Nog nooit zulk helder en blauw water
Zondag 19 maart 2017. Albany, Australië.
We zijn inmiddels aangekomen aan de zuidwest kust van Australië en wat is het hier prachtig! We zijn de dag begonnen met een bezoek aan 'Greenpools', een mooie baai met rotsen en heldergroen/blauw water. We hebben de ochtend relaxed doorgebracht, met het bouwen van zandkastelen op het strand en zwemmen in de (behoorlijke koude) zee. Daarna hebben we de 'Elephant Rocks' bekeken, een klein stukje verderop. Na een kleine wandeling zagen we de enorme rotsen die met een beetje fantasie inderdaad op olifanten lijken. Mooi!
Onderweg hebben we bij de bakker in Denmark lekkere broodjes gekocht, die we op een picknick-plek bij een speeltuin hebben opgegeten. Nadat Vera en Stan zich in de speeltuin hebben uitgeleefd, zijn we doorgereden naar onze volgende plek in Albany. Ik zou bijna vergeten te melden dat we onderweg nog langs 'The Dog Rock' zijn gereden. Inderdaad, zoals de naam zegt...
Als we de weersvoorspelling moesten geloven dan zou het nu nog mooi weer worden, waarna er enkele regendagen waren voorspeld. We hebben dus nog maar gauw onze kleding gewassen en weer een mooi strandje opgezocht. In 'Two Peoples Bay' hebben we 'Little Beach' bezocht. Ik heb geloof ik nog nooit zulk mooi helder en blauw water gezien. Er waren niet veel mensen, wat zo'n strandje nog leuker maakt. Er waren best hoge golven, dus Stan zag het zwemmen niet zo zitten. Vera is er net als wij er wel even lekker ingedoken. Het was heel warm en geen schaduw, dus Pascal heeft van een losse tak en wat handdoeken een mooi schaduwplekje voor de kindjes gemaakt. Zo hebben Vera en Stan zich prima vermaakt.
We hebben een camping met zwembad, (verwarmd) bubbelbad en een 'guest lounge' met onder andere speelgoed voor de kinderen. Gezien het slechtere weer dat voorspeld is, hebben we besloten hier wat langer te blijven. De volgende dag worden we inderdaad wakker met regen. We doen rustig aan en brengen eerst een bezoek aan 'The Gap' en 'Natural Bridge'. Vera en Stan waren net in slaap gevallen, dus wij zijn even gauw op en neer gelopen om het mooie natuurschoon te bewonderen. In de middag de kindjes blij gemaakt met een bezoek aan een indoor speelhal. We proberen het toch ook voor de kindjes zo leuk mogelijk te maken. Het is grappig te merken dat Vera en Stan zich steeds beter zelf kunnen vermaken en zelfstandiger worden. We hebben zelf stiekem ook weer genoten van de glijbanen.
Bluff Knoll, graan en zoutmeren
Maandag 20 maart 2017. Lake Grace, Australië.
Na drie nachtjes in Albany (ons record op één camping) zijn we het binnenland ingereden, richting 'Stirling Range National Park'. Na ongeveer een uurtje rijden kwamen we aan bij 'Bluff Knoll', de hoogste berg in dit gebied. De wandeling naar de top zou veel te zwaar zijn voor de kindjes en Pascal is in zijn eentje de berg op gegaan. Vera en Stan hebben zich ondertussen prima vermaakt met kleuren en spelletjes spelen. Voordat we het wisten was Pascal weer terug. Het was een pittige wandeling met veel hoogteverschil en hij heeft opnieuw een slang gezien! We zijn nog steeds alert op eventuele gevaarlijke dieren, maar hebben inmiddels onze weg hierin aardig gevonden. Vera en Stan weten dat ze niet te ver voor ons uit mogen lopen vanwege eventuele slangen en ze zeggen het ons keurig als ze een spin zien.
