Route 66
Zondag 23 juli 2017. Los Angeles, California, VS

Las Vegas, zondagochtend om acht uur en geen mens te bespeuren op straat. Behalve wij dan, onderweg naar de laatste bestemming van onze reis, Los Angeles. In de woestijn zijn kilometerslange rijen zonnepanelen aangelegd, en grote windmolenparken. Benieuwd wat er van dergelijke maatregelen overblijft onder de net verkozen president. We kruisen de grens tussen Nevada en California, en dat voelen we ook fysiek, want de staat van de wegen is in de laatste staat die we aandoen een stuk slechter dan voordien.

Plan is om een stuk van de Route 66 aan te doen, maar telkens als we van Interstate 40 afgaan en de route willen opdraaien is de weg versperd omwille van werken verderop. Pas voorbij Amboy lukt het om de historische weg te bereiken. We hebben niet getankt in Las Vegas en beklagen ons dat nu dubbel en dik. Enerzijds zijn er amper benzinestations en dat maakt de rit met een bijna lege tank spannend, anderzijds is de kost per gallon hier exact dubbel zo hoog als in bijvoorbeeld Utah. We zitten dan ook midden in de woestijn, en er zijn geen grote steden in de buurt.

De route 66 is een stukje folklore, met verlaten dorpen, afgeleefde diners, leegstaande tankstations en hier en daar enkele bewoonde trailers. Radiator Springs uit de Cars film is tot grote spijt van Emiel en Louis niet te vinden. De weg loopt af en toe parallel met een treinspoor en we spotten indrukwekkende treinen. Met vier locomotieven worden meer dan honderd wagons getrokken (we stoppen met tellen bij 120).

In Barstow nemen we opnieuw de interstate. Net voor Los Angeles is er vertraagd verkeer, maar sneller dan verwacht rijden we de parking van Anaheim Harbor RV park op. Ook hier vooral trailers van permanente bewoners, maar ook enkele plaatsen voor kortverhuur. We blijven er slechts één nacht, en zullen er vandaag de RV inleverklaar maken. Daarvoor is onze plek vlak naast het zwembad ideaal, terwijl wij opruimen en inpakken hebben we de jongens aan het zwembad in het oog. We delen de spullen die niet mee naar huis kunnen uit aan vertrekkers (en zijn stiekem jaloers), legen en reinigen de afvalwatertanks van de RV grondig en pakken in.

’s Avonds tijdens het eten observeren we de permanente bewoners. Er zijn ingerichte tuintjes van enkele vierkante meters groot, compleet met tuinhuis, en elke bewoner heeft wel een elektrische rolstoel voor ’n trailer staan. Die worden tot onze verbazing door perfect valide mensen gebruikt om verplaatsingen op de campground af te leggen.

We sluiten de avond af met het dagelijks vuurwerk van Disneyland, dat vlakbij moet liggen want het geluid is oorverdovend.

Stille Oceaan
Maandag 24 juli 2017. Carslbad, California, VS.

Maandagochtend en de permanente bewoners van de camping vertrekken naar het werk. Ook wij hebben een soort van maandaggevoel want de RV moet deze voormiddag worden binnengebracht. De ochtendspits valt mee en een uurtje later, tankbeurt inbegrepen, staan we bij Apollo. De overdracht van de RV loopt vlot. Onder het motto aanval is de beste verdediging laten we onmiddellijk bij aankomst weten wat er allemaal niet oké was aan de RV (ontbrekend stuk waardoor we geen warm water hadden, gebutste zijkant die bij elke rit die wij aflegden er slechter ging uitzien, frigo die de inhoud niet altijd koud kreeg... Niet dat we ontevreden zijn, maar we willen vermijden dat deze defecten in onze schoenen geschoven worden.

Niet veel later zitten we in de taxi naar de luchthaven, waar we bij Alamo een huurwagen voor enkele dagen ophalen. We hebben een specifiek type wagen geboekt, maar mogen tot vreugde van de jongens gelijk welke midsize SUV kiezen. Ze zijn het erover eens dat het een Amerikaanse wagen moet worden, en even later wordt de Dodge gekozen boven de Jeep, nadat wij uitgelegd hebben dat een pick-up met open laadbak echt geen optie is.

Voor de middag zijn we in Carlsbad, ten Zuiden van LA. Met de RV zijn we onder andere ook de frigo met eten kwijt, dus moeten we gaan lunchen. Het centrum van Carlsbad, dat aan de Stille Oceaan ligt en een vakantiebestemming is, telt tientallen restaurants en winkels en we vinden snel onze goesting.

Nadien gaat het richting strand. We zitten er tussen de Amerikaanse gezinnen die zich met hebben en houden geïnstalleerd hebben. De golven zijn gigantisch en de jongens laten zich telkens opnieuw onderuithalen. Emiel laat weten dat hij geknipt is voor dit strandleven, en Louis voegt eraan toe dat het leven echt tof is. Dat kunnen we enkel beamen, we zijn wel benieuwd of ze dat op één september nog zullen vinden. We profiteren van de enige stranddag van de vakantie en blijven lang aan zee.

Voor diner trekken we opnieuw naar het centrum. We eten buiten op een pleintje en horen in de verte muziek. Wanneer we gaan kijken is er karaoke aan de gang. Emiel wil ook graag zingen, maar de liedjes van Boef of JeBroer blijken (gelukkig) niet in het gamma te zitten dus het zal voor een andere keer zijn!

