Sigirya. Dit is een grote rots van zo’n 200 meter in een relatief vlakke omgeving. Ik pep mezelf op met een combi van paracetamol en ibuprofen (doet altijd wonderen bij mij), wandelschoenen aan en gaan. We hadden van tevoren al het nodige gelezen en twijfelen erg naar welke berg we moeten gaan. De leeuwenrots is werelderfgoed en is naast een berg ook nog te waarderen om zijn fresco’s en de fundamenten van een paleis dat er ooit bovenop heeft gestaan. Het is bij de leeuwenrots altijd erg druk en je beklimt hem in de file in de blakende zon. De andere optie is de Pidurangula berg. Deze berg is iets minder hoog en biedt naast een beeld van een liggende boeddha en prachtig uitzicht op de leeuwenrots. Bovendien is het hier rustig en is de klim grotendeels in de beschutting van de bomen. Het prijsverschil tussen de twee opties is ook zeker significant. De toegangsprijs voor ons gezin voor de leeuwenrots is ongeveer 75 euro (dit is met korting voor de kinderen!) en voor de Pidurangula is het totaalbedrag 6 euro. Je raadt het al; we hebben voor de Pidurangula gekozen. De klim naar boven is echt geweldig. Het is wel warm, maar het is te doen. Morris vindt het een makkie, Mayra telt de treden (hoeveel ook al weer?) en Anwar doet zijn best en klimt de hele weg zelf omhoog (topper!). Het laatste stuk is wel echt even klimmen en klauteren, maar door een goede samenwerking komen we goed boven aan. Aankomen betekent in dit geval een plat stuk rots de in de schaduw en in de wind met een fenomenaal uitzicht op de leeuwenrots. We blijven hier wel zo’n halfuur zien om van de plek en het uitzicht te genieten. Ronduit geweldig. Uiteindelijk lopen we nog door tot bovenop de berg. Hier heb je een prachtig 360 graden uitzicht. Ook erg leuk, maar het moment van die eerste stop is niet te overtreffen.

31jul (400x300)

De weg terug is ook nog even oppassen, maar dat gaat wederom prima. We zijn trots op onze kids, en het meest op Anwar met z’n korte beentjes. Op weg naar huis stoppen we om nog wat eten mee te nemen. Eerst stopt onze chauffeur bij een eettentjes langs de weg. In eerste instantie ziet dit er nogal toeristisch uit, maar het tegendeel is waar. Er is van alles lokaal te bestellen en af te halen. We mogen iets proeven, maar ik kan vandaag nog niet zo goed tegen de pittigheid, maar Marjan heeft er zin en een neemt stringhopper mee. Later stoppen we nog bij Ben Tote, de bakker, en halen we broodjes en ander lekkers voor de lunch. Mijn tweede dosis van de paracetamol/ibuprofen mix raakt uitgewerkt en ik sta zowat op instorten. Als we in het hotel komen duik ik er gelijk in en val weer in slaap met een redelijke koorts. De rest vermaakt zich heerlijk in het zwembad. Ons voorgenomen etentje in Dambulla voor vanmiddag valt weer in het water. Marjan bestelt voor hun vieren wat eten op de kamer. Later op de avond begin ik me plotseling beter te voelen en de koorts neemt ook af. Gelukkig maar!

 

Naar een idyllisch strand
Dinsdag 1 augustus 2017. Nilaveli, Sri Lanka.

Vandaag is het weer een reisdag. We vertrekken om 11:00 uur richting Nilaveli. Een kustplaats in het Noordoosten van Sri Lanka. Onze chauffeur van de afgelopen dagen heeft een andere rit, dus we gaan vandaag met een nieuwe chauffeur. Dit is een klein grappig mannetje van 65. Hij spreekt slecht Engels, maar is erg aandoenlijk en aardig. We stoppen onderweg nog voor een king coconut. Dit is een oranje kokosnoot die lekkerder schijnt te zijn dan de gewone kokosnoot. Hij stopt bij een vrouwtje aan de kant van de weg die een stuk of wat kokosnoten te koop aanbiedt. We merken wel duidelijk dat het landschap, de mensen en de welvaart onderweg zienderogen veranderen. We komen eerst door een natuurgebied waar veel olifanten in het wild leven en waar het barst van de aanbiedingen van safaritochten. Verderop laten de huizen zien dat hier veel meer armoede heerst en ook zien we meer moslims en tempels van de Tamils naast de boeddhistische stupa’s.

Na vier en een half uur rijden komen we aan in Nilaveli. Het Shahira hotel is nogal basic. Het is wel weer even schakelen na ons vorige hotel. Vooral de bedden en de matrassen zijn Spartaans: planken en minder dan vijf centimeter schuimrubber. Daarentegen zitten we hier vijftig meter van het strand en betalen we niet veel voor onze twee kamers. Het weer is heerlijk als we aankomen in de loop van de middag. Veel van de andere gasten komen terug van het strand. De Nederlandse buurman zegt dat het over een halfuur wel zal gaan regenen, zo ging het de vorige dagen ook. Er pakken zich ook dikke wolken om ons heen samen, dus dat zal dan wel... Wel een teleurstelling, want we kunnen een verfrissende duik nu echt wel even gebruiken. Na een halfuur is het nog steeds dreigend en het onweer alleen nog maar in de verte, dus we besluiten toch om even een heerlijke duik te nemen. Aangekomen bij het strand in onze zwemkleding lijkt dit een goede keus. Heerlijke golven, een blauwe zee en weinig mensen. We duiken er snel in. De watertemperatuur is zo’n 28C en dichtbij het strand zijn de golven klein en rustig en verderop zijn de golven een paar meter (!) hoog. Geweldig! ‘s Avonds eten we bij Imami. Dit is een visrestaurant (net zoals alle restaurants hier) en eigenlijk niet veel meer dan een hut. We eten een moot tonijn (uit de vriezer). Het duurt lang, is erg warm. We verplaatsen de tafel naar een plekje waar het tenminste nog een beetje waait. We spelen en potje autokwartet om de tijd te doden. Het personeel vindt het allemaal leuk. We zijn zowat de enige gasten vanavond.

1aug (226x300)

Erge buikpijn en een crashende telefoon
Woensdag 2 augustus 2017. Nilaveli, Sri Lanka.

We slapen niet geweldig op de slechte bedden. Als ik om half zeven op mijn telefoon kijk schrik ik, wat mijn iPhone zit weinig leven meer in. Ik krijg hem ook niet meer aan de praat zonder hem met een computer te verbinden. In eerste instantie denk ik dat dit lastig wordt gezien de armoede en dat het hier allemaal nog behoorlijk onderontwikkeld is. Even later heeft Morris een goed idee. Hij had een laptop zien staan van de duikschool waar we gisteren een tripje hebben geboekt om te gaan duiken en snorkelen. Straks maar even vragen.

We melden ons op de afgesproken tijd voor het ontbijt in de eetruimte. Het zit er behoorlijk vol. De baas met z’n bediening kunnen het niet aan. Tafelkleed is smerig, vies servet, vier in plaats van vijf bordjes met fruit, nauwelijks in staat de bestelling fatsoenlijk op te nemen. Andere gasten zijn inmiddels ook behoorlijk geïrriteerd. Wij irriteren ons ook en gaan weg en gaan bij een klein eettentje aan de overkant van de weg ontbijten. Simpel, maar oké, zeker gezien de vriendelijke glimlach van de vrouw des huizes.

Als we naar het strand lopen loop ik bij de duikschool binnen. Andy, de manager zegt dat ik zijn Macbook hiervoor in de middag wel mag gebruiken. Gelukkig! Ik voel me behoorlijk onthand. Het strand en de zee zijn heerlijk. We hebben leuke buren, een Oostenrijks (en Duits) stel: Jan, Monica en hun twee dochters Marlena en Sofia. Zij hebben een plekje voor ons vrijgehouden in de schaduw op het strand. Als we in het begin van de middag weer terug willen begint Morris te klagen over buikpijn. We denken eerst dat het van inslikken van zeewater komt, maar de pijn zit meer in zijn darm streek en wordt steeds erger. Even later ligt hij kermend van de pijn op bed met tranen in zijn ogen. We beginnen ons wel zorgen te maken. Als we logisch redeneren komen we toch uit op een voedselvergiftiging. Als het even iets beter gaat zetten we hem op het toilet met de hoop dat het los komt. De pijn houdt heftig aan. Morris geeft zelfs aan dat hij naar huis wil. Dit is een zin die we hem nog nooit tijdens onze reizen hebben horen zeggen en eerlijk gezegd wilden wij dat op dat moment ook. Ik loop even naar de duikschool, want van het hotel verwachten we niet veel. Andy is gelijk bereid te helpen als het erger wordt. Hij heeft aan dat we dan naar een privékliniek moeten gaan in Trincomalee. Hij biedt gelijk aan dat hij ons dan wel brengt met zijn jeep. Een halfuur later lijkt de pijn wat af te nemen en valt Morris in slaap. Als hij later weer wakker wordt lijkt de pijn verder af te nemen. Nog vijf minuten later staat hij ineens op en lijkt het grotendeels over te zijn. We verwachten dat er nog een fikse diarree aan zit te komen, maar dit is niet het geval. Het is voorbij... Gelukkig. Ik ga weer terug naar Andy in de duikschool en probeer mijn iPhone te reanimeren. Ik kan de telefoon helaas niet herstellen. De foto’s en filmpjes die ik erop had staan zijn zo goed als zeker weg. Gelukkig zijn dit niet zo veel en is de schade te overzien. Ik installeer de boel weer een kan hem gelukkig weer gebruiken. Aan het eind van de middag regent het nog een uurtje erg hard. Als het droog wordt eten we bij het family restaurant. Prima eten en service en daardoor natuurlijk meer Nederlanders.

