Naar Laos met een net iets betere bus dus
Dinsdag 11 juli 2017. Chiang Kong, Thailand.

Vandaag vertrekken we richting Laos, althans richting de grens met Laos. Het ontbijt in het Nak Nakara hotel is weer overvloedig. Frank ontdekt dat Tabasco saus op de rijst misschien niet een heel goed idee is, maar verder geen problemen. We hadden het douchen even uitgesteld en met het inpakken mee duurt het zo’n anderhalf uur voordat we weg zijn, keurig weggebracht naar het busstation door de hotelshuttle en voorzien van twee zakken Nak Nakara hotel chips. De bus naar de grensplaats Chiang Kong gaat om 12.00 uur, maar als we aankomen staat ie er nog; hij gaat pas om half een.

Althans, deze bus. We klimmen aan boord en proberen alvast weer te wennen aan het ware Azië-gevoel, totdat Hans uit zijn ooghoeken een (marginaal) betere bus voorbije ziet komen waar ook Chiang Kong op staat. Dat was dus de bus van 12.00 uur, maar dat vertellen ze je niet als je in het oude barrel zit. Dik twee uur later zijn we in Chiang Kong, de enige toegang tot Laos vanuit Noord Thailand. Oorspronkelijk moest je met een bootje naar de overkant, maar die romantiek is eraf, tegenwoordig moeten farangs verplicht gebruik maken van de Friendship bridge. We blijven vandaag nog aan de Thaise kant en checken in in het Day Waterfront Hotel bij de uiterst vriendelijke en behulpzame eigenaresse, die meteen aankomt lopen met bananen, water en een berg reistips.

Na wat chillen drinken we een gelikte smoothie bij het Café de Lao en eten gebakken vis en noedels bij een wat vage Thaise tent. Frank en Marit gaan terug naar het hotel en chillen verder op de kamer, Mirjam en Hans zoeken een 7-11 voor de broodnodige proviand en bier en bezoeken nog wat plaatselijke tempels. Je ziet dat de stad verandert. Een hoop guesthouses bij het oude veer zijn aan het vervallen. Meer naar het zuiden richting de nieuwe brug wordt is het allemaal een stuk nieuwer en dynamischer. Relaxt dagje, morgen heel vroeg op.

Langzaam de Mekong af
Woensdag 12 juli 2017. Pak Beng, Laos.

Om om kwart voor acht weg te gaan, moeten we om half zeven op. Da’s best vroeg, maar uiteindelijk is iedereen gewassen en geschoren en lukt het ook nog om een continentaal ontbijtje naar binnen te werken in ons uiterst vriendelijke Day Waterfront Hotel. Slechts een ding hebben we op ons hotelletje aan te merken: nylon lakens. Nylon lakens? Ja, nylon lakens. We kunnen het afraden.

Met de minibus worden we naar de grens gebracht waar touroperator Mr Adisak van Nagi of Mekong ons al staat op te wachten met een cadeau voor de dames. Een originele Nagi of Mekong mini shopper. De mannen krijgen niks. Ook onze tourguide Sai is er al om ons over de grens te loodsen, maar kikadewado, zo moeilijk is het allemaal niet. Uitchecken in Thailand (30 seconden) met de shuttlebus de Thai-Lao Friendship bridge over, aan de Laotiaanse kant één pasfoto en drie formulieren inleveren en 35 dollar pp aftikken en we zijn een nieuw land binnen.

Op de Mekong kun je kiezen uit een speedboat en een slowboat. Die speedboten zijn zo bloedlink, dat de passagiers helmen dragen. En nog komen er geregeld mensen om het leven als ze al speedend een rots raken. Van de slowboat heb je de standaard variant, waar ze meer dan honderd man op een boot stouwen, of de luxere, die wij dus kiezen. Op een gegeven moment ben je geen backpacker meer, maar een flashpacker.

De luxe variant dus, met onbeperkt koffie, thee, water, lunch en een reisgids. Het meandert lekker over de rivier. Het weer is bewolkt. Af en toe valt er een buitje. We maken wat foto’s en halverwege de middag bezoeken we een minderheden dorpje. Opeens zit je weer midden in de derde wereld. Armoedige hutjes. Er wordt een varken geslacht omdat er vanavond een bruiloft is. Veel kleine kinderen die met nog kleinere kinderen rondsjouwen.

