Paradijslijk
Woensdag 8 maart 2017. Bruny Island, Tasmanië, Australië.

Vanuit Huonville zijn we naar Kettering gereden, waar we de ferry naar Bruny Island hebben genomen. Het water is hier mooi helder en de strandjes zijn wit. Dat vinden we toch mooier dan aan de andere kant van Tasmanië. Bij ‘The Neck’ (een smalle verbindingsweg tussen het noordelijk en zuidelijk deel van het eiland) hebben we een hoge trap beklommen naar een uitkijkpunt met aan twee kanten zee. Prachtig! We hebben geluncht bij een 'berry farm', met uitzicht op zee. We vroegen ons nog af of hier ook slangen zouden zijn, maar dit werd snel duidelijk toen we een bordje zagen: ‘Watch out, active snakes!’ Oké.... Gelukkig geen slang gezien.

Onze camping was pal aan het strand en we hebben in de avondzon nog een strandwandeling gemaakt. Naast ons op de camping verbleef een gezin waarvan we steeds meer kinderen zagen. Het was fascinerend om te zien en we telden zeker acht kinderen en drie honden. We verbaasden ons over hoe rustig de kinderen waren en hoe gemoedelijk het allemaal leek te verlopen. Het was heel leuk om Bruny Island nog even gezien te hebben, het is een paradijsje!

Vera heeft het er soms over dat ze de kindjes en 'juffies' van het kinderdagverblijf mist. Ik heb dit aan het kdv laten weten en zowel Vera als Stan hebben een lief berichtje teruggekregen met leuke foto's. Vera haar reactie toen ze de foto zag met alle kindjes en de juffies van haar groep: ‘Maar mama, waarom sta ik er niet op?’ Vertederend. Stan vond het ook heel leuk om iedereen even te zien.

Anders dan voorgesteld
Donderdag 9 maart 2017. Hobart, Tasmanië, Australië.

De volgende dag met de boot weer terug naar het vasteland van Tasmanië gegaan. We vliegen om 10.10 uur richting Perth, dus de camper moet een dag eerder ingeleverd worden en we slapen een nachtje in een hostel in Hobart. Voor het inleveren van de camper moet de tank volgetankt zijn (logisch) en de gastank bijgevuld. Dat laatste bleek helaas minder gemakkelijk dan verwacht. Volgens de uitleg van de camperverhuur zou dit bij bijna elke benzinepomp mogelijk zijn, echter dit klopte niet. Na bij elke pomp die we tegen kwamen vanaf Bruny Island gestopt te zijn, was het nog steeds niet gelukt. Uiteindelijk zijn we naar een outdoor winkel gegaan, waar we voor acht dollar de fles hebben bijgevuld. Bij het inleveren van de camper hebben we gevraagd hoe dit zit, waarop verwezen werd naar een speciaal pakket dat je bij de huur kunt afsluiten, waarbij je de camper met een lege tank en gasfles mag terugbrengen. Dit pakket kost, jawel, 150 dollar. Wij vonden het nogal prijzig en kozen ervoor om liever zelf te tanken (niet wetende dat die gasfles vullen zo lastig was). Voordat we weg liepen richting onze taxi zagen we tot onze verbazing dat ter plekke bij de camperverhuur gasflessen werden bijgevuld. Dit schoot toch even in het verkeerde keelgat, aangezien het ons ongeveer anderhalf uur had gekost om een plek te vinden waar dit kon. We besloten er een klachtmail over te sturen (wat we overigens nu nog steeds moeten doen).

Afijn, we zijn met de taxi naar ons hostel in Hobart gebracht, waar we met ons viertjes op een kamer met twee stapelbedden sliepen. De bovenste bedden hadden rondom een vrij gedegen hekwerk, dus we besloten de kinderen boven te laten slapen. Het hostel had een fijne buitenruimte met banken en lekkere sofa's. We vonden dat we wel een lekker flesje wijn hadden verdiend en zaten prinsheerlijk in de zon op ons bestelde eten te wachten, toen ons verteld werd dat de kok net naar huis was en er geen eten meer bereid kon worden. Gelukkig bleek er op loopafstand (ongeveer 1,5 km verder) wat restaurants te zitten waar je eten kon afhalen en Pascal heeft zich opgeofferd om dit te gaan doen. De rest van de middag hebben we heerlijk relaxed buiten op het terras doorgebracht.