 

De onderwaterwereld
Donderdag 3 augustus 2017. Nilaveli, Sri Lanka.

Vandaag gaan we duiken en snorkelen. We zijn half negen bij de duikschool en worden opgetuigd. We hadden begrepen dat we samen met onze nieuwe Oostenrijkse vrienden met één boot gecombineerd gingen snorkelen en duiken. Dat plan was blijkbaar aangepast, dus ging ik samen met Monica op een boot en de rest van de families op een andere. We gaan wel beiden naar dezelfde plek. Niet helemaal ideaal, want nu moet Marjan met alle kinderen snorkelen. Wij duiken erin onder begeleiding van divemaster Prabath. Het is een leuke, ondiepe duik van maximaal een meter of tien bij ‘White Rock’, zowat naast Pigeon Island. Ik zie murenes, fluitvissen, een aantal schorpioenvissen, koraalvlindertjes en vele anderen. Als we weer boven komen zie ik de snorkelboot met alleen Anwar erin en een been over de rand van een personeelsmannetje van de duikschool. Als ik goed en wel in de boot zit zie ik dat Marjan en Morris ook net aan boord zijn geklommen. Ik zeg dat ik even naar hun wil en zwem naar de snorkelboot. Het blijkt dat de zee te ruw was voor Anwar en dat hij niet durfde. Het waaide ook harder dan verwacht, dus op zich geen probleem. Anwar heeft dus een uurtje aan boord moeten wachten. Wat wel en probleem is, is dat dit duikmannetje op Anwar moest passen en hij is gaan slapen. Hij werd zelfs niet wakker toen Marjan en Morris aan boord klommen en volgens mij sliep hij nog steeds toen ik aan boord kwam. Toen ik begreep wat er aan de hand was heb ik hem toch wel stevig wakker gemaakt en duidelijk gemaakt dat dit niet de bedoeling was. Hij verontschuldigt zich schoorvoetend. Hmm.... Even later zwem ik weer terug naar de duikboot en gaan we een stukje verder varen voor de tweede duik. De tweede duik is wat dieper en er is nog meer van het onderwaterleven te zien. Bij terugkomst maak ik mijn ongenoegen duidelijk aan Andy. Hij verontschuldigt zich en belooft maatregelen nemen.

’s Avonds vragen we ons af of het een goed idee is om samen met onze nieuwe Oostenrijkse vrienden te gaan eten. Morris zegt gelijk dat we dit gewoon moeten vragen. Ja heb je... We besluiten hierin mee te gaan. Jan en Monica zijn gelijk enthousiast. Zij weten een leuke tent op een kwartier wandelen over het strand. Dit is wel een aardig stukje lopen, maar er zijn onderweg veel krabben die voor afleiding zorgen, dus zijn we er zo. Het is onderweg nog wel even schrikken als een paar spelende honden Anwar omverlopen, maar veel meer dan een beetje schrik levert het niet op. Het eten is goed. Ik eet een hele vis met alles er nog op en aan. De kinderen vermaken zich geweldig met elkaar. Ze zitten met z’n allen aan de helft van de tafel, kunnen elkaar niet echt verstaan maar spelen heerlijk spelletjes met elkaar. Eerst Uno van hun en later Croco Loco van ons. Wij praten ook gezellig honderduit met Jan en Monica. Supergezellig. Het is uiteindelijk al half elf als we een tuktuk regelen voor de terugweg.

3aug (400x301)

 

Een onwerkelijke strandtent in Uppeveli
Vrijdag 4 augustus 2017. Nilaveli, Sri Lanka.

Vandaag weer een stranddag ingepland. We trekken weer op met Jan en Monica. We zwemmen en kletsen. De kinderen genieten samen van de golven en doen spelletjes in zee. Rond lunchtijd regelt (de andere) Jan een lading fruit voor ons allemaal. Heerlijk. We gaan in de loop van de middag naar Uppeveli. Dit is een plaatsje dat dichtbij Trincomalee ligt waar we sowieso heen moeten omdat er in Nilaveli geen ATM is. We willen daar dan ook gaan eten in de avond. Jan en Monica waren erg onder de indruk van Fernando’s. Een hippe strandtent, enigszins in het thema Pirates of the Caribbean. We laten ons brengen met een tuktuk. Als we binnen lopen bij Fernando’s zijn we een beetje van slag. Dit is een zeer goed doordacht en uitgevoerd concept. Alles is chill aan deze tent. Het enige dat niet klopt is dat er weinig Sri Lankaans aan zit. De tent had ook in Bloemendaal kunnen staan. Het diner is wel relaxt, maar de jumbo prawns zijn nogal gemiddeld en de hamburger van Mayra erg pittig.

4aug (400x300)

Als we later op de avond weer thuis zijn en de kinderen erin liggen praten we weer honderduit met Jan en Monica tot diep in de nacht voor de deur van onze kamers en is het wederom gezellig.

4aug2 (400x299)

 

Naar de dokter
Zaterdag 5 augustus 2017. Kandy, Sri Lanka.

Vandaag weer een reisdag. Het transport in Sri Lanka vinden we best lastig of duur. Openbaar vervoer, zoals de bus, is goedkoop, maar we willen de kinderen eigenlijk niet blootstellen aan die extreme omstandigheden. Bussen rijden als idioten en worden volgepropt tot de nok en zijn erg heet. We zijn vanaf thuis al bezig om treintickets te kopen van Kandy naar Ella. Dit valt zelf zowat niet te regelen. Er zijn al meerdere mensen die sinds onze aankomst in Sri Lanka hebben geprobeerd te helpen, maar tot op heden zonder succes. We laten ons vandaag dus weer naar Kandy brengen met een minivan met privéchauffeur. Ik duik ’s ochtends eerst nog even in de zee met de kids voor we vertrekken.

Het eerste deel gaat vlot. Het stuk waar onze vorige chauffeur vier uren over deed, doet deze in twee en een half. Alleen het laatste stuk voor Kandy schiet niet op. We staan door wegwerkzaamheden en drukte voor Perahera, een festival dat deels de reden is van onze komst naar Kandy.

De ontvangst in onze homestay is hartelijk. We krijgen gelijk uitleg over van alles. De eigenaar geeft ook aan dat hij al erg druk is geweest om te proberen de treinticket te regelen, maar ook hem is dit niet gelukt. Hij ziet echter nog wel een kans, maar dan moet hij persoonlijk naar Colombo zegt hij. We geven aan dat we dit geweldig zouden vinden. Er wordt voor ons ook nog een lekkere curry bereid door het gastgezin. Het klinkt erg huiselijk zo’n homestay, maar ze hebben acht kamers, dus het is eigenlijk meer een hotel. We zitten op loopafstand van het centrum van Kandy, dus we besluiten even kort een indruk op te vangen van het Perahera festival wat ook vanavond al in volle gang is. Voordat we gaan, vragen we nog hulp aan onze gastheer om voor morgen een doktersbezoek te regelen, want zowel Mayra als ik hebben oorpijn. Hij gaat gelijk bellen en een kwartier later staat een dokter voor onze neus. De dok heeft echter niets bij zich, behalve een stethoscoop. Buiten dat je hier aan kunt zien dat hij een dokter is heeft zo’n ding niet zo veel zin volgens mij. Maar toch luistert hij hiermee naar de het hart van Mayra.... Het zal wel. Hij kijkt even met het lampje van zijn telefoon in Mayra haar oor. Hij zegt dat het wel zal komen doordat het zwemwater het oorsmeer wat heeft opgelost en vanzelf over gaat. Als ik hem uitdaag en vraag hoe hij die diagnose kan stellen zonder goed in het oor te kijken en zeg dat we zelf denken aan een oorontsteking, zegt hij dat hij ook wel antibiotica wil voorschrijven. Dit geeft ons niet het vertrouwen wat we nodig hebben en we zijn wel klaar met hem. We gaan morgen zelf wel naar een privékliniek hier vlakbij. Mijn oorpijn begint wel heftiger te worden. Mijn halve kaak doet zeer en heb moeite met eten.

Even later vertrekken we naar het festival. We lopen even de drukte in en zien en aantal dansers en olifanten voorbijkomen. De mensen staan echter behoorlijk op elkaar gepakt. En er valt voor de kinderen alleen iets te zien vanaf onze schouders. We houden het kort en gaan even later terug naar onze homestay om er, toch weer laat, in te duiken.

 

Perahera festival
Zondag 6 augustus 2017. Kandy, Sri Lanka.

Na het ontbijt gaan we eerst op zoek naar het ziekenhuis. Onze gastvrouw vraagt nog of ze de dokter van gisteravond nog moet laten terugkomen met het juiste gereedschap, maar wij willen naar de kliniek, want het vertrouwen in die man is zeker weg. De kliniek zit zo’n twee honderd meter bij onze homestay vandaan (Adventist Lakeside). Bij de receptie moeten we gelijk afrekenen. Voor ons beide zo’n 35 euro. Ik moet wat gegevens invullen en we kunnen gelijk doorlopen naar de behandelkamer. Daar worden we te woord gestaan door een wat oudere vrouwelijke dokter in een mooie jurk. Ze hoort het verhaal aan, stelt wat vragen, kijkt in Mayra oor en stelt de diagnose van een oorontsteking. Ze krijgt druppels en antibiotica pillen voorgeschreven. Bij mij verloopt het vergelijkbaar. De pijn in mijn kaak komt inderdaad ook door de oorontsteking en ze stelt dat dit een forse ontsteking betreft. Ook voor mij pillen en druppels. Voor alle medicijnen opgeteld moet ik nog een tientje afrekenen en binnen twintig minuten staan we weer buiten. Top. Van die efficiëntie kunnen ze in Nederland nog wat leren. Ik heb wel mijn bedenkingen of ze overal dezelfde standaarden halen, maar toch...

