Artikelindex

MarijeMichielNieuwZeeland200Marije en Michiel op wereldreis met jonge kinderen: Nieuw Zeeland
14 september 2012 - april 2013

Samen maakten Marije en Michiel al verre reizen naar Azië, Amerika en Afrika. Ook na de komst van Hylke in 2006 zijn de reiskriebels geenzins verdwenen. Tijdens deze reis zal hij al voor de derde keer voet op Thaise bodem gaan zetten. Voor deze wereldreis van zeven maanden hebben ook zijn zusjes Aafke (5) en Mette (3) zich ingeschreven. In september stapt deze reislustige familie uit het vliegtuig in Buenos Aires om pas in april 2013 vanaf Colombo de terugreis naar hun thuis in Zweden te aanvaarden. We kijken uit naar hun avonturen.

door Marije en Michiel


Opa en oma!
Dinsdag 6 november 2012. Auckland, Noordereiland, Nieuw Zeeland

De kinderen zijn al weken aan het aftellen en eindelijk is het zover: Nieuw-Zeeland! Niet vanwege de camper, de vulkanen of de natuur maar vanwege opa en oma! De vlucht vanuit Santiago verloopt vlot hoewel er tot twee keer toe aan boord wordt omgeroepen of er een dokter aan boord is. Beide keren blijken we de enigen te zijn maar gelukkig is het beide keren min of meer loos alarm, hoewel we wel gestoord werden in onze nachtrust. We komen ’s ochtends vroeg aan in Auckland en het land inkomen gaat vlot hoewel Aafke’s zwarte randen onder de nagels met argwaan worden bekeken. Kennelijk beginnen we al wat te verloederen.

Voor vandaag staan er dutjes, de was en de haven op het programma. Diezelfde avond komen mijn ouders na 48 uur reizen aan in hetzelfde hotel, midden in het centrum van Auckland. De kinderen liggen net in bed maar zijn nog wakker en springen een gat in de lucht. Na vele kusjes en knuffels komt ook de onvermijdelijke vraag: ‘Wat hebben jullie in de koffer?’ Daar blijken onder andere roze en blauwe muisjes, hagelslag, schuddebuikjes, leesboeken en heel veel drop in te zitten. De camperkastjes zijn straks dus goed gevuld.

Auckland zelf is een Amerikaans aandoende stad met opvallend veel verschillende Aziatische invloeden. Dat is goed te zien aan de eettentjes. De biefstukken hebben ons de afgelopen zeven weken goed gesmaakt maar we zijn toe aan variatie. De kinderen mogen op het nieuwe continent voor de tweede keer deze reis naar de McDonald’s. Hun geheugen is goed dus dat regelen we gelijk de eerste avond. Wij daarentegen eten drie avonden Aziatisch: achtereenvolgens sushi, Indiaas en Thais.

Auckland is gebouwd rond meerdere vulkanen en dus zijn de heuvels in en om de stad niet te missen. Dit geeft prachtige uitzichten met toch wel hoge bebouwing aan het water. We blijken toch verkeerde ideeën te hebben over Nieuw-Zeeland met al die aardbevingen omdat we dachten dat er bijna alleen laagbouw zou zijn.

De volgende dag nemen we de ferry naar de wijk Devonport, welke vijftien minuten varen is vanuit het centrum. Het waait hard maar we kunnen de frisse lucht goed gebruiken om de jetlag te verdrijven. Met z’n allen maken we een lekkere wandeling langs de kust met de onvermijdelijke stop bij een speeltuin. We lunchen in een leuk tentje waar blijkt dat de kinderen toch wel erg moe zijn (lees: kleine maar duidelijke instorting). De kinderen gaan met Michiel en mijn moeder terug richting hotel, terwijl mijn vader en ik een stukje verder wandelen om de North Head te beklimmen. Dat beklimmen blijkt een lekker wandelingetje en geeft weer mooie uitzichten over de baai. Er draait in een huisje op de top een informatiefilm over Rangitoto Island, een vulkaan die aan de overkant ligt. Dit eiland is in zijn geheel een bijzonder reservaat. Een meerjaren project heeft ervoor gezorgd dat alle ‘import’ dieren zoals ratten, possums, konijnen, etc., etc. gevangen zijn waarna er de oorspronkelijke en vaak bedreigde soorten zijn uitgezet. Dat gaat niet lukken in de rest van Nieuw-Zeeland waar alleen al ongeveer 70 miljoen possums alles opeten wat los en vast zit.

