Charmeur Zjelmeur
Dinsdag 25 oktober 2011. Hua Hin, Thailand.

Het weer zat ons de laatste dagen enorm mee. Veel zonneschijn en lekkere (hoge) temperaturen. Op zulke warme dagen wil je niet al te veel inspanning verrichten en ook daar zijn we goed in. Lekker op een strandbedje neerploffen en af en toe verkoeling zoeken in de zee. Alhoewel afkoelen, het zeewater is behoorlijk warm. Stel dat je zou plassen in de zee (wat niemand doet natuurlijk), dan zou je een plaatselijke temperatuurstijging krijgen zo rond je middel. Hier zou dat niet het geval zijn. Enfin, een beetje water op je lichaam en wat zeewind doet het toch altijd goed.

Je kunt daarbij van alles kopen op het strand, er lopen voldoende Thai rond die wat willen bijverdienen. Ook wij hebben wel eens wat gekocht voordat onze ‘bouncers’ ze konden afwimpelen. Zo kochten we vandaag een ananas en een zijden sprei (errug mooi). De ananas werd dan live gesneden door de verkoopster en Esther en onze ‘tropische vruchten’ konden genieten van een overdreven sappig stuk fruit. Ook nog een donutje gekocht, maar deze was niet zo sappig.

De middag hebben we weer bij het zwembad gelegen waar we wat aan de zwemtechniek van de jongens proberen te sleutelen. Dit lukt aardig want vandaag ging ook Tjarda ineens op zijn rug liggen en zwom een heel stuk. Ontzettend trots dat we waren en dit hebben we ook laten blijken. Hij was er ook heel erg blij mee, want daarna heeft hij meer dan voorheen geoefend. Wat een contrast met gisteren toen hij een super sikkeneurige postzegel trok waar zelfs een gedeprimeerde kenau nog wat van kan leren. ‘Ik kan helemaal niets’, waren zijn woorden en de vergelijking met de kinderjaren van ‘Ome Sjoerd’ was met deze combinatie snel gemaakt. We noemden hem af en toe al plagerig ome Sjoerd, maar moet je nu eens kijken. Deze kanjer kan gewoon al zonder bandjes op zijn rug zwemmen.

Het lag in de lijn der verwachting dat we Kat niet meer zouden zien voordat we op donderdag vertrekken. Ze werkt morgen niet, dus kwam ze nog even na haar dienst afscheid nemen van ‘haar Zjèlmeur’. Ze was niet bij hem weg te slaan en ook hij genoot enorm van de aandacht die zij aan hem gaf. Af en toe een lief lachje, een knipoogje, wat kietelen en een handkus en Kat was in de zevende hemel. Gelukkig had Jelmer nog een paar vriendinnen lopen, dus hij zat sowieso niet zonder.

De avond hebben we maar gevuld met een diner bij de Mac Donalds. Dit hadden onze ‘chicken nuggets’ wel verdiend na al het harde werk in het zwembad. Niet dat ze dit erg vinden natuurlijk, want ze zijn er niet uit te slaan. De rimpels op handen en voeten na zoveel zwemuren doen denken aan het gezicht van Keith Richards. Omdat wij ook wel een biertje verdiend hadden, zijn we maar even de kroeg in gegaan. Onderweg kwamen we een strandverkoper tegen die ons direct herkende. Hij reageerde dan ook heel gepast met ‘no thank you’ naar Jelmer en Tjarda. Lol in het kwadraat. We hoeven de kids overigens nooit over te halen om naar de kroeg te gaan, want zij vinden dit ook erg leuk. Wanneer er dan ook nog een ‘ballenknallentafel’ staat, zijn ze helemaal niet meer te houden. Biljartkeu is niet nodig, we smijten ze zo ook wel over tafel.

Via MSN hoorden we van onze (schoon)ouders dat de overstroming in Bangkok nu ook in het nieuws is. Op thailandblog.nl lezen we regelmatig de updates en ook de opmerkingen dat er in Nederland niet of nauwelijks gerucht aan wordt gegeven. Hier merken we er niet veel van, behalve het feit dat er overal in het land inzamelingsacties worden gehouden voor de slachtoffers van de ramp. Zowel kleding, water en natuurlijk ook geld worden er op diverse plaatsen in het land opgehaald. De kranten staan ook helemaal vol met berichten over de getroffen gebieden en Bangkok heeft de bijzondere aandacht. Zo kunnen we ook goed blijven volgen hoe het internationale vliegveld er voor staat. Het vliegveld heeft permanente bewaking zodat deze niet snel kan onderlopen. Als dat wel gebeurt, hebben niet alleen wij, maar een heleboel mensen in Thailand een probleem. Vooralsnog zal het vliegveld gewoon blijven opereren en alle vluchten gaan nog gewoon volgens schema.

Handjes in kaarsvet
Woensdag 26 oktober 2011. Hua Hin, Thailand.

