Ondersteboven door de jungle
Donderdag 27 juli 2017. Popoyo, Nicaragua.

Nicaragua is echt het land van schommelstoelen en paarden. Volgens een lokale gids, koop je voor 100 dollar een paard. Deze eet alleen gras en water, dus lekker goedkoop. Een prima vervoermiddel. Als je meer geld hebt, koop je een motorfiets. En de nog rijkeren kunnen zich een auto veroorloven. Op Isla Ometepe zien we ook weer veel mannen, vrouwen en kinderen te paard langs de rand van de weg. Het is 23 juli en er is een feestweek ter ere van de beschermheilige Santa Ana. In de middag is er een paardenoptocht (hipico) in het grootste dorp Moyogalpa.

In de ochtend hebben we zelf al met zijn vieren langs het strand paardgereden. Dat was echt mooi. Harder dan draf wilden deze paarden niet. Maar nu staan we dus samen met de lokale bevolking te wachten in de brandende zon totdat de optocht langskomt. Officieel zou het 14.00 uur starten, maar dit is natuurlijk Nicaragua. Rond 16.00 uur horen we optocht eraan komen met kleine disco auto’s voorop en een Tona (lokaal biermerk) praalwagen met dansende schaars geklede vrouwen. Verschillende groepen van mooi aangeklede ruiters komen langs. Ze zijn met dressuur bezig en de paarden dansen echt langs. Heel knap. De zweetdruppels komen zowel van de ruiter als van het paard af. Na diverse professionele groepen, volgt de lokale bevolking met vaak een Tona in de hand, die ze soms ook over het paard gieten. Dille, die thuis paardrijdt, is helemaal verontwaardigd over deze dierenmishandeling.

Isla Ometepe is een eiland in het meer van Nicaragua en bestaat uit twee vulkanen. Precies zoals een kind een vulkaan zou tekenen. Wij zitten op het deel met de vulkaan Concepcion van 1610 meter hoog. Luna en ik staan de volgende ochtend vroeg op. We gaan om 6:30 met een gids een wandeling maken door de jungle. Het is al warm en vochtig. Meteen in het begin horen en zien we al een groep papegaaien. Daarna horen we veel geritsel hoog boven ons. Het is een groep van de white spider monkeys aapjes. Ze slingeren snel door de bomen heen. Opeens horen we weer het kenmerkend blaffende gebrul. De brulapen. Ze gaan flink te keer, want er zit een andere groep in de buurt. Ze brullen om hun territorium af te bakenen. De jungle is dicht begroeid. We voelen de hete zon niet, maar het is erg klam. Douglas, onze gids wijst ons aan dat we sommige bladeren niet mogen aanraken, omdat deze huidirritatie veroorzaken. Opeens is er een open plek. Een 150 jaar oude ceiba boom is hier twee weken geleden gesneuveld door een storm. Waarschijnlijk vanbinnen aangevreten door termieten. Wat een licht geeft dat opeens. Onze gids vertelt verder nog over drie meter grote slangen die hier leven en soms zijn kat aanvallen. En onderweg wijst hij ons nog een onder de steen weg gevluchte tarantula aan. We vinden het dus wel fijn dat we samen met een gids zijn.

De volgende dag gaan we met onze auto sightseeën bij de andere vulkaan Maderas. Dit deel van het eiland is minder ontwikkeld en de wegen zijn erg slecht. Een leuke uitdaging voor onze 4x4 dus! Onze eerste toevallige stop is bij Merida. Hier blijkt een klein tweetalig schooltje te zijn opgericht. We krijgen een rondleiding langs de groepen 1-6 en de eigenaar vertelt trots over het project om samen met de bevolking het plastic afval op te ruimen. Voor elke 1,5 literfles vol met plastic afval krijgt men 50 dollarcent. Van alle flessen bij elkaar maken ze bouwwerken en kunstobjecten. De kindjes zijn schattig om te zien. Het zijn kleine klassen en ze krijgen dus ook Engelse les. De klassen zien er vrolijk uit met leuke zelfgemaakte posters, knutselwerkjes en een grappige verjaardagskalender met kleurrijke cupcakes. We hebben een grote pot met honderd stiften mee. Dit is een prima plek om deze te doneren. Na afloop drinken we er een heerlijke verse passievrucht sap en gaan weer verder.