Devonport

De volgende dag brengen we een bezoek aan het Auckland Museum. Het museum is ruim opgezet met veel aandacht voor de Maoribevolking en hun gebruiken. Er zijn vele voorwerpen te bewonderen maar ook een show met zang en dans en de eerste kennismaking met de beroemde Haka-dans. De kinderen vinden het wel mooi maar hebben vooral aandacht voor de Haka versie van opa. Vooral dat uitsteken van de tong vinden ze hilarisch. De hands-on ruimtes voor kinderen zijn ook erg in trek.

Terug in het centrum gaat Michiel met Hylke op jacht naar nieuwe schoenen voor het jochie en komt even later terug met een Suunto outdoorhorloge voor zichzelf.. Hij lijkt dus toch wel een beetje op mij! Ik ga weer met mijn vader op stap om de Sky Tower in te gaan. Met de lift gaan we een paar honderd meter omhoog met prachtig uitzicht over de regio. Als ik onbedacht op een doorschijnende plaat in de vloer stap schrik ik me rot! Even later is het vooral grappig om die reactie bij anderen te zien. Moe en voldaan duiken we ’s avonds ons bed in.

 


Rotte eieren
Vrijdag 9 november 2012. Roturoa, Noordereiland, Nieuw Zeeland

Na drie nachten in een hotel in Auckland is het dan zover. We kunnen de camper gaan ophalen. We hoeven ‘slechts’ twee uur te wachten in het Apollo kantoor maar dan krijgen we eindelijk ons bakbeest voor de komende weken mee. Een zespersoons camper van 7,3 meter. Aan Michiel de eer om als eerste te rijden en ook nog aan de linkerkant van de weg. Petje af! Mijn ouders gaan op weg om hun huurauto te halen en we spreken af in Rotorua. Na drie dagen met opa en oma om zich heen staan er drie kinderen te huilen alsof ze afscheid voor een jaar moeten nemen! Daar zullen ze ook wel weer aan wennen.

De eerste stop is een supermarkt waar we proviand inslaan en een paar campingstoeltjes en een campingtafel kopen. Hierna rijden we verder naar Rotorua. Ondertussen hebben we ‘Tourist radio’ aan dat via een GPS kastje weet waar we ons bevinden en zo specifieke informatie kan geven. De zender is duidelijk gesponsord door bepaalde bedrijven maar de muziek en toch wel grappige weetjes tussendoor compenseren dat weer.

Hylke ruikt als eerste een verdachte geur. Het vergt enige overredingskracht om hem ervan te overtuigen dat de zwavelgeur van buiten komt. Rotorua kan dus niet meer ver weg zijn. De stad staat midden in een vulkanisch actief gebied waardoor op veel plekken geisers, modderpoelen en heetwaterpoelen te vinden zijn. Op een steenworp afstand van de camping ligt ook een park waar de stoomwolken dag en nacht zichtbaar zijn. Gelukkig went die lucht. Het voordeel van al dat vulkanisme is wel dat er op de camping twee warmwaterbaden zijn waar vooral Michiel dankbaar gebruik van maakt. De kinderen zijn erg te spreken over de speeltuin. Mijn ouders hebben een kamer op dezelfde camping. Deze is voor drie personen en de kinderen zijn er niet weg te slaan en logeren zelfs om de beurt bij opa en oma. Er zijn dus mooie faciliteiten maar Michiel en ik zijn stiekem toch een beetje teleurgesteld dat de camping wel wat weg heeft van een veredelde parkeerplaats.

