Joke, Mohamed, Jenna en Ilyan: zes maanden op reis - Nieuw Zeeland
21 oktober 2012 - 25 april 2013

Na lang wikken en wegen hebben Joke en Mohamed de stap gezet. De tickets naar Zuidoost Azië zijn geboekt. Eind oktober 2012 vliegen ze samen met Jenna (4) en Ilyan (2) naar Bangkok. Ook de visa voor Australië worden aangevraagd maar of ze de sprong naar dit andere continent gaan maken, zal pas tijdens de reis blijken.

door Joke Hertogen

Het zevende land
Dinsdag 19 februari 2013. Auckland, Nieuw Zeeland.

Hier zitten we dan, op de airport campsite van Auckland, te bekomen van onze vliegreis en te genieten van onze vrijheid en onze camper. Wat een geweldig ding, we zitten al helemaal in de kampeermood van Frankrijk, dit kan alleen maar beter gaan.

Gisteren zijn we op tijd naar de luchthaven vertrokken, want online stond er dat er overal speeltuinen zijn op de luchthaven. Volgens een Deense jongen op de trein zou er zelfs een zwembad zijn. Spijtig genoeg blijkt dit niet helemaal te kloppen. De speeltuinen zijn verdwenen, enkel nog in terminal 3. We hebben geen zin om met al onze zakken te heulen naar daar, dus houden we ons bezig in de vertrekhal.

We vieren mijn verjaardag. Jenna is helemaal in de stemming en ziet het al helemaal zitten dat het hele vliegtuig voor mij zal zingen. We temperen haar een beetje en beloven dat ze snoepjes mag uitdelen aan onze buren in het vliegtuig. Jetstar is een lowcost maatschappij zoals Ryanair, dus je krijgt waarvoor je betaalt: zo goed als niets dus, tenzij je bijbetaalt.

Het grappige van een vliegtuig nemen met een kleuter en een peuter zijn de blikken van de medereizigers. Iedereen denkt en hoopt: 'laat die twee uitgelaten dropjes alsjeblieft niet naast ons zitten'. De angstige (en soms agressieve) blik in de ogen van sommige reizigers is goud waard! Het handige voor mezelf is dat hoe meer ik die blik zie, hoe rustiger ik word. Dan moeten ze maar Business Class gaan zitten. Ik kan mijn kinderen niet af zetten! We staan helemaal vooraan in de rij om het vliegtuig binnen te gaan, met een uur vertraging. Je kunt je de kinderen wel voorstellen na een hele dag niksen op het vliegveld, ze zijn heel uitgelaten. Er is een Nederlands koppel dat al een uur met zo'n blik naar ons staart. En terwijl we naar het vliegtuig stappen, begint de man te spurten zeker om ons Jenna voorbij te steken. Maar dat laat ons Jenna niet gebeuren, met een extra spurtje zoeft ze hem terug voorbij. Hilarisch eigenlijk, dat is dan een volwassen man! En ja hoor, zitten deze mensen toch net schuin voor ons, je kunt ze horen zuchten tot in Tokio. Als Ilyan zijn keel openzet steekt de man ostentatief zijn vingers in zijn oren (echt waar), en ik word er helemaal rustig van. We hebben niet betaalt voor dekentjes noch voor een iPad, gelukkig wel voor twee maaltijden. En ja hoor, net als je niets besteld voor hen, is het macaroni en eten de kids echt alles op. Het is echt ongelooflijk koud, maar om nu te gaan betalen voor dekentjes vinden we toch overdreven.

En dan gebeurt hetgeen ik altijd al gevreesd heb. Het is mij nog nooit overkomen, maar voor alles is een eerste keer. 'We kindly would like to know if there's a doctor or registered nurse on board'. Ik zak wat dieper weg in mijn stoel: niemand? Ai verdorie, ben ik nu echt de enige dokter op de vlucht? Ja dus, dan maar rechtstaan en me gaan melden. Gelukkig blijkt het niets ernstigs, een jongen van vijf met plots opgekomen koorts. Ze mogen geen volwassen paracetamol geven van de piloot, en dus willen ze een dokter standby voor het geval het verergert. Dat is dan ook even geluk voor die jongen, dat ik net ook twee van die patatjes heb want wij hebben wel de juiste kindmedicatie bij ons. Ik ga even checken bij de jongen, valt allemaal heel goed mee, hij krijgt zijn siroopje en valt meteen in slaap. De stewardessen zijn zeer dankbaar en meteen mag ik alles bestellen wat ik wil, maar daar ben ik dan weer net iets te bescheiden voor, dus ik bedank vriendelijk.

Er is eigenlijk geen nacht, gelukkig voor de kinderen min of meer wel, maar om drie uur 's nachts (het is dan 8.00 uur 's ochtends NZ tijd) gaan de lichten aan en komt het ontbijt. Jenna slaapt dapper door, maar Illybilly is weer helemaal in zijn nopjes. Gelukkig (voor het Nederlandse stel naast ons) is hij goedgezind.

We landen vrij goed op tijd, en dan krijgen we te horen dat we allemaal moeten blijven zitten, want er is een passagier aan boord met koorts dus moet customs langskomen om te zien of hij in quarantaine moet. We verwachten al mannen in isolerende pakken, maar gelukkig is het slechts de dokter met een mondmaskertje, die gelukkig concludeert dat hij gewoon naar buiten mag. We zagen ons al met heel het vliegtuig in quarantaine zitten.

Onze eerste indruk bij aankomst is: paranoia. We begrijpen dat men zich wil beschermen, maar het gaat hier echt ver. We hadden al gelezen over hiking boots, die hebben we gelukkig niet, maar je moet je eerst langs twee drugshonden, dan langs de douane, dan krijg je een letter (wij hadden A?), en mag je je bagage afhalen. Daar krijg je nog de kans om alles weg te gooien wat niet binnen mag, en dan moet je langs een check waar men je enkele vragen stelt, en zij beslissen of je een verdere fouillering nodig hebt. Wij gelukkig niet. Daarbij komt ook nog dat je weer in een nors(westers?) gebied terechtkomt. Niemand lacht nog, alles gebeurt zeer afstandelijk, helemaal anders dan in Azië. Maar we zijn er dus zonder problemen doorgeraakt. Veel gemakkelijker dan we hadden gedacht.

En dan op zoek naar onze camper. We moeten blijkbaar een shuttlebusje bellen, dit lukt na enkele keren, en een uurtje later staan we in het bureau van Jucy Cars om onze knalgroen paarse campervan op te halen. We krijgen een hele rondleiding, het lijkt allemaal niet moeilijk te zijn. We hebben een compacte van, met keukentje, dvd-speler en toilet. We zien het helemaal zitten! Aan de andere kant zijn we helemaal geradbraakt, en we denken er nog aan om Auckland te bezoeken dus we maken het ons gemakkelijk en beslissen te overnachten op de airport campsite. Niet moeders mooiste, eigenlijk een groot parkeerterrein, maar wel met deftige douches en keukentje.