We waren van plan om eindelijk de meegenomen babyfoon te gebruiken en lekker met zijn tweetjes te eten, terwijl Vera en Stan op bed lagen. We hebben speciaal voor deze reis een babyfoon aangeschaft met extra ver bereik, zodat we misschien eens een hapje of drankje kunnen doen terwijl zij slapen. Eind-de-lijk deed de gelegenheid zich voor om hem te gebruiken. De kindjes lekker op tijd naar bed, babyfoon aan en.... Geen verbinding! Geen verbinding? Huh, thuis deed hij het nog. Na ongeveer een uur proberen, waarbij ik vastberaden begon, maar eigenlijk steeds wanhopiger werd, handleidingen op internet heb gezocht en nijverig op Google heb gezocht naar een eventuele oplossing, heb ik uiteindelijk de moed opgegeven... Het zat er niet meer in. We hebben even de optie overwogen om op te splitsen, maar alleen is het toch anders dan samen. Gelukkig hadden we een late lunch gegeten en tijdens het eten van de kindjes een stuk pizza buit gemaakt, want we besloten niet meer de moeite te nemen om naar beneden te gaan om eten te bestellen. Daar lagen we dan, onder onze kindjes in een stapelbed, waarvan we bijna elke veer van het matras voelden en met een bijna-lege maag. Wat zal ik zeggen, we hadden het ons van tevoren anders voorgesteld.

Fietsend de berg op
Zaterdag 11 maart 2017. Perth, Tasmanië.

Om 6.00 uur ging de wekker en om 7.00 uur zaten we aan het ontbijt. Met de taxi naar het vliegveld, op naar Perth! Op Tasmanië nog twee T-shirtjes voor de kinderen gekocht als aandenken. De vlucht naar Melbourne duurde iets langer dan een uur en was voorbij voordat we er erg in hadden. Vanaf Melbourne was het nog ruim vier uur vliegen en ook dat ging heel goed. Ze hebben zich goed vermaakt met de kinderseries op de tv's en we kregen zelfs complimenten van een meneer die vond dat ze het heel goed hadden gedaan. Ik denk dat hij van tevoren erger had verwacht, haha.

Eenmaal in de buitenlucht van Perth sloeg de hitte ons direct om de oren. We wisten dat het een verschil van ongeveer tien graden zou zijn met Tasmanië, maar dit was echt even omschakelen. In de relaxstand voor zover mogelijk, maar het blijft best een gedoe om een camper op te halen. Weer een stukje met de taxi (ging heel soepel) en check van de camper. Alles leek in orde, dus hup op pad.
We kwamen eind van de middag aan, toch tamelijk vermoeid. Het is hier drie uur vroeger dan Tasmanië, dus dat is ook best even wennen. Vera en Stan waren iets eerder wakker dan normaal, maar hebben gelukkig verder goed geslapen. Ik denk dat het heel fijn voor ze is dat we weer precies dezelfde camper hebben en ze merken hierdoor het verschil amper.

De volgende ochtend vooral rustig begonnen ;-). We wilden graag naar Rottnest Island en konden met de boot van om 9.30 of 11.30 uur vertrekken. Er moest nodig weer kleding gewassen worden en we besloten het rustig aan te doen. Het werd dus de boot van 11.30 uur. We dachten een en ander goed gepland te hebben, maar uiteindelijk bleek het toch nog krap qua tijd. Onder enige tijdsdruk op zoek naar een geschikte parkeerplek, waarbij we enigszins moeten wennen aan de drukte om ons heen. In Tasmanië was het veel rustiger, geen parkeergebrek en geen betaald parkeren. We bleken uiteindelijk de camper geparkeerd te hebben op een plek waar je van maandag t/m donderdag de hele dag (betaald) mag parkeren, maar van vrijdag t/m zondag maximaal vier uur. We zouden pas rond 18.00 uur terug komen, dus ruim na deze maximale vier uur. We hebben even getwijfeld of we een andere parkeerplek zouden zoeken, maar waren bang dan te laat te zijn voor de boot. Dus de gok genomen en hup... op naar de boot.

