Paardrijden
Dinsdag 11 juli 2017. Vernal, Utah, Verenigde Staten.

Langs Antelope Flat Road rijden we naar de zogeheten Mormon Row, een aantal verlaten huizen en schuren van Mormonen die zich hier eind 19de eeuw vestigden. Ze verkochten hun eigendommen in het midden van vorige eeuw aan het park.
Ondanks het vroege uur is het te merken dat de plaats geliefd is bij fotografen, we zijn niet de enigen die een verdwaalde bizon bij de overgebleven schuren willen vastleggen, met de Grand Teton op de achtergrond.
Zolang we in het park zijn en traag rijden mogen de jongens voor één keer in het vaste bed achteraan blijven liggen. Eens buiten het park moeten de gordels aan en kan dat niet meer.

Het eerste stadje ten zuiden van Grand Teton NP is Jackson en daar hebben we een afspraak om te gaan paardrijden. Wanneer we om acht uur het terrein van de ranch opdraaien staan de paarden al gezadeld klaar. Het is mooi om te zien, Louis en Emiel op hun paarden achter cowboy Jacob aan. Het is nog heerlijk koel, en voor ons springen telkens opnieuw herten de bosjes in.
Tijdens het tochtje van een uur heb ik een grappig gesprek met Jacob:
Zijn er in België ook wilde dieren zoals wolven en beren? Nee...
Zijn er bergen? Nee...
Hebben jullie ook veel sneeuw in de winter? Nee...
Hebben jullie nationale parken? Nee...
Ik heb niet het gevoel dat we veel promotie hebben gemaakt voor ons land.

Na het paardrijden trekken we naar het zuiden, richting Utah. In Rock Springs, een grotere stad op de route, vullen we onze voorraden opnieuw aan. Wanneer ik wil betalen met mijn kredietkaart blijkt die niet meer te werken. Een check toont dat daar geen reden toe is dus we voelen al nattigheid. En inderdaad, enkele mails en telefoons naar de bank later blijkt dat wegens vermoeden van fraude de kaart geblokkeerd werd, maar dat is al bij al snel opgelost.

Het landschap gaat van bergachtig over een vlak grasland naar woestijnachtig met rode rotsen. Er is veel wind en dat vraagt aandacht tijdens het rijden, dus Dirk en ik wisselen elkaar af. De jongens schijnen deze rit geen probleem te vinden en amuseren zich zonder ons achteraan in de RV.
We rijden Utah binnen en er wordt ons overal duidelijk gemaakt dat dit Dinoland is. We overnachten tweemaal op de KOA camping van Vernal, een stadje op een tiental mijl van Dinosaur NP. Dat gaan we morgen bezoeken.

De campground is onmiddellijk een succes bij de jongens. Er is een speeltuin met een grote trampoline en voor het eerst hebben we een zwembad. Dat zorgt samen met een kleine regenbui voor welkome afkoeling.
’s Avonds gaan we pizza eten en het is grappig hoe iets dat thuis supersimpel is, zoals een pizza bestellen, hier veel langer duurt. De keuzemogelijkheden zijn oneindig en door afmetingen in inches is ons referentiepunt weg. Uiteindelijk krijgt enkel Emiel zijn pizza op, dus we keren terug naar de campground met een grote doggy bag.

Dinoland
Woensdag 12 juli 2017. Vernal, Utah, Verenigde Staten

Hoewel het beter is om de warmte voor te zijn, slapen we vandaag uit, en bij het ontbijt gaat Louis voor pizza. Je bent in Amerika of je bent dat niet...

Halverwege de voormiddag vertrekken we naar het Dinosaur National monument. Nergens ter wereld zijn meer dino fossielen en beenderen teruggevonden dan aan de Utah zijde van het park. 150 miljoen jaar terug stierven de dino’s tijdens een periode van droogte bij een rivier. Toen het opnieuw begon te regenen sleurde het water de beenderen van meer dan 500 dieren mee en bedekte het met sediment van de rivier. Het zandsteen erodeerde weg en de fossielen en beenderen kwamen begin van de 20ste eeuw aan de oppervlakte. Zoals jullie kunnen lezen hebben we goed opgelet tijdens het bekijken van de film in het bezoekerscentrum.