Het allerlaatste gewone ontbijt in ons hotel. Jelmer is nog steeds verliefd op Mae en vice versa. Hij gaf haar een kusje en haar wangen kleurden. Ze wilden nog wel even samen op de foto, dus hebben wij foto’s gemaakt en ook Mae heeft foto’s gemaakt met haar mobieltje. Mae werd zelfs uitgenodigd op zijn verjaardag, maar dat lijkt een onhaalbare kaart. Wel heeft mama het mailadres en facebook van haar gekregen zodat we wat foto’s kunnen mailen. We zullen uiteraard niet nalaten om deze prille liefde een klein vervolg te kunnen geven.

Telefonisch hebben we weer een taxi voor morgen geregeld en het hotel zorgt ervoor dat er om half zeven een ontbijtbox klaarstaat zodat we die in de taxi kunnen oppeuzelen. Goede service! Als het een en ander geregeld is, kunnen we lekker weer naar het strand. Het is uiteindelijk onze laatste dag, dus een beetje ontspanning en verder uitrusten kunnen we wel gebruiken. Op het strand uiteraard geen spannende dingen meer gedaan, dus het eten van een ananas was toch wel het meest noemenswaardige wat we die dag hebben meegemaakt.

De rest van de middag hebben we ritueel doorgebracht aan het zwembad. Onze Marcel Wouda’s hebben voor hun zwemkunsten nog wel een ijsje verdiend. Jelmer trekt (lees eist) weer alle aandacht van het hotelpersoneel op als hij zich aan het uitsloven is in het water. Ook Tjarda blijft niet achter en stoeit met één van de jongens waarbij Tjarda aan het kortste eind trekt en in het water eindigt. Van Mae krijgt Jelmer vouwkunsten op een satéstokje (origami voor liefdeskoppeltjes). Het hartje vindt Jelmer wel erg bijzonder. Hij geeft ook aan dat Mae nu zijn vriendin is. Om drie uur was ze klaar met werken en Tjarda vertelde Jelmer dat hij nu gedag moet zeggen aan zijn vriendin. Met flink zwaaien en kusjes gingen ze uit elkaar. Hij hoopt haar morgen nog te zien, wie weet.

Met Tukmans vertrokken we naar de nightmarket omdat we te hongerig waren om te lopen. Dit was maar goed ook want na een minuut of twintig kregen we weer een flink moessonbuitje te verwerken. Gelukkig liepen we al op de markt waar we gewoon konden schuilen en konden genieten van de inventiviteit van de marktlui. In no-time waren alle luiken uitgerold, parasols op- en zeilen bijgezet. Brommertjes kwamen met extra parasols aanzetten om er maar voor te zorgen dat al het eten dat verkocht wordt, niet nat zou worden. We hadden hierdoor ook sneller onze saté gekocht en konden ze dan ook sneller opeten.

Dit was natuurlijk niet voldoende en we hadden ons voorgenomen om even lekker uitgebreid te eten in het tentje waar we eerder deze week ook gegeten hadden. Hier staat de keuken buiten waardoor je goed kunt zien hoe alles klaargemaakt wordt. We hebben ons het laatste avondmaal goed laten smaken. Rijst, noedels, red curry and prawns, green curry and pork en masamancurry with chicken. Meerdere gerechten om je vingers bij af te likken. De jongens zijn hier niet zo dol op dus zij hadden patat met schnitzel, voor hen ook een feest. Ook hier was weer een inzamelingsactie voor de overstromingen waarbij we het wederom niet kunnen laten om geld te doneren. Op deze markt zie je ook geregeld blinde mensen zingen om geld te verdienen. Ook hierbij hebben we een vrouw weer blij gemaakt met een paar Baht.

De handjes van de jongens zijn vereeuwigd in alle kleuren van de regenboog met kaarsvet. Erg leuk en erg stoer dat ze hun handjes een aantal keer in het hete kaarsvet hebben gestopt, afgewisseld met het afkoelen in een bak met ijskoud water.

De laatste zakcentjes van Jelmer en Tjarda, maar ook van papa en mama moesten op, dus hebben we nog het een en ander gekocht aan shirts en zooi. Jelmer kon een lichtster niet weerstaan en Tjarda vond de draak wel leuk en gooide zijn onderhandelingstechniek er tegen aan. Blij dat ze waren en wij konden we weer verder. Nog een pitstop bij een restaurant waar we eerder gegeten hadden om vervolgens via de 7/11 met de Tukmans naar het hotel te gaan. Tijd om voor de laatste keer in Thailand te gaan slapen.

Weer thuis
Donderdag 27 oktober 2011. Nederland.

Er is een tijd van komen en een tijd van gaan en helaas is de tijd van gaan nu gekomen! Om zes uur werden we uit ons slaapje getrokken door de luidruchtige telefoonwekker. Pff. Omdat we gisteren alle spullen al hadden gepakt hoefden we nu alleen de laatste zaken in te pakken. Tjarda werd inmiddels ook wakker en was ook wel blij om weer naar huis te gaan om de oma’s, opa’s en konijntje Bugsy weer te zien. Jelmer had iets meer moeite om wakker te worden, waarschijnlijk had hij een prettige droom over zijn Thaise vriendinnen die hij nu niet meer zou zien.