De eerste volle dag vertrekken we na een langzame start op weg naar Te Puia. Dit is een park vol met geisers en heetwaterbronnen en daarnaast is het een centrum voor Maori cultuur. Met een gids maken we een wandeling langs een Maori werkplaats voor houtbewerking en daarna een werkplaats voor textielbewerking. Tenslotte zien we in een verduisterde kooi twee kiwi’s rondscharrelen. Deze nachtdieren zijn in Nieuw Zeeland uiterst zeldzaam geworden. Dit komt o.a. doordat er destijds konijnen in Nieuw-Zeeland zijn uitgezet. Bij gebrek aan natuurlijke vijanden ontaardde dit al gauw in een plaag. Om deze plaag te bestrijden besloot men in alle wijsheid om dan maar hermelijnen uit te zetten. Het resultaat hiervan was dat vrijwel alle kiwi’s werden opgevreten.

roturoa

Na de rondleidingen bezoeken we zelf de geisers en heetwaterbronnen. Het is leuk om de verschillen te ervaren tussen deze geisers en de geisers die we vorige maand op 4,5 km hoogte in Noord-Chili zagen. Tenslotte gaan we naar een traditionele Maori voorstelling met zang en dans. Grappig is dat er uit de toeschouwers één persoon als Chief moet optreden om kennis te maken met de Maori Chief. Deze persoon behoort een man van gezag, charisma, onbesproken gedrag en overwicht te zijn. Vanzelfsprekend word ik (Michiel) daarvoor benaderd. Samen met een Maori vrouw loop ik op het terrein naar voren en daar word ik begroet door een wilde horde, getatoeëerde, speerzwaaiende, in schaamlap geklede, tonguitstekende, ooguitpuilende Maori’s. Er wordt een varenblad symbolisch op de grond gelegd en door het op te rapen maak je duidelijk dat je vreedzame bedoelingen hebt. Uiteraard is het allemaal in scene gezet maar het voordeel is wel dat ik vervolgens als Chief samen met mijn gezin op de eerste rij kan zitten en bovendien het podium op mag om de Maori’s persoonlijk te begroeten, uiteraard door middel van het elkaar met de neuzen aanraken. Er wordt tenslotte een indrukwekkende Haka opgevoerd en voldaan verlaten we het terrein, richting camping.

De volgende dag gaan we naar het geothermische gebied van Wai-O-Tapu, een half uurtje rijden vanuit Rotorua. Het is wederom prachtig weer en we zien daar allerlei modderpoelen en heetwaterbronnen en ook een compleet bubbelend en stomend meer waaruit kooldioxide opborrelt. Een ander meer is compleet geel van de zwavel. Ook dit gebied is prachtig en we schieten dan ook de ene foto na de andere. Opnieuw voldaan gaan we terug naar de camping alwaar we een afhaalmaaltijd van de Italiaan nuttigen.

 


Schapen, bijen en paling
Maandag 12 november 2012. Gisborne, Noordereiland, Nieuw Zeeland

Vandaag gaan we richting Gisborne waar een roeivriend van Michiel al jaren woont. Mijn ouders gaan ook maar nemen een andere route. Wij komen via een slingerende maar prachtige weg die ons door een ‘shire’-achtig landschap lijdt, via de kust en dan door de mooie Waioeka Gorge aan bij Bas en Katja. De oprijlaan geurt en kleurt ons tegemoet vóór we bij hun mooie koloniale huis komen. We worden hartelijk verwelkomd en eten gelijk de bak guacamole leeg, gemaakt van avocado’s uit eigen boomgaard.

avocadoavocado-advertentie

Daarna gaan we de tuin bezichtigen. Nou ja, tuin, meer een oase in mijn ogen: onder andere verschillende citrusbomen, walnoten, macadamianoten, rozen, rozen, rozen, moestuin, broeikas, kippen, schapen, lammetjes, het avocadobos, mandarijnen, olijvenbomen, bijenkorven en niet te vergeten de hond Britta.