We doen eerst onze inkopen voor de komende dagen (duur), en settelen ons dan op de camping. Er komt ook nog een Duits stel toe met een baby die net drie maanden door Nieuw Zeeland getrokken zijn, en ze hebben nog enkele spulletjes voor ons, want zij vertrekken morgen naar Australië. Ilyan is momenteel zeer interessant om te observeren: het ventje scharrelt de hele tijd rond in de camper, is precies op zoek naar iets, ruimt op, en vooral: hij zwijgt. Je merkt dat hij echt zijn plaatsje aan het zoeken is, aan het wennen aan zijn nieuwe omgeving, en inderdaad, na een uurtje is hij weer helemaal de oude en kwettert hij er terug op los. Na de douche is hij zo moe, dat hij gewoon in de campingstoel in slaap valt.

We beslissen uiteindelijk om Auckland over te slaan. We zien het niet meteen zitten om met onze camper door de stad te rijden, en na Kuala Lumpur en Singapore hebben we het wel gehad met grote steden. Misschien missen we iets, maar sowieso, met maar drie weken gaan we toch heel veel dingen missen, dat is ons nu al duidelijk. En wij willen natuur, dus morgen trekken we door richting Rotorua, maar wel via de oostkust: Bay of Plenty, Waihi Beach en Tauranga.

 

Met een zaklamp naar het toilet
Woensdag 20 februari 2013. Roturoa, Noordereiland, Nieuw Zeeland.

Jenna wou absoluut boven slapen, en Ilyan daarmee natuurlijk ook, dus hebben we dat even geprobeerd. Ilyans tentje bovenin gewurmd, omdat we er toch niet gerust in waren dat hij er niet uit zou vallen. Het in slaap vallen ging goed, iedereen was kapot, maar midden in de nacht werd eerst Ilyan wakker. Hij was bang dus we hebben hem tussen ons in gelegd. Een half uurtje later bleek ook ons miss ook bang. We hebben haar ook beneden gelegd, en daarmee lagen we met ons gevieren onderaan in de camper. Mohamed merkte het pas twee uur later.

Het is nog wat zoeken hoe we alles geregeld krijgen in onze beschikbare oppervlakte, maar het lijkt wel te vlotten. Lekker ontbijten, al zijn de kampeerstoelen veel te laag voor de tafel. De kinderen zitten vrij ver naar achter, maar we verwachten geen grote problemen. Onze kids hebben ijzeren magen, ongelooflijk wat voor wegen, boten en routes ze al overleefd hebben.

We gaan op weg richting oostkust, en rijden langs de Coromandel bergketen. Hier zien we zeer indrukwekkende landschappen. In slechts 200 kilometer verandert het landschap toch enorm. We passeren delen die echt op Zeeland trekken, andere hebben iets van de highlands, opvallend zijn ook de kleine heuveltjes die overal oppuppen.

We zijn totale Lord of the Rings leken, ik heb ooit het eerste deel gezien, maar dat moet toch al wel heel lang geleden zijn vrees ik. Maar ik kan me wel inbeelden waarom men zo een sprookjesachtig thema hier verfilmt. Een tweetal uurtjes later komen we aan in Waihi beach, maar het weer betrekt snel, we nemen snel een kijkje op het strand, picknicken er vlug, maar de donkere wolken jagen ons al snel weer de camper in. Weer een voordeel van zo'n ding: bij slecht weer ga je gewoon verder.

Op het gemakje rijden we via Tauranga richting Rotorua. Rotorua heeft verschillende meren, en is ook gekend om zijn thermale geisers en warmwaterbronnen. We zoeken ons een plekje op een DOC site, aan het Orakera meer. 200 meter voor de campsite passeren we nog een site met speeltuin, het blijkt ook een Docsite te zijn, dus de keuze is snel gemaakt. We parkeren ons voor de speeltuin, met een prachtig zicht op het meer en de stilletjes ondergaande zon. Jenna zwemt nog even in het meer. Wat een rust, en hoe heerlijk is dit!

Een DOC site betekent weinig faciliteiten, dus enkel toilet en 's avonds is er geen licht. Dat is wel even spannend om een plasje te doen met een zaklampje.

 

Maori's en geisers
Donderdag 21 februari 2013. Roturoa, Noordereiland, Nieuw Zeeland.

We hebben ons voorgenomen vandaag een living village maoridorp en de Pohutu geiser te bezoeken. Het is goedkoper dan Te Puia, en je kan de geiser evengoed zien volgens de Lonely Planet. We komen net op tijd aan voor een culturele voorstelling. Hoewel we wat bang waren voor dierentuintoestanden viel het allemaal heel goed mee. Ondanks dat je wel het gevoel had dat het er wat 'gemaakt' was, bleef het allemaal heel normaal. De Maori's hier wonen nog in het dorp en maken ook gebruik van de bronnen om te koken, te baden enz.

De voorstelling begon met de Haka groet en speech. We hadden de kids wel voorbereid, maar vooral Jenna was er helemaal van in shock Ze bleef helemaal in trance kijken, ook bij de dans en liederen die werden gezongen. Ze was er zwaar van onder de indruk.

 

Rijden en kamperen bij de Kiwi's
Vrijdag 22 februari 2013. Roturoa, Nieuw Zeeland.

Ik vind het momenteel niet makkelijk om me achter mijn computer te zetten en iets te schrijven. Ik kan hier zo relaxen en zo genieten, dat de behoefte aan schrijven ver zoek is. Het is hier in één woord ge-wel-dig. We zijn al halverwege, en ik heb eigenlijk nog niets van Nieuw Zeeland op papier gezet, dus ik moet even een eindje terug in de tijd.

De dingen die ons hier al opgevallen zijn:

De infrastructuur is zeer goed. Wij hadden een beeld van Nieuw Zeeland dat we bergketens en ruw gebied zouden doormoeten, maar op de een of andere manier zijn de Kiwi's erin geslaagd de wegen zeer berijdbaar te maken, alsof ze enkel door de valleien slingeren. De passen die we over moeten kronkelen wel af en toe, maar zijn wat ons betreft echt piece of cake vergeleken met wat je in Azië tegenkomt. De wegen zijn zeer breed, zeer goed onderhouden, men begint bijna preventief aan een weg te werken. Er zijn overal wegwerkzaamheden, maar dit hindert weinig. Er is ook superweinig verkeer op de baan, en je rijdt vaak een hele tijd tussen het groen zonder ook maar één dorp tegen te komen. Soms rijd je door een dorp dat op de kaart staat aangegeven, maar buiten een huis staat er niks, dus je merkt het vaak gewoon niet. Elk stadje heeft zijn golfbaan, zelfs in het pietluttigste stadje waar we voorbij rijden hebben ze er een.

Het meest hatelijke in Nieuw Zeeland? De zandvliegen, amai, dat zijn ambetante beestjes. Op sommige plaatsen (vaak de natuur-DOC sites) komen ze echt in hele troepen rondom je zwermen, en ze steken verschrikkelijk. Beten die nog dagen nadien jeuken.

Je hebt hier grofweg drie soorten campings: de betaalde, met powered sites en alle faciliteiten, de DOC-sites, met vaak niet meer dan een toilet, en de freedom camping, dan heb je niks en sta je vaak gewoon aan de kant van de weg. Wij proberen dus af te wisselen om onze elektronica te kunnen opladen, maar meestal zijn de betaalde sites echt heel duur. Hier in Rorotua kunnen we dus wel goed bijtanken, opladen, goed douchen, onze was doen. Er is ook een grote keuken aanwezig, zodat we onze camper niet moeten vuil maken, en je hebt er ook meer ruimte om te koken.

