Wagakka
Zondag 23 april 2017. Oaxaca, Mexico

Terwijl Rens lekker ging slapen, sloop ik nog even naar buiten om koffie te scoren. Tussen de druppels door en onder de balkons lukt het droog te blijven.

Na het ontbijt zijn we op zoek gegaan naar de bus naar Zapotitlan. Snel gevonden al was dat vooral geluk. We reden de stad uit en kronkelden door de bergen. Om ons heen groeiden vooral cactussen. Ook zagen we zoutpannen. De chauffeur zette ons mooi voor de botanische tuinen af. Na een korte uitleg dwaalden we tussen de cactussen door. Best indrukwekkend en vreemd; metershoge cactussen wisselen af met heel lieve kleine bolletjes.

Terug in Tehuacan was het tijd voor een late lunch en boekten we vast de busrit voor maandag als we naar Mexicostad gaan. Daarna gingen Rens en Ilse zwemmen. Ik liep een rondje door het centrum, niet zo mooi als Puebla. Wel een paar karakteristieke gebouwen. Grappig trouwens dat op sommige kruispunten politieagenten de longen uit het lijf blazen, terwijl de verkeerslichten gewoon goed werken. Ook Rens verbaast zich daarover. Het levert wel herkenbare geluiden op, net als de toeterende trein die een paar keer per dag voorbijkomt. En ook al zitten we met het hotel aan het drukste kruispunt in het centrum, eenmaal binnen is het een stuk rustiger. Onze kamer zit niet aan de straatzijde, gelukkig maar. Uiteindelijk moet ik toch ook het zwembad in.

's Avonds zijn we nog naar het Zocalo gelopen. Op dit centrale plein is altijd veel te doen: schoenpoetsers, kraampjes. En dus altijd volk. We eten nog iets en spelen Jenga. Als het begint te druppelen vluchten de verkopers met karretjes en is dat voor ons het teken om terug naar het hotel te gaan. Rens vraagt of hij een dutje mag doen, graag!

En dat dutje duurde tot 08.00 uur. Na het ontbijt tafeltennis gespeeld en de tassen gepakt. Nog wat inkopen gedaan en daarna naar het busstation gelopen. Met een beetje vertraging vertrokken we naar Oaxaca. Een mooie rit van zo'n drie uur door de bergen en semi-woestijn. We zitten er comfortabel bij in de bus, de airco doet het goed: een vestje is erg prettig. Maar zodra we uitstappen kan die uit. Overdag is het hier rond de dertig graden maar in de nacht koelt het heerlijk af.

De taxi brengt ons naar Suites del Centro. We hebben een prettig appartement met keuken en zitkamer. Op het dak is nog een terras. Charo en co zijn er rond 20.00 uur. We hebben vast de Domino's overvallen. Iedereen is moe van de reisdag en we gaan op tijd slapen.

We ontbijten bij café Alex. Toen Ilse als reisleider werkte kwam ze daar ook al. Het centrum van Oaxaca heeft een fijn voetgangersgebied. En zo bekijken we te voet de mooie stad. Voor Ilse soms een moment van herkenning maar er is ook veel veranderd. Het is warm en dat kost best energie.

Wij gaan terug naar het hotel om daar de rest van de middag te chillen. De Mexicanen wandelen verder. Tegen de avond gaan we nog naar de markt. Als daarna de regen losbarst moeten we er toch nog voor het eten uit. Kunnen we eindelijk de poncho gebruiken. Al valt het toch mee. Alex zit om de hoek en is dus een praktische keuze.

De volgende dag gaan we voor ons ontbijt naar een markt. Allemaal eetkraampjes. Op goed geluk kiezen we er een uit: Maria Alejandra. Ik waag me aan een Mexicaans ontbijt. Een soort van dunne pizza met groente, kaas, bonenprut en vlees. Best lekker, maar beter met een biertje. Goed gevuld gaan we met de auto op pad.

In El Tule stoppen we voor de grootste boom van Mexico: omtrek van 58 meter; 43 meter hoog. Daarna rijden we naar Mitla waar we ruïnes van de Zapoteken bezoeken. Veel precieze details zijn bewaard gebleven. En bij een kraampje kopen we wat snuisterijen. Nog steeds zien we maar weinig westerse toeristen. Dat zijn vanuit Azië niet gewend. In het dorp eten we terwijl er eerst een begrafenisstoet en daarna een processie voorbij komen. Allebei voorafgegaan door een fanfare. Mooi om te zien, Rens vindt het maar vreemd dat er vrolijke muziek bij een uitvaart wordt gemaakt.