We rijden met een busje naar de ‘Quarry’, een gebouw dat rond een rots vol met fossielen en beenderen van onder andere Allosaurussen en Stegosaurussen is gebouwd. Ook hier kan er een Junior Ranger badge verdiend worden maar dat is vandaag geen succes bij Louis, goed dat er al eens iets van Emiel kan overgeschreven worden. We kunnen echte dino beenderen aanraken, moeten schedels tellen en dino namen verzinnen. De dino periode is al lang voorbij bij de jongens maar toch is dit een leuk park voor hen.

We rijden nog een eindje door het park en het is echt niet moeilijk voor te stellen dat hier ooit dinosaurussen rondliepen (ook al is dat strikt genomen niet het geval zoals hierboven beschreven). Bij de Green River slaan we een praatje met twee rafters die er net een trip van vijf dagen op hebben zitten. In geen geval te vergelijken met het tochtje dat wij in Gardiner deden. Zij hebben alles mee voor onderweg, goed vastgesjord op de boot. Ze vertellen dat ze op onbekende plaatsen zelf eerst uit de boot moesten om de rivier te verkennen zodat de boot zeker niet zou omslaan.

We gaan terug naar Vernal, en er wordt gezwommen, gevolleybald, met go-carts over de campground geraced en mini-golf gespeeld. Wanneer ik geld ga wisselen voor de wasmachines hoor ik de dame aan de receptie telefoneren in het Engels met een gigantisch Nederlands accent. Zij en haar man wonen hier al 25 jaar, en helpen vrienden met de camping nu ze zelf gepensioneerd zijn.

Tegen de avond is de temperatuur perfect dus we zitten buiten tot het donker is terwijl de jongens in het gras sprinkhanen vangen (en ze ook weer vrijlaten).

Niemandsland
Donderdag 13 juli 2017. Moab, Utah, Verenigde Staten.

Voor we Vernal verlaten bezoeken we het Utah Field House of Natural History and Dinosaur Gardens. Een mondvol waarmee een dino museum wordt bedoeld. Ook hier zijn fossielen en beenderen te bekijken, maar er is bovendien een tuin met dino’s op ware grootte, je kan er zelf (nep)beenderen opgraven en er wordt een film over de echte opgravingen getoond.

We gaan op weg langs piepkleine stadjes, dikwijls slechts enkele huizen of trailers groot. Er staan telkens borden met info, zoals het aantal inwoners. Dat getal is tot op inwoner nauwkeurig, bijvoorbeeld 313 inwoners en we vragen ons af of telkens er een baby wordt geboren of wanneer er iemand sterft, het aantal wordt aangepast.

We gaan binnen bij de US Post in één van dergelijke stadjes, om eindelijk onze kaartjes naar België te versturen. De dame aan het loket is duidelijk blij dat ze iemand ziet en blijft maar praten. Over onze reis, haar werk in Yellowstone tijdens haar studies en ze vraagt of we op 21 augustus nog in de US zijn voor de totale zonsverduistering, een onderwerp dat wel meer ter sprake komt.

Alweer een scenic byway ‘Dinosaur Diamond’ slingert zich over bergen en door dalen. Emiel gaat vooraan zitten want hij voelt zich een beetje misselijk. Er zijn veel motards op de baan, en een helm en/of beschermende kledij is/zijn hier duidelijk niet verplicht. Het vee staat niet in afgesloten weides zoals bij ons maar er zijn ‘open ranges’. Af en toe staan er dus koeien op de weg.
We moeten ondanks de automatische versnellingen regelmatig handmatig naar tweede schakelen bij het naar beneden rijden. Zowel Dirk als ik vergeten soms bij het terug naar automatic te gaan dat ontkoppelen niet nodig is en duwen snoeihard op de rem. Dat kan op luid protest van achteraan rekenen en er sneuvelt ook al eens bord of een glas.

Moab, gelegen tussen een aantal parken en midden in de woestijn blijkt een toeristisch stadje, met veel hotels, restaurants en aanbieders van allerlei outdoor activiteiten. We sluiten hier aan op de klassieke toer door het zuidwesten van de US. Waar we tot nu toe zo goed als enkel Amerikaanse toeristen zagen, is de helft van de kampeerders hier net als wij Europeanen onderweg met een gehuurde RV. Wij laten het fietsen of hiken bij meer dan 40°C even links liggen, en zoeken onze toevlucht in het kleine zwembad van Canyonlands RV park. Die campground ligt midden in Moab, dus wanneer de zon onder is en de temperatuur gedaald is lopen we door Main Street.

