Homestay
Maandag 25 juli 2011. Kuala Terangganu, Maleisië.

We slapen een paar nachten in een homestay in Kuala Terangganu. We wisten niet wat we hiervan moesten verwachten. Het is een door de overheid gecontroleerd programma dus we hadden zomaar een nummer gebeld vanaf een website. We hadden werkelijk geen idee waar we terecht zouden komen.

We slapen in huis bij een hele aardige en gastvrije Maleise familie. We hebben een kamer met eigen badkamer en dat is eigenlijk al meer dan we hadden verwacht. Dat het een typische oude Maleise badkamer is met een koude douche (die maar blijft lopen waardoor je kunt zwemmen van wasbak naar toilet) nemen we op de koop toe. Slapen gaat ook op z'n Maleis. Er zijn bedden, maar daar ligt een soort plastic siersprei overheen om op te slapen. En dan een fleecedeken om onder te liggen. Mmm, lijkt ons erg zweten. Dus we hebben toch maar om iets van katoen gevraagd om op te liggen en slapen onder onze eigen sarongs.

Het is heel erg leuk om van zó dichtbij de Maleise cultuur te beleven. Het huis staat in de kampung al is het geen arm gezin ofzo. Er staat gewoon een auto voor de deur. Maar het gaat allemaal wel op z'n Maleis. Eten doe je met de handen en met veel bijgeluid, het huis is een zoete inval voor de hele kampung (lastig te bepalen wie nou bij het gezin hoort) en er is geen toiletpapier.

Elles en Anouk vinden het heerlijk hier. Het is opvallend hoe snel zij zich op hun gemak en 'vrij' voelen in een huiselijke setting. Dat hebben we al eerder gemerkt. Waar wij dan juist een beetje terughoudend zijn gaan zij meteen los. Zouden ze dat missen? Ons gezellige huis?

Het lastige van zo'n homestay is dat je 100% afhankelijk bent van de mensen waar je in huis zit. Dat is onderdeel van de charme, maar doordat communicatie gebrekkig is hebben we meestal geen idee wat ons te wachten staat. Ze sjouwen ons werkelijk overal mee naartoe en hebben een heel programma vol activiteiten bedacht. Wij laten het allemaal maar een beetje gebeuren. Je moet hier niet te veel controle over je situatie willen hebben. Dat er dan om 21.00 uur nog geen voorbereidingen voor het avondeten te bespeuren zijn, baart ons een beetje zorgen. Maar dan ineens stroomt het huis vol en staat er eten op tafel.

De foto is van het ontbijt. In het papier zit Nasi Lemak. In kokosmelk gekookte rijst met vis en een zoete saus volgens de dochter. Mijn mond brandt ervan, dus dat zou ik toch niet echt zoet willen noemen. Daarbij nog een aantal andere (wel zoete) hapjes die vaak iets oliebolachtigs hebben. Maar dan wel met een vulling van bonen of aardappel. En een soort samengeperst mengsel van banaan in kokos in rolletjes bananenblad. Tja, zo'n ontbijt is 'anders', maar ook best lekker.

Aftellen
Woensdag 27 juli 2011. Kuantan, Maleisië.

Met nog een dikke week te gaan is het aftellen begonnen. Op een bepaalde manier zijn we er ook wel klaar mee. We hebben niet zoveel zin meer in nieuwe bestemmingen en basic accommodatie. De afgelopen negen dagen zijn we zes keer van plek gewisseld. Dat is veel, al zijn we zeer geoefend en trekken de meiden dat prima.

We hebben vier nachten geboekt in het Zenith hotel in Kuantan. Een splinternieuw 5-sterren hotel wat door introductiekortingen betaalbaar wordt. Wat is het toch heerlijk om lekker te kunnen douchen en in een goed bed te slapen!

Daarna gaan we nog drie nachtjes terug naar Pulau Sibu. Het bounty-eilandje waar we het zo heerlijk hebben gehad. En dan is het weer woensdag en toch echt tijd om richting Kuala Lumpur te reizen. Aftellen dus.