6aug (400x300)

Na het ziekenhuisbezoek maken we ons rondje af. We zijn als gezin nog niet helemaal gewend aan het stadse leven na de relaxte dagen in Nilaveli. Dit levert dus hier en daar wat irritaties op. We komen het terrein van de tempel van de tand niet op, omdat mijn korte broek te kort is. Dus we lopen om de tempel heen. Het is overal stervensdruk. Overal zitten mensen op de stoep, rijen dik op gekleurde stukjes plastic te wachten en te picknicken op de route. We passen nu al nergens meer bij. We lopen verder langs de route en worden voortdurend aangesproken of we een stoel willen huren. Prijzen variëren tussen 25 euro tot en met 50 euro of nog meer. We zien dit niet zitten en lopen verder langs de route. Op een bepaald stuk is de hele stoep nog niet bedekt en we kopen ook twee zeiltjes en gaan aan het hek zitten. We krijgen wel wat blikken van de locals, maar het wordt wel geaccepteerd. Het wordt nog wel een hele uitdaging. Het is half drie en de Perahera begint pas rond half acht. Het voelt toch ook wel goed om vooraan te zitten tussen de locals. Bovendien is het weer prima en we hebben net boodschappen gedaan. Als we gesetteld zijn gaan Marjan en Mayra nog even naar het hotel om wat spullen te halen en water te kopen. Dan zijn we er helemaal klaar voor. Marjan en Mayra zijn zeker anderhalf uur weg en het wordt gaandeweg met knokken om ons plekje te behouden. Ik koop en zak pinda’s en de boys vermaken zich prima met doppen en eten. Met sommigen om ons heen hebben we een minder goede klik en met anderen is het erg leuk zonder dat we elkaar vaak goed kunnen verstaan. Veel van de locals spreken niet of nauwelijks Engels. We krijgen van alles aangeboden qua eten en we delen zelf ook lekker dingen. Het wordt drukker en drukker om ons heen. We krijgen ook een lychee achtig appeltje toegestopt. De naam Gadududa leidt tot glimlachen als wij het proberen te herhalen. Als de schemering valt verandert de sfeer, de weg van de doorgaande route wordt steeds leger en de veegwagens komen langs om de route nog even schoon te vegen vlak voor de start. Ook wordt de weg natgespoten. Als aan het begin van de optocht de vuurdansers aankomen gaan veel mensen schoorvoetend staan. De politiemannen die veelvuldig aanwezig zijn instrueren de mensen echter om te blijven zitten. Heel apart, maar we zitten wel helemaal vooraan. De optocht begint met knallen. We denken eerst dat het vuurwerk is, maar later zien we stoere mannen die keihard met hun zweep slaan. Dit knalt heel hard. Direct na de knallen horen we overal gerinkel van kleingeld op het asfalt. Blijkbaar is het onderdeel van de traditie. Een paar mensen met zwaar uitziende tassen rapen steeds het kleingeld op. Even later komen de vuurdansers. Ze zetten een spectaculaire show neer waarbij ze een overdaad aan petroleum gebruiken. De weg is letterlijk nat van de petroleum. Ze gooien de brandende hoepels meters draaiend omhoog en vangen ze weer op. Er zijn ook een aantal kleine jongetjes die acrobatische trucjes doen op het doordrenkte asfalt. Ik hoop dat ze zelf niet op een of andere manier vlam vatten.... Na de vuurdansers komen de olifanten en andere dansers. Erg mooi om te zien. De olifanten zijn versierd met mooie kleden en lampjes. Om de lampjes van stroom te voorzien kun je zo nu en dan een glimp opvangen van een brommer accu onder de kin van de olifant :). De kleuren van de verlichting op de olifanten varieert per groep. In totaal zijn er negen groepen. Naar verluid wordt de hoektand van boeddha hier in de tempel van de tand bewaard. Midden in de optocht loopt een olifant met een kistje op zijn rug. Hier zit symbolisch de tand in. Als deze olifant voorbijkomt gaat iedereen staan, buigt en maakt een biddende beweging. Dit is duidelijk belangrijk voor de aanwezigen.

6aug2 (400x300)6aug3 (225x300)

Verder duurt de optocht vooral lang, lang, lang. We zitten allemaal dicht op elkaar en Anwar wordt moe. Even later geeft hij zich over een gaat half op Marjan haar schoot slapen. We zijn het halverwege (na anderhalf uur!) ook wel zat, maar kunnen geen kant op. Vooral Morris krijgt het erg zwaar. Hij is niet zo van het stil zitten en doet dit nu al vele uren. Bovendien raken veel mensen hem zo nu en dan aan. Dit irriteert hem mateloos. Als we proberen wat te bedenken schieten onze nieuwe lokale mensen te hulp. Ze begrijpen zijn frustratie en hij wordt naar achteren geleid waar hij binnen rechtop kan staan. Dit geeft hem veel verlichting. We zitten uiteindelijk tot ongeveer elf uur naar de dansers, olifanten en de mensen te kijken totdat de laatste deelnemers van de optocht voorbij komen. We zijn kapot van de lange zit, maar hebben wel als locals deelgenomen aan het belangrijkste feest van Sri Lanka. Dat dit een zit betekende van acht tot negen uur, is wel heftig achteraf, maar de belevenissen met de locals waren erg leuk. Na de staart van de optocht staat iedereen snel op en vertrekt. Wij ontvouwen ons ook en gaan richting de homestay. Ik til Anwar het eerste stuk, want hij was in een diepe slaap. Het laatste stuk loopt hij zelf. Pff. Pittig dagje zo.

 

Van de tempel van de tand naar het politiebureau
Maandag 7 augustus 2017. Kandy, Sri Lanka.

Vandaag is het Poya, ofwel volle maan. Dit is de belangrijkste dag van de Perahera. De optocht zal vanavond het langst zijn. Wij willen vandaag de stad wat meer verkennen. We beginnen bij de tempel van de tand. Het is druk en rommelig. We moeten bijna twintig euro betalen om binnen te komen. Slippers moeten uit en kunnen we ergens afgeven. Onze les van eerder herinneren we ons nog goed, dus we besluiten de slippers maar mee te nemen. Ik doe de meeste in de fototas, ondanks dat dit wat onhandig is. Binnen gaat het ook wat rommelig allemaal en Anwar is zelfs even uit onze aandacht ontsnapt in de drukte. Geen paniek, maar wel even schrikken. Later lopen we de trap op en bewonderen een aantal objecten onderweg tot we op de eerste verdieping komen waar een grotere kamer is waar de tand van boeddha wordt bewaard. Overal staan en zitten mensen te bidden. Voor de deur staat een grote tafel vol met lotusbloemen. Ik neem de tijd om een aantal mooie foto’s te maken terwijl Marjan verderop aan de kinderen wat zaken uitlegt.

7aug (400x300)

Als ik even voel of mijn portemonnee nog in het vakje van de fototas zit schrik ik me helemaal het apezuur als ik merk dat de rits open staat. Ik haal gelijk alle slippers uit de fototas om te kijken of ik hem toch niet ergens anders in heb gestopt (tegen beter weten in), maar kan hem niet vinden. Ik trek gelijk de aandacht van de bewakers, niet zozeer doordat ik mijn portemonnee zoek, maar doordat ze slippers zien. Dit is toch echt onacceptabel in de tempel van de tand. Uiteindelijk realiseer ik me dat ik slachtoffer ben geworden van zakkenrollers. We zijn allemaal behoorlijk radeloos op dat moment. Wat een breuk in ons vertrouwen is dit weer. Het is natuurlijk niet alleen de portemonnee, maar ook creditcards, bankpas, ov kaart en (zoals ik eerst dacht) mijn rijbewijs. Wat een gedoe. Marjan wordt behoorlijk emotioneel en we zijn erg boos op iedereen. Ik ben ook erg kwaad op mezelf dat ik me dit heb laten gebeuren. Grrr. Na wat vragen komen we op het politiebureau terecht. Hier horen ze ons verhaal aan en kan ik even de mobiel van een van hen gebruiken om het juiste nummer te vinden om de bank- en creditcards te laten blokkeren. Binnen een minuut of tien heb ik alle kaarten geblokkeerd. De politieman vraagt verder alleen onze contactgegevens. Hij zegt echter dat hij verder niet zo veel kan doen en dat we naar de Tourist Police moeten gaan voor de aangifte.