Terug in het hotel ligt de was klaar, extra service van de wasserette, die honderd meter zou ons maar teveel kunnen worden. We maken de kids klaar voor de nacht. Straks nog koffie ofzo op het dak.

Van hoofdstad naar hoofdstad
Dinsdag 25 april 2017. Mexico City, Mexico

Koffie werd bier, maar slapen deed Rens niet. Dan maar mee naar boven. Waar we tijd hadden voor een goed gesprek met Sergio en Charo. Uiteindelijk lagen we laat in bed en had Rens een drukke nacht. Echt uitgerust raakten we daar niet van, maar dat kunnen we inhalen als we met de bus naar Mexicostad gaan.

Ilse had op tripadvisor een cafeetje (Latitud 17) voor ontbijt gevonden. Gezellige sfeer, erg laag tempo en minder traditioneel voedsel. Het was lekker maar minder gevuld dan anders liepen we terug naar het hotel. Daar hebben we afscheid genomen van Charo, Sergio, Diego en Andrea. Voor hen zit de vakantie er morgen op en ze willen graag op tijd thuis zijn. Het was fijn ze hier in hun nieuwe thuis te treffen. De afgelopen paar jaar zochten we hen steeds in Barcelona op. Makkelijker te bereiken, maar deze reis was wel bijzonder. Ook omdat de kinderen goed met elkaar overweg kunnen en weinig last van een taalbarrière hebben. En soms ging het ook even niet goed, maar dat hoort erbij.

Met taxi 777 gingen we naar Monte Alban. Daar zijn de ruïnes van de Zapoteekse hoofdstad boven op de berg. Steile trappen, piramides, graven, huizen, stadion. Indrukwekkend. Met de taxichauffeur hadden we afgesproken dat hij ons na drie uur weer zou ophalen. Zo konden we in alle rust ronddwalen.

Terug in de stad gingen we naar de speeltuin waar Rens lekker zijn gang ging. Daarna vonden we een leuke plek bij hotel Siërra Azul voor het avondeten. We kozen het lekkere bordje vol met Oaxacaanse specialiteiten. En Rens had lekkere friet met club sandwich. Het toetje hadden we al eerder gekocht: een gebakje voor iedereen. Terwijl de zon onderging genoten we op het dakterras. We pakten alvast de tassen in. Ilse’s darmen rommelen al een aantal dagen. Het gaat soms goed dan weer niet.

Rens sliep onrustig. Pas toen we de fan aanzetten, werd hij kalm. Kon zich in de ochtend er niks van herinneren. Bij Alex ontbeten we met pannenkoeken en fruit. Goede bodem voor een dagje bussen naar Mexico Stad. Onze taxichauffeur van een dag eerder stond op tijd klaar om naar het busstation van de ADO te rijden. Bagage inchecken en boarden. Alsof we vliegen; er vindt zelfs een veiligheidsscan plaats en we worden allemaal op film vastgelegd. We zitten prima, hebben een extra stoel. En de eerste speelfilm is ook nog eens een Nederlandse met Spaanse ondertiteling: ‘Surprise’ met Jeroen van Koningsbrugge en Georgina Verbaan. Humor.

De rit vordert gestaag, pas in Mexico Stad hebben we wat last van de drukte. Vanaf het busstation Tasquena nemen we de taxi. De chauffeur is blij met de navigatie op mijn telefoon. Contact leggen met de verhuurder van onze Airbnb ging even wat lastig. De telefoonnummers zouden niet kloppen, WiFi hadden we even niet. Maar gelukkig wou een voorbijgangster voor ons bellen. En zo kwam Mariana met een paar minuten aangereden. Wat een mooi plekje. Grote tuin met boomhut, lekkere stoelen. Grote kamer met scherm zodat Rens zijn eigen plekje heeft. Aparte keuken en badkamer. En rustig. We zitten dan wel in een wereldstad maar Coyoacan is meer een groot dorp in de stad. Prettig. Bij de super doen we boodschappen, we koken zelf. Pasta, simpel maar vult goed. Rens speelt nog lekker met de Lego! en kijkt nog tv. Daarna valt hij als een roos in slaap.