We waren van plan om na het bezoek aan Bluff Knoll op een camping in de buurt te slapen, maar eenmaal ter plekke bleek er bar weinig te doen. We besloten door te rijden naar het noorden, zodat we alvast wat dichter bij onze volgende bestemming zouden zijn. We rijden door het gebied wat 'The Wheatbellt' heet en we zien al snel waarom. Graan, graan en nog eens graan. Althans, het heeft er vast gestaan voordat het geoogst is. Het enige dat we lange tijd zien is afgemaaide graanvelden en zand. We zien (en ruiken!) dat veel velden in brand worden gestoken, waarschijnlijk om de grond weer klaar te maken voor een nieuwe oogst. Het is bijzonder om zoveel brandhaarden aan de horizon te zien. Er zijn niet veel dorpjes en de dorpjes die er zijn, lijken totaal verlaten. Dat we er op zondag zijn, helpt natuurlijk niet. We overnachten uiteindelijk in Lake Grace, een gebied waar veel zoutmeren zijn. We zijn er naar één toe gewandeld, erg mooi om te zien.
Vliegen. Heel veel vliegen.
Dinsdag 21 maart 2017. Quairading, Australië.
De volgende ochtend rijden we naar ons voornaamste doel in dit gebied: 'The Waverock' in Hyden. Als we de camper uitstappen, valt gelijk op dat er nogal veel vliegen zijn. We worden echt belaagd en kunnen amper normaal lopen, zonder wilde slaan bewegingen. We zien gelukkig ook andere mensen worstelen met dit probleem, wat er best grappig uit ziet. De Waverock en bijhorende wandeling is geweldig en wat bijzonder dat de natuur dit heeft gemaakt. 'Hypos Yawn' ligt ernaast en hebben we natuurlijk ook even bezocht. De kindjes hadden wederom wat moeite om het beoogde dier te herkennen. We geven ze dit keer groot gelijk, want je fantasie wordt behoorlijk op de proef gesteld om hier een nijlpaard in te herkennen. Na een heerlijke lunch bij het tegenoverliggende café, hebben we ingecheckt op onze camping die pal naast de mooie Waverock lag. De vliegen drongen zich hier ook al snel aan ons op en het was praktisch niet te doen om buiten te zijn. In de speeltuin bleken grote schroeven uit het klimtoestel te steken en het zwembad was (erg) koud. Na elkaar even aangekeken te hebben, waren we het er snel over eens dat we hier niet zouden blijven en snel terug naar de kust (ten noorden van Perth) zouden gaan. Jammer van het geld, maar op zoek naar een betere plek (lees: minder vliegen).
We zijn ongeveer na ongeveer anderhalf uur rijden gestopt in Quairading, een mooie camping die recent was aangelegd. Helaas ook hier vliegen, wat ons nog meer sterkte in ons besluit om het binnenland zo snel mogelijk weer achter ons te laten. Het binnen gaan van de camper zonder een horde vliegen mee te nemen, was overigens een hele uitdaging. We vragen ons serieus af hoe de lokale bevolking dit probleem oplost en waarom er toch in hemelsnaam hier zoveel vliegen zijn.
Bonusdagen
Woensdag 22 maart 2017. Lancelin, Australië.
De volgende dag direct doorgereden naar de kust ten noorden van Perth, waar we begin van de middag aan kwamen in Lancelin. Heerlijk geluncht met onder andere lokaal gevangen kreeft. Onze camping lag aan het strand en we zagen zowaar dolfijnen pal langs de kust zwemmen. Vera en Stan hebben zich flink uitgeleefd met het rennen van een hoge zandheuvel. O, wat heerlijk om weer aan de kust te zijn. Doordat we het binnenland sneller dan verwacht hebben doorkruist, hebben we nu nog wat extra dagen en kunnen we het noorden van Perth als 'bonus' nog bezoeken.
Uit de lucht gevallen
Donderdag 23 maart 2017. Jurien Bay, Australië.
