Een rondje Robberg
Vrijdag 23 december 2011. Plettenberg, Zuid Afrika.

Na een paar heerlijk relaxte dagen laten we Swellendam weer achter ons en zetten koers naar Plettenberg Bay, een plaats aan de fameuze Garden Route. Plettenberg Bay mag dan het einddoel van deze autorit zijn, de reis ernaar toe is voor vandaag ook een doel op zich. De Garden Route is één van die dingen die je in Zuid-Afrika naar verluid niet mag missen. We worden inderdaad niet teleurgesteld. De weg voert voor een groot deel vlak langs de kust en het uitzicht vanuit de auto is spectaculair: een azuurblauwe zee die met veel geweld op de rotsen uiteen spat. Dat is nog eens iets anders dan de weilanden langs de A4.

We verblijven de komende dagen in Masescha Country Estate, een groene oase tussen Knysna en Plettenberg Bay. We hebben er alleen een kamer tot onze beschikking, dus Tijl kampeert de komende nachten in de badkamer. Wel zo rustig voor hem en voor ons.

Plettenberg Bay staat bekend om zijn mooie, witte zandstranden. De stranden zien er inderdaad aanlokkelijk uit, maar voor ons staat er vandaag iets meer actie op het programma. We rijden naar Robberg Nature and Marine Reserve, een schiereiland voor de kust van Plettenberg. Op deze grote, begroeide rots schijnt het spectaculair wandelen te zijn. Daar is inderdaad niets aan gelogen. Al op het parkeerterrein zijn we zwaar onder de indruk van het fantastische uitzicht over de rotsen, de zee en het strand. Letterlijk adembenemend mooi is het hier.

Met Tijl in de draagzak trekken we erop uit. We kiezen voor een middellange wandeling van drie uur. We worden nog even verleid door de langere vijf uur durende wandeling, maar aan verschillende kanten worden we gewaarschuwd dat dit met kleine kinderen niet aan te raden is. Deze langere route vergt veel klim- en klauterwerk en is bovendien op punten gevaarlijk door freakwaves of, in het Afrikaans, fratsgolven. Prima, voor drie uur panorama doen we het ook.

Tijl vindt het duidelijk heerlijk in de rugdrager en geeft de hele wandeling geen kik. Hij kijkt de eerste tien minuten zijn ogen uit, maar kan ze dan toch niet meer open houden. Hij krijgt weinig mee van de rest van de wandeling, maar wij genieten des te meer. Wát een prachtige uitzichten hier! We kijken uit over de hele baai, komen langs de mooiste beschutte strandjes en passeren een zeehondenkolonie met honderden zeehonden.

Justus denkt in de verte zelfs een walvis te spotten, al is die kans in deze tijd van het jaar wel erg klein. Walvissen of geen walvissen: dit stuk natuur is hoe dan ook fantastisch en komt, in de woorden van Justus, 'zo onze top-10 van mooiste plaatsen ooit gezien binnenrollen'. Met recht een aanrader!

Mama doet een beetje gek
Zaterdag 24 december 2012. Plettenberg, Zuid Afrika.

Grenzen verleggen en adrenaline: dat is waar het vandaag om draait. Al bladerend door de map van het B&B met 'dingen om te doen', stuitte ik gisteren op een folder over parachutespringen. Daar gaat mijn hart dus sneller van kloppen. Volgens de Lonely Planet is Plettenberg Bay één van de mooiste plaatsen ter wereld om dit te doen en na onze wandeling van gisteren wil ik dat best geloven. Parachutespringen is bovendien één van die dingen die ik altijd al heb willen doen. Maar aan de andere kant: ben ik echt gek genoeg om mezelf vanaf drie kilometer hoogte uit een vliegtuig te storten?

Ik hoef er eigenlijk niet lang over na te denken: het antwoord is een (bijna) volmondig ja, en zo komt het dat we vandaag al vroeg in de auto zitten op weg naar het lokale vliegveldje. Met zweet in mijn handen, maar, zo verzeker ik Justus, dit komt door 95% lekkere spanning en maar 5% door angst. Die verhouding komt meer in de buurt van 50/50 als we op het vliegveldje aankomen en ik het kleine vliegtuigje zie waar ik wordt verondersteld uit te springen. Maar ik ben vastbesloten deze sprong te wagen (die uitdrukking krijgt in dit licht trouwens een heel nieuwe, letterlijke betekenis) en ik heb er eigenlijk vooral heel veel zin in.

Tijl vermaakt zich prima op het vliegveld en kijkt zijn ogen uit. De vliegtuigen zijn leuk, maar de wereldkaart met de mooie gekleurde bolletjes waarop de waaghalzen die deze sprong aandurven kunnen aangeven waar ze vandaan komen, is natuurlijk nóg mooier. Ach, zo is er voor elk wat wils.

Voor ik het weet word ik door mijn instructeur met wie ik samen een tandemsprong zal maken in het harnas gehesen, terwijl hij me intussen instructies geeft: voeten uit het vliegtuig, armen gekruist voor de borst, je uit het vliegtuig laten vallen en dan je armen spreiden als een vogel, dat is het wel zo'n beetje. Oké dan, de investering gaat hier duidelijk niet in de instructies zitten...

De vlucht naar drie kilometer hoogte is spectaculair. Het is kraakhelder en ik zie de zee, het strand, de rotsen en het land steeds kleiner worden. Onder me zie ik in zee een scheepswrak liggen en ik zie zelfs dolfijnen in zee spelen. Ik geniet en ben opeens helemaal niet bang meer. Wat een voorrecht om dit te mogen meemaken! Dan bereiken we de drie kilometer grens en gaat de deur van het vliegtuig open. De koude wind raast me om de oren. Slik, waarom wilde ik dit ook alweer?

Ik concentreer me op de aanwijzingen van de instructeur en hang mijn voeten over de rand. En dan vallen we met een salto uit het vliegtuig en razen we in een vrije val met zo'n 200 kilometer per uur door de lucht. Onbeschrijfelijk, wat een kick! Het moment dat de parachute openklapt en we langzaam terug zweven naar de aarde, vind ik misschien nog wel gaver. De instructeur wijst me op onze schaduw in de diepte en laat me de parachute een tijdje zelf besturen. Een fantastische ervaring. Beneden zie ik Justus en Tijl al naar me zwaaien. Stuiterend van de adrenaline sluit ik ze even later in de armen. Fysiek alweer geland op aarde, maar met mijn hoofd nog helemaal in de wolken...