Uitslapen tot tegen achten. Spelen in de tuin en ontbijt in de hut; de kolibries vliegen regelmatig rond. Vandaag doen we rustig en dwalen door Coyoacan. Rechte lanen met veel groen. In het centrum veel cafeetjes en restaurants, diverse markten met allerlei kraampjes zowel voor toerist als locals. De draaiorgelspeler vraagt Rens hem te helpen, zwaar werk. We zien mannen met oortjes en een chique dame. Geen idee waarom ze beveiligd moest worden maar ook de motoragenten verkeerspolitie waren er druk mee.

De grote kerk is voorzien van veel blingbling. We laten ons de churros smaken en eten daarna pizza. Terug bij ons huis genieten we van de tuin. Jongleren, verstoppertje, balspelen en natuurlijk ook in de boomhut. Naast de kolibrie merken we ook diverse eekhoorns op. Avondeten regelen we weer zelf. Dat werkt goed en geeft vooral Rens rust en is dus ook voor ons fijn.

Annie, hou je mijn tassie effe vast?
Zondag 30 april 2017. Oranjestad, Aruba

Na de rustige start in Coyoacan gister gaan we nu naar het hart van de stad. We nemen de metro. Voor vijf peso's per enkele reis (overstappen mag) reis je de hele stad door. Daar val je je geen buil aan (25 eurocent). We reizen na de spits, maar nog steeds zijn er veel mensen onderweg. De berichten over zakkenrollers kennen we, zijn er alert op maar voelen ons veilig. Met Rens spreken we wel af dat hij bij in- en uitstappen pap of mam de hand geeft, zodat hij niet kwijtraakt. En dat hij maar veel kletst. Ieder metrostation heeft ook zijn eigen icoon. We laten Rens de route volgen en hij zegt precies op tijd als we eruit moeten.

Vanaf station Hidalgo lopen we door het Almeda Central (park) richting het Palacio de Bellas Artes. Onderweg doet Rens nog even aan freerunning (klauteren, springen, rennen). In het Palacio bekijken we de centrale hal. In het majestueuze Correo Central kopen we postzegels en kaarten. Buiten loopt veel (oproer)politie. Maar volgens een meneer is dat normaal, ging bijzondere reden. Het blijft toch vreemd, bijna iedere agent heeft een kogelvrij vest aan en veel agenten zijn zwaar bewapend. Niet alleen in Mexicostad maar ook elders.

In Casa de Azulejos (tegeltjeshuis) zit een warenhuis. Rens vult zijn voorraad knuffels aan en we lunchen in de tegenwoordig overdekte binnenplaats. Daarna lopen we naar het Zocalo, het grootste plein van Mexico. Maar de verschillende tenten op het plein nemen de grootsheid weg. Rond het Palacio Nacional staat een dubbele rij veiligheidshekken. Er lopen allemaal ‘belangrijke’ mensen rond en veel mannen in pak en met oortjes. Het lijkt dat we niet het paleis in kunnen, maar als Ilse dat vraagt worden we naar een zij-ingang verwezen. Een ‘oortje’ doet nerveus maar de militair van dienst loodst ons naar binnen. We moeten een paspoort achterlaten en krijgen een toeristen label omgehangen. De tassen gaan door de scanner en wij ook. Daarna moeten we de tassen afgeven maar kunnen vervolgens ongestoord rondlopen. We bekijken de muurschilderingen van Diego Rivera. Achteraf blijkt de president ook thuis te zijn geweest. Er zijn maar weinig andere toeristen binnen. De toeristen info om de hoek zegt ook dat je het paleis niet in kan. Foute info dus. De kathedraal lopen we voorbij en we kijken snel bij de opgravingen van Templo Mayor.

Terug richting de metro koelen we eerst af bij de Mac. Rens vertoont zijn kunsten nog een keer in het Almeda Central en Ilse kletst met een local. Ondertussen oefenen wat scholieren hun Engels op me. Veel blijven oefenen. In Coyoacan passeren we weer een Mac precies op tijd voor het avondeten. Terug bij ons huisje spelen we nog lekker in de tuin.

Als ik online wil inchecken voor de komende vluchten naar Aruba krijg ik de melding dat er iets is gewijzigd en of ik contact wil opnemen. Uiteindelijk komt het erop neer dat de vlucht vanuit Mexico een uur later zou zijn geworden we dan in Bogota de overstap niet konden halen, maar dat inmiddels de eerste vlucht weer op de oude tijd gaat. Loos alarm dus.

