Paraderende pinguïns
Woensdag 22 februari 2017. Phillip Island, Victoria, Australië
Het regende veel in Walkerville en we hebben besloten niet naar Wilsons National Park te gaan maar door te rijden richting Phillip Island. Onderweg een lekkere 'café latte' gekocht, inmiddels een vast ritueel in de ochtend. Het regende nog steeds behoorlijk en het was even zoeken naar wat te doen met regen. Bij het informatiepunt in Inverloch tips gevraagd over leuke (binnen) activiteiten met de kinderen. Een indoor speeltuin bleek helaas net die dag gesloten wegens privéomstandigheden. Uiteindelijk een leuke wandeling gemaakt in het stadspark van Wonthaggi. We hebben drie grote kangoeroes gezien, wat toch bijzonder is aangezien we ze nog niet heel veel gezien hebben. Er werd ook gewaarschuwd voor slangen, maar die hebben we (gelukkig) niet gezien.
We hebben twee nachtjes op de camping in Phillip Island geslapen, want hier is zoveel leuks te doen! We hebben in de ochtend een mooie wandeling over de boardwalk bij 'Nobbies Reservation' gemaakt. Helaas hebben we geen zeeleeuwen kunnen zien met het blote oog, maar wel babypinguïns in hun nestkasten op de heuvel. Tijdens de lunch hebben we een plekje ontdekt waar heerlijke sushi te verkrijgen is, dus wij hebben ons zelf ook verwend. Daarna zijn we naar het 'Koala Reservation Center' gereden, want de koala's blijven schattig om te zien. Vera en Stan hebben allebei een knuffel gekregen en zijn er helemaal blij mee.
's Avonds zijn we naar de beroemde 'pinguïn parade' geweest. Het blijft een gek idee om te betalen voor een natuurfenomeen, maar we hadden het zeker niet willen missen. Rond 19.15 uur moesten we er zijn om een mooi plekje op een van de tribunes te bemachtigen. We moesten nog ongeveer anderhalf uur wachten, maar Vera en Stan deden het super. We hadden de iPads meegenomen (blijft goed vermaak voor dit soort situaties) en de chipjes maakten het een echt feestje voor ze. Ze vonden het ook duidelijk leuk om tot zo laat op te blijven. Eerst kwam er een enkele pinguïn die het aandurfde om via het strand (langs een horde zeemeeuwen) de duinen op te klimmen om het nest te bereiken. Later kwamen er tientallen tegelijk en dat was echt heel mooi om te zien. Daarna waren er in de duinen nog pinguïns te zien die door de duinen wandelden, op zoek naar hun nest. Rond 21.30 uur reden we terug naar de camping, met twee slapende kindjes.
Ondertussen bereiden we ons een beetje voor op ons vertrek naar Tasmanië, over twee dagen. Een wasje gedraaid en nog een warme trui voor Vera gekocht, omdat het in Tasmanië duidelijk wat kouder kan zijn.
Boertje spelen
Donderdag 23 februari 2017. Melbourne, Victoria, Australië.
Onderweg naar Melbourne zijn we gestopt bij 'Warrook Farm', waar we een farmtour hebben gedaan. We hebben veel gezien en gedaan: melk gegeven aan kleine kalfjes en lammetjes, een grote stier geaaid, zelf een koe gemolken (Vera lukte het zelf!), gezien hoe een schaap werd geschoren (best indrukwekkend) en hoe een hond een kudde schapen drijft. Verder hebben we wallaby’s gevoerd, wombats gezien, wortels aan een pony en ezel gevoerd en kamelen geaaid (en een klein kusje gegeven). Het was erg leuk en informatief, zowel voor Vera en Stan als voor ons.
Het was daarna nog best een stukje (bijna twee uur) rijden naar Melbourne. We wilden graag naar een camping die dicht bij het inleverpunt van de camper zat, aangezien we op tijd naar het vliegveld moesten vertrekken. Na een flink stuk dwars door het centrum van Melbourne, bleek de camping geen plek meer te hebben. Dat was even een domper. Er bleken meerdere evenementen te zijn, waardoor er meer toeristen waren dan gebruikelijk. Uiteindelijk een camping gevonden die nog plek had, waarvoor we helaas weer drie kwartier door het centrum moesten rijden. Verstand op nul en gaan. Gelukkig bleek de camping wel een succes en was er zelfs een mooi zwembad met o.a. een lekker warm bubbelbad! Dat maakte veel goed.
Het inleveren van de camper ging heel soepel en na een half uurtje met de taxi waren we op de luchthaven. We vertrokken volgens planning om 12.30 uur richting Tasmanië (Hobart) en de vlucht van ruim een uur verliep heel soepel. Vera en Stan vermaakten zich prima met de filmpjes op de iPads in het vliegtuig (Qantas) en voordat we het wisten waren we er al!