We blijven dus langer dan vooraf gedacht en genieten drie dagen van de gastvrijheid van Bas en Katja op hun prachtige erf. We krijgen elke dag heerlijk te eten met inbreng van eigen tuin en/of vangst. Bas leidt de ‘imkertour’ en wijst ons de beginselen van het bijenhouden en honing maken. We kunnen meehelpen met het schapenscheren. Hylke kan zelfs even op de rug van een aantal schapen rijden. Aafke en Hylke gaan meerdere keren per dag zoeken naar verse eieren. De eerste dag was de vondst het grootst, daarna waren ze misschien een beetje van de leg door drie rondrennende kinderen.

Op een avond gaan de mannen (mijn vader, Bas, Michiel en Hylke) netten en vallen uitzetten om paling te vangen. De volgende ochtend is de vangst zo groot dat de meerderheid wordt teruggegooid. Wat mee gaat wordt later op de dag gerookt en vervolgens opgepeuzeld.

De laatste ochtend gaan de kinderen nog avocado’s rapen en als we vertrekken na deze heerlijke dagen is de camper bijgevuld met kilo’s avocado’s, hertenbiefstuk, varkensvlees, gerookte paling, honing, zelfgemaakte chilisaus en ingemaakte olijven. De kinderen willen niet weg en zijn erg gesteld geraakt op Bas en Katja en zelfs Aafke is helemaal dol op Britta de hond. Maar het wordt weer tijd om verder te gaan. Mijn ouders zijn een dag eerder dan wij vertrokken maar mijn moeder wilde eigenlijk ook nog niet weg.

Dus Bas en Katja; bedankt voor deze heerlijke en bijzondere dagen! Michiel verkondigt dat hij dit ook wel zou willen dus wie weet blijven we volgende keer drie weken bij jullie bivakkeren? Kan hij een beetje meehelpen!

 


Aardbeving en feest
Vrijdag 16 november 2012. Wellington, Noordereiland, Nieuw Zeeland

Na drie buitengewone en plezierige dagen gaan we zuidwaarts richting Napier waar Tristan en Saskia met hun zoontje Coen wonen. Ik heb nog in Leiden tegelijkertijd met Tristan geroeid. Het laatste stuk van de rit komt de regen met bakken uit de hemel en zijn blij als we Napier bereiken. Helaas, zoals inmiddels bijna gebruikelijk, met een zakje extra ballast van minstens één van de kinderen, want de wegen kronkelen nogal. We vrezen even voor de camper nadat we het steile weggetje naar hun huis met moeite opkomen en we opeens een brandlucht ruiken. We worden ontvangen met wijn en heerlijke pizza’s. Het is leuk om hun verhalen over het emigreren te horen en alles wat ze al mee hebben gemaakt in Nieuw-Zeeland. De kinderen vallen aan op alle spelletjes en Mette gaat lekker met Coen in bad.

Nadat de kinderen in de camper in bed zijn gelegd zitten we nog te kletsen in huis. We hadden inmiddels uitleg gekregen over de vele aardbevingen en dat dan eerst de balkondeuren gaan klapperen. Dus als dat gebeurt en de bank toch wel erg wiebelig wordt denken we eerst dat het een grap is. Maar nee! Een aardbeving meegemaakt! 4.1 op de schaal van Richter!

Het regent de hele nacht door en ’s ochtends stappen we in de camper om op zoek te gaan naar beter weer. Die start overigens geheel zonder problemen. We komen tot in Masterton nadat we ontdekt hebben dat ze in Nieuw-Zeeland toch stukken weg hebben die rechtdoor gaan. De stadjes waar we onderweg doorheen rijden hebben wat weg van Amerikaanse kleine afgelegen stadjes: de hoofdweg door het centrum is de enige doorgaande weg, veel winkels met luifels en schreeuwerige reclame langs de kant en binnen een tot vijf minuten ben je er doorheen.

