Olifanten, boten en bergstammen
Donderdag 1 september 2011. Mae Hong Son, Thailand.
Het is vandaag vroeg dag: we gaan er vanmorgen op uit. Na een stevig ontbijt worden we bij het resort opgehaald door onze gids voor vandaag. Gisteren hebben we met haar het programma voor vandaag doorgesproken. Omdat lange treks er met Tijl niet in zitten en we toch wat van de omgeving willen zien, komen we uit op een jungletocht per olifant en een bezoek aan een nabijgelegen Karen-dorp per boot. De gids kijkt nog even bedenkelijk (met een baby op een olifant en in een boot?), maar wij besluiten dat we dit avontuur wel aandurven. Tijl heeft deze reis wel met gekkere vervoersmiddelen gereisd. Na een telefoontje aan het olifantenkamp krijgen we groen licht. We gaan ervoor!
Het heeft vannacht weer veel geregend, maar vanmorgen ziet het weer er prima uit. Perfect voor een ochtendje in de buitenlucht. Vlak voor we bij het olifantenkamp aankomen, kunnen we echter niet meer verder. De rivier is buiten haar oevers getreden en stroomt kniediep over de weg. Dat gaat onze minivan niet trekken. Gelukkig staat er al een 4WD-pick up te wachten om ons de rivier over te zetten. Met een klein aanloopje zijn we ook dit obstakel zo weer gepasseerd. Leuke ervaring ook, in de laadbak van de truck.
'Onze' olifant staat ons bij het kamp al op te wachten. Wij zijn de enige toeristen van de dag: het is laagseizoen en daardoor erg rustig. Fijn voor ons, zo krijgen we alle aandacht, maar vervelend voor de mensen van het kamp. Zij kunnen de inkomsten goed gebruiken.
Tijl vindt de slurf van dat grote beest maar niks en wil de olifant geen banaan voeren. Het moet voor hem ook raar zijn, zo'n bewegend en snuffelend ding voor je neus. Snel erop dan maar en op pad. Met Tijl voor deze gelegenheid in de draagzak op de buik (handig, zo'n multifunctionele baby-carrier!), hobbelen we het kamp uit de jungle in. Het is even zoeken naar een comfortabele houding, maar al snel genieten we van de prachtige tocht. Het ziet er van deze hoogte allemaal net weer allemaal even anders uit en we komen op plaatsen die - mede door de regen - te voet niet gemakkelijk begaanbaar zijn. Tijl laat zich door het gehobbel al snel in slaap wiegen.
Na een uur worden we door de olifant afgezet aan de rivier, waar de longtail boot met gids al komt aangevaren. Het dorp dat we zullen bezoeken ligt een half uur stroomafwaarts en is alleen per boot te bereiken. De tocht ernaartoe is spectaculair. Het landschap is prachtig en door de vele regen is de rivier één kolkende massa. Wat een geweldige ervaring!
Veel te snel komen we aan bij het dorp van de 'longnecks'. De vrouwen van deze stam - de Karen - dragen van oudsher ringen om hun nek om deze te verlengen. Het is de vraag in hoeverre dit gebruik nu nog echt een inheems, of vooral een op toeristen gericht gebruik is. Het dorp zelf lijkt in elk geval wel een openluchtmuseum en lijkt vrijwel geheel op toeristen gericht. We voelen ons er nogal ongemakkelijk bij: in de hoofdstraat zit de ene beringde en langgenekte vrouw na de andere te wachten op toeristen die - in ruil voor de aanschaf van een ansichtkaart of ander souvenir - met hen op de foto willen. Deze mensen zijn gevlucht uit Birma en zitten letterlijk in hun dorp vast. Zij hebben geen Thaise verblijfstatus en kunnen daardoor geen kant op. De Thaise overheid wil hen ook eigenlijk niet laten gaan, omdat ze de nodige toeristen (en hun euro's en dollars) naar de regio trekken. Zo worden zij als levende beelden slaaf van het toerisme.