We maken kennis met een Australisch ouder koppel, waarvan de vrouw een beetje Duits spreekt. Zoals ik al zei plakken de kinderen aan de mensen die Nederlands spreken en die we tegenkomen. Het grappige is dat Jenna helemaal in de ban was van het Duits van de mevrouw. Ze begreep het deels, en was dus niet meer te stoppen, want ze vertelde honderduit over, ja hoor, Thea en Jan (Jullie hebben echt wel een heuse indruk achtergelaten).

De kinderen liggen nu beneden naast elkaar, en de tweede nacht lukt het ons om de herrie al iets meer binnen de perken te houden. We laten ze nog wat brabbelen onder elkaar en het is geweldig om naar hun communicatie te luisteren. Wij zitten 's avonds nog wat te lezen in de 'cockpit', maar duiken er meestal ook op tijd in. We slapen hier eigenlijk heel goed.

Vandaag hebben we een serieus brok voor de boeg, want we willen in één ruk in Wellington geraken. Mama zou graag enkele boeken hebben van een universiteit, en met een beetje geluk komen we nog net op tijd aan voor het weekend is. Het leuke van zelf rijden is dat je overal kan stoppen om van het uitzicht te genieten, en zelfs al rijdend is het uitzicht adembenemend. Aan Lake Taupo, het grootste meer van Nieuw Zeeland stoppen we even voor de foto, en dan gaan we opnieuw op weg.

We moeten voorbij Desert Road, en overal staat aangegeven dat we hiervoor moeten opletten. Soms wordt deze weg afgesloten en dus hebben wij al doembeelden van een grote pas zoals in Marokko waar we ooit ondergesneeuwd voor gestaan hebben. Maar het blijkt echt een 'desert' road te zijn. We hebben een prachtig zicht op weeral iets helemaal anders dan we al tegengekomen waren. We eten iets kleins, en trekken door naar Wellington.

We rijden Wellington binnen om 16.45 uur en ik spurt het universiteitsgebouw binnen om 16.55 uur, om dolgelukkig boven te komen bij de receptie, en meteen weer helemaal ontnuchterd geraak bij het horen dat de verantwoordelijke net twee minuten geleden vertrokken is. Niemand kan aan de boeken, er kan niet gebeld worden, we moeten wachten tot maandag. Wat is dat toch met die logge structuur van een universiteit, dat blijkt echt universeel. Dit is echt balen! Hiervoor hebben we zes uur doorgereden, gelukkig schiet later Inge (Belgisch gezin van in Laos.) te hulp en mogen we de boeken laten opsturen naar haar broer in Christchurch.

We willen ons installeren op het motorhome park aan de Waterloo Quai, want dat is vlakbij het centrum, maar dit blijkt volzet te zijn. Dan maar noodgedwongen door naar een Top10 park, pokkenduur, echt ongelooflijk, voor een accommodatie die zeker niet beter is dan wat we in Rotorua hadden. De meeste campings hier zijn zeer goed voorzien wat faciliteiten betreft, en zeer proper, vrij nieuw, echt tiptop in orde, en toch lijken de kampeerplaatsen zelf vaak meer op een parking. Ik klink waarschijnlijk verwend, maar als je de zuid-Franse campings gewoon bent, helemaal in het groen, dan is het moeilijk om daar tegen op te boksen. Gelukkig is het sanitair hier echt wel picobello, en de speeltuinen helemaal top, vaak mét trampoline.

Jenna is momenteel wel minder in haren haak, ze is maar slappekes, en begint koorts te maken. Dat moeten we in het oog houden.

 

Een nieuwe thermometer nodig
Zaterdag 23 februari 2013. Wellington, Nieuw Zeeland.

Gelukkig heb ik gisteren meteen een boeking gedaan voor het motorhome park in het centrum van Wellington. Dit is helemaal een parking, maar kom, we mogen erop vanaf 10.00 uur, hebben dus een parkeerplaats voor de hele dag inbegrepen, en we kunnen te voet naar het centrum.

Het is zaterdag en dus iedereen trekt naar de kaaien hier. Wauw, wat en leuke stad. Er is een bootrace aan de gang, tussen de universiteiten, twintig roeiers per boot, zeer indrukwekkend om te zien. We kuieren langs de kaai richting het Te Papa museum, wordt ons door iedereen aangeraden en is daarenboven gratis. En inderdaad, het is echt meer dan de moeite waard, maar onmogelijk in één keer te bezichtigen. Met de kids gaan we vooral naar de discovery centres en ze spelen erop los.

Hoewel ze overdag weer helemaal bekomen lijkt, zakt Jenna tegen de middag toch weer als een puddinkje ineen. We kopen een nieuwe thermometer want de onze is gesneuveld, en haar temperatuur verhoogt toch weer. In mijn achterhoofd begint een klein alarmbelletje te rinkelen, maar globaal is ze goed, dus malaria of dengue lijken weinig waarschijnlijk. Maar ja, uitsluiten kan je het niet natuurlijk.

De rest van de middag spelen we in de speeltuin, bekijken een Fringe optreden (gasten die aan baren zwieren, en van hoge hoogtes springen), en genieten van het zonnetje en de relaxte sfeer in Wellington.

We vertrekken morgen naar het Zuidereiland, en vooraleer we daar een groot ziekenhuis tegenkomen, kan lang duren. 's Avonds beslis ik toch maar even naar de wachtpost te gaan hier met Jenna, want haar temperatuur blijft stijgen. Het blijkt hier eenzelfde systeem als in België te zijn, in het weekend één wachtpost, je wordt wel eerst gescreend door de verpleegster, en daarna gezien door de dokter. Ze vindt niets bijzonders, geen koorts meer, buiten een lichtrood, dof oortje, maar dat had ze enkele weken geleden ook al. De dokter maakt er toch een otitis van, en geeft ons antibiotica mee. Ik ben maar half gerustgesteld, maar hé, ik wil geen dokter spelen over mijn dochter en ze ziet er inderdaad ook allesbehalve ziek uit. Ik krijg een brief mee voor het geval de koorts aanhoudt, en in Nelson is ook een groot ziekenhuis, dus dat is geruststellend. De koorts stijgt nog een pakje tot 40 graden en dus starten we maar met de antibiotica. De eerste keer dat één van onze kids ziek wordt, en dat is dan in Nieuw Zeeland.

 

Naar het ziekenhuis met Jenna
Zondag 24 februari 2013. Marahua, Zuidereiland, Nieuw Zeeland.

We staan op tijd op want om 9.30 uur moeten we aan de terminal van de Interislander Ferry staan. Zonder problemen kunnen we aan boord en de kinderen vinden het zeer fascinerend dat de auto mee de boot op mag. We installeren ons aan de kids corner, en naast ons strijkt zeer toevallig ook een Belgisch gezin met kinderen neer. We geraken natuurlijk meteen aan de praat, en krijgen een hele hoop zeer nuttige tips mee, onvoorbereid als we zijn. Terwijl Mohamed op het dek staat, varen we net een troep dolfijnen voorbij. Jenna en ik missen het net. Verdorie! We varen door de Marlborough Sounds, een zeer mooie regio, we varen door de natuurlijke geulen met aan beide kanten bergen die opdoemen, in een helderblauw water. Wauw!

