Daar gaan we...
Vrijdag 30 juni 2017. Denver, Colorado, Verenigde Staten.

Net na de ochtendspits vertrekken we naar Brussels Airport. We blijken wel heel goed op tijd te zijn, onze vlucht heeft drie uur vertraging. United Airlines zet voor de eerste keer een Boeiing 777-300 in op Brussel en het toestel is zo nieuw dat het niet werd herkend door het computersysteem in de luchthaven van herkomst. Daarom vertrok het veel te laat en die vertraging hebben wij nu aan ons been. Terug naar huis gaan is geen optie want de check-in sluit op het initieel voorziene uur. We maken er het beste van en gaan iets eten met de gekregen vouchers. Buurman Koen die bij de brandweer op de luchthaven werkt komt afscheid nemen en we trekken naar de gate om het splinternieuwe vliegtuig te zien toekomen.

Na lang wachten vertrekken we dan toch voor een vlucht van iets meer dan acht uur naar Washington. Voor het eerst in lang vliegen we overdag, en de jongens gaan voor een game en film marathon.

Wanneer we landen in Washington zijn we het besef van tijd al helemaal kwijt. Door de vertraging is de overstaptijd van 5,5 uur (voor de prijs die we betaalden per ticket waren we niet al te kieskeurig met vluchturen) gereduceerd tot 2 uur. In principe net genoeg om door de security en grenscontrole te geraken, onze bagage op te halen en weer af te geven en naar de gate te gaan. We verwachten een race tegen de klok maar niets is minder waar. Bij de grenscontrole is er helemaal geen rij. We waarschuwen de jongens dat er niet te veel gezeverd of geruzied mag worden, want dat ze hier niet tegen grapjes kunnen maar we komen terecht bij een vriendelijke beambte die over Belgisch bier, de Tour de France en zijn kleinkinderen babbelt. In geen tijd zijn we officieel op Amerikaanse bodem.

De koffers staan ondertussen al op ons te wachten, we zetten ze opnieuw op de bagageband en niemand keurt ons nog een blik waardig. In onze herinnering is binnenkomen in de US een heel gedoe, en we hadden met de nieuwe president nog strengere controles verwacht maar dat valt goed mee. Een dik half uur later zitten we aan de gate te wachten op de volgende vlucht, die natuurlijk ook een kleine vertraging heeft...

We geraken aan de praat met een jongen die als kind naar de US is verhuisd en daar nog steeds woont, maar in België studeert omdat de studiekost in de US zo gigantisch hoog is. Hij heeft tot hilariteit van de jongens spinners als cadeau mee voor zijn vrienden in de US.

Eens op het vliegtuig is het voor ons al twee uur in de ochtend en nog voor we in de lucht hangen slapen we allemaal. Pas wanneer we landen worden we wakker. Hoewel er niet geklaagd wordt, is de energie ver te zoeken en we zijn blij wanneer we door de gratis shuttle bus bij Embassy Suites vlakbij de luchthaven worden afgezet. We zijn 22 uur onderweg geweest...

Minnie Winnie
Zondag 1 juli 2017. Rocky Mountain National Park, Colorado, Verenigde Staten.

‘Mama, ik kan echt niet meer slapen.’ Louis komt bij ons in bed liggen en daarmee is het ook gedaan met mijn nachtrust. Het is half drie plaatselijke tijd. Er wordt gekleurd en gestickerd, en aan de laatste details voor de komende vakantieweken gewerkt tot de andere helft van de familie wakker is. Ontbijt is inbegrepen vandaag, Emiel en Louis laten zich niet kennen en gaan als rasechte locals voor de hamburgers met gefrituurde aardappelen.

Dankzij de jetlag zijn we voor het officiële openingsuur bij Apollo om de RV op te halen. Een prima zet, want we worden onmiddellijk verder geholpen. De RV die klaar staat voor ons is een maatje groter dan we besteld hebben, en dan diegene die we in 2009 hadden. Benieuwd wat dat gaat geven, zowel om mee te rijden maar ook naar verbruik toe. Onze ‘Minnie Winnie’ is amper een half jaar oud, maar de vorige klant heeft er ergens mee tegen gezeten en we krijgen hem gek genoeg met een gebutste zijkant mee. In een half uurtje krijgen we alle praktische info, hopelijk herinneren we ons alles straks ook nog. Na de papierwinkel rijden we richting Walmart. Tot grote frustratie van de jongens duurt het een kleine twee uur voor we boodschappen hebben gedaan, maar twee volle karren later zijn we klaar om naar het Rocky Mountain NP te rijden.