Het leuke van het onverwachte

Misschien wel de leukste dingen van reizen gebeuren onverwacht. Vandaag zagen we een hoop mensen met ballonnen en vlaggen en muziek op een plein. Snel de auto aan de kant en gaan kijken. Bleek een soort viering van onafhankelijkheidsdag te zijn. Wij stonden meteen in het middelpunt van de aandacht, dus is het heel gemakkelijk om gesprekjes aan te gaan met de mensen. Dat vinden wij echt genieten.

Elles en Anouk kregen natuurlijk al snel ook een ballon en Maleise vlag in de hand. Ze hebben zelfs de slogan van de Maleise regering opgepikt en ze gaan nu (tot groot vermaak van omstanders) al zingend en wapperend met de Maleise vlag over straat. ‘Satu Malaysia!’ Het betekent 'één Maleisië' en duidt op het samenleven van de verschillende culturen. Chinezen, Maleiers en Indiërs betekent boeddhisten, moslims en hindoes die hier allemaal heel vredig samen in één land leven. Daar zou Nederland nog veel van kunnen leren.

Onder de indruk

Misschien wel het meest indrukwekkende van onze reis hebben we tot het laatst bewaard. We hebben een enorme schildpad (green turtle) eieren zien leggen op het strand en mochten kleine babyschildpadjes (die net een paar uur uit het ei waren) loslaten in zee. Het was echt fantastisch!

Voor Elles en Anouk was het allemaal heel spannend want ze mochten heel laat opblijven. In het donker op het strand was al een belevenis op zich. De baby’tjes vonden ze erg leuk. Anouk durfde er zelfs ééntje vast te houden. Ze mochten hun 'eigen' schildpadje een naam geven ('bandit' en 'schildpadje') en helpen om de weg naar de zee te vinden. Bijzonder is dat deze schildpadjes over twintig jaar als ze volwassen zijn naar hetzelfde strand terug zullen komen om eieren te leggen. Goeie GPS!

De moederschildpad was ongeveer 40 jaar oud en legde die avond in een zelf gegraven kuil 91 eieren zo groot als pingpongballen. Gemiddeld leggen ze zo'n 150 eieren! Wij zaten er heel stilletjes met onze neus bovenop. Indrukwekkend. Misschien wel het meest indrukwekkend was om de schildpad het gat dicht te zien maken en daarna terug de zee in te zien gaan. Bijna alle toeschouwers waren toen al vertrokken dus het was stil en vredig op het strand (ze zouden de Japanners die liefst boven op zo'n schildpad gaan zitten voor een foto, niet toe moeten laten). Elles en Anouk waren inmiddels ook vertrokken naar dromenland en wij luisterden in het donker naar de zee terwijl we wachtten tot de enorme schildpad terug zou schuifelen naar de zee. Dat was echt waanzinnig! Toen we terug liepen over het strand zagen we nog een schildpad een plekje zoeken om eieren te leggen. Wat is de natuur toch mooi.

Met zo'n groep mensen dit natuurschoon van dichtbij bewonderen (en zeker het vrijlaten van de baby’tjes) heeft ook wel iets dubbels. Want in hoeverre verstoren we de natuur hiermee? Ik denk dan maar dat ons geld nodig is om het goede werk van het schildpaddencentrum voort te zetten. Maar zouden we door dit menselijk handelen die lieve babyschildpadjes niet nóg minder kans op overleving geven? Er is sowieso maar een heel klein percentage dat de eerste paar weken in de zee overleefd.

Hoe dan ook hebben wij een geweldige avond gehad en vielen allemaal als een blok in slaap toen we tegen één uur onze kussens voelden. Zouden de meisjes gedroomd hebben over de schildpadden?

We did it
Vrijdag 29 juli 2011. Kuantan, Maleisië.

Een reis naar Azië is toch eigenlijk niet compleet als je geen ritje maakt op een olifant. Dat deden we in het Kuala Gandah olifantenopvangcentrum. Er waren daar zoveel mensen dat het een beetje een kermis was, maar voor de kinderen natuurlijk wel erg leuk. Ze deden wat kunstjes, we mochten ze voeren, een kort ritje maken en je mocht zelfs mee de rivier in om ze te wassen. Dat laatste hebben we maar laten zitten (je weet nooit wat zo'n olifant in de rivier doet... bah).
Het centrum liep over van de Nederlandse gezinnen. Behalve dat wij ons afvragen waar die allemaal ineens vandaan komen (ze zitten niet waar wij zitten...) vragen wij ons af of het iets typisch Nederlands is om met je gezin naar Maleisië te gaan. Er waren ook wat Britse gezinnen, maar hoofdzakelijk Nederlanders. Waar een klein land groot in kan zijn?