De boot deed er ongeveer 45 minuten over. Op Rottnest Island kan je een tour doen met een bus, of fietsen huren. We besloten voor het laatste te gaan, want wij houden wel van een beetje sportiviteit in het zonnetje. Bij de fietsenverhuur bleken speciale 'kinderkarretjes' beschikbaar, waar Vera en Stan samen in konden zitten. Dat vonden ze geweldig. Jammer was dat we de fietsen uiterlijk 15.30 uur in moesten leveren, dus we hadden twee uur de tijd. Al snel kwamen we erachter dat het fietsen best pittig was. Vooral Pascal trapte zich al snel de zweetdruppels op het voorhoofd, aangezien er best grote heuvels waren en het gewicht van het bakkie met de kinderen in combinatie met tegenwind een flinke inspanning vroeg. Ik viel bijna van mijn fiets van het lachen en zie het nu weer voor me. Pascal zwoegend op de fiets en Vera en Stan glunderend in het bakkie erachter met helmpjes op die net niet lekker pasten, terwijl ze heftig heen en weer bewogen op de fietsbeweging van Pascal.

Wat was het prachtig! Mooie stranden, baaien en helderblauwe zee waarin mooi gesnorkeld kon worden. We zagen al snel een 'quokka', een diertje waar Rottnest Island bekend om staat. Hij zat midden op de weg en was niet bang. Integendeel, hij kwam naar ons toe toen we gestopt waren. Hij vond het bakje van de kinderen wel interessant en nam een kijkje bij Vera en Stan. Later kwamen we er nog veel meer tegen. We hebben in 'Little Salmon Bay' gezwommen, waarna we weer terug zijn gegaan om de fietsen in te leveren. De tijd tot het vertrek van de boot hebben de kindjes zich lekker uitgeleefd in de speeltuin.

Bij terugkeer in Fremantle keken we enigszins angstvallig naar onze voorruit... Helaas, de parkeerwacht heeft ons gesnapt. Een boete van 65 dollar. We hebben hem direct online betaald in de hoop dat het niet wordt doorgestuurd naar de camperverhuurder, want in dat geval krijgen we er nog een flinke boete van hen bovenop voor de 'administratiekosten'. We zullen zien of het hierbij blijft.

Een andere tegenvaller was dat de koelkast van de camper het niet goed blijkt te doen. We hadden al onze twijfels of hij wel voldoende koelde, maar nu blijken de gekochte ijsjes meer vloeibaar dan ijs en zien we een rood lampje knipperen. We twijfelen nog even of het niet komt door de warme buitentemperatuur en of we de koelkast niet te vol hebben gepropt. Na wat dingen uitgeprobeerd te hebben en op Google gekeken te hebben, komen we tot de conclusie we dat het een defect is dat niet zo snel gerepareerd lijkt te kunnen worden. De volgende ochtend gebeld met de camperverhuurder, die gaat uitzoeken of er een reparatie of 'swap' van de koelkast onderweg mogelijk is. We houden contact per email.

Dolfijnen en kangoeroes.
Zondag 12 maart 2017. Waroona, Australië.

We zijn vervolgens naar Mandurah gegaan, waar we misschien een bootje wilden huren. Uiteindelijk hebben we een georganiseerde boottour gedaan van anderhalf uur, waarbij we lunch (fish 'n chips) op de boot kregen. En jawel, driemaal is scheepsrecht! Na vorige keer heel vluchtig twee dolfijnen gezien te hebben, zagen we er nu meerdere in vol ornaat de lucht in springen! Wat leuk om te zien dat ze met zoveel plezier uit het water komen en erin plonsen. Vera en Stan vonden het ook prachtig.