Bij aankomst beslissen we door te trekken richting Nelson en daar te picknicken aan de speeltuin (zeer handig weergegeven op de kaart), vlakbij het strand. Deze kant van de oceaan heeft serieuze getijden, en dus de zee is heel ver weg. Maar het zal de kinderen niet deren, zij laten zich volledig los op de speeltuin. Nelson ziet er echt als een leuk stadje uit, opnieuw heel relaxte mensen. Het is zondag, dus veel volk overal. Genieten!

Van Inge en Xavier hadden we een tip voor een camping gekregen, in Marahau. We proberen dus nog tot daar te geraken, en hoewel het laatste stukje toch even bochtenwerk was, en we oorspronkelijk niet goed wisten hoe onze kleine camper daarop zou reageren, deed hij het wonderwel goed. Voor we het wisten doemde de zee opnieuw op voor ons: Marahau. De beach camp ligt vlak aan het strand, maar toch goed beschut, want het waait hier vrij fel. Er is een leuk klein speelrek, vlakbij de keuken, dus de kids kunnen de hele avond ravotten, Jenna voorop. Niets wijst erop dat ze enkele uren later alweer 40 graden koorts zal maken.

We boeken een toer met de watertaxi, veel te duur naar onze zin en later blijkt ook veel goedkoper te regelen in Nelson, maar we willen toch iets van het Abel Tasman national park gezien hebben.

Jen staat nu toch al een dag onder antibiotica, en desondanks stijgt de temperatuur weer, dus iets bacterieel is het waarschijnlijk niet. Verdorie, moeten we nu echt malaria uitsluiten? Ik slaap de hele nacht naast een gloeiwormpje en ook 's ochtends blijft de koorts aanhouden. Allemaal niet typisch voor malaria, maar ja, het protocol is duidelijk: uitsluiten. Dus we boeken onze toer om naar morgen en vertrekken richting Nelson voor een tweede doktersbezoekje.

Op spoed worden we omwille van financiële redenen doorverwezen naar opnieuw een wachtpost, vlak langs de spoed, waar de dokter akkoord gaat met een bloedafname. Hiervoor moeten we wel helemaal naar het centrum, naar een lab. Dat is wel raar, kunnen ze dat niet gewoon in het ziekenhuis doen? Daar aangekomen is ons Jenna echt superflink, en dankzij de Emla en de voorbereiding voelt ze er helemaal niks van. De verpleegster geeft aan dat we na drie dagen wel resultaat kunnen krijgen. Uhm, malaria zouden we toch liefst iets vroeger weten. Een telefoontje later blijkt dat het gelukkig toch voor over enkele uren is. Jenna staat ondertussen wel weer springlevend te wezen en is in haar maximale vorm. Kinderen zijn toch echt niet te vatten.

Terug in Marahau krijgen we een eerste geruststellend telefoontje dat malaria weinig waarschijnlijk is. Tegen de avond begint miss echter opnieuw hoge koorts te maken, en dat houdt nog twee dagen aan. De bloedafname blijkt uiteindelijk picobello te zijn, dus een gewone virale aandoening. Tja, dan reis je zolang in Azië, en het is in Nieuw zeeland dat ze een virus oploopt.

We doen het de rest van de dag rustig aan: wasje, plasje, koken, en genieten. We zoeken schelpjes op het strand en zien een prachtige zonsondergang.

 

Rotvliegjes
Maandag 25 februari 2013. Lyell, Zuidereiland, Nieuw Zeeland.

Vandaag kunnen we dan toch onze tocht naar het NP doen. 's Ochtends kruipen we op het droge in de watertaxi die aan de tractor hangt. Gezellig worden we naar de zee gereden en zo het water ingeladen. Grappig. Met een serieuze snelheid varen we over de zee, het is lekker frisjes. Wij blijven zitten tot het einde en terug. We zien zeehonden van heel dichtbij, en gaan eruit in Anchorage, de laatste baai voor Marahau. We dachten eerst een wandeling te maken, maar met Jenna's toestand doen we het toch maar rustig aan. Ik heb ook niet voldoende tijd meer om zelf de tocht de doen, echt heel spijtig, want het lijkt een heel toegankelijke omgeving.

Onze camper staat al klaar om meteen weer te vertrekken dus we trekken nog wat door richting Westkust. We stoppen op de splitsing voor Ninangahua, in Lyell. Daar is een DOC site met prachtig uitzicht, maar het stikt er van de zandvliegjes. Man man, we geraken echt onze camper gewoon niet uit. Vreselijk. Voor het slapengaan is er dus nog een rondje zandvliegjes elimineren. Wat een rotdingen zijn dat.

Morgen maken we een kleine omweg via Westport, omdat je op deze kustroute de Pancake Rocks kan bezichtigen. Een mooi natuurverschijnsel volgens velen.

 

Pancakes om niet te eten
Dinsdag 26 februari 2013. Franz Josef, Zuidereiland, Nieuw Zeeland.

Ons doel vandaag is de Franz Josef en om daar te geraken moeten we een heel eind langs de kust, blijkbaar een prachtige route. Onze eerste stop is bij de Pancake Rocks. Een mooie wandeling door een -aangelegd- tropisch bos, brengt ons naar dit natuurverschijnsel. En inderdaad, die rotsen lijken echt op gestapelde pannenkoeken. Zelfs de kinderen staan ervan te kijken. Daar kunnen we toch niet van eten hè mama? oppert Ilyan. Nee man, als we terug bij tante Nadia en tante Ouadia zijn krijg jij veel echte pannenkoeken, en zo is zijn eerste teleurstelling snel weer goedgemaakt.

We eten in Hokitika, omdat ik op de kaart had gezien dat er een speeltuin was maar het blijkt ook echt een gezellig, wildwest-aandoend stadje te zijn.

Vandaar rijden we in één ruk door richting Franz Josef. Daar is een gletsjer te bezichtigen, en opnieuw als echte leken hadden we verwacht door een stevig pakje bergen te moeten, maar niets van aan, buiten enkele bochtjes viel de weg zeer goed mee. We parkeren in het Rainforest Holiday Park, een zeer betaalbaar en mooi vakantiepark. De speeltuin is wel niet echt super, stelt niks voor, maar we besluiten ons even te laten gaan en te gaan genieten van de hot pools aan de overkant. Als je even niet naar de prijs kijkt is dit een absolute aanrader, zeker voor mensen die lang op reis zijn. Heerlijk genieten. We kregen wel duidelijke richtlijnen mee voor de kids: niet zwemmen, niet springen, niet spelen op de rotsen, niet roepen. Dat zijn nu net allemaal dingen die zo leuk zijn in een zwembad! Maar al bij al hebben ook zij enorm genoten. Er zijn drie baden met oplopende temperatuur, en we hebben echt genoten van het weken en relaxen.

Op de terugweg neem ik een nogal impulsieve beslissing en dat is me inschrijven voor een skydive morgen boven de Franz Josef glacier.

 

To skydive or not to skydive
Woensdag 27 februari 2013. Franz Josef, Zuidereiland, Nieuw Zeeland.

