Artikelindex

Once in a lifetime
Woensdag 6 maart 2013.
Kaikoura, Zuidereiland, Nieuw Zeeland.

We halen Kaikoura dan toch. In het begin was dit het grote vraagteken, uiteindelijk hebben we nog tijd over, heerlijk dus. Enige minpuntje is dat de kids niet mee op de boot kunnen voor whalewatching, Jenna eventueel nog wel, maar wel lastig dat we ons dan moeten opsplitsen.

Bij het binnenrijden van Kaikoura zien we in de verte in de zee een hele troep dolfijnen. Wauw, dat is indrukwekkend, dat je ze gewoon vanaf de kustlijn kan spotten! Enkele honderden meters verder is het vliegveldje. We bedenken ons dat als we niet allemaal op de boot kunnen, waarom dan niet gaan spotten vanuit een vliegtuigje?

We laten ons meteen informeren en we kunnen dadelijk vertrekken. We hakken de financiële knoop door, once in a lifetime, en we happen toe. Het vliegtuigje is net groot genoeg voor ons, vier plaatsen, Ilyan op mijn schoot, dit op zich is al spectaculair. Je merkt wel aan de kinderen dat ze nog net iets te klein zijn om het exceptionele ervan in te zien. Een vliegtuig is toch gewoon een vliegtuig nemen, wat is daar nu aan? (Ilyan wil eerst zelfs niet mee) We krijgen allemaal oorbeschermers op en Jenna een kussen onder haar zitvlak, zodat we allemaal gemakkelijk uit het raam kunnen kijken. Vreemd genoeg lijkt vliegen in zo een vliegtuigje minder angstaanjagend dan een grote Boeing. Misschien omdat het allemaal zo gemakkelijk lijkt. En dan op zoek naar de walvis.

Vrij snel spotten we onze eerste (en enige) walvis, amai hoe groot! De sperm whale wordt ongeveer 20 meter groot en komt telkens gedurende een klein kwartiertje aan de oppervlakte om adem te halen, waarna hij weer voor enkele uren in de diepte verdwijnt. We volgen hem dus tot hij met zijn typische staartbeweging weer de diepte induikt. Super! Daarna zoeken we de dolfijnentroep weer op die we zelf ook al gespot hadden, het zijn er wel meer dan 300, amai! Vanop de boot zie je alles natuurlijk van veel dichterbij, maar onze ervaring in het vliegtuigje was toch ook echt de moeite waard.

En dan op zoek naar de familie andere Belgjes. We parkeren ons, en wachten, zij zullen ons wel vinden via onze camper. En inderdaad, niet veel later dagen ze op, wat een leuk weerzien. Ook de kindjes zijn heel blij, na de eerste schuchtere minuutjes hangen ze weer aan Margaux en Arthur, en ze krijten meteen de hele parking vol terwijl wij genieten van een koffietje en een klapke op de parking. Waar een camper toch al niet goed voor is.

Xavier stelt voor om een wandeling te maken langs de kustlijn. Het zou vrij goed te doen zijn, en we happen meteen toe. We hopen dat Margaux en Arthur onze kinderen extra moed geven om te wandelen, en ja hoor, Jenna is echt superflink, en loopt alles helemaal uit. De wond na kleine valpartij wordt snel verzorgd met een goeie ouwe katoenen zakdoek van Xavier. Ilyan was al heel moe, en halverwege gaat zijn pijpje uit. Hij wordt lastig, en dus keert Mohamed om met hem, wat wel een goed idee bleek achteraf, want het was toch nog een eindje.

De weg is echt prachtig. We lopen echt langs de kliffen, en het is eigenlijk nog maar gewoon een klein uitsteeksel van de kust. We genieten met volle teugen, en zingen het hele repertorium Vlaamse kinderliedjes erdoor heen (met dank aan de Xima's om ze weer op te rakelen met hun mooie stemmen). We rijden naar de camping, waar Mohamed en Ilyan al zijn geïnstalleerd en de kinderen gooien zich meteen op het luchtkussen om te spelen.

's Avonds zoeken we iets kleins om te eten en we komen terecht in een pizzeria met zeer eigentijdse toppings, heel gezellig! De bewolking komt echter aanzetten, en na een fikse regenbui maken we dat we terug zijn, want de hele nacht druppelt het erop los.

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!