Het valt ons op dat hier minder 'freecamps' zijn, dat de campings minder positief beoordeeld worden en dat de prijzen duidelijk hoger liggen. Dat laatste heeft ook te maken met het feit dat het hier nog hoogseizoen is, in tegenstelling tot de andere kant van Australië. We zijn inmiddels misschien best een beetje kritisch en alles bij elkaar kost het vinden van een geschikte verblijfplaats aanzienlijk meer tijd dan voorheen. Als je dan met moeite een leuke camping gevonden hebt, blijkt het soms vol of ze stellen als voorwaarde dat je minimaal twee nachten moet blijven.

We besluiten iets meer landinwaarts te rijden en zien onderweg een hele horde kangoeroes. Prachtig om ze met zijn allen te zien weg springen! We zijn terecht gekomen op een camping in Waroona, iets meer landinwaarts. Tegen betaling van vijf dollar mochten we er staan. Het was een mooi plekje in een stuk bos en voor vijf dollar is het duidelijk dat je weinig hoeft te verwachten. Prima dus, aangezien wij toch alles bij ons hebben.

Behalve de koelkast heeft ook de dvd-speler van de televisie in de camper het begeven. De kindjes vinden het leuk om tijdens het auto rijden dvd te kijken, maar helaas kan dit nu dus niet meer. We geven het direct door aan de camperverhuurder, zodat het hopelijk tegelijk met de koelkast gerepareerd kan worden.

Elk nadeel heeft z’n voordeel
Dinsdag 14 maart 2017. Margaret River, Australië.

We zijn in Bunbury naar het Tourist Information Center gegaan, want we missen deze dagen wat inspiratie voor activiteiten. Misschien komt het door de tamelijke 'tegenslagen' van de afgelopen dagen of is het toch het tijdsverschil (al is dat minimaal), we hebben even een wat minder goede 'flow' in het reizen. We besluiten te picknicken en een wandeling te maken in Wonnerup. Na de picknick starten we met een wandeling van 1,1 km, 'The Possumloop'. Het is een mooie wandeling door het bos. Na een tijdje missen we de bordjes en twijfelen we of we goed zijn gelopen. Op Google Maps lijkt het wel te kloppen en we besluiten verder te lopen. Stan begint te morren en wil gedragen worden. Vanaf zijn knieën tot zijn voeten is hij echter te vies om aan te pakken, door het zwarte zand waar we doorheen lopen. Na het zo lang mogelijk uitgesteld te hebben, besluit ik hem toch te dragen. Het lijkt inderdaad best een lange wandeling.

Als we een hoekje om komen, zien we in de verte onze camper staan. Er schieten twee gedachten door me heen: 1) Wat fijn dat we onze camper weer zien! 2) Oei, dat is écht nog een heel stuk lopen, door mul zand! (Ik schat dat het één kilometer was). Dat betekent dus dat we in totaal geen ruime één km hebben gelopen, maar misschien wel drie! Ik kreeg direct medelijden met Stan, die echt wel goed gelopen had en ik heb hem zonder morren het hele stuk tot aan de camper gedragen. Hé, wat zie ik daar bewegen in het bos? Wegspringende kangoeroes! En daar, nog veel meer! Prachtig! En zo zie je maar weer, elk nadeel heeft zo zijn voordeel ;-)

Na de wandeling zijn we doorgereden naar onze camping in Margaret River, midden in een prachtig bos. We hebben besloten hier nog een extra nacht te blijven en wat rust in te bouwen. We zijn naar een kinderspeelpark in Dunsborough gegaan, met o.a. een springkussen, klimpark, minitrein en waterpark met glijbanen e.d. We hebben ons allemaal goed vermaakt.