We hadden het kunnen weten: bewolkt. En inderdaad om 10.30 uur staat alles on hold. Als we later terugkomen blijkt alles afgelast, heel spijtig. We kunnen niet wachten, het skydiven zal voor een andere keer zijn, daar ben ik gelukkig wel nuchter genoeg voor.

We maken dus gebruik van de ochtend om naar de glacier te wandelen. De kinderen zijn superflink, vooral Jenna doet het weer geweldig. Ilyan is in zijn fase van 'benen écht pijnnn...', en dus die draag ik over de meeste stukken tenzij er stenen of stokken te rapen zijn. Het eerste deel is weer door het bos, tot we aan de -grotendeels droge- rivierbedding komen die naar de gletsjer leidt. We zien hem in de verte al opdoemen, en eerst zijn we een tikkeltje teleurgesteld, omdat we niet dichterbij kunnen. Hij moet op een paar jaar tijd al echt enorm gesmolten zijn. Maar als we nog wat hoger klauteren kan je hem echt in zijn volle glorie bekijken, en dan is dat toch een impressionant pakje ijs. Wij die nog nooit in de Alpen of Pyreneeën geweest zijn, zijn zwaar onder de indruk. De kids hadden sneeuw verwacht, maar het is niks. 'Thuis hebben we ook sneeuw, en daar maak ik tóch vier sneeuwmannen', zegt Jenna nuchter. Dappere meid.

Doordat het skydiven geannuleerd is hebben we ineens weer tijd, en rijden we zo ver mogelijk door en vrij gemakkelijk geraken we vandaag nog in Wanaka. De weg ernaar toe is wat ons betreft a-dem-be-ne-mend. De mooiste route die we tot nu toe al gereden hebben, en Wanaka, wauw, wat een leuke stad. Een beetje aan de kleine kant, maar de natuur, de omgeving maakt heel veel goed. We vinden daarenboven een supercamping, zes kilometer buiten de stad, aan het meer. Lake Outlet Holiday Park, met een subliem zicht op het meer en de bergen. Een hele grote camping, zodat je echt het gevoel hebt dat je er alleen bent. Onderweg reden we ook nog langs verschillende meren en enorme bergketens. Zo indrukwekkend, super! Zo spijtig dat we met die tijdsdruk zitten, want hier hadden we gerust nog een weekje kunnen onthaasten.

Snoep
Donderdag 28 februari 2013. Cascade Creek, Zuidereiland, Nieuw Zeeland.

Echt spijtig dat we niet langer in Wanaka kunnen blijven, maar we willen absoluut naar Milford Sound, dus nemen we geen risico en rijden door. We nemen de langere weg richting Queenstown, omdat deze veel mooier is dan de snelle (door skigebied), en inderdaad, naast de kilometers wijngaarden, opnieuw prachtige bergketens, kleuren, azuurblauwe rivieren, schitterend!

We stoppen even in een plaatsje waar ze het bungeejumpen zouden ‘uitgevonden’ hebben. Van buiten lijkt het bijbehorende gebouwtje klein, maar eenmaal binnen kom je in een mega bunker terecht, die uitgeeft op de rivier en je kan binnen of buiten het jumpen aanschouwen. De kinderen zijn gefascineerd!

De volgende stop is Arrowtown, een klein stadje dat ze gerenoveerd hebben zoals het vroeger was, beetje ‘wildwest’ stijl, best leuk, maar onze voornaamste reden hier te stoppen is de authentieke snoepwinkel! Man man, zelfs ik krijg kriebels, wat een nostalgie! Ik koop een zakje goeie ouwe zure bollen, en Mohamed en de kids laten zich helemaal gaan, die zijn niet te stoppen. En dan rijden we vlug door, want we willen vandaag nog zo ver mogelijk geraken!

Aangekomen in Te Anau verzekert de dame van de I-site ons dat we zeker nog een uurtje kunnen doorrijden tot de voorlaatste DOC-site, en dus zetten we nog een tandje bij... De kids doen het supergeweldig in de auto, de tablet helpt natuurlijk heel veel, maar dan nog, we kloppen heel wat uurtje in de auto! De wegen blijven super goed, zo ook richting Milford Sound. We hadden ons weer voorbereid op hevige bochten met stijgingen en dalingen, maar niks van dat alles! Tot aan de campsite bijna recht op recht, tussen de bergen door. Het zonnetje zorgt voor een extra mooi effect, en onderweg stoppen we dan ook dankbaar voor wat foto's.

Aangekomen aan Cascade Creek, begin ik aan het eten terwijl Mohamed en de kids de omgeving en de rivier gaan verkennen. Opnieuw stenen en stokken, meer hebben de kids niet nodig. Je merkt wel dat de creativiteit van de kinderen er met sprongen op vooruit gaat tijdens het reizen. Ze worden ertoe verplicht door het gebrek aan speelgoed (Ilyan heeft exact nog één duploblokje over, en dat koestert hij verschrikkelijk) zelf dingen te verzinnen, en dat doen ze met verve!

Foto's nemen met kleine kinderen is dan weer een ander paar mouwen. Vaak trek ik foto's met aan elke arm een hangend kind, of met Ilyan op mijn rug, en dat zorgt niet voor de meest standvastige beelden. De zandvliegen duiken hier weer op, en dus vluchten we vrij snel de camper weer in. Na een toertje ‘muggenmeppen’ kruipen we onder de wol.

Milford Sound
Vrijdag 1 maart 2013. Gore, Zuidereiland, Nieuw Zeeland.

Motregen! Net op het meest bochtige stuk van onze reis, maar niks aan te doen, al bij al valt het nog mee. Het landschap wordt er alleen maar spectaculairder op, tussen de hoge bergen, regelmatig nog sneeuw op de toppen. Schitterend!

Al snel komen we aan de Homertunnel. Het is een uit de rots gehakte tunnel, en niet meer dan 3,41m hoog (onze auto is 3m hoog!). Het heeft twee baanvakken, maar volgens mij passen er geen twee campers naast elkaar in! Overdag werkt men met eenrichtingsverkeer, wat het erdoor rijden toch iets minder onaangenaam maakt!

Er staat één auto voor ons, en ik maak gebruik van de wachttijd om nog wat foto's te trekken. Terug binnen zeg ik aan Mo dat hij zijn lichten moet aan doen, maar die heeft hij al aangezet... Op het moment dat we tien meter de tunnel in zijn valt onze frank... De lichten werken niet! Gelukkig rijdt er een autootje voor ons, dat wel goed gas geeft. Ik ben eerlijk gezegd doodsbang, want we hebben geen idee of onze achterlichten werken, en in een slakkengangetje gaan we vooruit. Op bepaalde delen zien we gewoon geen steek, buiten het lichtje in de verte van de auto voor ons. De opluchting bij ‘het licht aan het eind van de tunnel’, je kan het je niet voorstellen. Geen tijd om te bekomen, de weg vervolgt in een paar U-bochten met de nodige afdalingen om U tegen te zeggen, deze weg is zijn naam wel waard!