Spelen in Tasmanië
Vrijdag 24 februari 2017. White Beach, Tasmanië, Australië.
Op de luchthaven was het even zoeken waar we de camper op moesten halen, maar toen we dat eenmaal wisten was het snel geregeld. Wat een verschil met het ophalen in Sydney zeg! De camper zag er exact hetzelfde uit, maar dan in duidelijk betere staat. Heel fijn om alle spullen weer op dezelfde plek te kunnen terugleggen en ook voor Vera en Stan heel fijn om weer in exact hetzelfde bedje te slapen. Ik denk dat ze niet eens beseffen dat we nu een andere camper hebben. We begrepen dat veel campings volgeboekt zijn en dat het in Tasmanië verstandig is om de plaatsen van tevoren te reserveren. Ze hebben voor ons een plek in White Beach gereserveerd, aangezien we eerst die richting op wilden.
We waren ongeveer een kwartier onderweg toen we schrokken van een harde klap. Er was een steen van een tegemoetkomende vrachtwagen gevallen en tegen onze voorruit gekomen met een grote ster (ong. 7 cm) tot gevolg. Gelukkig kwam de steen niet door de ruit en bleef de schade redelijk beperkt.
De camping lag op een prachtig plekje, vlakbij het strand. Er was ook een mooie speeltuin, dus de kindjes ook helemaal happy. Na het eten van een ijsje en het genieten van een mooie ondergaande zon op het strand (voor het eerst met de kindjes) zijn Vera en Stan weer lekker gaan slapen.
Tasman Arch & Devils Kitchen
Zaterdag 25 februari 2017. Triabunna, Tasmanië, Australië.
De volgende dag eerst bij Eaglehawk Neck gekeken naar prachtige natuur bij de 'Tasman Arch' en 'Devils Kitchen'. Er was ook een blowhole. Mooi, maar lang niet zo spectaculair als die in Kiama. Ja, we worden kritisch ;-) We hebben een korte wandeling gemaakt, ons verwonderd over de indrukwekkende natuur en de kindjes getrakteerd op een heerlijke berry icecream en ons zelf op een paar oesters (dat is de lokale specialiteit). Hierna zijn we doorgereden naar de luchthaven (ongeveer een kwartier omgereden) om naar de ster in de voorruit te laten kijken. Gelukkig zijn ze meegaand en kunnen we afspreken dat de ruit over een paar dagen wordt gemaakt terwijl wij op locatie zijn, zodat we niet hoeven te wachten.
Daarna doorgereden naar Triabunna, wat op aanraden van de campingmedewerkers een goede tussenstop is op weg naar Coles Bay. In Triabunna aangekomen zijn we enigszins teleurgesteld. Het lijkt wel een spookdorpje, alles was verlaten, met vervallen gebouwen en weinig leven in de brouwerij. De camping ligt aan een doorgaande weg, naast een benzinepomp en is allerminst charmant te noemen. We zien dat verderop twee free campsites zijn en besluiten voortaan weer zelf 'research' te doen over waar we heen gaan.
Van strand naar strand
Zondag 26 februari 2017. Coles Bay, Wineglass Bay, Tasmanië, Australië.
De volgende dag zijn we doorgereden richting Coles Bay. Wat een mooie route, langs de kust met ruige rotsen en prachtige strandjes. Het is al duidelijk dat Tasmanië erg mooi is. Voor Swansea zijn we voor een pauze gestopt bij Kate's Berry Farm, een mooi plekje om te genieten van een kopje thee/koffie met wat lekkers erbij.
In Swansea hebben we ons toilet gedumpt, wat achteraf een goede keuze was aangezien dat in Coles Bay niet meer bleek te kunnen. Het legen van het toilet vraagt in Tasmanië wat meer planning, omdat er op veel campings geen dump mogelijkheid is. Dit in tegenstelling tot onze eerdere ervaringen aan de oostkust van Australië.
Vanuit Coles Bay doorgereden naar Freycinet national park, waar we bij Cape Tourville een mooie wandeling hebben gemaakt over een boardwalk. Prachtig! Op de terugweg gestopt bij een mooi kindvriendelijk strandje (Richardsons Beach) waar de zee rustig was en Vera en Stan heerlijk in het ondiepe water hebben gespeeld. De camping in Coles Bay was gelukkig weer naar tevredenheid en douches zonder timer, daar hebben ze er hier helaas meerdere van.
