Yahya
Dinsdag 25 juli 2017. Mersing, Maleisië.

Heel korte update vandaag. We zijn de hele dag onderweg geweest van Vientiane naar Mersing in Maleisië. 6.00 uur op, om half zeven met Soukiet naar het vliegveld, uurtje vertraging met Air Asia, dus rond 10.00 uur de lucht in, aankomst om 12.40 uur in Kulala Lumpur, door de immigratie en douane, om 14.15 uur in de taxi, 19.00 uur in Mersing, nieuwe zonnebril kopen voor Marit, eten bij de Indiër, instorten.

O, toch nog een verhaaltje dan. Dit is Yahya. Op Internet terug te vinden als TaxiExora. Is een taxicentrale, maar ook eenmansbedrijf en eigenlijk is hij helemaal geen taxichauffeur, maar politieagent. In 1994 raakte hij gewond bij een dienstongeval en sindsdien mag hij alleen maar bureauwerk doen. Die werkzaamheden zijn nauwelijks uitdagend, dus runt hij naast zijn baan als politieagent een taxi-consortium met vijftien chauffeurs. Dat kon er best bij, ook onder werktijd, want dat werk is dus euh, weinig uitdagend. Nou ja, hij rijdt stevig door, maar toch zijn we bijna vijf uur onderweg en dus heeft hij royaal de tijd om uit te leggen hoe je dat dus doet: politieagent en tevens taxicentrale.

Bureaucratische schoonheid
Woensdag 26 juli 2017. Pulau Tioman, Maleisië.

Na het opstaan op het goddeloze zes uur ’s morgens gisteren, moeten we vandaag weer zo vroeg op. Het is op de klok dan wel zeven uur, maar door naar Maleisië te vliegen, zijn we in een andere tijdzone gekomen en dus weer een uur kwijtgeraakt. Nou ja, het was dus weer veel wachten. De boot naar Tioman Island vertrekt in Mersing. De riviermond is daar dichtgeslibd en dus kan de Ferry alleen bij hoogwater over de zandbanken heen. Nou is hoogwater redelijk voorspelbaar, maar dan nog vertrekken ze regelmatig een uur te laat. Of te vroeg.

Het inchecken voor de boot is een wonder van schoonheid voor hen die van bureaucratie houden. Je moet maar liefst vijf loketten af voordat je je tickets hebt (online besteld), geregistreerd bent, een plaats hebt toegewezen gekregen, de state tax hebt betaald, de marine conservation fee hebt betaald en je boardingpass hebt opgehaald. Daarna mag je nog een uurtje wachten in de rij. Hans handelt de bureaucratie af, Mirjam en Marit scoren ondertussen bananenpannenkoeken. Tegen de tijd dat we met een uur vertraging aan boord gaan, zijn we al weer redelijk gaar.

Na dik twee uur varen zijn we bij het eiland. De boot zit mudjevol, maar dat spreidt zich dan toch weer aardig uit over de diverse aanlegplekken van de boot. Wij zitten op ABC, oftewel Kampung Air Batang. Hetzelfde dorp als waar Mirjam en Hans in 1994 geweest zijn, het ziet er nauwelijks meer ontwikkeld uit, maar het hutje waar we toen verbleven vinden we toch niet terug. We zitten als flashpackers trouwens niet echt meer in een hutje, maar in het vrij luxe Tioman Dive Resort.

Duiken
Donderdag 27 juli 2017. Pulau Tioman, Maleisië.

De eerste echte duikdag voor iedereen. Hans pakt de ochtendboot voor twee duiken en Mirjam en de kids slapen een beetje uit en doen een uur later een shoredive om er weer in te komen. Dat lukt allemaal prima, al zijn de kinderen wel een beetje moe en dus gaan Mirjam en Hans ’s middags samen duiken.

Het zicht was ‘s ochtends minder, maar ‘s middags best goed. Het is een heel mooie duik. We zien enorm veel visjes, een haai, een schildpad en Mirjam heeft een nieuwe vriend in de vorm van een Giant Boxfisch, die meer dan een half uur met haar meezwemt.

One for all, all for one
Zondag 30 juli 2017. Pulau Tioman, Maleisië.

Wat hebben we de afgelopen dagen gedaan? Nou euh, gedoken op het drakeneiland. Dat verhaal hadden jullie nog te goed. Puteri Naga was een draak die net getrouwd, met haar man op huwelijksreis was. Ze zwommen net lekker in de Zuid-Chinese zee, toen ze bedacht dat ze haar huwelijkssjaal vergeten was. ‘Wacht ff hier op me’, zei ze tegen haar echtgenoot, ‘dan haal ik ‘m even op’. Zo gezegd, zo gedaan, maar toen ze terugkwam, zag ze haar man niet meer. Ze bleef eeuwen rondzwemmen, terwijl ze op hem wachtte. En langzaam versteende tot wat nu Pulau Tioman is.