Bogen
Vrijdag 14 juli 2017. Arches NP, Utah, Verenigde Staten

Er zijn werken in Arches NP en hoewel die meestal ’s nachts worden gedaan, worden we overal gewaarschuwd voor overvolle parkings en wachtrijen. Bovendien vermeldt de website dat door overvloedige regenval enkele dagen terug de zone van Delicate Arch overstroomd is en afgesloten voor het publiek. Daarom rijden we om zeven uur Arches binnen. Dit park omvat het grootste aantal natuurlijk gevormde bogen ter wereld, er zijn er meer dan 2000 geregistreerd en de grootste overspant bijna 100 meter.

We starten bij Park Avenue viewpoint, zo genoemd omdat de rotsen er net hoge flatgebouwen lijken. De jongens zijn nog in pyjama en hebben nog geen zin om uit te stappen. Een bus dropt een lading bejaarden op de parking en rijdt weg om hen aan de andere kant van de trail op te pikken. De wandeling blijkt te zwaar en de oudjes keren snel weer terug. Ik beloof de bus terug te sturen wanneer we hem tegenkomen...

We stoppen bij Balanced Rock, een grote rots op een smallere rechtstaande rots, en nemen de tijd voor ontbijt. Het uitzicht kan tellen, eens wat anders dan de keukentafel thuis. Bij de Double Arch, twee bogen vlakbij elkaar waar je onder kan, kunnen Emiel en Louis zich uitleven, er zijn rotsen om op te klimmen overal. Bij de Windows sectie maken we tijd voor een korte wandeling langs een aantal bogen, waaronder de North en South Window, en de Turret Arch.

Hoewel het nog vroeg is komt de warmte al opzetten. De problemen bij Delicate Arch zijn opgelost, en we kunnen die zone toch binnen. In de hike naar de boog hebben we geen van allen zin, vijf kilometer in deze hitte is moordend. We stappen enkel naar een viewpoint aan de andere kant van de canyon als de boog, en hoewel dat slechts een kwartiertje ver is geraakt Louis helemaal over zijn toeren van de warmte. Hij is niet vies van een beetje drama, maar het is duidelijk dat we de juiste beslissing hebben genomen.

Al bij al blijven we tot de middag in het park, maar alles wat er te zien is hebben we niet gedaan. Het zou zonde zijn om de rest over te slaan, want Arches is naar onze mening schitterend, maar nu langer blijven is door de hitte voor ons geen optie. We besluiten overmorgen terug te komen, en eens rustig te bekijken welke impact dat heeft op de rest van ons programma. Na het verplichte bezoekje aan het bezoekerscentrum (er moet een korte info film bekeken worden om de junior ranger badge te behalen) trekken we dus richting zwembad.

Veel meer dan zwemmen, zwemmen en nog een keer zwemmen staat er niet meer op het programma. De camping ligt naast de lokale high school, vlakbij de sportvelden, en daar staat de vrijdagavond training voor de American football ploeg op het programma. Daar gaan we wel nog een kijkje nemen, af en toe zitten we net in een Amerikaanse film...

Mocht ik een ijsje zijn...
Zaterdag 15 juli 2017. Canyonlands National Park, Utah, Verenigde Staten

Het is opnieuw flink warm wanneer we naar Dead Horse Point State Park vertrekken. Geen National Park deze keer, wel een Utah State Park en vanuit Moab gemakkelijk te bereiken. Het park ligt langs de canyon van de Colorado rivier, en het uiteinde werd door cowboys gebruikt als verzamelpunt voor wilde paarden, omringd door kliffen. De meest geschikte paarden zouden gehouden worden om te temmen, de andere opnieuw vrij gelaten. Er zijn verschillende versies van de legende, maar eenmaal zou dat niet zijn gebeurd. De overgebleven paarden stierven van dorst met zicht op de rivier enkele honderden meters lager en zo kreeg het park zijn naam. We bezoeken het park op z’n Aziatisch, vooral al rijdend en we stoppen enkel bij de view points. Geen hikes voor ons hier, het is echt veel te warm.