In de verte zien we de besneeuwde bergtoppen al, en gek genoeg is Louis helemaal in extase. Hij blijft maar roepen tot we ons realiseren dat hij die eigenlijk nog nooit in het echt heeft gezien. Grappig dat hij daarvoor tot in de US moet komen.
We rijden langs kleinere wegen, langs boerderijen en vooral uitgestrekte vlaktes, tot het stadje Estes Park. Daar is het te zien dat veel Amerikanen een lang Indepence Day weekend of zelfs een hele week niet hoeven te werken, het is er ontzettend druk. Wij zijn enkel op doorreis en staan even later in de file (!?) om het National Park binnen te rijden. Al snel kunnen we op de fast lane gezien we al een tweedehands parkenpas hebben gekregen van vrienden (merci Rien en Simon!) en dus geen toegang hoeven te betalen.

We reserveerden een plekje op Moraine Park Campground, die helemaal vol staat. Gelukkig zijn de plaatsen ruim, met een picknicktafel en een vuurplaats en een mooi zicht op de bergen. Rondom ons vooral tenten en gigantische trailers, amper te geloven wat hier allemaal wordt voortgetrokken.
We installeren ons, richting de RV in en pakken de tassen uit. Erg laat maken we het niet, het uurverschil speelt ons nog parten en om 21.00 uur gaan de lichten uit.

Trail Ridge Road
Maandag 2 juli 2017. Rocky Mountain National Park, Colorado, Verenigde Staten.

We rijden de Trail Ridge Road vandaag, een highway van Oost naar West door het park, met regelmatige stops. We zijn vroeg en de drukte voor, een voordeel met onze RV. Parkeren aan de uitkijkpunten wanneer de parkings bijna volzet zijn is immers geen pretje.

De weg kronkelt door de bergen, tot een hoogte van ongeveer 4000 meter. We rijden regelmatig boven de boomgrens, tussen de sneeuw. Louis raakt er niet aan uit, sneeuw in de zomer. We zien herten (mule deers), marmotjes en andere knaagdieren, maar de langverwachte beren zijn niet te zien. De RV moet hard werken, we gaan regelmatig aan de kant van de weg staan om de stoet auto’s achter ons door te laten.

We rijden tot het Alpine Vistors Centre, waar we ‘Junior Rangers’ boekjes ophalen voor de jongens. Ze moeten een aantal opdrachten uitvoeren die verband houden met het park en als dat lukt krijgen ze achteraf hun junior ranger badge. De boekjes zijn in het Engels, maar met wat hulp lukt het prima om de opdrachten uit te voeren. Louis schrijft gewoon Nederlands, Emiel probeert het in het Engels.

Wanneer we terugkomen op de campground lozen we ons afvalwater en vullen de watertank opnieuw. Hier hebben we geen water en elektriciteit en met z’n vieren zijn de tanken snel vol/leeg. Tijdens de lunch lopen de herten over de campground.

Na de middag komt de bewolking opzetten. Dat schijnt niet ongewoon te zijn, het kan hier ook stevig onweren. Zo ver komt het vandaag niet, maar nu de zon achter de wolken zit is het perfect voor een wandeling. We nemen de gratis shuttle bus naar Bear Lake. Het valt ons op dat de chauffeurs van de bussen allemaal gepensioneerde dames zijn (volgens Dirk boven 80 jaar, in werkelijkheid minstens 70).

De populaire wandeling rond Bear Lake slaan we over. Vlakbij de stops van de shuttle bus is het gigantisch druk, wat verder is het opvallend veel rustiger merken we wanneer we aan de hike naar Emerald Lake beginnen. Het gaat tussen de bomen bergop naar Nymph Lake, een meer bedekt met waterlelies. Hier en daar vangen we een glimp op van Longs Peak, de bekendste berg van Rocky Mountain NP. Emiel en Louis proberen zoveel mogelijk het pad te vermijden en lang de rotsen te klimmen.

We stappen verder naar Dream Lake, waar we een fruitstop houden. Ook hier ligt sneeuw, en deze keer moet er gegleden worden. De jongens vergeten even dat ze in short en T-shirt rondlopen, en dat sneeuw ook in de zomer erg koud is. De hike gaat tot Emeralds Lake, op een hoogte van 10.000 feet. De omliggende bergen weerspiegelen in het water, wanneer de zon schijnt moet het effect nog mooier zijn. Louis en Emiel hebben meer oog voor de eekhoorntjes die heel dichtbij komen. Wanneer er even later ook een groter dier in de buurt komt wordt er hevig overlegd over welk dier dat zou kunnen zijn. Ze houden het bij een bever. Het is waarschijnlijk eerder een marmot maar daar willen ze niet van weten. Ik zie en voel vooral muggen, met gigantische beten tot gevolg.

Na de wandeling moeten we in de rij staan om de bus terug te kunnen nemen. Het wachten duurt niet lang, en we zijn vooral blij dat we niet met de RV zijn gekomen, want het parkeerterrein staat bomvol.

Terug op campground is het tijd voor een douche. Die zijn er niet in het park, dus dat moet in de RV. Alleen hebben we nog niet gevonden hoe we het warme water aan de praat kunnen krijgen. Dat wordt dus letterlijk een koude douche...