Marjan is inmiddels erg kwaad. Ze vraagt met verheven stem wat de politie dan wel kan doen en dat ze helemaal niet helpen. Ik berust me in de situatie. Uiteindelijk maakt ze er een punt van dat ze op z’n minst haar entreegeld terug wil. De politiemannen weten niet goed wat ze hier mee aan moeten en bellen met de ticket office. Hier is het antwoord ‘nee’. Marjan zegt vervolgens dat ze het dan zelf wel doet en er maar een agent mee moet lopen. De agenten doen echter helemaal niets. Maar Marjan heeft haar messen geslepen en laat zich niet tegenhouden. We zijn inmiddels het terrein af en Marjan loopt door de zijingang weer het terrein op. Ze wordt bij het hek tegengehouden door de bewakers, maar laat zich niet tegenhouden. Ze zegt een paar dingen over de diefstal in het Engels en loopt resoluut door. De bewakers lijken zich hier geen raad mee te weten en laten haar gewoon lopen. Ik zie het gebeuren en doe hetzelfde met de kinderen aan de hand. De bewaker valt in zijn vaste patroon en maakt opmerkingen dat Morris in zijn hemd zo niet naar binnen mag, hoewel dit geen ingang is. Ik volg Marjan haar voorbeeld en zeg dat het wel mag en loop door. Als een bewaker ons na een meter of vijf nog terugroept reageert Morris door in te houden (iets bewust verkeerd doen zit gewoon niet in zijn aard). Ik trek hem verder en we horen of zien niets meer van welke bewaker dan ook. Marjan is inmiddels al op stoom bij de ticket office. Ze zet de boel aardig op stelten en legt het vuur behoorlijk aan hun schenen dat ze op z’n minst haar geld terug wil, omdat ze nauwelijks iets van de tempel heeft kunnen zien. Ik hou me wat op de achtergrond. Als ze zegt dat ze nu zelfs geen geld meer voor een tuktuk heeft, spreekt een andere toerist mij aan een biedt haar hulp aan door wat geld voor een tuktuk aan te bieden. Ik zeg dat het wel goed komt en we haar maar even haar gang moeten laten gaan. Uiteindelijk zwichten de mannen achter de kassa en krijgt ze haar geld terug. Nu op naar de Tourist Police. Gevoed door de adrenaline benen we naar het kantoor van de Tourist Police. Dit is een kwartiertje lopen door de drukke staat waar iedere toerist continu wordt aangesproken om stoeltjes te verkopen voor de Perahera. Op een of andere manier geven ze vandaag erg snel op nadat ze ons de eerste keer hebben aangesproken. Zal wel iets met lichaamstaal te maken hebben :). Bij het tweede politiebureau worden we weer aangehoord. We moeten een uitgebreid formulier invullen. Doordat ik mijn (dure) data roaming inschakel op mijn mobiel kan ik alle gegevens boven water halen. Tot slot moet ik nog een kopie van mijn paspoort aanleveren. Ik heb een foto op mijn mobiel zitten en vraag om hun email adres. Dit blijkt allemaal niet te kunnen want ze hebben geen printer. Ik zeg dat ik mijn mobieltje dan wel op het kopieerapparaat leg. Dan hebben ze tenminste een kopie. Maar een kopieerapparaat hebben ze ook niet. Ik begin nu ook wel echt boos te worden en Marjan begint ook weer haar kookpunt te bereiken. De politieman ziet dit ook in een haalt bakzeil en zegt dat hij met hoge uitzondering de verklaring wel zal maken zonder paspoort. Kwaad worden helpt blijkbaar wel erg goed in Sri Lanka als je verder wilt. De teleurstelling en frustratie is overigens nog steeds zeer groot. Ook de kinderen zijn danig onder indruk van de gebeurtenis. Nadat ik een geprinte (?) verklaring voor de verzekering heb ontvangen gaan we weer verder.

De dag is inmiddels grotendeels om, maar we willen ons om niet gewonnen geven. We gaan nog even naar een markt waar Morris nog een mooie Adidas pet scoort. Hier moet behoorlijk over onderhandeld worden. Uiteindelijk komen Morris en Marjan op een prijs uit die minder dan een derde is van de eerste prijs. Daarna pakken we een tuktuk naar een uitzichtpunt boven de stad. We kunnen dit betalen door het terug gekregen toegangsgeld van de tempel. Hier zitten we een half uurtje en kijken uit over Kandy terwijl de duisternis invalt. Daarna laten we ons weer bij onze homestay afzetten door een volgende tuktuk. We stappen inmiddels volleerd met z’n vijven achter in zo’n bakje. We eten een eenvoudige curry bij ons gastgezin. De reactie van ons gastgezin is wel hartverwarmend. Ze schamen zich duidelijk voor hun landgenoten en bieden hun excuses aan en zijn bezorgd over ons. We zitten nog tot laat in de avond te praten over geloof en politiek en van alles. Zo te horen is er op dit gebied ook nog wel een en ander mis in Sri Lanka. Dit werd getriggerd door een opmerking van de oudste zoon van ons gastgezin. Hij zag Morris zijn fidget spinner en gaf aan dat hij dit niet kon kopen in Sri Lanka, omdat die alleen maar te koop waren in moslim winkels en dat zij daar niets van willen kopen. Dit vonden wij nogal heftig. De conclusie is wel dat alle geloven hier in Sri Lanka wel naast elkaar bestaan, maar dat dit niet altijd van harte gaat. Ook de nationale politiek lijkt nogal een koers te varen die moeilijk te accepteren valt voor de Singalese bevolkingsgroep.

 

Olifanten wassen in de rivier
Dinsdag 8 augustus 2017. Kandy, Sri Lanka.

We gaan proberen vandaag een omslag te forceren en de positiviteit op te zoeken. We weten alleen nog niet wat we willen doen. We willen eigenlijk nog wel naar een olifantenpark of een paar tempels bezoeken buiten de stad. We vragen hulp van Mr. Pranobaa en hij regelt en auto met chauffeur voor ons. Even later komt hij terug met nog een hele fijne mededeling. Hij zegt dat het gelukt is om vijf tickets te regelen voor de trein van morgen naar Ella! We hadden de hoop eigenlijk al opgegeven nadat heel veel mensen al van alles voor ons hadden geprobeerd. Het is erg ingewikkeld om treintickets te bemachtigen. Je moet ze dan een maand van tevoren bestellen via een lokale simkaart. Anders kun je het op de dag van vertrek nog proberen, maar dan moet je waarschijnlijk de reis (6-7 uren) staan. Dit is weer te heftig voor ons en vooral onze kids. Erg vreemd dat een van de mooiste treinreizen ter wereld zo ontoegankelijk is. Maar Mr. Pranobaa heeft de hoop niet opgegeven en heeft vanmorgen speciaal iemand naar Colombo gestuurd om voor ons te proberen tickets te kopen. En tot onze verbazing is het ook nog gelukt! Wauw! We zijn erg blij en bedanken onze gastheer uit ten treure.

We willen er vandaag echter ook nog even op uit en we gaan rond elf uur op pad met een kleine Suzuki minivan. Een grappig autootje met verrassend veel ruimte. We willen naar een olifanten park. Het meest voor de hand liggende park is het Pinnewala Elephant Orphanage. Dit is een soort dierentuin dat van oorsprong een olifanten weeshuis was. Hier mag je alleen kijken naar de olifanten. Een alternatief is de Millennium Elephant Foundation. Hier kunnen olifanten terecht die gewond of afgeschreven zijn. We besluiten voor de laatste te gaan, ondanks het dubbele gevoel. Als we hier aankomen voelen we ons en beetje onder druk gezet. We kunnen kiezen tussen een goedkope ticket om hier rond te lopen, een ticket met wassen, voeren en wandelen en een ticket om ook op de olifant te rijden. Die laatste twee opties zijn aanmerkelijk duurder. We kiezen voor het wandelen, voeren en wassen. We krijgen eerst een uitgebreide uitleg van onze gids ‘Jas’. Hij legt veel interessante weetjes uit over olifanten en de historie van de groep olifanten in het park. We stellen hier en daar wel een paar kritische vragen, maar Jas laat zich niet echt van de wijs brengen.

8aug2 (400x300)

Even later worden we voorgesteld aan olifant en zijn mahout. Hij komt net uit het beekje en wij gaan een stukje met hem wandelen door het bos. Jas legt nog steeds van alles uit en we mogen even bij de olifant staan en hem aanraken als hij staat te eten. Hij krijgt bladeren van kokospalmen. Leuk om te zien dat hij eerst met de bladeren wappert om het zand eruit te halen en vervolgens stript hij het groen van de bladeren los van de harde kern van het blad. Dat laat hij vervolgens liggen en daar worden bezems van gemaakt legt Jas uit. Later zien we een mimosa plaatje dat ik nog van vroeger ken als kruidje-roer-me-niet. Het bijzondere hieraan is dat als je het blad aanraakt dan vouwen de vingers van het blad zich samen een vouwt het hele blad dicht. De kids vinden dit ook geweldig en kunnen er niet afblijven. Even verderop staat een blond meisje een fleurig naambord te maken voor de slaapplaats van een olifant. Ze is Nederlandse en legt uit dat ze hier twee weken voor vrijwilligerswerk is. Ze bevestigt dat de doelen van het millennium park erg goed zijn, maar dat ze ook wel worstelt met de tegenstellingen in het land dat de olifanten sterk in dienst ziet van de mensen en waarbij het welzijn van het dier op de tweede plaats lijkt te komen. Vooral Marjan vindt dit gesprek prettig en op een zekere manier geruststellend. Even later mogen we de olifant koekjes voeren. Volgens mij stond er fruit bij de omschrijving, maar dit komt op hetzelfde neer toch? Alleen Anwar ziet het niet zitten met die olifant met die grote slurf. Even later gaat de grote reus het water in en gaat heerlijk op haar zij liggen om gewassen te worden. We staan met z’n allen vlak naast de rug van de olifant en boenen er op los met een stuk kokosnoot. We genieten hier allemaal intens van. Zelfs Anwar staat nu dapper op zijn rug te boenen alsof het de normaalste zaak van de wereld is. We krijgen zeker twintig minuten de tijd om uitgebreid te boenen. De olifant lijkt er ook van te genieten. Erg leuk.