Dat duiken dus. Hans is vroeg op voor de twee bootduiken op de morgenboot, de rest van de familie gaat voor de middagduik (en die doet Hans dan ook vrolijk mee). Gaat soms prima en soms even mis, maar we letten goed op elkaar, gaan samen als reisfamilie naar beneden en komen samen weer boven. Luctor et Reisfamilie Emergo.

Finding Nemo and more
Dinsdag 1 augustus 2017. Pulau Tioman

Wat gaat een week snel voorbij als je plezier hebt. In totaal hebben we 41 duiken gemaakt en de meest schitterende vissen, visjes, haaien, schildpadden en wat er verder allemaal aan levends onder water te vinden is. Er zit hier nog best veel levend koraal, maar ook het versteende koraal is fantastisch. Hans was helemaal niet te houden, die heeft de middagduik op de eerste dag meegepikt en daarna zes dagen lang drie keer per dag gedoken.

Vandaag was onze laatste volle dag op Tioman en Mirjam en Hans hebben drie duiken samen gedaan. Hartstikke mooi weer onder water, maar ook wat consternatie. Op de eerste duikplek stond veel stroming en toen een van de duikgidsen even poolshoogte ging nemen of we hier wel verantwoord konden duiken vond hij een vissersnet, met daarin een dode haai van 2,5 meter. We zochten daarna maar een ander plekje op (en er stond ook wel veel stroming). Prima diveshop waar we duiken trouwens: B&J Diving. Leuke divemasters (dank Linda, Mike, Daniel. Cathy en Emir). Erg veiligheidsbewust ook; voor iedere duik is er een volledige briefing, die Marit na drie duiken al uit haar hoofd kende.

Dat zo’n briefing niet voor niks is, bleek deze middag bij onze laatste duik. Als de kapitein van de boot zijn motoren laat ronken en op de duiktrap tikt, moet je verantwoord, maar snel naar boven. Het bleek dat Mike, de duikgids van de andere groep onwel was geworden onder water. Wij snel aan boord. Mike lag er slecht bij, maar gelukkig (of gewoon goed geregeld eigenlijk), was er zuurstof aan boord en daar trok hij wat van bij. De speedboat was nog sneller weer terug bij de steiger dan normaal. Het lijkt allemaal mee te vallen.

Morgen moeten we hier weg; we vinden het allemaal jammer.

Dag Tioman, hallo Singapore
Woensdag 2 augustus 2017. Singapore.

Na een week moeten we afscheid nemen van Tioman, een vertrek dat voor iedereen te vroeg komt. Er volgt een stevige reisdag. Zeven uur op, half negen op de veerboot naar Tanjung Gemok. Daarmee hebben we ons zelf wel gematst, de boot naar Mersing vertrok al om half zes, dus dit is beter. De veerboot komt rond twaalf uur in Tanjung Gemok, tijdje een taxi zoeken, tien voor een in de taxi op weg naar de grensplaats Kota Bahru, waar we om half vier hadden kunnen zijn.

Inderdaad, we hadden al zo onze twijfel, het was een oud barrel en de auto lekt water. Bijvullen helpt op een gegeven moment ook niet meer en met een kokende motor zoekt onze chauffeur vervanging, die nooit slechter kan zijn. Wel dus. Nog ouder, nog minder schokbrekers, we zwalken de laatste drie kwartier over de weg. Toch nog een beetje een avontuurlijke vakantie.

Uitboeken uit Maleisië gaat supersnel en ook Singapore in gaat prima. De vorige keer stonden we meer dan twee uur te wachten voor Singapore alleen al. Maar het kost nu alles bij elkaar een drie kwartier ofzo. Daarna met Uber naar het YWCA, waar de Village People dan weer geen lied van hebben gemaakt. We krijgen eerst kamers aan de kant waar gebouwd wordt. Dat scheen geen probleem te zijn, want ze beginnen om 10.00 uur en houden om 05.30 uur op. Ze bedoelde het schijnbaar omgekeerd. Nou ja, nieuwe kamers aan de rustige kant. Al wordt de rust op dit moment verstoord door 300 Chinese kinderen op schoolreisje. Vooruit dan maar weer. Truste!

Thumbs up!
Donderdag 3 augustus 2017. Singapore.

