Naar de vuurtoren
Zaterdag 4 februari 2017, Sydney Lakeside, Australië.

We hebben een mooi plekje op de camping gekregen, met een 'eigen' picknicktafel. Er vlogen af en toe hele mooie kleurrijke papegaaien voorbij. Het Thaise eten was heerlijk, maar het was best fijn om weer zelf te kunnen koken. Heel handig ook om alle spullen steeds bij de hand te hebben in de camper. We hebben een zes persoonscamper met drie slaapplaatsen (3x2 personen) gehuurd. Wij slapen boven de bestuurdersunit en de kinderen daar direct achter. Op deze manier kunnen we het achterste zitgedeelte zo laten en kunnen we daar lekker zitten als de kindjes slapen.

De eerste dag zijn we naar Palm Beach gereden om een wandeling te maken naar Barrenjoey Lighthouse. Het was een behoorlijke klim, helemaal boven naar de vuurtoren. Vera heeft het hele stuk naar boven (via de helling) zelf gelopen. Stan heeft ook grotendeels zelf gelopen, maar wilde toch soms gedragen worden. Eenmaal boven werden we beloond met een prachtig uitzicht! Omlaag hebben we de steile route genomen, erg uitdagend door rotsachtige omgeving. Het was een mooi uitje.

palmbeach3palmbeach4

De volgende dag zijn we op bezoek gegaan bij vrienden die momenteel als expats in Sydney (Pymple) wonen. Het was heel leuk om bij te kletsen en onder het genot van een lekkere BBQ-lunch hun ervaringen over Australië te horen. Hoe zit het bijvoorbeeld met de giftige dieren? Moeten we bankjes en tafels preventief controleren op spinnen? Australiërs lijken er zelf nogal nuchter onder te zijn en vertelden ons dat het allemaal wel meevalt. Wendy en Arjen hebben in hun achtertuin echter wel twee 'redbacks' aangetroffen en dat zijn toch de meest giftige spinnen die er zijn. We besluiten wel alert te zijn, maar niet te panisch.

 

Geeloograafkaketoes
Dinsdag 7 februari 2017. Blackheath (Blue Mountains), Australië.

Na het bezoek aan Wendy en Arjen zijn we in ongeveer anderhalf uur doorgereden naar Blackheath. Er was geen 'powered site' meer beschikbaar, dus we hebben gekozen voor een 'ensuite'. Weliswaar iets duurder, maar met een eigen gebouwtje erbij waar een (ruime) douche, toilet en wastafel in zit. Toch beter dan de krappe ruimte in de camper. We staan op een mooi plekje aan de rand van de camping met uitzicht op een stukje bos. Soms zien we mooie vogels, waaronder geeloograafkaketoes. Nee, ik ben geen vogelaar, lang leve Google!

bluemountains3bluemountains4

We zijn naar Scenic World gegaan, waar je middels drie verschillende kabelbanen uitzicht hebt over de Blue Mountains (waaronder de Three Sisters en de Katoomba Falls). Het was een hele leuke ervaring, zowel voor de kinderen als voor ons. We hebben ook een wandeling gemaakt over een 'boardwalk' tussen de bomen door. Alles mooi (en veilig) aangelegd en op orde.

Vera en Stan slapen beter dan verwacht, al liggen ze best op een klein stukje naast elkaar en liggen ze soms lekker dicht tegen elkaar aan. Stan is de eerste nachten soms nog wel aan het 'spoken' en we zagen zijn hoofdje door het raam naar ons gluren terwijl we buiten zaten (en snel naar beneden schieten toen we hem ontdekt hadden). Hij bleek twee broden die op de bank lagen in bed gelegd te hebben... Haha, het is me er één. Vera zou dat nooit doen, zij blijft altijd keurig in bed liggen.