8aug (400x300)

Als afsluiting gaan we nog naar de papierfabriek wat papier wordt gemaakt van... olifantenpoep. We worden door de baas rondgeleid en hij legt uit hoe dit proces werkt. Veel handwerk en niet bijster interessant. Overal staan bordjes dat rondleidingen free of charge zijn en bovendien zat dit bij de ticketprijs in (ook nogal een tegenstelling). Als we ter afsluiting nog door het winkeltje worden geleid, dan fluistert de gids mij in dat ik vast nog wel een passende bijdrage voor hem over heb. Ik weet dat de lonen en gewoontes in Azië wat anders zijn, maar dit schiet bij mij in het verkeerde keelgat. Ik zeg hem dat hij de boom in kan en we gaan verder. Flapdrol. Het is inmiddels al rond half vier en de lunch is er weer bij in geschoten. We vragen onze chauffeur om ons naar een restaurant te brengen. Nadat we een paar grotere ‘buffet restaurants’ hebben verkend en we aangeven dat we dit niet willen, stoppen we bij een klein eettentje waar ze hoppers maken. Dit zijn een soort komvormige pannenkoeken waar een ei of iets anders in kan worden meegebakken. We bestellen er een paar van vinden vooral de egghopper allemaal heerlijk. Ze maken ze ter plekke op een hete plaat, dus dat is prima voor de bacterietjes.

Het begint al te schemeren en ons plan om nog drie tempels te bezoeken valt nu wel in het water, maar we doen nog een poging. De tempel die we eerst bezoeken is erg oud en wel interessant om te zien. De andere tempels laten we zitten en vragen de chauffeur om ons ‘thuis’ af te zetten. Onze gastfamilie is erg in de ban van het aanstaande afscheid. Morris heeft besloten een van zijn fidget spinners aan zijn speelkameraad te geven als cadeau. Hij is er erg blij mee en dankbaar voor. Als de vrouw des huizes de rekening opmaakt zegt ze herhaaldelijk dat we ook later mogen betalen door het geld over te maken als we moeilijk aan geld kunnen komen door onze gestolen passen. We zeggen dat dit niet hoeft, maar het is wel weer aardig. Later in de avond halen Morris en ik nog een bak curd in Kandy als toetje. Voor de trein is er nog wel een verrassing. De trein komt helemaal niet langs Kandy. Mr. Pranobaa had voor de zekerheid nog naar het station gebeld hoe laat de trein morgenochtend zou vertrekken, maar de trein stopt gelukkig wel zo’n acht kilometer verderop. Tot het laatste moment blijft het regelen van de treinreis vol verrassingen.

 

Een geweldige treinreis
Woensdag 9 augustus 2017. Ella, Sri Lanka.

Vandaag is dan toch de trein dag. Jammer genoeg schiet het ontbijt vanmorgen niet echt op omdat meerdere gasten tegelijk willen ontbijten. Uiteindelijk zitten we toch op tijd in de auto van Mr. pranobaa en staan we een halfuur later op het station. Het is nog even onduidelijk welk perron we moeten hebben, maar de trein komt uiteindelijk redelijk op tijd aan. Er stappen veel mensen in en het is erg zoeken naar onze stoel omdat de logica ver te zoeken is. Maar uiteindelijk zitten we klaar voor de reis van ongeveer zeven uren. Ik ben vanaf het begin gefascineerd door de trein. Het is een beest uit vroegere tijden. Er zit een zware diesellocomotief voor die de trein met gemak meetrekt. De snelheid is laag, het piept en kraakt en schommelt, maar je rijdt wel continu door en het is eigenlijk heel comfortabel.

9aug1 (225x300)9aug2 (225x300)

Ik vind het erg fascinerend allemaal. Ik begeef me al snel richting deuropening en blijf daar de komende twee tot drie uren grotendeels staan en zitten. Heerlijk genieten half buiten. Ik maak veel foto’s en filmpjes. Marjan raakt aan de praat met een groep Amerikanen die samen met een Amerikaanse/Sri Lankaanse monnik reizen. Marjan praat honderd uit met hen en zit even later al naast de monnik diep in gesprek. De kinderen vinden de treinrit ook leuk, ieder op zijn eigen manier. Anwar is niet uit zijn stoel geweest, maar hangt wel buiten boord door het raam. Hij vindt het leuk en valt zelfs het laatste uurtje lekker in slaap. Morris moet even wennen. Morris ziet overal gevaar in. Maar na het eerste uur muziek te hebben geluisterd ontdooit hij ook en gaat rondlopen. Mayra is redelijk ontspannen en komt regelmatig bij me staan of zitten. Ze heeft leuke gesprekken met Eline, een Nederlands meisje van 21 die met haar ouders door Sri Lanka reist. Even later zitten ze samen in de deuropening allemaal verhalen uit te wisselen. Mayra geniet. We genieten allemaal van een prachtige treinreis die we niet hadden willen missen.

9aug (400x300)

Tegen een uur of vijf komen we aan in Ella. Het centrum is niet ver van het treinstation. We besluiten onze rugzakken op te doen en een stukje te gaan wandelen. Na een minuut of tien lopen komen we bij het kleine centrum en zoeken een eettentje wat ons wat lijkt en gooien onze tassen op een hoop en gaan lekker eten. Hier staat roti bijna overal op het menu. Vooral Morris was hier eerder in Thailand erg gek op, dus hebben we roti en nog van alles lekkers gegeten. Daarna regelen we twee tuktuks die ons en al onze bagage naar de homestay brengen. De homestay heeft twee kamers waar wij er een van huren. Onze gastheer is een jonge man die erg vriendelijk is. De kamer ziet er ook prima uit met twee tweepersoonsbedden. Anwar slaapt weer in zijn tent. Ella ligt op meer dan duizend meter hoogte. De temperatuur is hier dan ook gelijk een stuk lager, maar zeker niet koud. We zijn nauwelijks moe geworden van de treinreis. We relaxen nog even voordat we gaan slapen.

 

Little Adams Peak en de Nine Arch Brigde
Donderdag 10 augustus 2017. Ella, Sri Lanka.

Vandaag krijgen we ons ontbijt op het balkon geserveerd. Prima ontbijt naar Sri Lankaanse normen. We gaan vandaag een berg(je) beklimmen. Little Adams Peak is een aardig bergje. We laten ons met de tuktuk bij de voet afzetten en starten met de bergwandelingen en klim. We wandelen door de theevelden en begroeiing. Het eerste stuk is vooral wandelen, daarna komt een deel met trappen. Het pad is uit de wind, dus we zijn al snel weer warm, behalve Morris die er niet zo veel last van schijnt te hebben. Het laatste stuk is meer echt klimmen. Anwar praat onderweg erg veel, maar haalt het op eigen kracht, net als de rest. De beloning boven is groot. De uitzichten rondom zijn geweldig. We nemen de tijd om te genieten en om af te koelen. De temperatuur is door de wind heerlijk.

10aug (400x300)

We lopen nog een stuk door naar de tweede piek.

10aug2 (400x300)

De derde piek wordt gescheiden door een dal met een redelijk steile afdaling en klim. We besluiten dat Morris en ik nog naar de derde piek gaan en dat Marjan met Mayra en Anwar wacht. De klim naar piek drie is goed te doen, maar gaat niet vanzelf. Zelfs Morris is nu bezweet.

10aug3 (400x300)


We maken daar nog wat foto’s en wandelen en klimmen weer terug naar de rest. De tocht naar beneden is weer warm. Beneden duiken we een restaurant in voor een welverdiende fruitshake. Even later lopen we terug naar Ella waar we gaan lunchen. In de namiddag willen we naar de Nine Arch Bridge. Dit is een spoorbrug die op zo’n twee kilometer van het station in Ella ligt. De manier om die te bereiken is wandelen via het spoor. Tja wie komt daar nu op? Bij het station in Ella lopen we het perron op en weer af, de rails op. Dit voelt ongelofelijk tegennatuurlijk, want in Nederland is dit onder geen omstandigheden acceptabel, maar hier kan dat. Het helpt ook dat de treinen hier maar tussen 20 en 30 km per uur rijden. We lopen op de spoorbielzen. Voor de meesten van ons is dit prima, maar de stappen zijn voor Anwar aan de grote kant. Waar het kan loopt hij op het paadje naast het spoor, maar dat is hier een daar ook overwoekerd. Het is nog best een stevige wandeling. We doen er zeker een uur over en komen geen treinen tegen onderweg. We komen wel een stuk of tien toeristen tegen die op de weg terug zijn. Het laatste stukje moeten we ook nog door een tunnel. Als de kids als eerste de tunnel in lopen kan ik me niet inhouden en roep hard ‘boe’. De kinderen schrikken zich een hoedje :). De kinderen zijn gelukkig geconcentreerd bezig met het doorlopen naar het eind van de tunnel, want de opmerking van Marjan dat overal vleermuizenpoep ligt registreren ze niet echt. In het midden van de tunnel hoor ik een soort continu gekwetter van vele vleermuizen aan het plafond. Maar even niet weer hard boe roepen. De brug is mooi. De negen bogen rijzen hoog op vanuit het dal. Er groeien hele lange palmbomen vanuit het dal, niet gehinderd door harde wind.