De beloofde ontbijtboxen stonden zoals afgesproken om half zeven uur klaar. Jeetje, wat zijn deze goed gevuld! Hier kunnen we de hele dag wel van eten. Mr. Tawat (de manager) was inmiddels ook aanwezig en liet weten dat de koffie in de ontbijtruimte al klaar stond. Deze kon Esther niet aan haar voorbij laten gaan (lekkere koffie trouwens) en samen met Tjarda werden daar Kat en Mae gespot! Das nog eens een verrassing voor Jelmer. Snel naar de kamer waar Jelmer inmiddels wakker was geworden en aangekleed. We namen hem mee onder het mom van nog een kopje koffie halen en bij het zien van zijn twee vriendinnen verscheen er de grootste glimlach van oor tot oor op onze Casanova. Toch nog even snel de laatste foto’s en filmpjes maken en daarna was het toch echt tijd om in de taxi te stappen om naar het vliegveld van Bangkok te gaan.

De rit verliep voorspoedig al was de chauffeur wel te betitelen als Tinus Tussengas. Elke keer het gas laten zakken om vervolgens weer gas bij te geven. Door dit wiegen vielen onze kleine globetrottertjes al snel in slaap. Ze hebben een groot deel van de rit heerlijk liggen tukken. We hebben geen last gehad van de overstromingen die Bangkok teisteren en hebben slechts een kleine file gehad doordat een vrachtwagen een deel van zijn lading kokosnoten was verloren op de snelweg.

Op het vliegveld konden we vrij snel inchecken en waren we verlost van onze koffertassen en buggy’s. Door de douane heenkomen was nog wel effe een worsteling omdat bij het binnenkomen in Thailand de formulieren door de betreffende beambte in de verkeerde paspoorten waren geniet. Deze beambte zei echter dat wij het verkeerd hadden ingevuld (túúrlijk jongen). Eind goed al goed, Marcel kon met de jongens door de douane en nu was Esther aan de beurt. Althans dat was de bedoeling, alleen dacht een Bulgaarse Tokkie dat zij aan de beurt was. We weten niet wat haar bezielde, we zijn toch echt één gezin en dat kon zij ook zien, maar zij wilde persé  voordringen. Na wat vriendelijke en onvriendelijke terechtwijzingen stapte ze dan toch maar weer terug. We konden het toch niet laten om wat cynische opmerkingen naar haar te maken toen Esther alsnog door de douane kon.

In het no mans land van Thailand hebben we nog onze laatste Bath’s uitgegeven alvorens we het vliegtuig gingen enteren. Al snel hingen we in de lucht en hebben we weer kunnen zien hoeveel water er rond Bangkok ligt. Het is te hopen dat de waterstanden snel een stuk lager worden zodat de mensen hier weer hun leven op kunnen pakken.

Het wordt weer een lange vlucht en terug naar huis heb je daar toch minder zin in dan de heenreis. We hebben wel nog even goed onze herinneringen op kunnen halen en denken aan de enorme gastvrijheid van de Thaise mensen. Het is het land van de glimlach en deze gedachte zal ons altijd bij blijven.

Na ruim elf uur vliegen zijn we dan toch weer geland op Schiphol. Onze vakantiekanjers hebben weer een groot deel van de vlucht liggen tukken en ook Esther heeft een tijdje kunnen slapen. We werden opgehaald door opa en oma van Ammers en wat waren ze blij dat wij, maar zeker ook de jongens weer terug waren. Toch maar snel naar de auto om het laatste stukje naar huis te rijden. De reis is ons niet in de koude kleren gaan zitten en de jongens waren al weer snel in slaap gevallen in de auto. Thuis wachtte het vertrouwde bedje en al snel lagen ze alweer in dromenland. We hebben zelf nog even een Chang biertje gedronken om de vakantie af te sluiten. Ook daarna was het voor ons tijd om onze bed op te zoeken. Rond een uur of twaalf gingen we slapen, maar het was voor ons eigenlijk al vijf uur ’s nachts. Dat wordt straks even knokken tegen de jetlag.

We houden een heel goed gevoel over aan de vakantie in Thailand. We hebben heel veel gezien en ook de jongens hebben het fantastisch gedaan. Sterker nog, we zijn weer heel erg trots op onze kids omdat ze zonder klagen de hele reis, die op momenten toch echt wel zwaar was voor twee vierjarige jongens, door zijn gekomen. Ze hebben ook heel veel geleerd over hoe men in Thailand leeft en dat wij het hier in Nederland relatief erg goed hebben.

De overstromingen hebben niet echt veel roet in het eten van onze vakantie gegooid. We hebben wel het een en ander om moeten gooien, maar het land leent zich daar ook voor. Er zijn zat gebieden waar je ook nu nog naar af kunt reizen. Zeker de toeristische gebieden zijn goed bereikbaar. We hebben uiteraard niet onze ogen gesloten voor de overlast van het water. We hebben ons steentje bijgedragen aan de hulp die men daar wil bieden. Dit heeft ons een extra goed gevoel gegeven.

We hebben alles met plezier op onze weblog bijgehouden, zodat het thuisfront mee kon lezen, maar ook zodat wij later de verhalen kunnen teruglezen.

Sawasdee kap/kha