Na een vroege maaltijd volgt een rustige nacht en de volgende dag rijden we door tot een camping net boven Wellington waar we mijn ouders weer treffen. De kinderen zijn blijer dan blij want er is een gigantisch springkussen en een speeltuin op het terrein. Het middagprogramma ligt dus al vast en wordt alleen onderbroken voor een ijsje.

De volgende dag is opa jarig! We maken een feestslinger aan de camper vast, de ballonnen blazen we op en opa krijgt een kaarsje op zijn beschuit met muisjes. De cadeautjes zijn eerder die week door de kinderen uitgezocht waaronder heerlijke Possum/Merino wollen sokken. Dat schijnen de fijnste te zijn en hoewel possums als een plaag worden gezien blijken ze zo toch ook wat nuttigs bij te dragen. Daarna vertrekken we richting het Te Papa museum. Het is net als in Auckland een prachtig ruim opgezet museum met hier nog meer aandacht voor kinderen en speciale ‘hands-on’ ruimtes voor de kinderen. Er is veel aandacht voor de Maori maar ook voor immigranten en vluchtelingen die in Nieuw-Zeeland terecht zijn gekomen. Er zijn films, voorstellingen, spannende 3D-ritten en er is nog veel meer maar we redden het allemaal niet in de zes uur dat we er zijn.

te-papa

Aan het eind van de dag gaan Hylke en Aafke alvast met opa en oma mee terug naar de camping en gaat Mette gezellig mee met Michiel en mij om een nieuwe fleece voor Michiel te zoeken. We kuieren rustig van het museum naar de winkelstraat en komen langs een kleine baai waar de lokale roeivereniging net op gang komt. Twee uurtjes later is de missie geslaagd en de sushi in Wellington hebben we ons ook weer goed laten smaken.

 


Zon en zee op het Zuidereiland
Dinsdag 20 november 2012. Golden Bay, Zuidereiland, Nieuw Zeeland.

’s Ochtends staan we bijtijds op want we nemen de ferry naar Picton op het Zuidereiland. Mijn ouders zullen nog twee dagen langer op het Noordereiland blijven om kennissen te bezoeken. Het is drie uur varen op een enorm schip van Interislander met bioscoop en twee cafetaria’s. We strijken neer bij een tafeltje en eten de overgebleven pannenkoeken van de avond ervoor op. Dat er een speeltuin is op één van de lagergelegen dekken verzwijgen we voor de kinderen want ik vertrouw hun magen niet helemaal. Ze vermaken zich toch redelijk goed want hun vriendje Lloyd waar ze de afgelopen twee dagen mee gespeeld hebben en die bij ons is blijven eten is ook aan boord. Het laatste uur verblijven we op het bovendek want we varen door de Marlborough Sounds. Prachtige inhammen en tientallen eilanden op zijn mooist verlicht door de zon die vanachter donkere wolken tevoorschijn komt. We zien zelfs een paar dolfijnen.

marlborough sounds3

We slaan na aankomst direct rechtsaf om de scenic Queen Charlotte Drive richting het noordwesten te nemen. Sorry kinders! Na dertig prachtige kilometers slingeren langs de bovengenoemde Sounds lunchen we in een haventje in het zonnetje. Heerlijk toch, zo’n camper waar je binnen dertig seconden alles gereed hebt om te gaan eten. Na nog een paar uurtjes over een zeer goed berijdbare weg komen we in Nelson aan. We rijden daar wel het campingterrein op maar het oogt toch weer een beetje als een veredelde parkeerplaats. Het is toch nog vroeg dus we besluiten nog wat verder te rijden. Het is ook tijd om de eetvoorraad bij te vullen, dus we stoppen onderweg bij een winkelcentrum. En ja, als je daar dan heerlijke sushi en Indiaas eten af kunt halen is het avondeten weer snel geregeld.