10aug4 (226x300)10aug5 (400x300)

We kijken rustig rond op de brug, samen met een tiental andere toeristen. Er zijn ook een aantal locals die hier rondlopen. Onder een van de bogen hangen grote nesten met bijen. Ik laat de selfie stick met de gopro zakken vanaf de brug bij een boog en slaag er in om een film te maken van de bijennesten. Na een halfuur overwegen we terug te gaan. Maar een local weet ons te vertellen dat de trein over tien minuten gaat komen. We blijven dus nog even. Ik sta op de brug en maak de gopro gereed voor een opname en Marjan staat bij de tunnel voor een overzichtsshot. De trein komt plotseling aan van de andere kant dan ons was verteld. Ik mis daardoor het moment met de gopro, maar Marjan maakt een mooi shot.

Het is inmiddels bijna donker en over het spoor terugwandelen is geen optie. Dus we nemen en tuktuk. De prijs valt tegen, maar de uitleg is dat de rechte weg van het spoor niet geldt voor de wegen. Dit blijkt inderdaad te kloppen. De weg terug over kleine zandweggetjes is ook best een beetje spannend doordat het donker is.

 

Naar de theefabriek en de waterval
Vrijdag 11 augustus 2017. Ella, Sri Lanka.

We twijfelen en beetje wat we willen gaan doen vandaag. De Ravana waterval staat op ons wensenlijstje en mogelijk de thee fabriek. We hebben in Indonesië twee jaar geleden ook al een theefabriek bezocht en vragen ons af wat de meerwaarde zal zijn. Na wat dubben besluiten we toch naar de theefabriek te gaan. Als je in Sri Lanka (Ceylon) bent geweest moet je toch eigenlijk wel een theefabriek hebben bezocht. We besluiten te beginnen met de theefabriek, zeker gezien ze daar vaak vroeg stoppen met werken. We vragen een tuktuk in de buurt. Hij zegt dat een bezoek aan de theefabriek altijd met terugweg is, waarbij de chauffeur wacht. De prijs is dan ook redelijk fors (ca 10 euro). We zeggen wel een andere manier te vinden en lopen richting Ella. Even later komt hij ons achterna en wel het voor 60 cent minder doen. We weigeren, maar weten ook nog niet precies hoe we het wel aan gaan pakken. Even later komen we een andere tuktuk tegen. Die gaat wel overstag en brengt (haalt en wacht) ons voor zo’n 8,00 euro. Soms moet het spelletje worden gespeeld. De rondleiding in de theefabriek verloopt efficiënt. De gids heeft een vlotte babbel en vertelt van alles over het proces. Je mag vreemd genoeg geen foto’s maken. Als ik vraag waarom krijg ik een vaag antwoord. Ik mag op sommige plekken wel foto’s maken. Ik pak de gopro er vast bij en zorg voor de nodige verborgen camera opnames :). De rondleiding is aardig. We zien alle stappen in het proces om thee te maken en hoe ze de karakteristieke smaak, geur en kleur aan de thee geven. De hygiëne en machines zien er een stuk beter uit dan bij de theefabriek twee jaar geleden op Java. Leuk om te zien. We laten ons weer afzetten in Ella voor de lunch.

11aug2 (225x300)

 

Vanmiddag gaan we naar de Ravana waterval. Marjan heeft haar zinnen gezet om met de bus hiernaartoe te gaan. We gaan ergens staan waar iemand zei dat de bus stopt en we stappen in. Ik vraag gelijk of ze ons willen waarschuwen als we er zijn. Ik moet welgeteld 60 cent afrekenen om met z’n vijven zo’n zes kilometer verder bij de waterval te worden afgezet. Lachen. De bus is oud, maar rijdt stevig door. Het Spartaanse uiterlijk (en, innerlijk) van de bus doet me denken aan vroeger toen ik met mijn vader mee ging ‘op de rit’ bij de Spar. Vooral de grote versnellingspook roept dit gevoel op. De waterval is leuk. De slijtage op de stenen laat zien dat de waterval nu maar een fractie is van wat hij tijdens de regentijd is. Desalniettemin is het een aardige waterval die veel vertier oplevert. Locals en toeristen zwemmen er op los en velen klimmen een klauteren over de stenen. Die stenen zijn ook de oorzaak dat er nogal wat doden zijn gevallen bij deze waterval in de afgelopen jaren. De stenen zijn glad en je kunt er gemakkelijk over uitglijden. We zien ook een lokale toerist uitglijden en met zijn telefoon en camera te water raken. Oeps. Als je overigens wat hoger wil klimmen dan staat daar ergens een politieagent die je terugstuurt. Dit is ongetwijfeld een maatregel naar aanleiding van de vele ongelukken. We kopen nog wat kleine souvenirs bij een kraampje en gaan weer op zoek naar de onzichtbare bushalte. De eerste bus zit te bomvol en de tweede rijdt ons straal voorbij. De derde neemt ons wel mee. Op een of andere manier hoeven de kinderen nu maar de helft te betalen van de heenweg en zijn we voor 45 cent totaal terug in Ella. Daar aangekomen hebben we allemaal erg zin in een westerse maaltijd. We gaan eten bij Chill. Een leuke tent waarbij ze weten hoe het moet. We planten onszelf in een zitzak en bestellen pasta en pizza. Heerlijk Chill.

11aug (400x300)

 

Op naar de olifanten.
Zaterdag 12 augustus 2017. Uda Walawe, Sri Lanka.

Vandaag weer een reisdag. We starten rustig op. Het mannetje van de homestay heeft voor ons nog de was geregeld die we een uur voor vertrek terugkrijgen. Helaas krijgen we de was van iemand anders terug. Marjan kleurt er van als ze het ziet. Dit is niet fijn. Onze gastheer zegt het op te lossen en verdwijnt weer. Hij komt een kwartier voor vertrek helemaal bezweet aanzetten met de was. Door de verwisseling was de was bij een ander hotel terecht gekomen en moest hij een lijst met adressen af om onze was terug te vinden. Maar ja, uiteindelijk allemaal weer opgelost. Alleen wel jammer dat een aantal witte kledingstukken en stuk minder schoon terugkwamen dan hoe ze naar de was toe gingen.

De rit verloopt vlot en in een paar uurtjes zijn we in Uda Walawe. Ons gastadres ligt in een arme wijk in een arm dorpje. We gaan het laatste stuk over erg kleine zandweggetjes om er te komen. Onze nieuwe gastheer is erg bescheiden en aardig. De kamers zijn netjes, maar erg warm. Het plan is om wat te gaan eten in het dorp. Maar als we door het dorp wandelen is het contrast met Ella erg groot. Het dorp Uda Walawe is niks en het stinkt. Nauwelijks winkels en geen restaurant waar we gerust zouden gaan eten. We voelen ons niet thuis hier. We kopen wat basisdingen en we nemen instant noedels mee. Weer thuis vragen we onze gastheer de noedels op te warmen als late lunch en of we nog mee kunnen eten met zijn diner. Dit is beide geen probleem. Buiten het nationale park met vele olifanten is er dus verder ook helemaal niets te beleven. Als blijkt dat ons onderkomen in Mirissa een nacht eerder beschikbaar is leggen we die ook maar gelijk vast. We gaan ons verblijf hier van twee naar één nacht inkorten. We gaan niet ergens verplicht langer verblijven waar we het niet naar ons zin hebben. Bij ons gastgezin hoort ook een dochtertje. Ze het Dilmi en is negen jaar oud. Ze kan goed Engels en wil al snel verstoppertje spelen met onze clan. Binnen de kortste keren gaat het er heftig aan toe met die vier. Ze spelen heerlijk met z’n allen. Ze maken wel lawaai voor tien, maar dat geeft niet. Als ze later wat moeten afkoelen gaan Dilmi en Mayra samen kleuren. Plotseling heerst er een serene rust. Even later wordt het eten opgediend. En heerlijke curry met een goede salade. Het is lekker en ook erg veel. We komen niet eens door de helft van alle eten heen. Als toetje volgt er nog een megaschaal aan fruit. De kinderen en Marjan duiken er vroeg in, want morgenochtend vertrekken we om 5:30 op olifantensafari!

 

Op safari
Zondag 13 augustus 2017. Mirissa, Sri Lanka.

Vandaag staat de wekker om 5:00. Het is wel even lastig wakker worden na een erg warme, onrustige nacht. De kamers zijn erg heet en de ventilator staat de hele nacht voluit te brommen. Niet echt relaxed. Anwar was ook nog wakker vannacht en had Morris wakker gemaakt die weer bij ons op de kamer stond. Maar goed, tegen zessen staan we bij de ingang van het nationale park. We zijn niet de enigen. Er staan wel ruim twintig jeeps te wachten en er is een rij voor de kassa om entreekaarten te kopen.

13aug (400x301)

Bijna een half uur later rijden we het park in. We zien gelijk een olifant met een baby olifant. Volgens onze chauffeur is hij 20-25 dagen oud. Moeder houdt haar baby dicht onder zich. Het is behoorlijk druk met jeeps en we zien olifanten, buffels, pauwen, krokodillen en veel vogels. Volgens Mayra is dit de stand: 13 olifanten, 50 buffels, 11 krokodillen, een marter-achtige, heel veel pauwen, roofvogels en ijsvogels. Erg leuk om dit mee te maken.