Dromen van olifanten

Elles en Anouk mogen altijd 'in het grote bed' in slaap vallen. Later leg ik ze dan in hun tentjes. Die deryan tentjes zijn een wisselend succes. Het beschermt ze tegen de muggen, ze hebben elke dag hun eigen plekje en het scheelt ons de kosten van een extra hotelkamer. Maar ze slapen er niet heel graag in. Ze passen er eigenlijk nog maar net in en als ze draaien horen we de tent helemaal meebewegen. En in sommige hotelkamers is het ook heel warm. Het gebeurt dus nogal eens dat er één (of soms zelfs twee) kindje midden in de nacht tussen ons in sluipt. In zo'n enorm kingsize bed als dit is dat niet zo'n probleem. Maar het is al meer dan eens voorgekomen dat wij zelf op het randje van het bed balanceren. Tja, voor je kinderen heb je alles over?

Pijnstillers in een restaurant?

In Kuantan hebben we inmiddels een favoriet restaurant waar we elke avond lekker Indiaas gaan eten. Meestal zijn we voor een euro of 6/7 klaar (met z'n vieren!). Voor euro's moet je de prijzen ongeveer door 4 delen.
We zijn al helemaal vriendjes met het personeel en worden als prinsessen behandeld. Volgens hen zijn we de eerste westerse klanten van het restaurant. Vandaag gaan ze speciaal voor Xandra apam maken. We zijn benieuwd.
Zoals je ziet verkopen ze er van alles. Zoals pijnstillers en de krant op de menukaart. Maar natuurlijk ook een verse kokosnoot (kelapa muda).

Kleine meisjes worden groot
Zaterdag 30 juli 2011. Kuantan, Maleisië.

Als je net vier jaar bent kun je in drie maanden veel nieuwe dingen leren. Hieronder een paar voorbeeldjes:

• ze kunnen gebruik maken van het hurktoilet
• ze kunnen met het hoofd onder water zwemmen
• Anouk kan schommelen
• ze kunnen 'bommetje' doen door van de zwembadrand te springen
• ze kunnen 'helemaal zelf' gebruik maken van een 'bushtoilet'
• ze kunnen 'dankjewel' en 'tot ziens' zeggen in het Indonesisch
• ze kunnen rijst met de handen eten zoals de Maleiers doen
• ze eten kippenpoten, pisang goreng, watermeloen, roti boom, sinaasappel en drinken ice lemon tea
• ze kunnen naar Indonesische, Maleise, Engelse, Chinese televisie kijken en het nog volgen ook
• ze kunnen binnen de lijntjes kleuren
• ze kunnen hun tanden poetsen zonder de tandpasta in te slikken
• ze kunnen 'helemaal zelf' douchen

Jullie kennen Elles en Anouk niet meer terug ;-)

Prinses Bandit

Het is grappig om te merken dat Anouk tijdens onze reis veel meer met haar Bandit is gaan spelen dan Elles met haar Beer. Voordat we vertrokken was de knuffel voor Elles belangrijker dan voor Anouk. Maar nu is het net andersom. Prinses Bandit wordt op handen gedragen en voordat we de deur uit kunnen moet er een heel ritueel afgewerkt worden waarbij Bandit uiteindelijk in het tentje mag gaan slapen. En de rits moet wel dicht hoor, want anders happen de muggen. Zou het gewoon een fase zijn? Of hecht Anouk meer aan haar eigen dingen nu we op reis zijn? We zullen het nooit weten. En dat is eigenlijk de conclusie die we trekken bij veel gedrag dat anders is dan voor we vertrokken. We zullen nooit weten of het gewoon een ontwikkeling is of dat de reis hen beïnvloedt. Waarschijnlijk een beetje van beide.