Legoland.
Dinsdag 25 juli 2017. Carlsbad, California, VS.

Eindelijk 25 juli! Die dag staat al maanden aangeduid in de kalender van Emiel en Louis, want we gaan naar Legoland California. Het weer zit alvast mee, het is niet te warm en bewolkt, en er waait een aangename zeebries.

Voor de attracties open gaan zijn we in het park. Het is druk maar echt lang hoeven we nergens aan te schuiven, zelfs niet met ons ‘regular’ ticket. Afhankelijk van de prijs van je ticket moet je immers minder lang aanschuiven. Het publiek is duidelijk anders dan de Amerikanen die we in bijvoorbeeld de natuurparken tegen kwamen. Hier zien we veel mensen die obees zijn, en de jongens kijken niet alleen hun ogen uit bij de lego creaties. Het park is een mengeling van rides en lego bouwwerken. Miniland USA is indrukwekkend, met steden als San Francisco en New York nagebouwd in Lego. We herkennen in mini Las Vegas de hotels die we bezochten op de Strip, en in een cowboytown is onder andere een rodeo aan de gang. Wat is het al lang geleden dat we in Cody zelf naar de rodeo gingen...
De medewerkers van het park hebben allemaal Lego figuurtjes aan hun naamplaatje. De jongens hebben er beide ook bij met als doel te ruilen wanneer een medewerker een figuurtje heeft dat ze leuk vinden. Verschillende keren wisselen de popjes van eigenaar.

Wanneer we voldoende rides hebben gedaan voor één dag, rijden we terug naar Los Angeles, waar we terwijl we eten in de bar van het hotel en de avond opnieuw afsluiten met het dagelijks vuurwerk van Disneyland...

Disneyland.
Woensdag 26 juli 2017. Los Angeles, California, VS.

Nu we toch in Los Angeles zijn gaan we voor pretpark nummer twee in evenveel dagen. Ons hotel ligt vlakbij Disneyland en we gaan te voet. We zijn niet de enigen die dat doen, en veel fans rondom ons en ook later in het park dragen Disney accessoires, wat de jongens een beetje gek vinden.

We beginnen in Adventureland en de jongens zijn na een jungletocht met een boot en de Indiana Jones ride verkocht. Dit is het leukste pretpark ever, klinkt het! Bij deze staan thuis ook de Indiana Jones films op het programma.
Er is veel volk in het park en de wachttijden zijn vrij lang. We ontdekken het systeem van de Fastpass, waarmee je met je ticket een aantal keer een pas kan afhalen waarmee je op een gegeven tijdstip kan terugkomen en de wachtrij kan overslaan.

We blijven tot de parade uitrijdt... Verlichte wagens met taferelen uit bijvoorbeeld Peter Pan, Sneeuwwitje en Assepoester komen voorbij.
Het is bijna 22.00 uur wanneer we doodmoe naar het hotel terugwandelen en onderweg het vuurwerk voor de derde keer zien.

Thuis
Donderdag 27 juli 2017. Eppegem, België

Onze allerlaatste uren op Amerikaanse bodem brengen we rustig door om te vermijden dat we uitgeput terug thuiskomen. We slapen lang, ontbijten uitgebreid en spenderen enkele uren aan het zwembad. Na een douche is het tijd voor de allerlaatste rit, naar de luchthaven. Een reis in de US zonder fastfood is maar half en we gaan naar een Burger King voor een late lunch. De auto wordt binnengeleverd, dat is echt bandwerk en voor we het weten staan we wat versuft te wachten op de bus die ons naar de luchthaven brengt.
De reis naar huis verloopt gelukkig vlotter dan de heenreis, op minder dan veertien uur staan we thuis op de stoep.

Onze reis zit erop, en we hebben er opnieuw een fantastische trip op zitten. Net als vorig jaar beviel het kamperen ons heel erg. We misten de RV toch een klein beetje toen we de laatste nachten op hotel verbleven en we telkens uit eten moesten.

De US is een gemakkelijke bestemming, met dezelfde standaard als in België. Dit jaar moesten zaken als boodschappen doen of tanken niet zorgvuldig gepland worden. Leuk voor de jongens was dat activiteiten als raften, paardrijden en pretpark bezoek op het programma stonden en de reis dus iets meer op jongensmaat was gemaakt (al hebben we de vorige jaren geen klachten gekregen). Toch is niet alles te vergelijken met thuis, de natuur is zo indrukwekkend en vooral de woestijn is totaal anders dan wat we kennen.

Voor we vertrokken vreesden we vooral de drukte en de hitte. Aangezien er in de US net als bij ons zomervakantie was, was er ook veel volk op de been. De drukte was wel te vermijden door vroeg op te staan en iets verder te gaan dan het eerste uitkijkpunt. Vooral in Utah was het erg warm, maar ook daar bood vroeg op pad gaan een oplossing, en gelukkig hadden we airco in de RV zodat we ’s nachts comfortabel konden slapen.
We hebben ongeveer 6000km afgelegd gedurende vier weken, en daar heeft niemand van ons problemen mee gehad.

De hoogtepunten kiezen is altijd moeilijk. De jongens kiezen zoals verwacht voor het raften, de rodeo en de pretparken. Dirk gaat voor Yellowstone en Zion. Ikzelf voor Arches, Zion en onze 4th of July in cowboyland. En de openheid en vriendelijkheid van de mensen in Colorado en Wyoming.