Artikelindex

Nog meer gletsjers en WHOEAAAA!
Maandag 24 november 2012. Wanaka, Zuidereiland, Nieuw Zeeland

We hadden eerder twee mogelijke reisroutes bedacht, de eerste is zo snel mogelijk naar Kaikoura aan de oostkust, de andere toch over de zuidelijker gelegen Haas-pass via Wanaka en eventueel via Mt. Cook. Nu we zo dicht bij het skydiven zijn geweest en het foldertje van Wanaka Skydive mij nog doordringend aan ligt te staren gaan we voor de tweede optie. We reserveren alvast een plekje in het vliegtuig voor de volgende dag en gaan op pad.

Na vijfentwintig kilometer komen we al bij de Fox Glacier, waar we niet zouden stoppen. Maar ja, hoe vaak ben je hier nou? Dus iedereen stapt weer uit de camper, jasjes aan en stappen maar. Het wordt een heerlijke wandeling en zelfs kleine Mettepet loopt het hele eind heen en weer omdat ze zelf vindt dat ze van die sterke benen heeft. We kunnen veel dichterbij deze gletsjer komen dan bij de Franz Josef gletsjer en het blauwe ijs is imponerend om te zien. De kinderen willen naar het ijs maar het bord ter plekke met het verhaal over twee toeristen die dat een paar jaar geleden ook hebben gedaan, doet ze van gedachten veranderen. Die hebben het namelijk niet overleefd.

fox-glacier

De vervolgroute is best goed te doen. Er zijn zeker ook bochten maar absoluut niet zoveel als eerder deze week. We lunchen noodgedwongen weer in de camper vanwege duizenden zandvliegen. Bij mooie uitkijkjes stoppen we af en toe en hebben een wat langere stop om lekker bij een riviertje te spelen. De kinderen doen daar erg hun best om zo groot mogelijke stenen in het water te gooien waar de man die dichtbij een mooie foto wil maken even niet op voorbereid was. Gelukkig bleef zijn camera droog maar hijzelf niet helemaal.

Na Haast rijden we kilometers langs een rivier. Prachtig en hoe anders weer dan eerder deze dag. Weer slingert de weg maar op het ergste stuk slapen de kinderen dus er is geen reisziekte vandaag. Even na 17.00 uur komen we in Wanaka aan. Bewolkt. Hmm. Mondeling verslag vertelt ons dat het vanmiddag prachtig weer is geweest. Mijn vader en ik kijken vaker dan gewoonlijk naar het wolkendek en hopen er het beste van.

’s Ochtends gaat de wekker en is het grauw. Het is echter hoge bewolking en de bergen zijn eigenlijk goed zichtbaar, maar toch. Het verlossende antwoord komt een uurtje voor de geplande sprong; het gaat door! We vragen het nog eens argwanend aan de balie bij het vliegveld maar het schijnt nu echt te gaan gebeuren.

Voor degenen die nog nooit van skydiven hebben gehoord: je springt uit een vliegtuig, hoe hoger hoe beter want het gaat om de vrije val. In ons geval van 12000ft hoogte, wat 45 seconden vrije val geeft met 200 km/uur. Dat er nou net vorige week een skydiver in dienst van dit bedrijf is overleden omdat de parachute niet openging wisten we van te voren. Dan zullen ze nu de parachutes wel extra goed checken, zo dacht ik bij mezelf.

We bekijken eerst een instructiefilm en hijsen ons daarna weer in de pakken met harnas er overheen. Mijn ‘buddy’ Ingemar blijkt een Zweed, toevallig toch? Een fotograaf gaat speciaal voor ons mee om foto’s en een film te maken en duwt regelmatig de camera voor ons gezicht. We klimmen binnen vijftien minuten naar 12000ft en krijgen daarbij prachtig uitzicht op de bergketens rondom met de tussenliggende meren en Wanaka zelf. Na nog eens vijf checks van alle gespen van mijn harnas door Ingemar schuiven we naar de rand van het vliegtuig na een laatste thumbs-up naar mijn vader. De benen onder het vliegtuig gevouwen, armen gekruist, hoofd in de nek en dan gaan! WHOEAAAAAA! De wind snijdt in mijn gezicht terwijl mijn instructeur me op mijn schouder tikt dat ik mijn armen vrij mag bewegen. We vliegen zomaar vogelvrij door de lucht! Mijn vader springt direct achter mij maar ik kan hem niet zien. De cameraman stuurt zichzelf voor mijn neus. Lachen, zwaaien en dan gaat de parachute open. Whoem. Ineens hangen we vertikaal en zweven we, naar het lijkt, gewichtloos. Toch dalen we dan nog keihard eigenlijk. Voor de lol nog wat fijne pirouetten in de lucht…. Uch, daar speelt mijn eigen reisziekte toch op en daarna wordt er weer rustig aan gedaan. Ik zie en hoor de kinderen al onder me roepen en we landen kort daarop met een beheerste landing netjes op het daarvoor bestemde veldje met mijn vader vlak achter me. WOW! Wat een kick! Ik heb even een kwartiertje nodig om de peristaltiek weer onder controle te krijgen maar dat mag de pret niet drukken. Ik heb er zelfs nog een T-shirt aan over gehouden! Kan ik me straks meten met de backpackers in Azië.

skydive

 

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!