Aan de infobalie kan je alleen boeken voor Southern Discoveries Tour. Jucy (de maatschappij van onze camper) biedt halve prijs aan voor de chauffeur. Geen probleem zeggen zij, wij bieden jullie hetzelfde. Duidelijk dat het hoogseizoen op zijn einde loopt. Omdat we niet meteen een boekingskantoor van Jucy zien, boeken we hier maar. Later blijkt natuurlijk dat de andere maatschappijen in de haven zelf hun kantoor hebben. Uiteindelijk blijkt dat op onze boot geen kat zit, terwijl een andere boot overvol is, en Jucy heeft enkel kleine bootjes, dus al bij al zaten we wel goed denk ik.

De tocht is in één woord geweldig. Varen tussen de fjorden, hoge bergketens, indrukwekkend natuurschoon! Jammer genoeg geen dolfijnen, maar zeehonden krijgen we wel te zien. Spijtig ook van het bewolkte weer, maar al bij al toch één van onze highlights op deze reis!

En dan moeten we terug door die tunnel. We spreken voor de zekerheid iemand van Jucy aan die komt kijken, maar het probleem wordt niet gevonden. We moeten er dus terug door, geen andere mogelijkheid. En wet-van-Murphy-gewijs, op het moment dat we dezelfde U-bochten door zijn en vlak voor de tunnel komen, zijn we de eerste auto, en staat het licht op groen. Mohamed gooit zich opzij en laat alle auto's passeren, want als eerste erin dan hebben we een serieus probleem! Heelhuids komen we aan de andere kant, en deze keer was ik toch wel echt bang, gewoon al omdat je wéét dat je er zonder lichten gaat doorrijden.

We pauzeren in Te Anau, om hier toch ook even te kunnen genieten van het uitzicht. De kids genieten vooral van de grote speeltuin in het park. We eten fish & chips van een kraampje. Héérlijk!

Voor Ilyan is er hier één constante: de speeltuin. Hij leeft van speeltuin naar speeltuin, als er een speeltuin is op de camping is hij blij. Elke speeltuin onderweg heeft hij gezien en dan begint hij te gillen! Een tweede constante is onze camper. Deze heeft een zeer opvallende groen-paarse kleur, en de kids herkennen hem dus overal (wel gemakkelijk op de camping, tussen al die witte monsters, ons kleine groen-paarse dropje;-). Ook onderweg als we een Jucy passeren dan beginnen de kinderen te gillen: kijk mama, papa, dezelfde! Het leuke voor ons is dat je elkaar meteen herkent: het zorgt bijna voor een ‘familiaal gevoel’ op de weg, toeteren en wuiven als je een andere Jucy tegenkomt, best leuk en grappig.

We overnachten vanavond in Gore, ergens in de middle of nowhere. We hebben door tijdsgebrek het zuiden en de Catlins overgeslagen, en hebben daar al vrijwel meteen spijt van. De camping is een kleine familiecamping. De dochter van 14 wijst ons de weg, en het keukentje is echt supergezellig ouderwets. Het ruikt er echt naar een Ardeense gite, en we voelen ons er meteen thuis. Het leuke van de campings is ook dat je heel snel kennismaakt met andere mensen.

Opvallend is de hoeveelheid Duitsers dat hier rondreist. Verder vooral Fransen en Australiërs. Het Belgische koppel van op de boot zijn we spijtig genoeg niet meer gekruist. Hopelijk hebben zij hun trip ook goed kunnen afmaken.

Catlins, zeehonden en albatrossen?
Zondag 03 maart 2013. Otago Peninsula, Zuidereiland, Nieuw Zeeland.

We blijken eigenlijk nog wel tijd over te hebben dus besluiten we toch een stukje de Catlins in te rijden. We rijden tot aan Nugget Point. Daarvoor moeten we langs Kaka Point, en ja, dat vinden de kinderen zeer amusant. Meteen zien we ook wat we missen: opnieuw een prachtige kustlijn, met kliffen, en prachtige vergezichten. We durven niet helemaal tot aan Nugget Point rijden, gezien de kiezels op de weg, maar tot waar we geraken is het wederom prachtig.

We willen vandaag tot in Dunedin geraken, en dat lukt ons gemakkelijk. Dunedin is duidelijk een echte studentenstad, beetje Leuven achtig, en het heeft ook wel iets van Wellington. Best gezellig. Morgen moeten we hier ook onze auto laten maken.

We hebben nog geen slaapplaats en rijden door richting Otago Peninsula. In Portobello reserveren we toch maar snel een plaatsje vooraleer we doorrijden naar het uiterste punt. We stoppen nog even aan het pinguïnconservatorium, maar durven vandaag geen toer meer doen, want dan zouden we zonder lichten terug moeten, en dat zien we niet helemaal zitten. Dus vandaag eindigen we de dag op Albatros Point. We zien nog enkele zeehonden (alsof het de normaalste zaak ter wereld is) en misschien hebben we ook albatrossen gezien, ik heb er geen benul van, en zie het verschil in de lucht ook niet, maar het is allemaal toch even schoon. Bij het terugrijden, zakt de zon, en de vergezichten met ondergaande zon zijn spectaculair.

Voor avondeten halen we fish & chips, want we hebben geen zin om te koken. De kinderen zijn het tegenwoordig al helemaal gewoon om samen te slapen, en ondanks wat gemorrel duiken ze er toch vrij gemakkelijk in.

Happy Feet
Maandag 4 maart 2013. Kakanui, Zuidereiland, Nieuw Zeeland.

We rijden terug naar het pinguïnconservatorium voor een toer, want de kinderen willen nu echt wel pinguïns zien, waarover we het al zolang hebben, en met happy feet zitten ze al helemaal in de sfeer. Voordeel van de toer is dat we ook wéten dat we ze zullen zien, kwestie van het risico op teleurstelling bij de kinderen tot een minimum beperken.

Nieuw zeeland heeft zo goed als geen natuurlijke bossen meer, omdat de mens het merendeel van het land heeft omgevormd tot farmland. Het is inderdaad indrukwekkend om te zien hoeveel farmland er hier overal is, en je ziet duidelijk de ‘her-aangelegde’ bossen op de heuvels. De yellow-eyed pinguïns zijn nogal asociale wezens die zich graag wegstoppen tussen de bosjes. Op die manier was en is de mens dus een grote bedreiging voor de beestjes.

Het pinguïnconservatorium plant daarom opnieuw bos en natuurlijke planten aan en zet ‘huisjes’ op, zodat deze pinguïns opnieuw de rust kunnen vinden die ze nodig hebben om te paren. Inclusief de ondergrondse tunnels en kijkgaten om de pinguïns niet te storen. En dit kunnen wij dus gaan bekijken.Voor ons zeer interessant, de kinderen zijn natuurlijk wel wat teleurgesteld, dat we maar drie pinguïns van dichtbij zien, hoewel we op een meter langs een beestje lopen, en dat vindt Jenna wel cool!

We passeren ook nog een zeehondenkolonie. Wat een kolossen zijn dat toch van heel dichtbij. In de kleine hokjes zien we ook enkele blauwe pinguïns, en wat zijn die klein in vergelijking met hun collega's. De kers op de taart voor de kindjes is toch wel het ‘ziekenhuis’, waar jonge pinguïns waarvan de ouders gestorven zijn, opgevangen worden: ineens zitten daar 20 pinguïns bijeen in een hokje, en ja, dit begint al op Happy Feet te lijken.