Vlakbij ligt Canyonlands NP, en daar bezoeken we de ‘Island in the sky’ kant van het park. Dit park omvat de canyons van de Colorado rivier en van de Green rivier, en het punt waarop beide samen komen. Iemand waarmee we eerder aan de praat geraakten noemde het park kleine broertje van de Grand Canyon. Maar schitterend is het in elk geval. We doen ook dit park omwille van de warmte te weinig eer aan, en gaan enkel naar de view points. Bij Grand View point gaan we toch wat verder een kijkje nemen, en hier komt de quote van de dag boven ‘Mocht ik een ijsje zijn, bestond ik niet meer’. Er zijn wat wolken komen opzetten, maar de wind voelt als een haardroger die in ons gezicht blaast.

In het bezoekerscentrum wordt bij ranger Raven een fonetische junior ranger eed afgelegd, en dan roept het zwembad...

’s Avonds laten we de BBQ voor wat hij is en gaan we uit eten in Moab Brewery, tegenover de camping. Het is een typisch Amerikaanse tent, met versiering zoals raftboten, een jeep en fietsen aan de muren en het plafond, om de activiteiten in en rond Moab te promoten. Emiel is vooral tevreden dat hij nog eens voetbal kan kijken op één van de vele TV schermen aan de muren. Wij proeven enkele van de bieren die worden gebrouwen in de micro brouwerij. Het ‘Belgian style’ bier zoals vermeld op de kaart is niet slecht maar kan voorlopig nog niet tippen aan het echte Belgische bier.

Woestijn
Zondag 16 juli 2017 - Monument Valley Navajo Tribal Park, Verenigde Staten

Omdat we een tweede dag nodig hebben voor Arches, en ons reistempo niet te hoog willen leggen beslissen we om Mesa Verde over te slaan. Dat bespaart ons 400 kilometer rijden op twee dagen, en geeft ons een extra dag die we enerzijds zullen verdelen over Arches NP en anderzijds over Grand Canyon NP, later deze week.

Zoals gezegd gaan we een tweede maal naar Arches, en gezien we het eerste deel van het park al gezien hebben rijden we ineens door naar de Devils Garden trailhead. Daar start een hike die langs verschillende arches loopt, en het plan is om te zien waar we geraken. De eerste stops maken we al snel bij Tunnel Arch en bij Pine Tree Arch. Dan gaat het naar Landscape Arch, de langste boog van het park. We kunnen hem alleen van op afstand bewonderen gezien er begin jaren ’90 een groot deel van de boog is afgebroken en het sindsdien niet meer toegelaten is om eronderdoor te stappen.

Vanaf hier kan je kiezen tussen het gewone pad of de ‘primitive trail’. Emiel is wel toe aan een uitdaging en zit dat laatste wel zitten. Louis heeft geen zin meer en wil liever wachten. Dirk gaat met Emiel verder maar al snel hoort Louis enkele Belgen zeggen dat het pad goed te doen en vooral leuk is. Er moet veel geklauterd worden op rotsen en dat zit hij ineens helemaal zitten. Snel gaan we Emiel en Dirk achterna. We klauteren samen verder tot aan Partition Arch en houden het dan voor bekeken.

Vanuit Arches gaat het naar Monument Valley, nog een hoogtepunt in de woestijn. De weg waarop we rijden strekt zich mijlenver uit in de richting van de rode mesa’s (afgeplatte rotsen) in het verder open landschap. Een bekend beeld, ik herinner me bijvoorbeeld de reclame voor Marlboro sigaretten met een cowboy te paard in dit landschap. Monument Valley behoort tot het Navajo grondgebied, en het park wordt dan ook beheerd door de Navajo’s.

Ook Gouldings campground wordt uitgebaat door de Navajo’s, en vanaf onze plek hebben we zicht op de mesa’s. Later op de avond zien we donkere wolken verzamelen boven de rotsen en bliksemflitsen in de pikzwarte lucht, maar op de camping blijft het droog. Net op dat moment leest Dirk op een Belgische nieuws site dat in Payson, hier niet ver vandaan, een familie is verrast door een plotse stormvloed met negen doden tot gevolg en dat in de staat Arizona overstromingsalarm alarm is aangekondigd. Afwachten of dat effect heeft op onze reis...