Beachbabes
Woensdag 3 augustus 2011. Pulau Sibu, Maleisië.

De meisjes hebben het helemaal ontdekt. Alledrie eigenlijk. Hoe je jezelf op een plankje mee kunt laten nemen door de golven. Niet meer te stoppen! Het ziet er ook allemaal supercool uit. Met mama Xandra als leermeester wil iedereen wel in de golven duiken, toch?

Strandhuis

Na een paar dagen van hoge golven door een tropische storm elders in Azië lag het strand bezaaid met aangespoelde bouwmaterialen. Tja, daar moet je iets mee natuurlijk. Wat waren we blij en trots toen de volgende dag bleek dat ons bouwwerk de vloed had overleefd!

Nieuwe woorden

Zo'n reis is natuurlijk ontzettend leerzaam voor kleine kinderen. Elles en Anouk hebben in ieder geval veel nieuwe woorden geleerd. Hierbij een greep uit het assortiment.

• Nagellak (kakkerlak)
• Vuurdoosje (luciferdoosje)
• Vuurstokje (wierrook)
• Isabelletje (libelle)
• Stapelbus (dubbeldekker)
• Hobbelbobbelbus (hop on/hop off bus)
• Windmaker (ventilator)
• Wegvegertje (gum)
• Eikelnoot (kokosnoot)
• Vasthoudertje (handvat)
• Krullen in je shirt ('n gekreukt shirt)
• Achterbuik (rug)
• Fietjak (riksja of becak)

Kinderfantasie

Zwemmend in de zee voor ons bounty eilandje Pulau Sibu vroeg ik Anouk waar ze nou eigenlijk het liefst zou zijn. In Prinsessenland of in Rotterdam. Anouk kon niet echt kiezen. 'Als nou mijn eigen bed uit ons Rotterdamhuis hier naartoe komt met het vliegtuig en we maken hier op het strand allemaal huizen en gebouwen. Dan maken we ook allemaal weggen en stoepen. En dan hakken we alle bomen om en schieten alle olifanten dood. Dan hebben we hier ook Rotterdam!'

Naar huis
Donderdag 4 augustus 2011. Kuala Lumpur, Maleisië.

Aan al het goede komt een einde. Helaas is deze fantastische reis alweer voorbij. Het is supersnel gegaan, maar het lijkt ook alsof we een eeuwigheid weg zijn geweest. Mooi hoe het niet uitmaakt of we kort of lang weg gaan, aan het einde hebben we altijd zin om weer naar huis toe te gaan.

We hebben zin om weer te rommelen met onze eigen spulletjes in ons eigen fijne huis. Om weer in ons eigen bed te slapen en weer eens andere kleren aan te trekken dan die vijf setjes die we bij ons hebben. Om lekker op de bank te gaan zitten met een glas wijn. Om af en toe weer wat tijd voor onszelf te hebben. Om jullie allemaal weer te zien en uitgebreid bij te kletsen.

Wij hebben er enorm van genoten om helemaal niets te hoeven en om in het ons zo geliefde Azië te zijn. Gewoon er te zijn. Het was fantastisch om zo intensief met de kinderen samen te zijn (al was het soms ook wel een beetje te intensief). Helemaal niets wat moet en elke dag bedenken wat je vandaag leuk vindt om te doen. Zo vreselijk veel lieve mensen om ons heen, eindeloze bewondering voor onze kinderen (altijd fijn ;-) en oneindig veel lekker eten. Wat heerlijk om dit als gezin te kunnen doen (ook al hebben we onszelf zelden als zodanig gepresenteerd).

Elles en Anouk vonden het allemaal prachtig. Het was natuurlijk heerlijk om ons altijd om zich heen te hebben, om elke dag een ijsje te mogen en eindeloos te kunnen zwemmen. Maar als we ze vragen wat ze van de reis vinden, komen we niet verder dan 'leuk'. We hopen dat we ze een ervaring hebben gegeven waar ze de rest van hun leven op terug kunnen kijken. Al zijn we ook realistisch genoeg om te beseffen dat het lastig is om op deze leeftijd al herinneringen op te bouwen. Gelukkig hebben we eindeloos veel foto's...

