Nattigheid
Zaterdag 28 januari 2012. Lake Mahinapua, Nieuw Zeeland.
Vanmorgen bleken de zandvliegen nog niet verdwenen, dus ik heb me de camper niet uitgewaagd. We reden verder naar de Westkust langs de Buller River en –Gorge, een brede rivier met veel witte kiezels in de bochten. Westport hebben we rechts laten liggen maar we zijn wel naar Cape Foulwind gegaan, waar een wandeling te maken was. We hebben daarvan de beide uiteinden gedaan, vanaf de twee parkeerplaatsen die erbij hoorden.
De eerste wandeling bracht ons naar de vuurtoren, die niet zo bijzonder bleek. Lena weigerde vanaf het begin af aan te lopen, zich uitend door stil te blijven staan en heel luid ‘ik wil niet zelf lopen’ te jammeren; heel fijn. Een drink- en eetpauze in de camper bracht weer energie en loop-lust terug. De tweede wandeling leidde naar een zeehondenkolonie op een rots. We begonnen in vol regen-ornaat, inclusief poncho’s en laarsjes voor de meiden. Ze hadden elk een verrekijker om hun nek (de één een echte, geleend van opa Gijzen, en de ander een toneelkijkertje). Lena bleef meerdere keren tijdens de wandeling stil staan om een ‘foto’ te maken met haar toneelkijkertje; heel schattig. De zeehonden waren goed te zien, er waren veel jongen bij. De meiden lijken ontdekt te hebben, waar een verrekijker voor dient. Ze hebben een zeehond door het ding gezien, en op de terugweg werden geen ‘foto’s’ meer gemaakt. Het weer klaarde goed op en met zon kwamen we weer terug bij de camper.
Ergens onderweg hebben we twee Duitse lifters opgepikt, een vrouw en een man, die al drie maanden in Nieuw Zeeland waren en nog eens drie maanden voor de boeg hadden. Ze werkten op allerlei plekken tegen kost en inwoning. Ook zij bezochten de toeristische attractie bij Punakaiki, waarna ze met ons verder reden tot Greymouth.
De weg liep pal langs de kust, met een flinke witte branding vandaag. Een enkele keer was het bijna beangstigend doordat de golven de weg op leken te gaan slaan (maar dat was niet zo). De Pancake Rocks en blowholes in Punakaiki waren ondanks de motregen die ons op dat moment lastig viel, goed te zien. De meiden moesten opnieuw grote stukken gedragen worden.
In Greymouth (voorlopig) afscheid genomen van de Duitsers en naar Mac Donalds gegaan. Met name om de meiden een speeltuin te bieden, die daar overdekt en dus droog was. Handige bijkomstigheid was, dat ik daar even het internet kon gebruiken. Met eten van de afhaalchinees naar de camper gelopen, waar de Duitsers even verder nog bleken te staan. Ze hadden pech gehad met het krijgen van een lift. We boden hen aan, om het laatste traject tot Hokitika (waar zij weer zouden gaan werken) met ons mee te rijden. Dat aanbod namen ze graag aan, waardoor zij getuige konden zijn van onze maaltijd die geen succes bleek. Ik gooi niet snel eten weg, maar de kip-in-vet-korstje is uiteindelijk toch echt in de vuilniszak beland. In Hokitika nogmaals afscheid genomen van de Duitsers.
Een lange rechte weg door een vrij vlak en leeg landschap volgde, terwijl wij op zoek waren naar een geschikte slaapplek. Er bleek een DOC camping te volgen, die in een totaal ander landschap leek te liggen: bij een meer en bos. Zag er veelbelovend uit. Nu maar hopen dat het morgenochtend lekker weer is en we er nog wat van kunnen genieten. Bij aankomst was het al bedtijd voor de meiden en kwam de regen met bakken uit de hemel. Nu is het donker, en ook bijna bedtijd voor ons.
Eerlijk gezegd, heb ik vandaag wat heimwee gehad naar het Noordereiland, waar veel te doen was (en waar ik nog wel veel meer had willen zien en doen), en waar het redelijk mooi weer was. Na twee dagen wisselvallig weer, zandvliegen en veel autorijden zonder echt bevredigende activiteiten krijg ik bijna het gevoel, dat we misschien maar beter nú al naar Australië kunnen gaan. Ik ben er nog niet van overtuigd, dat het Zuidereiland heel mooi is, maar misschien komt dat nog. Laat ik het nog een kans geven. Morgen richting gletsjers…
Gletsjerland
Zondag 29 januari 2012. Fox Glacier, Nieuw Zeeland.