Wat niet zo lekker was, was een wondje langs de nagel van Hans’ duim. Opgelopen bij de tweede dag duiken en het ziet eruit alsof een stukje binnenband naar buiten puilt langs de nagel. Granulatieweefsel, Google het maar niet. Op 150 meter zit een metrostation met een huisartsenpraktijk (handig) en daar ga ik toch naar toe, met name omdat de vinger wat ontstoken lijkt. De dokter kijkt ernaar en zegt dat ik twee keuzes heb: antibiotica en in Nederland weg laten snijden of hier in Singapore weg laten snijden. Zijzelf kan het niet, maar ze geeft me een paar adresjes waar het wel kan. Een kilometer verderop zit een medisch centrum waar allerlei specialisten als kleine zelfstandigen hun nering drijven. Ik kan terecht bij Dr Patricia Ng Pei Ling, die snijden niet nodig vindt. Gelukkig. Tien minuten later sta ik met antibiotica en 210 Singaporese dollar lichter op straat.

Ik scharrel bij drie winkels ontbijt bij elkaar dat we op de hotelkamer opeten. Daarna gaan we naar het nationaal museum van Singapore. Mooie tentoonstelling, waar we met lunch mee dik 3,5 uur doorbrengen. Bijzonder hoe Singapore van een zompig eilandje in twee eeuwen een wereldstad wordt waar dik geld wordt verdiend.

In little India laat Hans zijn haar knippen en Marit haar hand henna-en. De dag was inmiddels al goed gevuld. Mirjam en Marit gaan nog even shoppen op Orchard Road, waar zelfs een echte shopaholic waarschijnlijk een maand of drie nodig heeft om alle winkelcentra geheel te bezoeken. We sluiten de dag af bij de Gardens by the Bay, waar elke avond een uiterst chauvinistische Sound en Lightshow wordt gehouden op een stuk of tien artificiële bomen. Het park is een van die gecultiveerde attracties, waar Singapore patent op lijkt te hebben. In het park zit ook Satay by the Bay, waar we eten met hamburger, Indiase patatbakster en curry en, inderdaad, saté.

So happy together
Vrijdag 4 augustus 2017. Singapore.

Weer een volle dag vandaag. We beginnen met een beetje werken voor Hans. Jasmijn heeft een bezoek geregeld aan de Advanced Innovation Exchange van Cap Gemini. Een innovatiehub waar de uitdagingen van de klanten van Cap gekoppeld worden aan niet alleen de mogelijkheden van Cap Gemini, maar uitdrukkelijk ook aan die van kleine innovatieve startups.

We worden vriendelijk ontvangen en er wordt uitgebreid de tijd genomen om werkwijze en resultaten toe te lichten. De applicatie die voor banken gebouwd is waarmee klanten gevolgd worden is trouwens bijna ‘Big Brother’ eng.

We wandelen naar Chinatown. In de jaren tachtig van de vorige eeuw was Singapore druk bezig alles wat oud was te slopen en te vervangen door flats. Net op tijd kwam de regering erachter dat toeristen misschien wat anders willen zien als alleen maar flats. De laatste restanten werden dus bewaard en Little India en Chinatown zijn twee van die restanten. Midden in Chinatown ligt overigens Sri Miriaman, de belangrijkste hindoetempel van Singapore en 100 meter verderop een moskee; weer een mooie illustratie hoe de verschillende bevolkingsgroepen van de stad vredig met elkaar samenleven. Dat het allemaal zo vredig samenleeft heeft twee redenen: het gaat economisch erg goed met het land en de regering is redelijk strikt om het maar vriendelijk uit te drukken.

We eten een hapje in het museum van Aziatische Beschavingen dat we daarna bezoeken en wandelen door naar de Merlion; het nationale symbool van Singapore. Met nog 400 toeristen maken we selfies met de zeeleeuw. In de aanloop naar de Nationale Feestdag op 9 augustus is de luchtmacht druk haar show aan het oefenen. Het is ook feest in het Civic District, met avondopenstelling van de musea, straattheater, een foodfestival en muziek.

De reisfamilie is na een lange hete dag wat moe en het kost wat moeite om consensus te bereiken hoe de dag af te sluiten. Dat lukt uiteindelijk met een fijn terras aan het water van Clarke’s Quai, met lekker Indiaas eten, een biertje en een cocktail.

Oorlog en feest
Zondag 6 augustus 2017. Singapore.