We belanden op een mooie camping in Mapua met een plek aan het water. Daar rennen de kinderen het kiezelstrand op en trekken wij de witte wijn open. Dat kamperen met een camper is toch wel wat voor ons, zeggen we tegen elkaar. Dat het de volgende ochtend giet en het chemisch toilet geleegd moet worden doet daar niets aan af. Omdat we kamperen in het zonnetje toch leuker vinden pakken het boeltje weer in. We hebben gisteren een foldertje over zalmvissen meegenomen en dat lijkt ons wel een geschikte activiteit voor een regenachtige dag. Dus door naar het ‘hoge noorden’ van het Zuidereiland; de Golden Bay. De mooie uitzichten op de route zijn vandaag niet te zien want we rijden in de stortbuien en deels in de wolken maar verder is de stemming goed.

Het vissen kan bij een zalmkwekerij die gerund blijkt te worden door een Nederlands echtpaar. Op 30 april krijg je daar korting als je in het oranje gekleed komt. Het concept is simpel; zij verstrekken hengels en netten, jij betaalt voor wat je vangt. Gewapend met regenjassen en helaas zonder laarzen gaan we op pad. De zalmen zwemmen in eerste instantie met zijn honderden tegelijk langs onze haakjes maar dan krijgen we het trucje door. Ze reageren op het geluid van het haakje (met nepvoer eraan) dat het water raakt. Dus we werpen gewoon snel achter elkaar en al snel hebben we twee zalmen gevangen. Hylke heeft de grootste zelf gevangen en is zo trots als een pauw! Die van hem laten we ter plekke warm roken, met peper en citroen. De eerste helft wordt gelijk opgegeten, een deel gaat de dag erna in de saus en een deel wordt twee dagen lang met hand en tand door Hylke verdedigd om aan opa en oma te geven. De tweede zalm wordt gefileerd en gaat de vriezer in.

zalmkwekerij

Het is inmiddels droog geworden maar we hebben geen zin meer om de bergen door te rijden en kiezen een camping vijftien kilometer verderop aan het strand. En dat is een voltreffer. We staan hemelsbreed tien meter bij het strand vandaan maar met een haag ertussen zodat het behaaglijk warm naast de camper is. Het is stralend weer dus de zwembroeken en bikini’s gaan aan en we genieten. De kinderen bouwen grote, eigenzinnige kastelen terwijl wij eindelijk de tijd nemen om een boekje te lezen. De grote hoeveelheid avocado’s die we bij ons hebben wordt ineens tegelijk rijp. Heerlijk maar we krijgen dat nooit alleen weg dus alle mensen op de camping krijgen van Hylke een paar avocado’s.

Na twee dagen voegen ook mijn ouders zich weer bij ons. Op deze plek is, zoals op de meeste plekken, een grote BBQ op gas en hier wordt de hertenbiefstuk van Bas en Katja heerlijk gegrild, met daarbij paddenstoelensaus en een salade van avocado en tomaten. Er is zelfs een oven dus de ovenfriet ontbreekt ook niet. Heerlijk.

Na drie dagen en na beraad over wat we nog graag willen doen pakken we ons boeltje weer en vertrekken richting zuiden naar de westkust.

 


Goud, gletsjers en een sprong in het diepe…
Vrijdag 23 november 2012. Westport, Zuidereiland, Nieuw Zeeland

Westport aan de westkust is het volgende beoogde stoppunt. Het ligt vierhonderd kilometer verderop maar met een aantal stops moet dat lukken. We lunchen toevallig samen met mijn ouders die sneller rijden dan wij maar wat vaker zijn gestopt. Uiteindelijk moeten we de gebakken wentelteefjes helaas opeten in de camper want we worden aangevallen door honderden zandvliegen. Bij de tweede ongeplande stop gaan we ‘op avontuur’ want we moeten de langste hangbrug in Nieuw-Zeeland oversteken. Aan de andere kant is er een wandelingetje door de jungle met een stop bij een mooi strandje. Erg leuk en zo hebben de kinderen toch hun energie kwijt kunnen raken. Dat ‘langste brug’, ‘langst bewoonde huis’, ‘grootste jersey’, etc. zie je trouwens heel vaak hier. Dat spullen uit de 19e eeuw als heel oud beschouwd worden is logisch voor zo’n relatief jong land maar voor een Europeaan is dat toch wat minder indrukwekkend.