De weg wordt af en toe behoorlijk slecht. Het is een weg rondom dit deel van het eiland, dus we hopen dat het niet al te erg wordt en we de hele weg weer terug moeten. Op dit deel komen minder toeristen. Des te meer zien we koeien op de weg, die stoïcijns blijven doorlopen en ons er amper doorlaten. Ook ossenwagens zie je hier meer. Het is de plek waar Luna en Dille wat playmobil zakjes uitdelen en met de kinderen in elkaar zetten en wat kleurboekjes en kleurpotloden. De mensen en kinderen zijn heel open en uitnodigend.

In de middag hebben we op het toeristischer deel van het eiland een zipline tour geboekt. Volgens tripadvisor de leukste van Midden-Amerika. Eerst nemen we nog twee Argentijnse lifters mee in de achterbak. Deze zijn bezig met een wereldreis. De start van de zipline tour is ergens in de middel of nowhere bij een houten overkapping. Twee mannen zitten onderuitgezakt. Als we aan komen rijden, springen ze overeind. Het is laagseizoen en we zijn pas de tweede klant vandaag. Elf ziplines van twee km lang, een mini Tarzan swing en twee keer abseilen staat er op het programma. Maar what goes down must go up. Dus eerst lopen we een half uur omhoog. Samen met drie honden. De ziplines zijn erg lang en hoog boven in de jungle. Heerlijk! De derde zipline vraagt de gids of Luna als superman wil. Dan ga je op je buik met je armen los en je benen leg je op degene achter je. Niet erg comfortabel maar wel gaaf. Dille en Andre doen het ook. Bij elke stop waar ze kunnen komen, staan de drie honden ons trouw op te wachten. Ze kennen het parcours als geen ander. Halverwege vraagt de gids of we het erg vinden als er twee anderen bijkomen. Geen probleem zeggen we. Dat blijkt een lokaal gezin van negen personen te zijn, waar we een half uur eerst op moeten wachten. Dat maakt onze zipline tour meteen een stuk langer. Bij elke zipline wachten we op elkaar. Het zijn twee broers met hun gezin. Een vader heeft hoogtevrees en doet alle ziplines met de gids en met zijn ogen dicht. Erg grappig. We staan dus steeds met zijn zestienen op een platform. Andre merkt op dat de veiligheidslijnen van het platform niet aan de bomen vastzitten maar aan het platform zelf. We hopen dus maar dat ze het houden. De een na laatste zipline is niet zo heel steil. Deze mag je op zijn kop doen. Dit doen we alle vier. Best eng en rare gewaarwording om ondersteboven door de jungle heen te tokkelen en (hardhandig) opgevangen te worden door de gids. De laatste zipline is prachtig. De zon gaat inmiddels onder en we hebben een prachtig uitzicht over de jungle en het meer. Bijzonder mooi.

Het nagenieten van onze mooie zipline tour duurt niet zo heel lang. Kort na het avondeten wordt Luna beroerd en braakt ze alles eruit. Ook onze darmen voelen onrustig. Alleen Dille heeft nergens last van, die heeft alleen maar blanke spaghetti gegeten. Het wordt een onrustige nacht. De volgende dag moeten we weer verhuizen naar ons volgende hotel en dus terug met de ferry. Niet fijn als je koortsig, beroerd en misselijk bent. In mijn hoofd is er nu even geen ruimte om nieuwe plannen voor leuke uitstapjes te maken. Eerst moet Luna beter worden. Op zulke momenten bekruipt ons soms het gevoel waarom we deze verre reizen maken. De zorg dat de kinderen ziek worden is toch latent aanwezig. We besluiten wel door te gaan, ondanks de wiebelige overtocht, omdat we het ook fijner vinden om weer op het vaste land te zijn met betere (medische) voorzieningen. De overtocht van ruim een uur is geen pretje. Daarna nog een autorit van ruim twee uur voordat we in ons nieuwe hotel aan het strand in Popoyo zijn. Nica Vida is echt prachtig gelegen!