Ik heb het erg leuk gevonden om deze site bij te houden. Ik had vooraf geen idee wat er van zou komen, maar het is langzaam uitgegroeid tot een soort fotodagboek. Er was heel veel wifi onderweg en met Posterous is het echt een eitje om berichten te plaatsen. Toch nog wat aan social media gedaan tijdens de reis! We hebben elke keer met veel plezier jullie reacties gelezen. Leuk om te horen dat het leven thuis ook gewoon door gaat.

Vannacht om 3.45 uur vliegen we naar Brussel. Nog een lange dag inpakken en lanterfanten (en afzien waarschijnlijk gezien het tijdstip...). Vrijdag slapen we dan nog een nachtje bij opa en oma in Best. En zaterdag zijn we dan eindelijk thuis. Met een hoofd vol prachtige herinneringen en waarschijnlijk alweer een verlangen naar Azië.

Veilig aangekomen
Vrijdag 5 augustus 2011. Nederland.

Voor al onze lieve zorgzame volgers: we zijn veilig geland en genieten nu bij opa en oma van onze jetlag.

De vlucht was lang en vermoeiend, maar Elles en Anouk hebben zich als echte reizigers gedragen. Heel stoer wakker gebleven tot 04.00 uur 's nachts en zonder zeuren genoten van 'het computertje' in het vliegtuig. Toen het vliegen in zicht kwam wisten ze weer heel goed dat ze 'Goofy' wilden spelen. Wat een uitkomst zo'n eigen schermpje met kinderfilms en spelletjes tijdens de vlucht. Toen we dan eindelijk in Brussel door de deur naar buiten liepen stormden Elles en Anouk op opa en oma en de rest van het welkomstcomité af. In de auto naar Best hebben ze uitgebreid bijgekletst met neefje Martijn. Ongelooflijk dat ze niet compleet ingestort zijn. Ze hadden dan ook heel wat te vertellen...

Echt thuis
Zaterdag 6 augustus 2011. Nederland

Wat doe je als je na een lange reis weer thuis komt?

We rijden de straat in door de stromende regen, maar we zijn wel gewend aan een tropisch buitje. De door mijn vader geschilderde voorpui viel natuurlijk meteen in het oog. Samen met de welkomstboodschappen en slingers. Daarna schrikken van de waterschade. In de auto van het vliegveld waren we over dit euvel geïnformeerd, maar het is erger dan we dachten. Gelukkig hebben we de beste buren die je je kunt wensen en hebben ze met z'n allen de schade zoveel mogelijk beperkt en opgeruimd.

Daarna pruimen plukken terwijl we niet eens wisten dat we een pruimenboom hadden! Een oude tak had zich ineens ontpopt tot boom en hangt bomvol heerlijke pruimen (een keer wat anders dan rambutan en papaya).

En dan de stapel post. Snel de leuke dingen bekijken en de rest nog lekker even laten. De kikkerplaag van de Diamantweg door de tuin zien springen. Constateren dat de verzopen laptop de waterstroom heeft overleefd (pfff). Eigen muziekje aanzetten en bijkletsen met de buurtjes.

Heerlijk om weer in ons eigen huis te zijn. Lekker rustig nog want Elles en Anouk wilden nog bij opa en oma logeren. Alles weer herontdekken en snel beginnen met een beetje rommelen. Alsof je je eigen huis weer een beetje 'eigen' moet maken. Eigenlijk een beetje zoals je doet als je in een nieuwe accommodatie komt. En daar zijn we enorm ervaren in, dus we voelen ons snel weer helemaal thuis. Zijn we weg geweest? Echt waar?

Dagelijkse bezigheden
Dinsdag 9 augustus 2011. Nederland.

Gisteren zijn ook Elles en Anouk thuis gekomen. Prachtig om te zien hoe ze heel voorzichtig en met grote ogen het huis weer binnenstapten. Stapje voor stapje hun eigen spulletjes herontdekken. 'Kijk mama, wat ik heb!' In no time was de hele kamer een puinhoop en lag het opnieuw ontdekte speelgoed werkelijk overal.