Westport zelf zien we niet want we rijden linea recta naar de camping. Hylke en Mette logeren bij opa en oma in hun kamer. Ze zijn zo blij dat dit kan dat je bijna zou denken dat ze het niet leuk vinden in de camper…

’s Ochtends is het alweer feest want vandaag is mijn moeder jarig. Dus we hebben weer de slingers en ballonnen tevoorschijn gehaald en een heerlijk beschuitje met muisjes aangeboden.

We vertrekken kort na het ontbijt voor weer een lange ruk naar Franz Josef. De route staat bekend als één van de mooiste kustroutes ter wereld. Onderweg stoppen we bij een prachtige uitkijk bij een kiezelstrand omringd door ruwe, kale rotsen. We raken aan de praat met een Nederlands stel en kunnen gelijk het principe van ruilhandel goed aan de kinderen laten zien; zij krijgen rijpe avocado’s en wij krijgen rijpe kiwi’s.

De tweede stop is bij de Pancake Rocks. Dit is een geologisch fenomeen waar verschillende sedimentlagen omhoog zijn gestuwd en op deze manier gelaagde rotsen hebben gevormd. Het is een prachtige kust en we maken opnieuw veel foto’s.

Even ten zuiden van Greymouth gaan we naar Shantytown. Dit is een oud (nagebouwd) goudzoekersstadje. In grote delen van de westkust heeft de goudkoorts namelijk geheerst maar de rust is weer wedergekeerd. Shantytown is compleet met stoomtrein en je kan er ook zelf je geluk gaan beproeven. Spanning alom dus! Alleen Mette kiept bijna de hele lading waardevol zand uit haar bak. Oma weet gelukkig de laatste goudschilfertjes nog te redden. Ik krijg ook goudkoorts en wil nog verder zoeken, maar ja, de gletsjer roept. Aafke en Hylke stappen bij mijn ouders in de auto voor het laatste stuk ‘want dat gaat veel sneller’.

a_ShantyTown2

Het dorpje Franz Josef is klein en toeristisch maar bruist van activiteit (en bars). Het is bekend door een enorme gletsjer. Er zijn veel jonge mensen en heeft qua sfeer wat weg van de plekken in zuidoost Azië waar veel gedoken wordt. We komen terecht op het Rainforest Retreat Park dat zijn naam eer aan doet met de slingerende paadjes en met mos en lianen bedekte bomen.

Ik heb al weken een foldertje over skydiven in de camper liggen. Weliswaar in een andere plaats, maar wanneer mijn vader en ik zien dat het hier ook kan, grijpen we onze kans. Er wordt een programma gemaakt voor de volgende dag met een helikoptervlucht met landing op de gletsjer om 10.30 uur en om 13.00 uur een skydive! We gaan ’s avonds op de goede afloop uit eten en nemen de iPods voor de kinderen mee zodat wij rustig kunnen tafelen. Het eten is heerlijk en de rust hebben we ook even. Na een algehele collaps bij de kinderen gaan we allemaal op tijd naar bed voor de spannende dag die komen gaat.

Om 06.00 uur worden we wakker van de regen die op het dak tikt en tikt en tikt. Het lijkt zowaar iets op te klaren tegen tienen en met een beetje moed gaan mijn vader, Michiel, Hylke en ik naar het helikopterbureau. Maar helaas, ze zijn ‘on hold’. Om even na elven staan we er weer: nee, helaas. Een uur later gaan Michiel en Hylke opnieuw langs en nu gaat de vlucht door! Mijn vader en ik kunnen echter deze keer niet mee want ook onze skydive gaat door! Wij zullen dan om 15.30 uur met de helikopter mee gaan. We vertrekken met vier anderen naar het vliegveld even verderop en zullen in de tweede lift-off meegaan. We kijken gretig toe hoe de anderen zich in hun pakken en harnas hijsen en zwaaien naar ze terwijl ze opstijgen. Tegen de tijd dat de eerste parachutisten weer landen zijn mijn moeder, Michiel en de kinderen ook gearriveerd om het spektakel te komen bekijken. Iedereen die landt schreeuwt het uit van enthousiasme en we hebben er echt zin in als ook wij ons pak aan moeten. We krijgen beide ons harnas aan waarmee we straks aan de instructeur vast zullen zitten. De laatste kiekjes zijn genomen, Michiel krijgt een extra zoen en dan… gaat het hele feest niet door!