We starten de dag met een stukje militaire historie. Tegenover ons hotel ligt Fort Canning Park, locatie van, inderdaad, het voormalige Fort Canning. Rond 1880 gebouwd als artilleriefort, maar na de Eerste Wereldoorlog had men ook hier door dat statische verdedigingsopstellingen niet meer zo goed werkten. Dus werd het fort ontmanteld en vervangen door een hoofdkwartier voor de Far East Army en een bunkercomplex van waaruit in voorkomend geval de strijd geleid zou kunnen worden. Die strijd begon op 8 december toen de Japanners anderhalf uur na Pearl Harbour Maleisië aanvielen. Hoewel de Britten drie keer zo veel personeel hadden als de Japanners, was het van het begin een ongelijke strijd. De Navy werd op dag één al uitgeschakeld omdat de twee schepen waaruit ze bestond meteen werden weggebombardeerd. Met de Airforce ging het al niet veel beter. De vliegtuigen waren oud (er werd nog met dubbeldekkers gevlogen) en geen partij voor de Japanse Zero’s. Met de Army ging het niet veel beter. Hoewel het leger beschikte over Britse, Maleise, Australische en Indiase troepen en uit 15.000 man bestond was ze geen partij voor 50.000 Japanners, die gevechtservaring hadden opgedaan in China en bijvoorbeeld beschikten over 150 tanks. De Britten hadden er nul en het antitankgeschut dat er was, was zo onhandelbaar, dat er niet eens mee geoefend was. Binnen twee maanden dreven de Japanners na hun landing in Noord Maleisië de Britten terug naar Singapore. Waar op 15 februari de capitulatie onontkoombaar was. Dit hele verhaal wordt keurig verteld in de voormalige bunker op Fort Canning Hill, die tegenwoordig als ‘Battle Box’ Museum is ingericht.

Na alle oorlogsverslagen maken we een toertje langs wat shoppingcentra op Orchard Road. Dat het Singapore na de oorlog niet slecht vergaan is, is duidelijk. Van lage lonen concurrent van Hong Kong is het geworden tot een high tech handels en financieel centrum en, zegt men, de duurste stad ter wereld. We hebben al wat dure malls gezien in Bangkok en Kuala Lumpur, maar dit is wel de max. Frank loopt voortdurend te smullen van de Maserati’s, Lamborghini’s, Rolls Royces, Ferrari’s en wat er verder allemaal aan moois in het wild voorbij komt.

Na een korte siësta vertrekken we naar het Civic District waar dit jaar ter gelegenheid van de Nationale Feestdag op 9 augustus voor de eerste keer het outdoorfestival georganiseerd wordt. Strak uiteraard, op zijn Singaporees. Heel het festival-district is afgezet met vijf meter hoge hekken op betonnen voet, maar ook vriendelijk. Duizenden mensen bij elkaar die plezier hebben, geen enkele wanklank, geen enkele plastic beker op de grond, geweldige sfeer. De musea zijn gratis toegankelijk, overal is livemuziek, er is uiteraard eten, maar de topattractie is Hermera’s dream, een multimediaspektakel in vijf delen dat op vijf verschillende gebouwen geprojecteerd wordt. Geweldig mooi gemaakt. We kijken een paar delen op verschillende plekken, drinken een biertje, genieten van de muziek, Frank en Marit browsen door stapels elpees en we kletsen wat met de LP-verkoper. Het is overduidelijk stapavond.

Over een overvolle Clark’s Quai wandelen we richting hotel. Het stikt er van de bars en restaurants, waarvan er heel veel livemuziek hebben. We hebben nog wel zin in een snackje en komen terecht bij McGettigans, een Ierse Pub. Erg goed eten, hamburger van Wagyu-rund en zo en uiteraard Guinness and Kilkenny. Gecombineerd met geweldige livemuziek is het een goed slot van de avond. Rond middernacht zijn we vrolijk terug in het hotel.

Evaluatie
Dinsdag 8 augustus 2017. Zoetermeer, Nederland.