Terug in de auto bellen we meteen naar Jucy om te horen naar welke garage we kunnen doorrijden, want we willen ons lampenprobleem zo snel mogelijk opgelost hebben. De service is echt meer dan degelijk, vriendelijke mensen aan de telefoon, concrete, correcte informatie, en zo staan we een half uur later in het centrum van Dunedin aan de garage voor onze lampen. De garagist geeft aan dat we de camper in het beste geval vanavond terug mogen komen halen, maar wij maken duidelijk dat we hem zo snel mogelijk terug willen, hij zal zien...

We lopen richting centrum. Het regent en waar botsen we één blok van de garage op? Een ware binnenspeeltuin, dus de keuze is snel gemaakt! Er is geen kat, dus onze kids hebben de hele ruimte voor zich alleen. Hun plezier kan niet op (en dat van ons ook niet, want ik ben echt geen fan van -drukke- binnenspeeltuinen).

Na twee uur bellen we toch maar met Jucy om te vragen, ‘wat als?’ de auto niet klaar geraakt vandaag. Ze beloven de garage te contacteren. Een half uur later belt de garagist zelf: we mogen de auto komen halen, oef. We hebben een volledige verzekering, en dus rijden we gewoon weer buiten, richting noorden, wat een luxe. We stoppen voor de nacht in Kakanui, er zouden daar pinguïns zitten, en het ligt halverwege Dunedin-Christchurch.

Terwijl Mohamed bij de kinderen blijft trek ik richting zee, samen met een Engelse vrouw die ook wel een kijkje wil gaan nemen. De zee beukt indrukwekkend op de lage rotsen, de grond onder onze voeten trilt enorm. Het is hoogtij en er is niet echt vrij strand te zien, dus we vrezen al een beetje, en na een uurtje wachten, inderdaad, geen pinguïn gezien, hoewel we ons toch keurig achter de bosjes schuilhielden. Pinguïns komen namelijk niet uit het water als ze zich bedreigd voelen, dus als je midden op het strand gaat staan komen ze gewoon niet. Ze volgen ook altijd dezelfde route, en als jij toevallig op die route staat, zullen ze niet gewoon rond je lopen, je blokkeert letterlijk hun weg. Een beetje teleurgesteld keren we terug, maar bon, ik had ze deze morgen al in overvloed gezien dus dat viel nog wel mee.

Moeraki Boulders
Dinsdag 5 maart 2013. Leigthfield Beach, Zuidereiland, Nieuw Zeeland.

We doen het wat rustiger aan, omdat we tijd genoeg hebben We hebben morgen bovendien afgesproken met de XIMA's (Xavier, Inge, Margaux en Arthur!) in Kaikoura, dus vandaag hoeven we ons niet te haasten.

Tijdens het rijden zetten we vaak onze mp3-speler op, en dan zingen we luidkeels mee met Kapitein Winokio of K3, Ilyan begint het ook al onder de knie te krijgen, en dat geeft hilarische taferelen. We rijden vandaag tot in Leigthfield Beach en maken een stop aan de Moeraki Boulders. Dit zijn enorm ronde stenen op het strand, die op een natuurlijke manier ontstaan zijn, best indrukwekkend. We genieten weer van de uitzichten en van de zee, en trekken dan weer door.

Once in a lifetime
Woensdag 6 maart 2013. Kaikoura, Zuidereiland, Nieuw Zeeland.

We halen Kaikoura dan toch. In het begin was dit het grote vraagteken, uiteindelijk hebben we nog tijd over, heerlijk dus. Enige minpuntje is dat de kids niet mee op de boot kunnen voor whalewatching, Jenna eventueel nog wel, maar wel lastig dat we ons dan moeten opsplitsen.

Bij het binnenrijden van Kaikoura zien we in de verte in de zee een hele troep dolfijnen. Wauw, dat is indrukwekkend, dat je ze gewoon vanaf de kustlijn kan spotten! Enkele honderden meters verder is het vliegveldje. We bedenken ons dat als we niet allemaal op de boot kunnen, waarom dan niet gaan spotten vanuit een vliegtuigje?

We laten ons meteen informeren en we kunnen dadelijk vertrekken. We hakken de financiële knoop door, once in a lifetime, en we happen toe. Het vliegtuigje is net groot genoeg voor ons, vier plaatsen, Ilyan op mijn schoot, dit op zich is al spectaculair. Je merkt wel aan de kinderen dat ze nog net iets te klein zijn om het exceptionele ervan in te zien. Een vliegtuig is toch gewoon een vliegtuig nemen, wat is daar nu aan? (Ilyan wil eerst zelfs niet mee) We krijgen allemaal oorbeschermers op en Jenna een kussen onder haar zitvlak, zodat we allemaal gemakkelijk uit het raam kunnen kijken. Vreemd genoeg lijkt vliegen in zo een vliegtuigje minder angstaanjagend dan een grote Boeing. Misschien omdat het allemaal zo gemakkelijk lijkt. En dan op zoek naar de walvis.

Vrij snel spotten we onze eerste (en enige) walvis, amai hoe groot! De sperm whale wordt ongeveer 20 meter groot en komt telkens gedurende een klein kwartiertje aan de oppervlakte om adem te halen, waarna hij weer voor enkele uren in de diepte verdwijnt. We volgen hem dus tot hij met zijn typische staartbeweging weer de diepte induikt. Super! Daarna zoeken we de dolfijnentroep weer op die we zelf ook al gespot hadden, het zijn er wel meer dan 300, amai! Vanop de boot zie je alles natuurlijk van veel dichterbij, maar onze ervaring in het vliegtuigje was toch ook echt de moeite waard.

En dan op zoek naar de familie andere Belgjes. We parkeren ons, en wachten, zij zullen ons wel vinden via onze camper. En inderdaad, niet veel later dagen ze op, wat een leuk weerzien. Ook de kindjes zijn heel blij, na de eerste schuchtere minuutjes hangen ze weer aan Margaux en Arthur, en ze krijten meteen de hele parking vol terwijl wij genieten van een koffietje en een klapke op de parking. Waar een camper toch al niet goed voor is.

Xavier stelt voor om een wandeling te maken langs de kustlijn. Het zou vrij goed te doen zijn, en we happen meteen toe. We hopen dat Margaux en Arthur onze kinderen extra moed geven om te wandelen, en ja hoor, Jenna is echt superflink, en loopt alles helemaal uit. De wond na kleine valpartij wordt snel verzorgd met een goeie ouwe katoenen zakdoek van Xavier. Ilyan was al heel moe, en halverwege gaat zijn pijpje uit. Hij wordt lastig, en dus keert Mohamed om met hem, wat wel een goed idee bleek achteraf, want het was toch nog een eindje.

De weg is echt prachtig. We lopen echt langs de kliffen, en het is eigenlijk nog maar gewoon een klein uitsteeksel van de kust. We genieten met volle teugen, en zingen het hele repertorium Vlaamse kinderliedjes erdoor heen (met dank aan de Xima's om ze weer op te rakelen met hun mooie stemmen). We rijden naar de camping, waar Mohamed en Ilyan al zijn geïnstalleerd en de kinderen gooien zich meteen op het luchtkussen om te spelen.