In de ochtend zijn we naar 'The Pinnacle Dessert' gereden in Numbang National Park. Vera vroeg wat we vandaag gingen doen en het antwoord was: ‘We gaan weer hele mooie stenen zien lieverd,’ terwijl we elkaar aan kijken en lachen om hoe interessant stenen toch kunnen zijn. We merken dat men in Australië erg dol is op het bestempelen van stenen en rotspartijen als toeristische attractie. Al is het vaak wel mooi. We hebben een wandeling langs 'The Pinnacles' gemaakt, erg bijzonder om dit van zo dichtbij te zien.
Daarna doorgereden naar Jurien Bay, dat onder andere bekend staat om het skydiven. We hebben er allebei nooit zo concreet over nagedacht, maar kijken elkaar aan: ‘Zullen we? Maar hoe doen we dat met de kindjes?’ We besluiten navraag te doen en komen erop uit dat we los van elkaar gaan springen. Pascal bijt als eerste de spits af en kan dezelfde dag nog de lucht in. We vullen samen wat papierwerk in en kijken samen met de kindjes naar een korte instructievideo. Dan gaat Pascal met een busje naar het vliegveld en ik word samen met de kindjes naar de landingszone op het strand gebracht. Na ongeveer een kwartiertje verschijnt heel ver boven ons een klein vliegtuigje, waar ik enkele stipjes onder zie verschijnen. Mijn lieve aanstaande man springt op een hoogte van 14.000 feet (ruim 4 km) uit een vliegtuig! Ik was toch best een beetje nerveus. Natuurlijk ging alles goed en Vera en Stan vonden het machtig mooi dat papa uit de lucht kwam 'vallen'. Gelukkig was Pascal razend enthousiast en zou hij zo nog een keer willen springen, want ik zou de volgende dag gaan.
Kim in vrije val
Vrijdag 24 maart 2017. Lancelin, West Australië.
De volgende dag werden we wakker met regen en veel bewolking. Als dat maar goed zou gaan. Eenmaal op locatie bleek dat er inderdaad te veel bewolking was, waardoor ze niet goed zouden kunnen zien waar geland moest worden. Best belangrijk, dus het wachten was op het wegtrekken van de bewolking. Aangezien wachten niet het meest makkelijk is voor de kindjes, zijn we in de tussentijd naar de speeltuin gegaan en lieten ze ons per email weten wanneer ik de lucht in kon.
Gelukkig duurde het niet al te lang en was het na een klein uurtje dan zo ver. Pascal kon samen met de kindjes mee om mij (samen met nog een aantal anderen) weg te brengen naar het vliegveld. Ik ben nog nooit in zo'n klein vliegtuigje met propeller geweest en alleen dat was al een belevenis. Ik zat helemaal voorin, praktisch naast de piloot en keek mijn ogen uit (binnen én buiten). Onderweg nog een extra check van mijn uitrusting en ik werd stevig vast gemaakt aan mijn 'buddy'. Wij zouden als laatste springen. De deur ging open op 14.400 feet en dat was best even koud. Door de adrenaline heb ik het toch niet echt koud gehad. We schoven als laatste richting de deur, waar we op het randje gingen zitten en hup, daar gingen we. Een vrije val van 60 seconden. Wat geweldig! Daarna redelijk relaxed met de parachute omlaag en ik zag Pascal met de kindjes al staan zwaaien. Na een soepele landing stond ik weer met mijn beide beentjes op de grond en net als Pascal was ook mijn reactie: ‘Ik wil nog een keer!’
Na een lekkere lunch zijn we bijgekomen van onze enerverende skydive-ervaring en teruggereden naar het zuiden, want nog één nachtje en dan moeten we de camper weer inleveren in Perth. De camping in Lancelin is ons goed bevallen, dus we zijn naar hetzelfde plekje teruggekeerd. Vera en Stan hebben lekker in de speeltuin gespeeld en wij hebben op een handdoekje op het gras gezeten. Een heerlijk ontspannen middag!