Het lijkt erop alsof ze het weer leuk vinden om thuis te zijn. Er is natuurlijk een overdaad aan speelgoed als je het vergelijkt met wat we mee hadden (al was dat ook genoeg...). Elles kwam op een gegeven moment wel naar ons toe met de vraag 'mama, waar is de WC?', maar verder zijn ze meteen weer helemaal thuis. Wat een flexibele kinderen!

Ze hebben eigenlijk geen noemenswaardige jetlag gehad en zijn gisterenavond heerlijk in hun eigen bedjes gaan slapen. Geen probleem. Ze willen nu eigenlijk het liefst de hele dag thuis zijn en spelen, spelen, spelen. Nu we de meiden weer in hun eigen omgeving zien valt het ons ineens op hoe groot ze zijn geworden. Niet alleen fysiek (de triptrap moet echt een trapje lager), maar vooral ook wijzer en bespraakter. Ineens hebben we écht kinderen en is baby-dreumes-peuter-tijd helemaal voorbij. Tijd voor de basisschool!

Wij kunnen ons al niet meer voorstellen dat we op reis zijn geweest. Akelig gewoon hoe snel je weer in je dagelijkse ritme zit. Voor ons weer een bevestiging dat je vooral moet genieten als je er bent. Daarna is het reisgevoel meteen weer verdwenen. Jammer, dat wel. Wij zijn deze week nog lekker vrij dus rommelen wat aan. Ik zie er een beetje tegen op om die laatste koffer (die we in Maleisië hebben gekocht om alles mee terug te kunnen nemen...) ook op te ruimen. Zolang die koffer er nog staat is de reis in ieder geval nog zichtbaar.

Na al die maanden van zorgeloosheid valt ineens al het negatieve nieuws op. Economische crisis, auto's beschoten op de A13, de crisis in het midden oosten, bejaarden die beroofd worden van hun gouden ketting, het slechte weer (jemig wat koud!), enz. Wij hebben al die weken helemaal geen nieuws gevolgd. Geen behoefte gevoeld om op nu.nl te kijken. De toestanden in Noorwegen kwamen ons min of meer toevallig ter ore. Ik denk dat we die zorgeloosheid gaan missen.

Maar thuis zijn is ook wel weer fijn. De vaatwasser uitruimen heeft iets rustgevends, de wijn smaakt ons goed, lekker met een filmpje op de bank, je eigen eten koken is ook best lekker, de luxe van waterdruk in een schone douche en natuurlijk in ons eigen bed slapen.

En zo duiken we met z'n allen weer gewoon het dagelijkse ritme in.

Alweer een week thuis
Zondag 14 augustus 2011. Nederland

We zijn een week thuis en kunnen bijna niet geloven dat we echt zo'n geweldig avontuur achter de rug hebben. Alles is akelig normaal. Gisteren de verjaardag van Elles en Anouk nog eens overgedaan met een huis vol bezoek, dus dit was volgens de meiden wél een echte verjaardag.

Anouk zei vrijdag ineens dat ze ons huis had gemist. Ahh. Dat halen ze nu dubbel en dwars in. Ze kunnen gewoon niet stoppen met spelen. Nu ook de buurmeisjes weer terug zijn van vakantie is de pret compleet. Eindeloos spelen.

Morgen moet ik weer werken en begint het echte leven weer. Ik zie er wel een beetje tegenop. Niet dat ik mijn werk zo verschrikkelijk vind, maar dan is dat lange verlof en die grote reis waar we zo lang naar uitgekeken hebben met elkaar, echt voorbij. Dan is het geweest, iets uit het verleden. Dat is wel erg jammer. Tijd om een nieuw plan te maken ;-)

Dinsdag begint ook het nieuwe leven van Elles en Anouk. Dan gaan ze naar de basisschool. Onze kleine meisjes zijn groot geworden. Ze hebben er zin in, al weten ze ook niet wat ze moeten verwachten. Een spannende week voor ons allemaal.

Naar school
Dinsdag 16 augustus 2011. Nederland.

Anouk bereidt zich voor op haar allereerste schooldag door haar kleertjes alvast klaar te leggen. ‘Mama, mogen wij ook zo'n pakje aan zoals de kindjes in Prinsessenland?’ Helaas, zo'n islamitisch schooluniformpje zit niet in onze collectie.