De volgende dag zijn we toch even langs het Information Center gegaan om nog wat tips op te doen. Daarna doorgereden naar het zwembad van Blackheath, want het was een warme dag (33 graden) en we kunnen Vera en Stan bijna niet blijer maken. Na het zwemmen zijn we naar een startpunt gereden van wandelingen, waar Pascal in zijn eentje een mooie wandeling heeft gemaakt (The Grand Canyon Walk). Er stond ruim drie uur voor, maar Pascal was na een kleine twee uur alweer terug. Lekker doorgestapt, haha. In de tussentijd hebben de kindjes zich prima in de camper vermaakt met een slaapje, tv kijken en spelletjes spelen op de Ipad.

 

Grotten en saffieren
Woensdag 8 februari 2017. Black Springs, Australië.

Via een mooie kronkelweg (die op bepaalde tijden eenrichtingsverkeer is omdat het te krap is om elkaar te passeren) zijn we naar de Jenolan Caves gereden. Er waren meerdere grotten, waar op bepaalde tijden een rondleiding werd gegeven. De Lucas Cave was de meest populaire grot en geschikt voor kinderen. De anderhalf uur durende rondleiding was prachtig. Het waren wel behoorlijk wat traptreden (volgens de folder maar liefst 910 stuks) en soms was het lekker krap. Vera heeft praktisch alles zelf gelopen en Stan is praktisch het hele stuk getild ;-) Maar ze deden het super en de gids kon in ieder geval haar verhaal doen zonder dat ze werd onderbroken door Vera en Stan. Fijn dat we dit soort dingen ook met de kinderen kunnen doen.

jenolan1jenolan3

Na de grotten zijn we doorgereden naar onze volgende slaapplaats, Black Springs. Het was onze eerste free-camping ervaring. Weliswaar geen faciliteiten, maar wel gratis en meer rust om je heen. We waren er nog maar net, toen een local langs kwam om zijn hondjes uit te laten. We raakten met hem aan de praat en hij leek nogal om een praatje verlegen. Hij ging maar door! Over van alles en nog wat. Ook over een nabije vindplaats waar saffieren te vinden zouden zijn. Toevallig, Pascal heeft mij een prachtige verlovingsring gegeven, met jawel... een mooi saffier. Ongeveer een half uur nadat de man weg was, kwam er een auto het terrein op gereden met hierin dezelfde man. Hij wilde Pascal wel laten zien waar de saffieren gevonden konden worden. Na kort overleg is Pascal met hem meegegaan en hij zou na ongeveer een half uur terug zijn. Ik vond het eigenlijk toch best spannend, had de man wel goede bedoelingen en wat als er iets zou gebeuren? Ik heb ondertussen (gewoon voor het idee) de deuren van de camper wel op slot gedaan. Het is leuk die rust, maar toch vooral als Pascal erbij is. Na uiterlijk een half uur kwam Pascal weer terug en was hij een leuke ervaring rijker. Met een auto over een zandweggetje het bos in om verschillende zoekplekken te zien (en de eerste levende kangoeroe!) om vervolgens tot de conclusie te komen dat we het zoeken naar saffieren lekker aan anderen over laten.

 

Fish, chips en een blowhole
Vrijdag 10 februari 2017. Kiama, Australië.

Het was slecht weer en we hebben besloten om de regendag als reisdag te gebruiken en direct door te rijden naar de kust. Het was 250 km rijden, wat achteraf (mede door wegwerkzaamheden) eigenlijk iets te ver was. Vooral het laatste stuk was erg intensief rijden, aangezien de weg door het Minnamurra Rainforest erg smal en kronkelend was. Een camper van 7.10 meter is toch wat anders dan een personenauto. Maar het was prachtig en weer een heel andere omgeving dan daarvoor. Onderweg hadden we nauwelijks internet en we zijn dus op goed geluk naar een camping (in Kiama) gereden. Gelukkig hadden ze een plekje voor ons.

kiama1kiama2a

Wat een mooie omgeving, weer heel anders dan daarvoor. Mooie strandjes met hoge golven en rotsen. We zijn vanaf de camping naar de attractie van Kiama gewandeld, de blowhole. Het was niet zo spectaculair als het soms kan zijn (tot zo'n 20 meter), maar alsnog was het erg mooi om te zien (en te horen) hoe het water omhoog spuit. Vera en Stan vonden het ook geweldig om te zien. Op de terugweg lekker verse fish and chips (en voor papa en mama als voorafje een paar oesters) gegeten. Wat is het leven goed! De kindjes hebben op de terugweg in een mooi aangelegde speeltuin gespeeld. Heel stiekem blijft dat misschien voor de kindjes hét hoogtepunt van de dag.