Na een aantal mails over en weer met de camperverhuurder, hebben ze aangegeven een andere camper naar ons te sturen. Fijn dat er nu geen tijd in eventuele reparaties gestoken hoeft te worden. We verwachten de nieuwe camper rond half zes in de avond en maken ons alvast klaar voor het verhuizen van onze spullen. Helaas blijkt de bezorger zich vergist te hebben in de plaats en is hij er uiteindelijk pas om 20.15 uur. Vera en Stan slapen al, dus we hebben gevraagd of de 'wissel' tot de volgende ochtend uitgesteld kon worden. Gelukkig was dit geen probleem.

Door weer en wind
Woensdag 15 maart 2017. Manjimup, Australië.

De volgende ochtend blijkt het een nieuwere versie van de camper te zijn. Fijn, maar ook even wennen nu er een andere indeling is. We vinden overal wel weer een plekje voor. Bij het opmaken van het bed van de kinderen blijkt dat de benodigde kussens missen. Ik stuur direct een boze email, wat enigszins oplucht. We besluiten het zo goed mogelijk op te lossen door andere kussens te gebruiken en de resterende gaten met handdoeken op te vullen.

Het weer is inmiddels omgeslagen van zonnig en warm naar wat koeler met regen en harde wind. Zeg maar gerust storm. We hebben in de ochtend een bezoek aan Cape Leeuwin Lighthouse gebracht, in het meest zuidwestelijke puntje van West-Australië. Hier komen twee oceanen samen. Het waaide heel hard en de golven waren indrukwekkend. Toen we net bij de lighthouse waren aangekomen, begon het te regenen. We twijfelden even of we zouden schuilen of terug zouden lopen. Het leek eerder erger te worden, dus zijn we teruggegaan. En erger werd het! Het stortregende en het voelde als hagel. Uiteindelijk helemaal doorweekt in het café teruggekeerd, waar we gelukkig konden bijkomen met wat drinken en een muffin. De negatieve energie rondom de camper is voor een groot deel weggewaaid en weggespoeld door de regen. Vol vertrouwen en goede energie vervolgen we onze reis en gaan we door richting Manjimup.

Het is een mooie route door een groot natuurgebied. De wind en heftige regen maakt het voor Pascal best een vermoeiende reis. Het is goed opletten met afgewaaide takken en veel bladeren en stukken boomschors op de weg. Maar we hebben onze bestemming weer veilig en wel bereikt en het goede nieuws is dat er voor morgen en daarna weer beter weer is voorspeld. Dus laat die zon maar weer schijnen!

Terug in de flow
Donderdag 16 maart 2017. Bow Bridge, West-Australië.

Na een goede nacht zijn we verder gereden naar het zuiden, om naar de 'Valley of the Giants' te gaan. We hebben daar een 'Tree Top Walk' gedaan, waar we 40 meter boven de grond tussen gigantisch grote bomen van meer dan 400 jaar oud zijn doorgelopen. Vera en Stan vonden het geweldig en renden enthousiast voor ons uit, terwijl de loopbruggen en de platforms af en toe flink heen en weer zwiepten. Ik heb geen hoogtevrees, maar zou het er op slag van krijgen. Er was ook een wandeling over de grond, waarbij je o.a. onder de bomen door kon lopen. Het gat in de boom ontstaat door toedoen van insecten en schimmels, waarna het zachte materiaal bij een bosbrand helemaal weg brandt en alleen de buitenkant over blijft. De bomen kunnen daar blijkbaar wel tegen, want ze groeien gewoon door. Om de hoogtevrees nog even extra te testen, hebben we het rondje op 40 meter hoogte nog een tweede keer gedaan als afsluiting.

We hebben iets verder op aan de kust, bij Peaceful Bay geluncht en even op het strand gewandeld. Heel mooi! Daarna doorgereden naar onze camping, een farmstay camping. Het is er lekker rustig en een landelijke omgeving met veel gras naast de camper. Vera heeft zich heerlijk vermaakt met koprollen maken van de grasheuveltjes en het spelen met een bal, terwijl Stan nog lekker even aan het slapen was om alle indrukken van de dag te verwerken. We hebben de smaak weer te pakken!