De jongens trekken naar het overdekt zwembad, maar het is Louis zijn avondje niet. Hij heeft buikpijn en niet veel zin in zwemmen. Ook het avondeten slaat hij over, en we laten hem vroeg aan de nacht beginnen. Hopelijk is hij morgen opnieuw helemaal op de been.

Zonsopgang in de vallei
Maandag 17 juli 2017 - Grand Canyon National Park, Verenigde Staten

Louis blijkt vandaag terug de oude. Gelukkig maar, want de wekker staat om halfvijf. We hebben een sunrise tour geboekt. De hele Navajo staat houdt de tijd van Utah aan, ook al ligt Monument Valley net in Arizona volgens onze kaart. Voorlopig moeten we onze klok dus nog niet verzetten, en niet nog een uur vroeger uit bed.

Er loopt een weg van 17 mijl langs de mesa’s in de Valley maar die is niet geasfalteerd en wordt bijzonder slecht onderhouden. Daar zal wel een strategie achter zitten, de drive is niet te doen met een RV (en ook verboden door de verhuurmaatschappij) en dus is deze veel te dure jeeptour voor ons de enige optie om in het park te geraken.

We worden bij de campground opgehaald, en rijden naar de ingang van het park. Ik realiseer me dat alle sunrise tours die ik al deed, alvast het volgende gemeenschappelijk hebben: Je zit halfslapend in de open laadbak van een omgebouwde pick-up en je hebt kou want je hebt het effect van de snijdende wind tijdens het rijden onderschat... Maar dat ben je vergeten eens de zon opkomt, want de zonsopgang is in de meeste gevallen schitterend. En dat is ook hier het geval: De oranje lucht achter de nog donkere mesa’s levert mooie beelden op.

Eens de zon volledig is opgekomen rijden we de vallei in. We maken een aantal verplichte stops maar draaien al snel weer terug. We houden niet echt een goed gevoel over aan deze toer. De zonsopgang konden we net zo goed op ons eentje gaan bekijken en de rest werd aan een sneltreintempo afgehandeld.

We laten het verder niet aan ons hart komen. Tijdens het ontbijt aan de RV worden we plots aangesproken in het Nederlands... De buren, grootouders die op roadtrip zijn met kinderen en twaalf kleinkinderen, en in de twee trailers naast ons verblijven blijken als peuters naar Canada verhuisd te zijn. Zij spreken nog Nederlands, maar de kinderen niet meer. Ze vertellen over hun leven thuis en wij over Europa... Hun droom is om eens met de hele familie naar Nederland te gaan.

Tegen de middag rijden we Grand Canyon NP binnen. Hoewel mijlen van elkaar doet het landschap ons aan Afrika denken. Halfhoge dichte begroeiing, we verwachten elk moment een olifant te spotten.
We zijn door het overslaan van Mesa Verde een dag vroeger en moeten dus op zoek naar een slaapplaats voor de komende nacht. Desert View campground is ‘First come first serve’ en we zijn op tijd om nog een plaats te kunnen uitzoeken. Niet veel later is de campground vol... Eens gekozen betaal je $12 dollar aan een automaat en hang je het betalingsbewijs aan een paal op je kampeerplek, simpel!

Nu moeten we onze klok wel een uur terugdraaien. De temperatuur ligt een graad of tien lager dan in Monument Valley. Nog steeds lekker warm, maar we hebben gelukkig geen airco meer nodig want elektriciteit hebben we hier niet.

We trekken te voet naar Desert View Point voor een eerste blik op de Grand Canyon. Vanaf een uitkijktoren hebben we onder andere zicht op de plaats in de canyon waar twee vliegtuigen in de jaren ’50 tegen elkaar vlogen met 128 doden tot gevolg.

De rest van de namiddag doen we het rustig aan. We spelen UNO, er wordt in de junior ranger boekjes gewerkt, Dirk doet enkele reparaties aan de mobilhome en we voetballen. Terwijl we de jongens net wat rust willen gunnen komt Emiel tegen het einde van de namiddag vragen of we nog iets gaan doen...
We vinden het prettig om na de commerciële campgrounds van de afgelopen dagen nog eens in een park te kamperen. We houden van de afwisseling tussen beide type campings, de commerciële hebben elektriciteit, water, een zwembad en internet terwijl je in de parken midden in de natuur zit en relatief ver van je buren.

De dag was lang door het vroege opstaan en het uur tijdsverschil, dus erg laat maken we het vandaag niet.