Is het aapjes kijken? Door de taal is er weinig interactie, al kom je met handen en voeten een eind (zo weten we nu dat baby’s ingeënt worden tegen polio). Volgens Sai wisselen ze de te bezoeken dorpen voortdurend af, zodat niet één gemeenschap overbelast wordt. Er wordt ook niet gevraagd om geld of zo, maar toch.... Nou ja, toch een vriendelijk bezoek.

Tijd voor het eerste biertje van de dag. Uiteraard een Beer Lao. Het merk waar Laotianen trots op zijn. Er schijnt ander bier te koop te zijn... maar schijnbaar niet in Pak Beng, het dorpje waar we overnachten bij Duang Pasert Gusethouse. We hebben Indiaas gegeten bij Hassan. Uiteraard met een biertje van het onvermijdelijke merk.

Mekong de moevie
Donderdag 13 juli 2017. Op de Mekong, Laos.

De trip van Houayxay naar Luang Prabang duurt dus twee dagen. Pak Beng ligt ongeveer op de helft en dus is hier een logische toeristenindustrie ontstaan die gericht is op gasten die maar één nacht blijven. ‘s Avonds komen de toeristen aan, worden gelegerd en gevoed, slapen en vertrekken de volgende ochtend weer rond 08.00 uur, waarna de kamers worden schoongemaakt voor de volgende ronde. Groundhog Day zeg maar. Vroeger interesseerde het de uitbaters van restaurants en hotels geen drol wat voor kwaliteit ze leverden, de gasten kwamen toch niet terug. Da’s met internet, TripAdvisor en Google wel veranderd; door de recensies is de kwaliteit van de prestaties aanmerkelijk verhoogd.

Het ontbijtje in ons hotel is dan ook prima. Startprobleempjes zorgen dat alleen Hans ervan geniet, maar voor de rest van de reisfamilie wordt een keurig ontbijtpakket geregeld met stokbroodjes ei, bacon en sla en vers fruit en jus d’orange. Vanaf volgend jaar wordt er een dam gebouwd in de Mekong, waardoor de trip rechtstreeks niet meer mogelijk is. De locals zijn bang voor wat dat met hun handel zou kunnen gaan doen.

Precies om 8.00 uur zijn we bij de boot voor een nieuwe dag relaxen op de Mekong. De dag begint goed met een blik op olifanten aan de andere zijde van de Rivier. De trip wordt na drie uur onderbroken voor een bezoek aan een weefdorpje een paar uur later met een bezoek aan de Pak Ou Caves.

Het weefdorp is duidelijk ingesteld op toeristen. Zo gauw de boot aanmeert staan de kinderen boven de twee jaar al te wachten om armbandje te verkopen. De moeders stormen even later naar buiten om hun met de hand geweven sjaals uit te spreiden en aan te prijzen. Hoewel er een (één) weefgetouw staat, ziet de aangeboden handelswaar er opmerkelijk industrieel uit. Zo ook de paarse sjaal hierboven (die inmiddels eigendom is van Hans). Maar het kost allemaal geen drol, je helpt de lokale economie en Mirjam en Marit kopen alle resterende armbandjes van de meisjes.

De tweede stop is een bezoek aan de Pak Ou Grot, een half uurtje voor we in Luang Prabang arriveren. Een heilige plek bestaande uit twee grotten met meer dan 4000 Buddha beelden.

O ja, die Moevie. Een beetje prutsen met de camera en iMovie leidt tot dit soort licht belachelijke trailers. Zeg niet dat we niet gewaarschuwd hebben: https://youtu.be/SE70Qym-l68

Magisch bruin
Vrijdag 14 juli 2017. Luang Prabang, Laos.

De Kuang Si waterval is misschien wel de grootste toeristenattractie van Luang Prabang. Magisch blauw water, waarin het goed baden is. Omdat de weersvoorspelling voor vandaag goed is en de rest van de week waardeloos, is het een goede dag voor een wandeling door de natuur.