Toegegeven het Zuidereiland is toch wel erg mooi. Het weer was beter vandaag; dat scheelde. Daarbij hebben we een mooi stukje Nieuw Zeeland gezien vandaag. Tamelijk verlaten gebied, ‘lege’ meren, bergen waarvan enkele met besneeuwde toppen, woeste rivierbeddingen met smeltwater, etc. We zijn nu in het gletsjergebied aangekomen, bij Mount Tasman en Mount Cook.
De dag begon dus op de DOC camping net onder Hokitika. Het was redelijk weer, dus het leek leuk, er nog even te blijven. Ron kon op het kampeerveld zijn vliegtuigje nog wat beter afstellen. Ik ben nog even naar het meertje gelopen. Lena ging mee, al ging dat aanvankelijk niet erg van harte. Er bleek vanaf de camping een kleine rondwandeling om een meertje te zijn door jungle-achtig bos van slechts tien minuten. We deden een poging om die wandeling met onze meiden tot een succes te maken, maar die faalde. Lena en Vera hebben de hele wandeling lang lopen krijsen. Absoluut niet gezellig. Het lijkt erop, dat zij ’s ochtends, ondanks een goede nachtrust en dito ontbijt, al heel snel weer moe zijn, en niet te motiveren. Als we dan een stukje rijden, vallen ze steevast in slaap. Later op de dag zijn ze veel beter te motiveren. Omdat we hen wat slaap gunden, hebben we de stoel uit de bestuurderscabine gehaald. De afgelopen dagen bleken ze op die stoel (vrijwel) niet te slapen.
Ze sliepen inderdaad vrijwel de gehele reis (slechts twee uur vandaag) tot aan Franz Josef Glacier. Daar konden we hen met enige moeite (hen over stenen laten lopen en er af laten springen, stokken in het bos zoeken en mee laten zeulen, etc.) motiveren om het stukje tot Sentinel Rock (uitzichtpunt) te lopen. We wilden nog wel verder lopen, met hen in de rugdrager, maar we waren van plan om dat bij de Fox Glacier te doen. Als we nu geweten hadden, dat dat niet kon, dan hadden we dat natuurlijk bij Franz Josef gedaan. Na bij de afgezette weg richting Fox Glacier omgedraaid te zijn, zijn we maar meteen naar de camping gegaan. Een camping met een erg mooie speeltuin, dus daar waren de meiden blij en even zoet mee.
Toen bleek dat er een apart fietspad richting gletsjer was, dat mogelijk wel open was, hebben we het er op gewaagd. Op de fiets, mét rugdragers (ging net, met ook nog de meiden achterop natuurlijk) over een prachtig kronkelig fietspad door een soort toverbos (bemoste en begroeide bomen met allerlei gekke knoesten en bochten) richting gletsjer gereden. Het lag een heel stuk van de geasfalteerde weg af, dus we hadden goede hoop dat we zo bij de gletsjer konden komen. Helaas bleek uiteindelijk toch een bord en een slagboom onze weg te versperren. Verkeerd gegokt, dus. Een bord bij het begin van het fietspad was leuk geweest… Had ons een teleurstelling bespaard.
Al met al was ik tamelijk gefrustreerd, toen we op de camping aten en de dag alweer om was. Het weer was aan het opknappen, de bergen kwamen steeds meer te voorschijn van achter hun wolkendek en ik zag de mooie ‘avondlicht-uren’ alweer op gaan aan afwas, poepluiers, bad-sessie, filmpje en tandenpoetsen. Andere dagen/avonden geen probleem, maar nu kon ik het even niet meer zo goed ‘hebben’. Ron zag dat natuurlijk, en gaf me ‘vrij af’. Fijn!
Op de fiets gesprongen met mijn hardloopschoenen aan, en naar Lake Matheson gefietst, dat bekend staat om zijn mooie weerspiegelingen van de bergen. Op het moment dat ik daar (na stukjes hardgelopen te hebben) de eerste weerspiegeling zag, dacht ik dat mijn expeditie geen mooie plaatjes op zou gaan leveren (de bergen waren nog vrijwel geheel gehuld in wolken, en het water was erg rimpelig). Een stuk verderop bleek het water echter veel gladder, en de wolken trokken langzaam weg. Uiteindelijk ben ik zeker een half uur op Reflection Island gebleven, en zag daar de bergen steeds mooier verkleuren, door de ondergaande zon. Het was er rustig, en ik hoorde mooie vogelgeluiden. Sereen, heerlijk, genoten dus. En heel veel foto’s gemaakt. Heel fijn even, zo’n paar uur voor jezelf. Ik zal Ron er binnenkort ook eens alleen op uit sturen.
Hopelijk is morgen de rock fall weer voorbij en kunnen we alsnog de wandeling maken. Verder is het ook leuk, om nog naar Gillespies Beach te gaan, 21 kilometer hier vandaan. Schijnt mooi te zijn. Mogelijk staan we hier morgenavond nog, mogelijk ook niet. We zien wel…