's Avonds zoeken we iets kleins om te eten en we komen terecht in een pizzeria met zeer eigentijdse toppings, heel gezellig! De bewolking komt echter aanzetten, en na een fikse regenbui maken we dat we terug zijn, want de hele nacht druppelt het erop los.

Sushi
Zaterdag 9 maart 2013. Christchurch, Zuidereiland, Nieuw Zeeland.

Het is zeer bewolkt vandaag, dus gelukkig dat we gisteren naar Akaroa gekomen zijn. We dachten nog even het stadje terug in te gaan, maar uiteindelijk rijden we op ons gemakje terug naar Christchurch.

We kiezen opnieuw voor een top 10, omdat deze een verwarmd zwembad heeft en aangezien we twee nachten blijven, is dit wel leuk voor de kids. Het zwembad blijkt echter dik tegen te vallen, zeer onverzorgd, met een glijbaan, waar meer roest dan metaal te zien is. Levensgevaarlijk ding. De camping daarentegen is wel oké. Er is een filmroom, een hele grote, heerlijke speeltuin, en de kinderen weten dus wat te doen.

We komen een Nieuw Zeelandse man tegen die samen met zijn vrouw en twee kindjes een jaar rondtrekt in Nieuw Zeeland. Zij doet vervangingen voor een tweetal maanden en dan trekken ze weer door. Heerlijk!

Vandaag gaan we ook de boeken van mama ophalen bij Steven en Els. Steven is de broer van Inge (van de Xima's). Zij zijn hier een aantal jaar geleden komen wonen. We hebben afgesproken om drie uur, en als we daar aankomen worden we dadelijk uitgenodigd om mee te genieten in de tuin. Er is een trampoline, dus de kinderen zijn door het dolle heen. En superleuk om te zien hoe al de kinderen (Steven en Els hebben er ook twee) zo goed met elkaar opschieten, hoewel ze allemaal een verschillende leeftijd hebben.

De volwassenen babbelen over Nieuw Zeeland en België, de verschillen, de aardbeving, en koetjes en kalfjes. Het is een super relaxte namiddag, voelt heel huiselijk aan (hoewel Steven en Els tijdelijk op een appartementje wonen). Als we ook nog uitgenodigd worden om mee sushi te eten, is het goede gevoel compleet. We hebben een zalige namiddag én avond achter de rug, en maken voor de eerste maal kennis met sushi, en het is echt heerlijk. We vergeten de boeken natuurlijk niet, maar wél de sandalen van Jenna, dus morgen mogen we nog even terug.

 

Restart
Zondag 10 maart 2013. Christchurch, Zuidereiland, Nieuw Zeeland.

Er rijdt een toeristenbus door het stadscentrum, en zoals in elke grote stad, maken we hiermee een toer. Het blijkt uiteindelijk wel nogal ramptoerisme te zijn, maar al bij al is het wel interessant om te zien in welke mate Christchurch verwoest is. Het is heel indrukwekkend hoe weinig er in de binnenstad nog rechtstaat, of behouden kan blijven. Het merendeel van de gebouwen is zodanig verwoest (en soms zie je dat gewoon niet aan de buitenkant!), dat het neergehaald moet worden. De heropbouw gaat zo traag omdat er naschokken van boven de 5 zijn. Dan moet alles weer een hele tijd stilgelegd worden. Er zijn al duizenden naschokken geteld, wij hebben er nog geen gevoeld, maar Inge en Xavier bijvoorbeeld wel. De tour duurt een uurtje, en ook Jenna kijkt gefascineerd naar de ‘kapotte’ huizen. En redeneert: ‘gelukkig dat er bij ons geen aardbevingen zijn, anders was ons huisje ook kapot’.

We maken nog een wandeling naar Restart, waar allemaal containers zijn neer geplant, om de binnenstad toch een beetje terug tot leven te wekken. Er is een heel interessante tentoonstelling met foto's en filmpjes over de aardbeving. De kinderen en wij kijken onze ogen uit, want je kan je niet voorstellen welke schade een aardbeving allemaal kan maken.

We eten iets op een pleintje, en raken aan de praat met een groepje Nieuw Zeelandse madammen. Heel interessant om te horen hoe de angst toch nog steeds aanwezig is, hoe men hiermee omgaat (altijd rechts in de bus gaan zitten, voor als een gebouw instort, steeds omhoog kijken naar hoge gebouwen, geen hoge gebouwen durven betreden...).

Via Lincoln, waar Els en Steven wonen, halen we de sandalen op, en dan rijden we terug naar onze camping. Want de tijd is aangebroken om in te pakken. Morgen moet onze camper terug, dus we slapen nog een laatste keer in ons rijdende huisje.

 

Tussen de daklozen van na de aardbeving
Maandag 11 maart 2013. Christchurch, Zuidereiland, Nieuw Zeeland.

Vandaag is het opruim dag. De kinderen vermaken zich in de speeltuin, terwijl wij de rugzakken terug bovenhalen na drie weken. Het doet wel raar aan om terug naar de backpackersmodus te schakelen, het camperleventje beviel ons echt heel goed.

We hebben ondertussen een vlucht geboekt van Singapore naar Jakarta. We overnachten één nacht in Singapore. Deze keer wel in Bugis, waar Arab Street gelegen is, een veel aangenamere wijk dan Lavender.

Op de middag zijn we klaar, en nadat we onze overschot aan spulletjes hebben uitgedeeld aan ‘net geariveerde’ koppels, gaan we op weg om onze camper terug te doen. Eerst trekken we naar de camping die ik had gereserveerd om dichtbij de luchthaven te zitten. Stom, want de top10 was ook niet ver, en hier is geen speeltuin, of ander vermaak voor de kinderen. Het is een echte lokale camping, geen toeristen, vooral mensen die dakloos werden door de aardbeving, en ondertussen nog steeds niets nieuws gevonden hebben, omdat de prijzen sindsdien blijkbaar alleen maar gestegen zijn.

We maken de auto helemaal leeg, en laten alles achter in de unit waar we vannacht zullen slapen. Bij Jucy stellen ze geen vragen, onze volledige verzekering dekt alles. Later merken we dat we per ongeluk nog een handdoek en een blauwe plastic kom hebben, maar we hebben geen auto meer om ze terug te brengen, spijtig.

Terug op de camping doen we het rustig aan. We eten alle restjes op en leggen wat overblijft op de tafel voor andere kampeerders. Binnen de kortste keren is alles weg. De gekochte waterkoker geven we aan een dame die dakloos werd na de beving en die gewoon niet genoeg verdient om iets anders te huren, schrijnend. Hier zitten deze mensen dus, want dat vroegen we ons al af, wat is er gebeurd met alle mensen die in de binnenstad woonden, of die hun huis verloren? Een ander koppel had grond om te bouwen, heeft twee jaar moeten wachten om een bouwvergunning te krijgen, en hun huurhuis werd na de beving onbewoonbaar verklaard, dus ondertussen zitten ze hier, tot ze weer toestemming krijgen om te bouwen…

We nemen afscheid van Nieuw Zeeland, een prachtig land, dat je vooral moet zien, want al schrijvend kan je onmogelijk overbrengen hoe mooi het wel is!