Na de gebruikelijke ochtendrituelen en een goed ontbijtje in ons Maison Vongprachan hotel en nog meer ochtenrituelen en het wegbrengen van vijf kilo was kunnen we naar de waterval toe. Na enig onderhandelen zitten we in de songthaew, inderdaad zo’n pick-up truck met twee banken tegenover elkaar. Nadat we nog een Fransman en Filipijnse opgepikt hebben, begint het al snel keihard te regenen. Tot zover de beste dag van de week.

De attractie is duidelijk te herkennen aan een groot parkeerterrein met vijftig restaurantjes er omheen. Ook krijgen de bezoekers duidelijke aanwijzingen omtrent kleding en gedrag. Gelukkig is het laagseizoen en regent het pijpenstelen, dus het is niet al te druk. In de stromende regen lopen we het park in en komen al snel bij de eerste waterval.

Niet magisch blauw dus. Omdat het regenseizoen is, wordt er erg veel modder met het water meegevoerd, waardoor het dus magisch bruin wordt. Dat maakt de waterval niet minder imposant; door de hoeveelheid water eigenlijk nog meer . Alles bij elkaar cascadeert (is dat Nederlands?) hij over 29 cascades heen. Het stopt langzaam ook met regenen, waardoor het ook wat aangenamer rondwandelen wordt. Niet dat het voor Hans veel uitmaakt, die is in deze landen toch altijd nat.

Er is genoeg te zien, qua natuur en er is ook een berenparkje, waar uit gevangenschap geredde beren verzorgd worden. De beren werden in gevangenschap gehouden voor speeksel dat verkocht wordt aan Chinezen. Die hebben wel meer vreemde medicijnen. Ze zijn nu in ieder geval een stuk beter af.
Na lunch met noodles en rijst duurt de terugreis met de songthaew wat lang, op een of andere manier zijn we de Fransman en Filipijnse kwijtgeraakt (of ze hebben elkaar gevonden?). Na een uur wachten is het welletjes en rijden we terug naar Luang Prabang.

’s Avonds eten we Vlaams bij The House, een Belgisch restaurant met, inderdaad, zeker vijftien verschillende Belgische bieren. Het stoofvlees is heerlijk, de hamburger ook, maar denk niet eens aan een pizza wanneer je hier gaat eten.

Opgepompte kip
Zaterdag 15 juli 2017. Luang Prabang, Laos.

Een van de dubieuze hoogtepunten van een bezoek aan Luang Prabang is de ‘Alms Gicong Ceremony’, waarbij monniken ’s morgens langs de straten gaan om hun kostje bij elkaar te bedelen. Niks mis mee, doen ze al eeuwen, de dubieuze kant is dat het tegenwoordig een grote toeristenbusiness is geworden, waar grote tourbussen op afkomen en locals tegen afzettersprijzen inferieure voedingswaren verpatsen aan toeristen. De monniken gooien die dan tien meter verder achter de rododendrons, waarna de locals de spullen weer recyclen. Vooral Japanse toeristen schijnen belachelijke bedragen te betalen voor een halve kilo rijst en gedroogde noedels. Tijd dus voor uw wakkere reporter om van dichtbij poolshoogte te nemen, ware het niet dat de monniken niet om 06.00 uur voorbijtrekken, maar al om 05.30. Morgen een nieuwe kans. Misschien.

Dan maar naar de lokale ochtendmarkt, waar vooral veel etenswaar wordt verkocht. Ook hier geldt het Chinese gezegde: we eten alles wat poten heeft en geen tafel is. Meest opvallend was een mevrouw die via de luchtpijp kippen aan het oppompen was. Keel openmaken, Fietspomp erin, volpompen en knoopje in de luchtpijp. Het kan ook de slokdarm geweest zijn. Sterk staaltje consumentenmisleiding, want op deze manier zagen de kippen er een stuk forser uit.

Na het ontbijt gaan we de stad in, of eigenlijk weer uit, want we beklimmen Mount Phi Si. Nou is berg misschien wat overdreven voor een heuvel die honderd meter boven de stad uit steekt, maar bij 32 -34 graden is dat toch best veel (en door de vochtigheid een gevoelstemperatuur van 41 graden). Het water er stroomt harder uit dan dat het aan te vullen is. De tempel op de berg is dik 200 jaar oud, maar de berg zelf is al veel langer een heilige plaats. Dit is weer een van die plekken waar Hanuman, de apenkoning uit de Ramayana, ooit een berg heeft neergegooid.