We weten eigenlijk niet of we hier wel aan willen meedoen, maar dat hadden we eerder moeten bedenken. We blijven hoe dan ook niet al te lang hangen. Na een korte rondwandeling en een bezoek aan de school houden we het voor gezien. Via onze gids praten we nog even met één van de dorpsbewoonsters met een dochtertje dat even oud is als Tijl, en dan gaan we snel de boot weer op.
De tocht op het water bevalt ons heel wat beter. Het is echt onvoorstelbaar mooi hier en we genieten met volle teugen. De tocht stroomopwaarts duurt langer dan de heenweg, maar is toch weer te snel voorbij. Wat een leuke ochtend weer!
Naar Mae Sariang
Vrijdag 2 september 2011. Mae Sariang, Thailand.
‘You leaving today?’ wordt ons vandaag aan het ontbijt verschillende keren gevraagd. Inderdaad, met toch wel een beetje pijn in ons hart laten we deze mooie en bijzondere plek vandaag achter ons. We vertrekken vandaag naar Mae Sariang en lussen daarmee weer terug richting Chiang Mai.
We vertrekken echter niet voordat we goed afscheid hebben genomen van de medewerkers van het resort. Van de ontzettend vriendelijke oudere medewerkster van het restaurant die zich de afgelopen dagen heeft ontwikkeld tot een surrogaat-oma voor Tijl krijg ik een dikke knuffel. Ze spreekt nauwelijks Engels, maar dit gebaar zegt meer dan duizend woorden. Wat een authentieke warmte gaat hiervan uit.
De echte ster om wie het eigenlijke afscheid allemaal draait, blijft hier natuurlijk Tijl. Als ik met Tijl voor de laatste keer onze bungalow uitloop om uit te checken, hoor ik van achter het terrein iemand hard zijn naam roepen en op ons afrennen. Het is de vrouw die in de tuin en op het terrein werkt en die al vanaf onze eerste dag hier overduidelijk verliefd op hem is. Op haar geroep komen ook de andere restaurantmedewerkers naar de receptie gesneld. Er vormt zich een waar afscheidscomité met Tijl in het middelpunt. Hij gaat van arm tot arm en er wordt gekust, geknuffeld en foto's gemaakt. We hebben inmiddels al heel wat Thaise gastvrijheid mogen ervaren, maar iets als dit hebben we nog niet eerder meegemaakt. Wat een mooie en bijzondere mensen hebben we hier ontmoet. Na nog een laatste rondje knuffels en kusjes en de belofte terug te komen als Tijl een ‘big boy’ is met ‘maybe new baby’, zetten we koers richting Mae Sariang.
Mae Sariang ligt zo'n drie uur verderop en ziet eruit als een leuk, relaxt plaatsje met precies de juiste mix tussen een goede toeristische infrastructuur, zonder dat het plaatsje helemaal door toeristen is overgenomen. Hier willen we graag een paar dagen blijven.
We hebben gereserveerd in het River House Resort. Het is een schoon, ruim hotel met prima kamers. Het is echter ook voor het eerst deze reis dat we echt in een hotel verblijven. Een hotel in de zin van: buren in de kamers links, rechts en boven ons en lekker galmende gangen. Met een luidruchtige baby (die alles met overgave, en dus veel decibellen, doet, ook om half zeven 's morgens) niet echt de meest ideale accommodatie. Gelukkig zijn we hier in Thailand en storen de mensen zich niet heel snel aan kleine kinderen, maar wij vinden het toch niet echt netjes om het hele hotel te laten meegenieten van het feit dat wij graag met onze baby op reis willen.
Omdat we in Mae Sariang geen andere geschikte accommodatie kunnen vinden, besluiten we daarom morgen weer te vertrekken. Voor iedereen - met name ook voor ons - de meest ontspannen optie. Als Tijl over een paar jaar groot genoeg is om te begrijpen op welke momenten je wel en niet gillend (van plezier) door de hotelkamer kan kruipen, komen we hier graag nog eens terug.
Dat weerhoudt ons er niet van vandaag nog even van Mae Sariang te genieten. We eten 's avonds languit liggend op loungekussens met uitzicht over de rivier en lopen 's avonds nog een rondje door het dorp, waar we door de open deuren een mooi inkijkje krijgen in het leven en de avondrituelen van de mensen hier.