13aug2 (225x300)JJ0 2949 (400x300)

Rond een uur of elf in de ochtend zijn we weer op onze basis. We genieten van een uitgebreid ontbijt en Marjan gaat nog even een uurtje bijslapen en de kinderen spelen nog even lief met z’n allen. Ik werk het reisverhaal bij. Daarna pakken we onze spullen en gaan we richting Mirissa. Het is ongeveer twee uur rijden naar Mirissa. Het duurt niet lang of Anwar en Mayra vallen in slaap. Dat komt mooi uit. Daarmee wordt het vroege opstaan in elk geval deels verholpen en kunnen we waarschijnlijk zonder gedoe de avond halen. Het hotel in Marissa is goed. Het staat niet op een prominente locatie en heeft geen (overbodige) luxe, maar voldoet prima. We hebben een familiekamer met airco. Als we aan het eind van de middag op pad gaan om geld te pinnen komen we er wel achter dat de doorgaande weg in Mirissa ook wel echt een doorgaande weg is. Met voetgangers is ook niet echt rekening gehouden. We moeten een paar honderd meter langs de weg lopen omdat de eerste ATM niet werkt. Het is behoorlijk uitkijken met de kinderen, zeker in combinatie met de bussen. Zodra we geld hebben gepind steken we door een inham het strand op. We bevinden ons plotsklaps in een andere wereld. We staan midden op een smal strand met veel eettentjes. We lopen langs een paar eettentjes en bewonderen de verse vis die overal ligt uitgestald. We laten ons overhalen door een man die sprekend op Denzel Washington lijkt en erg aardig is. De kinderen eten rijst en Marjan en ik delen een white snapper. Zo’n hele vis blijft lastig voor Marjan, maar als ik de stukken er voor haar af snij, dan lukt het wel. De vis is heerlijk. Het is heel stevig vlees en we eten er allebei lekker van. De kinderen vermaken zich nog even met de voetjes in de branding voordat we weer naar huis gaan.

 

In de vissershaven
Maandag 14 augustus 2017. Mirissa, Sri Lanka.

Vandaag rustig aan beginnen. We slapen uit een gaan pas rond een uur of negen ontbijten. We willen eerst een beetje de buurt verkennen en lopen richting vissershaven. Het is bewolkt en erg warm. De doorgaande weg is bovendien erg druk en gevaarlijk hier, dus wandelen is niet echt een pretje. De haven is een oude boel. Er liggen veel vissersschepen. Bij de ingang worden we aangehouden. Er komt een man in een officieel pak naar me toe en hij zegt dat we tickets moeten kopen. Ik vraag hem waarvoor. Hij zegt om in de haven te mogen rondkijken. Het gaat in totaal maar om dertig cent, maar het idee vind ik zo belachelijk dat ik de beste man heel erg begon uit te lachen en hem nog eens vraag of hij echt toegangskaarten voor de vissershaven verkoopt. Hij glimlacht een beetje mee, maar baalt zichtbaar ontzettend dat ik hem nogal belachelijk maak. Als ik heb betaald en we doorlopen worden we boos nagekeken door hem en zijn collega’s. Heerlijk.

14aug (400x300)

In de haven zijn nog een paar schepen aan het vis lossen, maar de meesten zijn al klaar en zijn hun boot wat aan het schilderen ofzo. Er worden bij één schip veel vissen gelost en gewogen. De meeste vissen zijn haringachtigen of tonijn. Verderop zien we echter ook nog wat andere vissen voorbijkomen, waaronder grote tonijn en een haai. Erg jammer om zo’n mooi dier dood te zien. Later lopen we richting strand. Marjan ziet een leuk tassen/kleding kraampje op het strand en scoort een tas en wat andere dingen voor weinig. We lunchen op het strand en halen onze zwemkleding en gaan nog even een uurtje zwemmen. We eten later weer lekker op het strand met de voeten in het zand (of in het water bij een echt grote golf).

14aug2 (400x300)

 

Strand en schildpad
Dinsdag 15 augustus 2017. Mirissa, Sri Lanka.

We zitten om acht uur al aan het ontbijt. We zijn vandaag van plan de bus naar Galle te pakken. Gisteren was het echter de hele dag bewolkt en vanochtend zien we een nagenoeg strak blauwe hemel. We besluiten er een stranddag van te maken. Daar hebben we wel behoefte aan en je weet maar nooit wat de volgende dagen nog gaan brengen. We lopen en stuk verder dan ons geijkte strand en gaan voorbij het schiereiland. De zee lijkt hier rustiger, maar er zijn ook een stuk minder toeristen en hotels. We regelen en strandstoel bij een restaurant en gaan zwemmen.

15aug (400x300)

De locatie is inderdaad wat rustiger qua golven, maar het water is ook een stuk minder schoon er komt wat afval voorbijdrijven en er blijft een bruinachtig schuim op het water liggen. Het zand is hier ook duidelijk anders. Op het eerste stuk strand ligt bijna zwart gekleurd vulkanisch zand. Later wordt het mooi geel, maar grover dan aan de andere kant. Op een zeker moment zegt Morris iets groots te hebben gezien in de zee, maar wij zien niets. Even later spotten we een grote zeeschildpad. Een joekel van zeker een meter doorsnee. Ik ga er met de gopro achteraan. Helaas heb ik geen bril en vinnen bij me omdat ik mijn oor zo veel mogelijk droog wil houden. Ik slaag er niet in hem onderwater vast te leggen, maar Marjan maakt nog wel een foto waar ik een paar meter van de schildpad verwijderd ben. Wel weer geweldig dat we dit gewoon in het wild spotten.

15aug2 (400x299)

Als het lunchtijd is gaan we weer richting ons bekende strand. Onderweg regelt Marjan voor haar zelf en Mayra een massage voor later die middag. Na wederom een lekkere lunch op het strand gaan de jongens nog lekker even zwemmen en spelen op het strand en gaan de meisjes een massage laten doen.

15aug3 (400x300)

De zee is erg ruw vanmiddag. Ik ga even zwemmen met Anwar, maar het is erg oppassen met de golven en de stroming. Later gaat Anwar lekker restaurantje met mij spelen op het strand. Morris krijgt geen genoeg van de zee en ligt continu in het water en in de golven. Het laatste stuk strand is nogal stijl. De golven worden daardoor teruggekaatst en botsen weer met de gewone golven. Dit resulteert regelmatig in hoge botsgolven. Morris zoekt deze botsgolven steeds op een springt mee. Verderop in de zee zijn de golven erg hoog. Ik schat dat ze minstens 3-4 meter hoog zijn. Behoorlijk gevaarlijk dus. Als de meisjes terug zijn zwemmen we nog even een genieten van een mooie zonsondergang. Als we allemaal weer gedoucht zijn en we nog even chillen is het al erg laat. Marjan haalt (twee keer) een stapel roti’s die we op onze kamer opeten en daarna gaan de kinderen snel naar bed. Morgen weer proberen naar Galle te gaan.

15aug4 (400x300)

 

Een dagje Galle
Woensdag 16 augustus 2017. Galle, Sri Lanka.

Na het ontbijt gaan we op zoek naar de bus die ons naar Galle kan brengen. Die hebben we snel gevonden en rijden binnen een uur met het grote bakbeest ruw rijdend naar Galle. De totaalprijs voor de rit is €1,80. Als we eenmaal in de bus zitten begint Morris te klagen over oorpijn. Tja, hij is veel in het zeewater geweest in de afgelopen dagen. Onze ervaring van ruim een week geleden vertelt ons dat dit waarschijnlijk weer een oorontsteking is. Het probleem is dat we snel moeten schakelen, omdat we over twee dagen al moeten vliegen. Vliegen met een oorontsteking is geen goed idee. Onderweg zoeken we uit wat voor ziekenhuizen er in Galle zijn. Hier hebben we ervaring mee opgedaan in Kandy. De Lonely Planet geeft geen ziekenhuizen aan, maar de Trotter gids (erg goed!) geeft aan dat er een ziekenhuis vlak bij het busstation zit. Nadat we zijn uitgestapt lopen we een paar kleine straatjes door een komen bij het Hemas ziekenhuis. We moeten eerst omgerekend vier euro betalen voordat er een dokter naar gaat kijken. We worden doorgestuurd naar de behandelkamer die ook dienstdoet als eerste hulp post. De dokter kijkt en schrijft een serie medicatie voor en dat de oren eerst worden uitgespoeld. Goed dan. Even later zit Morris op de behandeltafel met een bakje op zijn schouder en een verpleegster die een spuit klaar legt. Ze vraagt terloops of we akkoord zijn met de behandeling, want die kost wel 3000 roepies, omgerekend 18 euro. Ik zeg dat het akkoord is en dan gaat ze aan de slag. Morris zijn oor wordt een keer of vijf, zes doorgespeeld voordat er een propje uitkomt. Morris vind het gevoel erg onprettig en het houdt niet over voor hem. Na overleg met de arts besluiten we het gezonde oor nu niet door te spoelen. De toegevoegde waarde ontbreekt ook daarvoor. Later blijkt dat de behandeling dan ook maar 2000 in plaats van 3000 kost. We lopen door naar de apotheek en krijgen een hele batterij pillen en oordruppels mee. Eenmaal buiten bekijken we de pillen en Marjan verdenkt een aantal pillen ervan dat die nogal zwaar zijn. We geven de antibiotica en de oordruppels wel, maar laten de rest even voor wat het is totdat we dit wat verder hebben nagezocht. Ook hier staan we binnen twintig minuten weer buiten.