We dalen af naar de stad, nemen een fruitsapje en bezoeken het voormalig koninklijke paleis. Tot 1975 was Laos een monarchie, maar in 1975 nam de communistische Pathet Lao de macht over en werden de koning, zijn vrouw, de kroonprins en de broers van de koning naar een heropvoedingskamp gestuurd, waar ze ‘verdwenen’. Foto’s maken mocht eigenlijk niet in het paleis, maar die hierboven was te bijzonder. Ho Chi Minh maakt in 1963 een dansje met de koning tijdens een bezoek aan Laos.

Aan het eind van de middag bezoeken Hans en Mirjam Big Brother Mouse, een project dat tot doel heeft de arme bevolking van Laos te leren lezen. Daarnaast wordt er veel aandacht besteed aan het leren van Engels. Dagelijks zijn er ’s morgens en ’s middags ‘conversatielessen’, die gegeven worden door vrijwilligers, meestal toeristen. In het kantoortje van de organisatie zitten zeker 45 leergierige tieners en twens die gretig alles opzuigen wat er verteld wordt. Erg leuk om te doen en je leert er zelf ook weer van.

Daar aan de overkant
Zondag 16 juli 2017.

Na een rustig ontwaken en ontbijt nemen we de tuktuk naar de Mekong en charteren een hele boot om ons naar de andere kant te brengen. De onvolprezen Hobomaps heeft ook een hike map van Chompet, het gebied aan de andere kant van de rivier. Nu is Luang Prabang al redelijk ontspannen, maar in Chompet zit je meteen echt op het rustige platteland. Eerst lopen we nog door het dorpje Chompet, dat een net betonnen straatje heeft, een tempel en veel dorst blijkbaar, want overal staan grote stapels lege kratten BeerLao. Het betonnen pad gaat al snel over in een modderpad, dat min of meer de rivier volgt tussen de bomen door langs een aantal tempels.

Het modderpad gaat op een gegeven moment over in een betonnen paadje steil tegen de heuvel op, dat beton stipt, maar we volgen keurig volgens de aanwijzingen van hobomaps de witgele betonnen paaltjes. Steil de heuvel op, bij 34 graden valt wat tegen, zeker als het pad modder is, zeker als de begroeiing steeds meer over het pad heen gaat, zeker als de helft van de reisfamilie blote benen heeft. Er wordt licht gemopperd, maar we bereiken de top bij deze heilige plek.

Het pad gaat verder, maar wordt steeds minder duidelijk. Gelukkig hebben we onze paaltjes nog, dus we weten dat we de goede kant op glibberen. Uiteindelijk komen we weer bij een breder modderpad en lopen in de richting van een tempel aan de rivier, waar we hopen een boot te kunnen regelen terug naar de stad. Dat lukt, we mogen meevaren met een Thais stel dat zelf een boot had gecharterd. We lopen terug naar ons hotel en komen nog een interessante Franse auto tegen, die ooit eigendom was van de ‘verdwenen’ koning. De rest van de middag komen we bij in het hotel.

Met de hele familie gaan we tussen 17.00 en 19.00 uur naar Big Brother Mouse om te praten, spelen, lachen en zingen (nou ja, Hans dan toch) met ijverige studenten. Er zijn er die net een maand Engels hebben en vooral willen weten hoe je heet (na een uur gaat dat licht vervelen), maar er zijn er ook die op de universiteit zitten. En dan leer je zelf ook weer. Bijvoorbeeld dat het salaris van een leraar tussen de 150 en 200 euro per maand bedraagt, waarvan je niet eens een huis kunt huren en je dus gedwongen wordt in de dormitory van de school te slapen. Waarvoor je dan ook nog eens 50 euro betaalt. Een toergids verdient al gauw 400 tot 500 euro per maand als ie Engels spreekt en meer dan het dubbele voor exotische talen als Spaans en Italiaans. Logisch dat veel van de kinderen toergids willen worden.

We eten in een restaurantje op de veranda van een woonhuis tegenover ons hotel. Vier tafeltjes, hoekje voor de keuken, maar lekker eten. De kok spreekt uitstekend Engels. Dat heeft ze geleerd van haar man, die ooit haar leraar was. Tegenwoordig zijn ze getrouwd en is hij geen leraar meer, maar toergids...