kiama4

Het was tijd voor een tweede keer kleding wassen en helaas blijk ik (inderdaad) geen perfecte huisvrouw. Een mooie gele, made in Thailand broek, bleek toch niet voldoende kleurbestendig en bijna alle witte kleding is nu mooi lichtgeel geworden. Balen, maar we zien er maar het voordeel van in dat onze kledingstukken nu mooi met elkaar matchen en zeggen tegen elkaar dat lichtgeel de nieuwe modekleur is.

We hebben 's avonds een globale planning gemaakt van waar we nog willen stoppen voordat we 23 februari vanuit Melbourne naar Tasmanië vertrekken.

 

Hamerhaaien
Zondag 12 februari 2017. Sanctuary Point (Jervis Bay), Australië.

Via Seven Mile Beach, waar we de hoge golven zijn ingedoken, zijn we doorgereden naar Jervis Bay. Dit gebied staat onder andere bekend om zijn vele dolfijnen en we hebben bij aankomst (in Huskisson) geïnformeerd naar de mogelijkheden voor een dolfijnen-tour. Voor zaterdag was alles al volgeboekt, dus voor zondag gereserveerd. Zaterdag naar de dierentuin in Nowra geweest, waar de kindjes vooral inheemse dieren hebben kunnen zien. Tijdens uitleg over een wombat, kangoeroe, possum en een koalabeer konden de kindjes ze ook kort aaien, wat ze natuurlijk graag deden. In de dierentuin ook onze eerste spinnen-ervaring opgedaan en nee, deze spin zat niet achter het glas. Hij zat in een soort hokje waarvan Vera dacht: ‘Hier ga ik eens even leuk door heen rennen’. Net voordat Stan er ook in wilde duiken zag ik een best wel grote spin (ongeveer 10 cm). Pascal heeft er een tamelijke close-up foto van durven maken en na wat ge-google (lang leve Google) bleek het een toch wel giftige Huntsman spin te zijn (-1 poot dat dan weer wel).

Het was super warm deze dag in de dierentuin (41 graden) en de locals vertelden dat er een 'heath warning' was afgegeven. Gelukkig had onze camping een zwembad en hebben we bij terugkomst op de camping een verkoelende duik genomen.

jervisbay2jervisbay1

De dag erna begonnen met de dolfijnentour in Jervis Bay, inclusief 'boomnetting'. Hierbij wordt er een groot net achter de boot te water gelaten, waar je in kan zitten terwijl de boot vaart. Pascal en Vera gingen de eerste ronde en ik met Stan daarna. Vera vond het wel spannend, maar was al snel aan het gieren van plezier. Stan vond het net iets te spannend en had het redelijk snel gezien. Maar hé, hij heeft het wel mooi meegemaakt en dat was goed voor een mooie 'high five'!

Na lange tijd geen dolfijn te zien, sloeg ons hart even een slagje over toen we vinnen naast de boot zagen. Dat bleken hamerhaaien te zijn... ook leuk, maar helaas geen dolfijn gezien. Wel veel mooie baaien van Jervis Bay.

 

Toch nog dolfijnen?
Maandag 13 februari 2017. Batemans Bay, Australië.

Na de dolfijnentour ging het regenen, wat op zich niet erg was aangezien we weer 'on the road' waren. Na een korte stop in Hyams Beach (waar ze claimen het witste strand ter wereld te hebben), zijn we door gereden naar Batemans Bay. We staan bij een uitkijkpunt over de baai met fenomenaal uitzicht. Als het goed is, mogen we hier gratis kamperen. We hebben via internet begrepen dat anderen hier regelmatig dolfijnen hebben gezien, dus wie weet wordt onze zoektocht naar dolfijnen toch nog beloond.

batemans

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!