16aug (400x301)

We halen wat boodschappen bij een supermarkt vlakbij het ziekenhuis, waaronder een bak mango ijs. Eenmaal buiten is het wel een goed idee om dit is snel op te eten. We zoeken een plekje in de schaduw in een soort perkje met wat kraampjes met mensen die wat verkopen. Ze kijken ons eerst erg vreemd aan als we op de wortels van een boom gaan zitten. Vervolgens wordt dit het gesprek van de dag tussen de verkopers en hun kennissen. We trekken ons er niet veel van aan en eten de bak leeg en gaan op weg naar de oude stad van Galle. We gaan via de oude ingang naar binnen en lopen een route zoals beschreven in de Lonely Planet, die ons langs de stadmuur leidt. De sfeer die binnen de stadmuur heerst is wel speciaal. De oude Nederlandse gebouwen doen wel een beetje aan thuis denken en andere gebouwen meer aan Cuba. Hoe dan ook, Galle is best leuk.

16aug2 (400x300)

De stadsmuur is behoorlijk indrukwekkend. De wandeling bovenop de muur is heerlijk, omdat het er lekker waait. Verder is het vandaag met een graad of 30 weer lekker warm. Bij een mooi punt op de muur staat een gast met erg harde muziek. Ik maak nog even een beetje ruzie met hem, maar dat loopt met een sisser af. De winkeltjes in Galle zijn ook leuk en hier en daar erg sjiek. We drinken nog even koffie in een leuke, net iets te dure en te westerse tent met het idee dat ik WiFi nodig heb voor de walvisvaart boeking. Het is er druk, dus worden we meegenomen naar achteren. Tot onze verbazing wordt ons een eigen kamertje aangeboden met relaxte banken met kussens en tafels. Het doet erg Marokkaans aan. Bovendien heeft het kamertje ook nog airco. Prima om even bij te laden. Later maken we ons rondje af en genieten van de zonsondergang bij de ingang en de grote klokkentoren.

Het is dan al na zessen, dus we haasten ons om weer een bus te pakken richting Mirissa. Dit gaat super vlot. Dus bus zit echter wel erg vol. Gelukkig wordt dit snel minder als de reis vordert. Anwar geeft zich snel gewonnen. Binnen vijf minuten ligt hij te slapen op schoot van Marjan. Vreemd genoeg is de terugweg ook hier goedkoper. In plaats van 300 roepies betaal ik nu maar 180 roepies, net iets meer dan een euro. We vragen de kaartjes man te helpen waar we eruit moeten. Met een slaapdronken Anwar is dit ook nogal een uitdaging. Alles verloopt goed en we staan even later een beetje beduusd op de stoep in onze vertrouwde buurt. We voelen ons wel alsof we uit een kermisattractie komen. We lopen direct door naar het strand en gaan hier eten. Marjan en ik delen vandaag een red snapper. Lekker, maar eigenlijk te klein voor ons beiden. De kids eten noedels en rijst. Anwar is moe en luistert slecht. Als we eenmaal op onze kamer zijn resulteert dit in een boze huilbui en gedoe. Wel jammer, maar het was zeker een geslaagde dag.

 

Op walvisjacht
Donderdag 17 augustus 2017. Mirissa, Sri Lanka.

Vandaag moeten Morris en ik vroeg uit de veren. Om zes uur worden we voor ons hotel door een tuktuk opgepikt en bij de haven afgezet. We hebben een trip geboekt bij Raja & the Whales. Dit is naar ons idee de meest verantwoorde optie voor een walvisspot trip. Ze geven duidelijk aan dat ze zich houden aan een internationale gedragscode voor het niet verstoren van walvissen. De reviews op internet bevestigen dit. Als ik betaal krijg ik ook reisziekte pilletjes aangeboden. Ik had dit met Marjan besproken en we wilden dit eigenlijk niet, zeker niet als we niet precies weten wat het is, maar ik heb ter plekke de pillen gegoogeld en zie dat het standaard reisziekte pillen zijn en geef Morris een halve en ik neem een hele. Ik vind de afweging wel lastig omdat ik niet wil dat we zeeziek worden, maar ook de gevolgen van de pillen niet goed ken. Op hoop van zeggen maar. De boot ziet er goed uit en we krijgen goed passende zwemvesten. We varen al snel uit. Even buiten de haven komen er al serieuze golven aan rollen. Er zou vandaag een deining staan van twee tot drie meter. We varen in zuidelijke richting naar een diepe trog, waar de walvissen vaak naar boven komen voor lucht. We worden goed verzorgd. We krijgen thee met pittige koekjes en een mooi bord met fruit aangeboden. Binnen vijf minuten worden de eerste plastic zakjes al uitgedeeld en vol gespuugd door medepassagiers. Niet echt hoopvol. Morris is moe en moet vaak gapen. Waarschijnlijk een bijwerking van de pilletjes. We zijn nog niet lang onderweg als er ‘whale’ wordt geroepen.

17aug (225x300)17aug2 (225x300)

De eerste walvis dient zich aan. We zien niet ver van de boot een walvis. Het is een Bryde Whale. We zien er twee binnen een minuut of tien. Daarna duiken ze weer onder. We varen daarna verder op zoek naar meer walvissen. We letten allemaal op. De blauwe vinvis, het grootste dier op aarde, laat zich spotten door de lucht die hij uit blaast. Deze staal lucht en water kan tot negen meter omhoog spuiten. Deze spuiter heeft in de afgelopen eeuw vele walvissen het leven gekost. Aan de horizon zien we vele fonteinen. Als we even stil liggen te zoeken verschijnt er een grote blauwe vinvis vlak bij de boot. Even later blijkt ook dat hij een kalfje bij zich heeft. WAUW! We zijn erg enthousiast. Morris realiseert zich ook goed dat dit erg uniek is. Geweldig. De boot gaat best pittig op een neer. Ik schat dat zeker een kwart van de gasten inmiddels zeeziek is. Morris begint ook erg bleek te worden. Ik vraag voor de zekerheid ook alvast een plastic zakje voor hem. Hij is ook erg moe. Naast eigen zeggen valt hij zelfs even staand in slaap. Maar we zien in totaal wel zo’n tien keer (!) een blauwe vinvis. Ook de moeder met kalf komt nog een keer terug.

Morris voelt zich op het ene moment beter dan het andere, maar over het algemeen gaat het goed. Hij houdt de hele reis zijn zakje goed vast, maar hoeft niet te spugen. Ik heb me zo nu en dan wat shaky gevoeld, maar geen eigenlijk nauwelijks last gehad. Als we bijna richting haven gaan wordt er nog een stevig ontbijt gemaakt voor iedereen die het aan kan. We krijgen toast met gebakken ei. Morris moet er niet aan denken, maar ik eet lekker tussen het spotten door. Op de terugweg word ik ook erg moe en dut zelfs even in. We lopen terug naar het hotel. Marjan, Mayra en Anwar zijn er niet, dus die zullen wel op het strand liggen. Morris en ik hebben erg behoefte om even bij te komen van toch wel een pittig boottochtje en chillen even in de met airco gekoelde kamers. Even later word ik zo moe dat ik even een kwartiertje ga slapen. Waarschijnlijk ook nog een bijwerking van de pillen. Net als Morris en ik de zwembroek aan willen trekken komen de strandgangers binnen. Marjan begon zich al zorgen te maken omdat het erg lang duurde. Later in de middag gaan we nog even naar het strand om van de laatste zonnestralen van onze laatste dag te genieten. We eten wederom op het strand met onze voeten zo nu en dan in het water en zijn redelijk vroeg thuis.

 

Terug naar huis
Vrijdag 18 augustus 2017. Nederland.

Pakken en... vandaag vliegen we terug. We hebben een minivan geregeld om 13.00 uur. Marjan wilde in eerste instantie met de express bus, maar het was lastig om dit helemaal te doorgronden via internet. Bovendien is dit ook niet het moment dat je wilt dat het reisplan helemaal in het honderd loopt, vooral omdat je een vliegtuig moet halen. Als we wakker worden regent het behoorlijk. Daardoor koelt het ook een beetje af. Prima voor onze reisdag. Vlak voor vertrek halen we nog een ei-kaas roti die we in de auto opeten als lunch. De rit naar het vliegveld verloopt soepel en we zijn keurig op tijd. Professioneel en efficiënt zijn ze in Sri Lanka in elk geval niet op het vliegveld. Even een voorbeeldje van een security check, of liever gezegd alle security checks. Onze tassen moeten op het vliegveld in Colombo drie (!) keer door de scanner. Het lijkt dat de scans steeds strikter worden. Zoals bekend mag je in je handbagage geen vloeistoffen meenemen van meer dan 100 ml. We hebben nog een nieuwe fles met anderhalve liter water. Eens kijken wat er gebeurd. Bij de eerste twee checks wordt de fles niet opgemerkt. Pas bij de derde check vraagt de beambte of dat misschien een fles water is in mijn tas. We doen wat onnozel en zeggen dat het voor de kinderen is. Hij zegt dat we dat nu maar op moeten drinken en de rest moeten weggooien. Marjan probeert het nog een keer of ze de inhoud dan in de Doppers mag gieten. Uiteindelijk mag dat. Nadat we wat water hebben over gegoten doen we de Doppers en de half volle fles weer in onze tas. De vlucht verloopt goed. Het eerste stuk van vier uren naar Dubai gaat snel, ondanks de slechte stoelen. Tijdens de tweede etappe slapen de kinderen heerlijk. Vooral Anwar slaapt zowat vijf van de zes uren die we in de lucht zijn.

18aug (400x300)

Op Schiphol staat Kirstin ons weer op te wachten om ons thuis te brengen. Dit is wederom erg prettig. We zijn blij dat we weer thuis zijn en kijken terug op een mooie, onvergetelijke reis.

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!