Popoyo is een surfdorp. De golven zijn hier perfect. Het hotel is netjes onderhouden met een mooi zwembad, restaurant en veel hangmatten en ligstoelen op een (eigen) zandstrand. De kamer is netjes, maar wel wat krap. Luna en Andre hebben daar nu geen oog voor. Die duiken meteen hun bed in. Ik informeer al vast bij de eigenaar waar een goede arts is voor het geval dat. Dat blijkt op twintig minuten rijden te zijn. We eten allemaal wat simpele rijst met groente op de kamer en duiken vroeg ons bed in. De volgende ochtend zijn de ‘patiënten’ ietsje opgeknapt. We besluiten het nog even aan te kijken tot 12:00. Gelukkig is het braken eindelijk gestopt bij Luna en houdt ze weer wat binnen. Dille en ik zijn in het dorp bodyboards gaan huren en gaan samen de zee in. Heerlijk warm en heerlijke golven. Luna en Andre zijn ’s avonds wel weer flink opgeknapt en samen genieten we van de mooiste zonsondergang die ik in lange tijd gezien heb.

De volgende dag staat in het teken van zee zee zee. Luna krijgt surfles van Taylor de surf dude die nu even tijdelijk het hotel runt, omdat de manager met vakantie is. Al na een paar keer staat Luna al weer op het board. Elke keer steekt Taylor zijn armen enthousiast in de lucht als het lukt. Hij gaat wat dieper en laat Luna op hogere golven beginnen. Dat is kicken, maar wel lastig. Luna krijgt flink wat slokken zeewater binnen, maar is erg blij dat ze weer fit is en dat het surfen zo goed ging. Terwijl Luna even aan het uitrusten is en de foto’s aan het bekijken is, gaat Dille op de rug bij Andre bodyboarden en ik op mijn eigen board. De golven zijn echt perfect. Als je de goede golf uitkiest, wordt je met hoge snelheid zo’n 150 meter meegenomen naar het strand. Als het echt goed gaat, eindig je echt op het droge. We kunnen er geen genoeg van krijgen en genieten enorm.

Eieren in de nacht.
Vrijdag 4 augustus 2017. Corn Island, Nicaragua.

In Nicaragua zijn er twee plekken waar de schildpadden eieren leggen op het strand en Popoyo is zeventien kilometer verwijderd van een van deze plekken, genaamd Reserva Rio Chacocente. Dit hebben we in Costa Rica al eens eerder gezien, maar toen waren de meiden nog klein. De zeeschildpad is Dille haar favoriete dier (ze heeft haar spreekbeurt er al een keer over gehouden en heeft er een geluksketting van), dus we willen dit graag nog een keer zien.

In de middag gaan Andre en ik proefrijden naar dit reservaat. Ik heb telefonisch (mijn Spaans wordt steeds beter) een reservering gemaakt om ’s avonds/’s nachts een excursie te doen op het strand waar schildpadden hun eieren leggen in de periode juli-oktober. Straks is het pikkedonker, dus we willen het even voorrijden met licht. Dat blijkt verstandig, want na 12 km is het een kleine afslag naar links met een echte 4x4 dirt road. Een grote tak blokkeert het pad, die ik moet weghalen. We moeten door een droge rivierbedding met veel koeien. We komen aan bij het ‘kantoor’ van de natuurbeschermingsorganisatie en worden daar heel vriendelijk ontvangen. We lopen het pad naar de zee van 500 meter ook alvast voor. Helaas nog geen schildpad te zien. Dit strand is bekend om de massale aankomst van de olive ridley turtle.

