Aardbeving en feest
Vrijdag 16 november 2012. Wellington, Noordereiland, Nieuw Zeeland
Na drie buitengewone en plezierige dagen gaan we zuidwaarts richting Napier waar Tristan en Saskia met hun zoontje Coen wonen. Ik heb nog in Leiden tegelijkertijd met Tristan geroeid. Het laatste stuk van de rit komt de regen met bakken uit de hemel en zijn blij als we Napier bereiken. Helaas, zoals inmiddels bijna gebruikelijk, met een zakje extra ballast van minstens één van de kinderen, want de wegen kronkelen nogal. We vrezen even voor de camper nadat we het steile weggetje naar hun huis met moeite opkomen en we opeens een brandlucht ruiken. We worden ontvangen met wijn en heerlijke pizza’s. Het is leuk om hun verhalen over het emigreren te horen en alles wat ze al mee hebben gemaakt in Nieuw-Zeeland. De kinderen vallen aan op alle spelletjes en Mette gaat lekker met Coen in bad.
Nadat de kinderen in de camper in bed zijn gelegd zitten we nog te kletsen in huis. We hadden inmiddels uitleg gekregen over de vele aardbevingen en dat dan eerst de balkondeuren gaan klapperen. Dus als dat gebeurt en de bank toch wel erg wiebelig wordt denken we eerst dat het een grap is. Maar nee! Een aardbeving meegemaakt! 4.1 op de schaal van Richter!
Het regent de hele nacht door en ’s ochtends stappen we in de camper om op zoek te gaan naar beter weer. Die start overigens geheel zonder problemen. We komen tot in Masterton nadat we ontdekt hebben dat ze in Nieuw-Zeeland toch stukken weg hebben die rechtdoor gaan. De stadjes waar we onderweg doorheen rijden hebben wat weg van Amerikaanse kleine afgelegen stadjes: de hoofdweg door het centrum is de enige doorgaande weg, veel winkels met luifels en schreeuwerige reclame langs de kant en binnen een tot vijf minuten ben je er doorheen.
Na een vroege maaltijd volgt een rustige nacht en de volgende dag rijden we door tot een camping net boven Wellington waar we mijn ouders weer treffen. De kinderen zijn blijer dan blij want er is een gigantisch springkussen en een speeltuin op het terrein. Het middagprogramma ligt dus al vast en wordt alleen onderbroken voor een ijsje.
De volgende dag is opa jarig! We maken een feestslinger aan de camper vast, de ballonnen blazen we op en opa krijgt een kaarsje op zijn beschuit met muisjes. De cadeautjes zijn eerder die week door de kinderen uitgezocht waaronder heerlijke Possum/Merino wollen sokken. Dat schijnen de fijnste te zijn en hoewel possums als een plaag worden gezien blijken ze zo toch ook wat nuttigs bij te dragen. Daarna vertrekken we richting het Te Papa museum. Het is net als in Auckland een prachtig ruim opgezet museum met hier nog meer aandacht voor kinderen en speciale ‘hands-on’ ruimtes voor de kinderen. Er is veel aandacht voor de Maori maar ook voor immigranten en vluchtelingen die in Nieuw-Zeeland terecht zijn gekomen. Er zijn films, voorstellingen, spannende 3D-ritten en er is nog veel meer maar we redden het allemaal niet in de zes uur dat we er zijn.
Aan het eind van de dag gaan Hylke en Aafke alvast met opa en oma mee terug naar de camping en gaat Mette gezellig mee met Michiel en mij om een nieuwe fleece voor Michiel te zoeken. We kuieren rustig van het museum naar de winkelstraat en komen langs een kleine baai waar de lokale roeivereniging net op gang komt. Twee uurtjes later is de missie geslaagd en de sushi in Wellington hebben we ons ook weer goed laten smaken.