De volgende dag hebben we een boottocht naar Wineglass Bay gemaakt. De boot ging via mooie baaitjes en ruige kust naar het beroemde strand dat met wat fantasie op de vorm van een wijnglas lijkt. In de baai op de boot geluncht om uiteindelijk na vier uur weer in de haven terug te keren. Onderweg zeeleeuwen en jawel, dolfijnen gezien! Op het moment dat de dolfijnen te zien waren, lagen Vera en Stan heerlijk op onze schoot te slapen, dus we konden helaas niet zien hoe de dolfijnen voor en achter de boot aan het spelen waren. Sommige dingen zijn nu eenmaal anders met kinderen. Maar we hebben ze vanuit ons plekje op de boot in ieder geval voorbij zien zwemmen en dat was al heel wat. De boottocht was zeker niet gratis maar 100% het geld waard, geweldig!
Van rots naar rots
Maandag 27 februari 2017. St. Helens, Bay of Fires, Tasmanië, Australië.
Na de boottocht zijn we doorgereden naar een ander bekend deel van Tasmanië, de Bay of Fires. We hadden al via de app 'Wikicamps' gezien dat er veel gratis campsites waren, dus we hadden niets geboekt. We zijn terecht gekomen op een grote camping, waar gelukkig nog een mooie plek vrij was. Het geeft echt een ander gevoel, dat freecampen! Dit keer wel op een officiële camping met andere kampeerders om ons heen. Dat geeft ook weer een ander gevoel dan de eerdere plekken in ons eentje. Als we de camper uitstapten, stonden we praktisch op het strand en vanuit de camper hoorden we de golven. Heerlijk!
Het weer is erg goed en we hebben de volgende dag genoten van een stranddag. Vera ging met Pascal een wandeling maken over de rotsen (op blote voeten) en vond dat zo leuk dat ze later nog een keer wilde. Stan en ik konden natuurlijk niet achterblijven, dus even later liepen we met ons vieren van rots naar rots.
We waren van plan om nog een nacht in de Bay of Fires te blijven en de volgende dag door te rijden naar Launceston, waar we naar de dierentuin wilden gaan. We zagen rond 17.30 uur dat deze rit best lang (2,5 uur) duurde en hebben ad hoc besloten alvast een eind die kant op te rijden. Heerlijk die vrijheid van het freecampen!
Gratis kamperen
Dinsdag 28 februari 2017. Fingal, Tasmanië, Australië.
We zijn terechtgekomen op een gratis camping in Fingal en zo'n gratis plek vind je niet snel. Er was eigenlijk alles wat je ook op een betaalde camping vindt, waar ze in het (ons) duurste geval $ 80,- voor vragen. Er waren zelfs twee plekken met stroom, stromend water, toiletten, een warme douche (oké, tegen $ 2,- voor 3 minuten), een dumppoint en een geweldige speeltuin voor de kinderen. Oh, en uitzicht op een kudde grazende schapen ;-)
Naar de Carglass en Cataract Gorge
Woensdag 1 maart 2017. Hadspen, Tasmanië, Australië.
In plaats van naar de dierentuin te gaan, zijn we eerst langs de Tasmaanse Carglass in Launceston gereden. Ze konden om 13.00 uur ter plekke op de camping in Hadspen onze voorruit komen vervangen, super! We moesten toch een was draaien (het was mooi zonnig weer) en we zouden onze plannen hierdoor niet hoeven aan te passen. Gelukkig ging alles soepel en rond 14.30 uur vertrokken we alweer naar ons volgende uitje: Cateract Gorge, in het kort een grote vallei met een rivier en een stoeltjeslift die er overheen gaat. We zijn met de stoeltjeslift omhooggegaan en zijn daarna terug gewandeld (o.a. over een grote wiebelende hangbrug). Boven een wallaby (een kleine kangoeroe) gezien, die we tot vrij dicht konden benaderen. Beneden was een mooi zwembad, waar we nog even lekker in hebben gezwommen. We kunnen Vera en Stan geen groter plezier doen!
We zijn ondertussen goed gewend aan ons reizende ritme en genieten van de mooie uitzichten, de vrijheid en elkaar. Vera is een beetje aan het oefenen met Engels spreken en ze ging vandaag op eigen houtje een 'praatje' maken met onze buren. Ze had gevraagd: ‘Hello, how are you?’ Wat onze buren hadden gezegd, bleef natuurlijk een raadsel.
We maken soms grapjes dat we ondertussen een goede catalogus kunnen uitbrengen met reviews van de speeltuinen in Australië, want we hebben er voor ons gevoel al heel veel gezien ;-) Het reizen met (kleine) kinderen is simpelweg anders dan zonder. Natuurlijk moet je aanpassingen doen en kan je bepaalde dingen niet, minder of moet je het anders doen. Het blijft echter een geweldige ervaring die we nooit hadden willen missen!