Soms kunnen er per nacht 2000-3000 het strand op kruipen om hun eieren te leggen. Dat is helaas pas in september of oktober. De kans dat je nu een schildpad ziet, is mede afhankelijk van de stand van de maan. Krimpende en wassende maan zijn het best. We zijn er net in een redelijk gunstige periode. Terug in het hotel proberen we zo laat mogelijk te eten en nog wat spelletjes te spelen. Rond 20:30 gaat het licht uit in het restaurant. Omdat het hier vroeg donker is, gaan wij ook vaak vroeger op bed. Maar nu moeten we dus wakker blijven. Om 21:30 vertrekken we. Fijn dat we het hebben voorgereden. 22:15 komen we weer aan bij het ‘kantoor’. Het is een drukte van jewelste met vrijwilligers. Ze lopen elke nacht shifts van twee uur om het strand te bewaken. We betalen 12 euro entree voor het park en mogen zelf met onze zaklamp naar het strand lopen. Het is behoorlijk donker. Op het strand zouden we de wachters moeten treffen, maar we zien niemand. We lopen nog 10 minuten naar links en besluiten terug te keren, omdat we helemaal niets en niemand zien op het donkere strand. De tweede keer loopt er een vrijwilliger met ons mee over een andere route. Het bleek nog veel verder naar links te zijn. Zo krijgen we wat nachtelijke kilometers in de benen. We worden overgedragen aan de 22-24 uur wacht van studenten en vrijwilligers. Ook lopen er twee militairen standaard rond. Dit alles om te voorkomen dat de geliefde eieren gestolen worden. Er gebeurt nog weinig, behalve dat er veel krabben rondlopen. Om 24 uur is de wisseling van de wacht. We besluiten nog maximaal een uur te blijven. We liggen op het strand onder een prachtige sterrenhemel en tollen een beetje om van de slaap. Om 0:30 worden we door een studente gewenkt met een knipperende zaklamp. Er zijn twee schildpadden gespot. Snel rennen we naar haar toe. Als de schildpad het strand opkruipt, mag ze niet gestoord worden, anders keert ze weer om de zee in. Lichten uit dus. De studente ziet scherp in het donker en vertelt dat er eentje helemaal naar boven geklommen is en een gat aan het graven is. De ander is teruggekeerd. Zodra de schildpad eieren gaat leggen, komt ze in een trance. Dan mag de zaklamp aan. We zien een 70 cm grote schildpad boven een ongeveer 50 cm diepe kuil. De studente graaft wat zand weg zodat we kunnen zien hoe de eieren eruit vallen. Ze leggen er 80-100 per keer. Ze pakt er ook eentje uit om ons te laten voelen.

We mogen ook het schild aanraken en dat licht fluorescerend op. Dat komt door de algen. Wat magisch om hier getuige van te zijn. We blijven kijken. Na afloop dekt de schildpad het gat helemaal toe. Dit is heel veel werk voor d’r en ze moet vaak even uitrusten om op adem te komen. Daarna kruipt ze terug naar zee. Ook dit gaat langzaam. Ze moet een paar keer stoppen om uit te rusten. We lopen langzaam met haar mee. Dit was een onvergetelijke ervaring. Ook helemaal niet toeristisch. Wij waren de enigen samen met de lokale bevolking. Dat maakte het extra bijzonder.

In San Juan verder naar het zuiden, kun je deze excursie ook doen en kost het minimaal 40 dollar per persoon en zijn er meerdere tours tegelijkertijd. Om 1:30 uur (dit hele proces duurt dus wel een uur) lopen we weer terug. Luna heeft nu ook scherpe ogen en ziet in de verte een andere schildpad het strand opkruipen. Weer werk voor de vrijwilligers want zij maskeren het gat na afloop of verstoppen de eieren elders om het zo moeilijker te maken voor de stropers. Wij vinden het wel genoeg zo en een vrijwilliger brengt ons terug naar de auto. Om 2:30 liggen we met een grote glimlach in ons bed.