We zijn weer thuis, dus tijd voor, nou ja, wat de titel van deze blog is dus. ‘Hoe hebben jullie in hemelsnaam voor de combinatie Thailand, Laos, Maleisië en Singapore gekozen?’ is een vraag die ons regelmatig gesteld is. Tsja, Hans wilde wel weer naar Azië (wil ie altijd), Frank ook (maar dan niet weer Thailand), Mirjam wilde weer duiken maar (durfde na bijscholing op Ko Tao bij Impian van Robert Rehmrev) op een andere plek: we hadden goede herinneringen aan Tioman en de kinderen wilden graag naar Singapore (omdat ze daar allebei een beetje ziekjes waren acht jaar geleden). Laos stond op het verlanglijstje en je hoeft er geen malariaprofylaxe meer voor te slikken, wat googelen en zo kwam dus de route Chiang Rai, Slow boat over de Mekong, Luang Prabang, Vang Vieng, Vientiane, Tioman Island, Singapore tot stand. ‘Helemaal Zen dus?’ Nou nee, niet helemaal. De valkuil waar we (lees Hans) weer instapten is dat ie de eerste dagen te veel wil doen, terwijl de rest van de familie nog zwaar aan de jetlag is. Ook nu weer; niet verstandig dus, want het leidt tot een verminderde Zonnatura-atmosfeer zeg maar. En daarbij regende het wel errug veul de eerste dagen.

De tweedaagse boottocht over de Mekong was dan weer wel erg ontspannend. Beetje hangen, naar buiten kijken, lekker eten, helemaal prima. Vijf dagen in Luang Prabang was ook fijn. Luang Prabang is een werelderfgoed stad, er mogen dus geen lelijke betonkolossen gebouwd worden en het heeft nog steeds een beetje de Franse koloniale sfeer. Een van de leukste activiteiten was het praten met jongeren bij Big Brother Mouse. Zij leren Engels, wij leerden van alles over het leven van tieners en studenten in Laos.

Dat rustieke heeft het (ex) backpackerdorp Vang Vieng totaal niet. Nu al overlopen door Koreanen en Chinezen en er worden nog veel meer grote hotels bijgebouwd. Een kilometer of tien buiten het stadje zit je wel weer heerlijk midden tussen de rijstvelden. Die met het omringende groene berglandschap een verpletterend ‘schoon’ plaatje opleveren. We hadden hier bijna een puppy geadopteerd (die meeliep en telkens van het pad in de paddy belandde).

Ook de kajaktocht een van de hoogtepunten van de vakantie. Vijftien kilometer, waarvan twaalf in de stromende regen. En stromend, echt stromend, zo stromend dat de contactlenzen bijna uit de ogen spoelden. Maar juist die eerste twaalf kilometer alleen op het water door dat prachtige landschap. Zelfs de regendruppels op het water. Fantastisch mooi. Intens van genoten!

Vientiane is ook een grote stad, maar met heel mooie tempels. Het verblijf in het gastenhuis bij Mike en Soukiet was even wennen (vooral vanwege het aangekondigde ‘Wildlife in de jungle’), maar de Wildlife viel mee. Mike en Soukiet waren heel gastvrij. Mike was bovendien een geweldige gids en echt een fijn mens.

Een week duiken op Tioman Island was inspannend (met Hans’ drie duiken per dag) maar vooral ook ontspannend doordat iedereen helemaal zijn eigen ritme kon volgen. Het hotelletje was geweldig (sommige dingen doen Duitsers uitstekend) en iedereen kwam echt tot rust. Nou is een eiland zonder auto’s natuurlijk ook wel heel fijn. De duikschool was lekker relaxt, met een gestructureerde instructie voor iedere duik.

Singapore is dan weer niet rustig, maar wel georganiseerd. Echt een wereldstad, maar dan zonder de nadelen? Het lijkt een beetje op de Truman-show, maar toch weer niet. Ondanks de schaalgrootte zijn Singapore en de Singaporezen uitermate vriendelijk en behulpzaam. Geweldige musea en het is ook zo’n beetje de Food Capital of the World. Alle keukens vertegenwoordigd en allemaal lekker. Ook wel een prijzige stad (de duurste van de wereld zeggen ze, ik denk dat New York nog wel wat duurder is). Onvoorstelbaar wat er allemaal aan dure auto’s voorbijkomt. Lamborghini’s, Maserati’s, Ferrari’s, Porsches; allemaal zomaar in het wild. De Mercedessen en BMW’s zijn al helemaal niet te tellen. En een goed feestje bouwen kunnen ze ook. Het Civic District Outdoor Festival was geweldig. Iedereen blij en vrolijk, overal muziek, een geweldige lichtshow, geen zattemansbende, kleine kinderen gezellig erbij en zelfs geen plastic bekertje op straat.

Nog even langs geweest in het Bencoolen Hotel, waar Hans 31 jaar geleden verbleef. Het is net gereorganiseerd en een deel van het personeel uit die tijd werkt er nog steeds. We herkenden elkaar niet meer.

De laatste dag in Singapore regende het net zo hard als in het begin van de vakantie in Chiang Rai. Dat is misschien ook maar goed als je afscheid moet nemen. Het mocht de pret niet drukken. Heerlijke vakantie.