De volgende dag nemen we opnieuw de metro. Nu naar het busstation Del Norte. Daar pakken we de bus richting Teotihuacan. Het kost wat tijd om de stad uit te komen, maar daarna gaat de snelheid omhoog. Het is zo'n vijftig kilometer rijden. In de bus zitten naar weinig toeristen. We stappen uit bij poort 1. De onvermijdelijke verkopers bedanken we voor hun aanbiedingen. Op ons gemak bezoeken we de archeologische zone. We beklimmen de Piramide del Sol en genieten van het uitzicht rondom. Terwijl Rens en Ilse chillen ga ik ook nog de Piramide de la Luna op. Vandaar kijk je in één keer over de hele zone. Heel anders dan Monte Alban maar minstens zo indrukwekkend. Bij poort 3 gaan we naar buiten en nemen de bus terug. We stappen bij Deportivo 18 de Marzo op de metro. Dat scheelt een tijdrovend stuk tot Autobuses del Norte.

De metrorit naar Coyoacan duurt een half uur. Daar kiezen we dit keer voor het luxe grill restaurant. We eten lekker en zien vooral de upper class Mexicanen om ons heen. We bestellen online een taxi, want bellen kan alleen tussen 9.00 en 20.00 uur. De reserveringsbevestiging blijft echter uit. Nu maar hopen dat er morgenochtend vroeg een taxi is. Ik pak de tassen weer in en we zetten de wekker op 5:45 uur.

Tegen 03.00 uur meldt Rens klaar te zijn met slapen. Hij wil spelen en lezen. Ik heb geen zin in discussie en zeg dat als hij maar stil is, hij zijn gang kan gaan. Ilse stelt Rens voor dat zij van bed wisselen. Vooral tot zijn eigen verbazing blijkt Rens weer in slaap te vallen. Zo halen we toch nog wat extra rust.

De bestelde taxi blijkt inderdaad niet te komen. Maar gelukkig rijdt er al snel een andere taxi voorbij. Nog voordat de ochtendspits op gang komt zijn wij op de luchthaven. We hebben nog wat peso's over voor een paar snuisterijen.

Vanuit het vliegtuig zien we de Popocatepetl roken, gelukkig blijft de vulkaan verder rustig. In Bogota hebben we vijf kwartier om over te stappen en dan nog eens vijf kwartier vliegen naar Aruba. Helaas blijkt onze bagage niet zo snel te zijn geweest. De tassen waren nog in Bogota, kwam een mevrouw ons vertellen. We moesten een PIR formulier invullen. Zaterdag komen er twee vluchten van Avianca binnen, hopelijk dat de tassen op de ochtendvlucht zitten. Jet staat op ons te wachten. Rens moet even schakelen dat de tassen missen, maar is blij als hij in zijn onderbroek mag zwemmen. Hij is echt moe, maar slapen doet hij pas als ook wij naar bed gaan.

We zijn zomaar een keer eerder wakker dan Rens. Als hij ook ten tonele verschijnt merken we dat de kwestie van de tassen hem toch flink bezighoudt. Ik leen een zwembroek en duik met Rens het zwembad in. In de loop van de ochtend worden we gebeld dat de tassen er zijn. Jet en Ilse gaan naar de luchthaven en kunnen de tassen zo van de lopende band afhalen.

De rest van de dag hangen we vooral bij het zwembad. Even resetten. 's Avonds ga ik nog met Jet en Gert naar de twaalf uur van Aruba. Een mountainbike wedstrijd van 18.00 tot 06.00 uur In teamverband of alleen zo veel mogelijk rondes afleggen. Jet en Gert helpen twee teams uit Willemstad. Gezellig sfeertje. Na middernacht zijn we thuis. Als Rens om 3.00 uur bij ons aan het bed staat, ben ik daar niet helemaal gelukkig mee. Ik laat hem snel mijn plek innemen en wijk uit naar zijn bed.

We zijn vandaag naar het strand geweest. Een straffe wind zorgt ervoor dat er veel zand rond dwarrelt. Ook in het water. Dus met snorkelen zien we nog niet veel. We hadden ons best goed ingesmeerd maar zijn te laks om als we het water uitkomen weer te smeren. Er lopen nu dus twee rode kreeften rond. Ilse kan de zon wat beter hebben. Met een lekker windje rond ons, zitten we nu op de veranda. Misschien komt de leguaan die gister Ilse verraste en het zwembad in plonsde terug.