De volgende dag slapen we natuurlijk uit. Heerlijk dagje weer op het strand. Bodyboarden terwijl de pelikanen boven je hoofd vliegen bij de brekende golven op zoek naar vis. Kleine wandeling gemaakt over de rotsen naar een volgende baai met tidal pools. Een natuurlijk zwembad met water gevangen in de rotsen. Hier hebben we even gezwommen en tropische kleine visjes gezien. We moesten wel snel weer terug want de vloed kwam opzetten en dan wordt de route terug over de rotsen een stuk lastiger of gevaarlijker.

Lekker lunchen, lekker eten, in het zwembad, in de hangmat. Onze laatste dag in Popoyo is lekker chill. De volgende dag reizen we terug naar Managua om de auto in te leveren. We nemen eerst de kortere dirt road van 40 kilometer met flink wat ondiepe rivier crossings. Onze 4x4 hebben we erg goed gebruikt deze vakantie. We maken nog een tussenstop in Masaya bij de souvenir markt. We waren nog wat vergeten;-)

Op het vliegveld leveren we de auto in bij Alamo. Een super professioneel en vriendelijk verhuurbedrijf. Sinds onze aanrijding in Swaziland kopen we het eigen risico af. Dus zowel de lekke band als de deuk achterop toen Andre te hard achteruitreed, wordt niet in rekening gebracht. We gaan naar de terminal voor de nationale vluchten die grenst aan de internationale terminal. Alles gaat hier meer houtje-touwtje. We vliegen met La Costena naar Big Corn Island, een eiland in de Caribische zee waar we onze vakantie gaan eindigen. Het is een klein vliegtuig voor circa 35 personen. Je mag 15 kilo ruimbagage mee, dus we moeten nog wat herpakken omdat we normaal 2 tassen van 20 kilo hebben. We checken twee dagrugzakken dus ook in. De vlucht is een beetje onrustig. Met zo’n klein vliegtuig voelt het ook anders. Na een uurtje zijn we er.

We dachten eigenlijk dat het eiland (6 vierkante kilometer) autovrij was, maar er blijken kleine Ford KIA taxi’s te rijden. Daar passen vier personen en bagage alleen in als je de achterklep openlaat. Dus zo rijden alle taxi's weg vanaf het vliegveld. We worden afgezet in Casa Canada. Een heerlijk hotel aan de kust met een infinity pool en mooie palmbomen. Geen zandstrand voor, maar een koraalrif. We hebben een mooie Cabana met een kingsize bed (altijd lekker), een bedbank voor de meiden en een warme douche. Na vier dagen koud douchen in Popoyo is dat toch wel weer fijn. De meiden duiken nog even het zwembad in.

’s Nachts word ik wakker van het onweer. Het gaat te keer en ik hoor de stortregens op ons dak. Het blijft de hele nacht door gaan. Sterker nog: pas tegen 12.00 uur in de ochtend wordt het iets droger. Wat een weer. Het is hier echt regenseizoen. Hier hadden we niet helemaal op gerekend. Opeens maak ik mij licht zorgen over onze terugvlucht. Die is in de ochtend met op dezelfde dag om 14:30 de vlucht naar Amsterdam. Wat als het dan zo’n slecht weer is en de vlucht misschien niet gaat? We lopen met onze (nog niet echt eerder gebruikte) goretex jassen aan naar het ontbijt. Ik vraag de obers, maar die stellen mij gerust. Ze vliegen heus wel.

We doen spelletjes, lezen voor aan de meiden (het vijfde boek deze vakantie al en de tweede van Carry Slee) en er is WiFi in het restaurant. In de middag is het droger en huren we vier fietsen en gaan we naar de duikshop Dos Tuberones, 2,5 km verderop. Want natuurlijk zijn we hier gekomen om te duiken. Ik volg Dos Tuberones al een poosje op Facebook en de onderwaterwereld is hier prachtig. Tonya denkt goed mee hoe we het kunnen doen. Luna wil graag weer een ondiepe duik in zee en Dille een bubblemaker in het zwembad. Shawn een vrolijke Zuid-Afrikaan komt erbij en stelt voor de om de bubblemaker in de ondiepe zee bij de duikshop te doen. Dan kan Dille daarna ook mee naar de duik naar het koraalrif (kantduik/shoredive). Prima plan, als we maar niet te diep gaan.

De volgende ochtend zijn we er om 7:30. We hebben Dille al wat YouTube filmpjes laten zien over de duikuitrusting want het is voor haar de allereerste keer. Eerst moeten we allemaal in een wetsuit worden gehesen. Dat is altijd het zwaarste werk. Met volle bepakking lopen we de zee in. Shawn doet onder water drie oefeningen met de meiden. Ademautomaat uitdoen en weer in. Ademautomaat weggooien en weer indoen. En masker klaren. Luna is ervaren en doet meteen full mask clearing onder water (masker in je hand houden en onder water opzetten). Shawn is onder de indruk van de meiden. Samen met Kathy zijn assistent zwemmen we met zijn allen langzaam naar het rif. Wat bijzonder. Dit is onze allereerste familieduik! Shawn houdt Dille bij de fles vast. Ze kan haar eigen drijfvermogen nog niet goed regelen natuurlijk. Luna kan al vrij snel weer los. Dille gaat daarna met Andre en dan maakt Shawn nog een mooie familiefoto van ons. Het wordt een duik van ongeveer veertig minuten met een maximale diepte van 5,8 meter. Koraal is mooi en we zien veel visjes en een spotted eagle ray. Dille komt helemaal enthousiast boven. We reserveren ook alvast onze duiken voor morgen. Dat worden bootduiken dus nog iets te moeilijk voor Dille en misschien te diep voor Luna.

In de middag huren we bij het hotel twee scooters. Het is nog steeds bewolkt maar gelukkig wel droog. Onze zonnebrandcrème gaat absoluut niet op hier. Die kan mee terug naar Nederland. We toeren het hele eiland rond. Ik heb nooit brommer gereden, alleen tijdens onze vakantie op Bali. Dus ik moet weer even wennen. Net zoals met de auto, nemen we met de brommer ook steile dirt- en stone roads en rijden een stukje op het strand.

De kust is hier prachtig. Corn Island voelt heel anders dan het vaste land van Nicaragua. Mensen spreken hier meer Engels (creools) en hebben een meer Caribisch uiterlijk. We zien veel kleine gekleurde huisjes met golfplaten op het dak. Wegen zijn modderig door alle regenbuien. Ook hier zijn paarden. Zonder zadel en met zwembroek worden ze bereden. Er zijn kleine winkeltjes met een grappige voorraad van spullen. Ze zijn natuurlijk heel erg afhankelijk van wat er binnenkomt. En verkeerstechnisch zijn er heel veel drempels... Sinds twee weken is er hier ook een ziekenhuis. Dat is ook erg fijn voor de lokale bevolking, want vroeger moesten zwangere vrouwen een maand van tevoren naar het vaste land om daar te bevallen. Nu kan het gewoon hier. Ook voor de kreeftenduikers is het fijn, want er is een decompressie kamer. In het verleden gingen veel kreeftenduikers dood door gevaarlijk duiken. En voor de toeristen is het natuurlijk ook goed. Want ondanks het regenseizoen zijn er veel toeristen op de Corn Islands.

De volgende dag gaan we lunchen bij de duikshop. Ze hebben de lekkerste koffie van het eiland en donuts. Shawn vertelt dat de eerste bootduik om 13.00 uur wat dieper is, circa tien meter. Dat is te diep voor Luna. Maar ze hebben nog niemand anders voor de boot van 15.00 uur. Hij zou dan met ons naar een ondiepe duiksite kunnen varen en dan zouden de meiden ook meekunnen. Dille en Luna roepen meteen Jaaa! Andre en ik hebben eigenlijk nog wel zin in die 13.00 uur duik. Vroeger doken we altijd samen, maar na de geboorte van de meiden altijd apart, zodat er altijd een iemand bij de meiden blijft. Inmiddels zijn ze oud genoeg om even alleen te blijven. Zij gaan even zwemmen en snorkelen vanaf de kant en wij gaan mee op de boot.

Wat bijzonder weer. Onze eerste duik weer samen als buddy’s sinds lange tijd. Het was een prachtige duik bij Long reef. We zien heel veel vissen, supergrote kreeften en een nurse shark. Het koraal is ook erg mooi. We eten even wat banenenchips voordat we met zijn vieren weer de boot opgaan. We gaan naar the Drift. Volgens Shawn de mooiste duiksite en ondiep (7 meter). Luna gaat er met een backwards flip vanaf de boot in. Shawn doet bij Dille de duikuitrusting aan in het water. De zee is enorm kalm. Dat is echt superfijn voor deze eerste bootduik voor Dille. Langs de ankerlijn dalen we af naar vijf meter en beginnen dan aan een prachtige duik. Shawn heeft niets te veel gezegd. De koralen zijn adembenemend mooi. Zoveel vissen. En weer een nurse shark vlak onder ons. Ik fotografeer ‘m met onze GoPro. Dan zwemt hij omhoog naar mij toe. Heel even moet ik aan het verhaal van Freek Vonk denken.

Maar dan is ie gelukkig alweer weg. Dille heeft de smaak te pakken en wil niet meer vastgehouden worden. Op een gegeven moment zwemt ze los naast Luna voor ons. Andre en ik kijken elkaar onder water aan en we denken hetzelfde. Wat is dit bijzonder mooi om zo samen als gezin te duiken. Laaiend enthousiast komen de meiden boven na 45 minuten boven. We praten na in het duikcafe en loggen onze dives. Shawn geeft de meiden een grote knuffel en complimenten. Mooie dag!

Onze laatste dag kunnen we niet meer duiken vanwege de vlucht de volgende ochtend. We besluiten een snorkelexcursie naar Little Corn Island te doen, het kleine broertje van Big Corn op zes zeemijl. Dit eiland is nog kleiner en alleen begaanbaar te voet. Binnen een uur heb je het rondgewandeld. We gaan met de boot van Charles de volgende ochtend om 9:00 uur. Wijs geworden door ons enge avontuur op Bali vragen we eerst om zwemvesten. Die zijn er. Zodra we wegvaren krijgen we een hoosbui over ons heen. De zee is best wat wilder, dus we vliegen soms van de houten bankjes omhoog. Niet een ideale overtocht. Charles doet zijn best om ons te ontzien. In het enige dorpje van Little Corn komen we als verzopen katten aan. We wandelen even rond maar er komt nog een onweersbui aan. We hebben het echt koud. Even de zee in. Die blijkt lekker warm te zijn. Beter dan boven water.

We lunchen bij de beach bar en gaan dan met de boot en een snorkel gids naar het rif. We gaan met de stroming mee snorkelen van diep naar ondiep. In het begin is wat saai en hard werken met de deining en golven, maar het wordt steeds mooier. Halverwege is een kleine zandvlakte waar zo’n vijf grote nurse sharks liggen. Imposant. Luna en ik zien ook nog twee grote spotted eagle rays voorbijzwemmen. Hoe ondieper hoe mooier de kleuren en vormen van de koralen en heel veel vissen. Echt prachtig. Ook is er een grote school blauwe vissen waar je heel dichtbij kan komen.

De gids ziet echter al weer een onweersbui komen dus we moeten eruit en richting strand. Bij Yemaya beach en resort gaan we schuilen. Dit is een mega duur resort bij een heel idyllisch strand met palmbomen. De bui gaat weer snel over. Er liggen hier ook SUP’s. De meiden willen dit al de hele vakantie doen, dus een mooie kans om het hier te doen. Rond een uur of drie gaan we weer terug. Deze overtocht is rustiger en binnen twintig minuten zijn we terug bij de duikshop.

De vakantie zit er nu echt bijna op. Wat een heerlijk land. Als ik het met Costa Rica vergelijk, vind ik Nicaragua echt mooier. Het is afwisselender. Veel natuur en actieve vulkanen, maar ook leuke stadjes en cultuur. En niet onbelangrijk: het is hier echt droger dan in Costa Rica, ook in het regenseizoen. We hebben hier echt enorm genoten!