Het wolkendek heeft zich binnen no time weten te verdichten en er wordt tot nader bericht niet gevlogen. Ik ben blij dat ze het serieus nemen maar leuk is het bepaald niet. Mijn humeur daalt dan ook ver beneden nul. Dat inmiddels ook de helikopters niet meer vliegen en dat dus ook aan onze neus voorbij gaat helpt bepaald niet. We gaan voor de vorm om 17.00 uur weer terug en ook om 8.00 uur de volgende ochtend, maar tevergeefs, de bewolking is te dik. Om de ellende te verwerken maken mijn vader en ik nog een wandeling naar de indrukwekkende voet van de Franz Josef gletsjer. Bij terugkomst breken we de champagne aan en gaan weer uit eten nadat de kinderen zijn gaan slapen. De cheesecake met frambozen en ijs als toetje laat ik me ook heel erg goed smaken.

PS: Ik zal Michiel zelf verslag laten doen van de helikoptervlucht met Hylke want ik wil er niet over praten.

Michiel:
De helikoptervlucht is in één woord geweldig. De gletsjer laat zich van bovenaf op zijn mooist zien en we landen helemaal bovenop om wat sneeuwballen te gooien. Hylke glundert van oor tot oor van het begin van de vlucht tot het einde. Na terugkomst vertel ik de rest dat ze niks hebben gemist.

franz-joseffranz-josef2

 


Nog meer gletsjers en WHOEAAAA!
Maandag 24 november 2012. Wanaka, Zuidereiland, Nieuw Zeeland

We hadden eerder twee mogelijke reisroutes bedacht, de eerste is zo snel mogelijk naar Kaikoura aan de oostkust, de andere toch over de zuidelijker gelegen Haas-pass via Wanaka en eventueel via Mt. Cook. Nu we zo dicht bij het skydiven zijn geweest en het foldertje van Wanaka Skydive mij nog doordringend aan ligt te staren gaan we voor de tweede optie. We reserveren alvast een plekje in het vliegtuig voor de volgende dag en gaan op pad.

Na vijfentwintig kilometer komen we al bij de Fox Glacier, waar we niet zouden stoppen. Maar ja, hoe vaak ben je hier nou? Dus iedereen stapt weer uit de camper, jasjes aan en stappen maar. Het wordt een heerlijke wandeling en zelfs kleine Mettepet loopt het hele eind heen en weer omdat ze zelf vindt dat ze van die sterke benen heeft. We kunnen veel dichterbij deze gletsjer komen dan bij de Franz Josef gletsjer en het blauwe ijs is imponerend om te zien. De kinderen willen naar het ijs maar het bord ter plekke met het verhaal over twee toeristen die dat een paar jaar geleden ook hebben gedaan, doet ze van gedachten veranderen. Die hebben het namelijk niet overleefd.

fox-glacier

De vervolgroute is best goed te doen. Er zijn zeker ook bochten maar absoluut niet zoveel als eerder deze week. We lunchen noodgedwongen weer in de camper vanwege duizenden zandvliegen. Bij mooie uitkijkjes stoppen we af en toe en hebben een wat langere stop om lekker bij een riviertje te spelen. De kinderen doen daar erg hun best om zo groot mogelijke stenen in het water te gooien waar de man die dichtbij een mooie foto wil maken even niet op voorbereid was. Gelukkig bleef zijn camera droog maar hijzelf niet helemaal.

Na Haast rijden we kilometers langs een rivier. Prachtig en hoe anders weer dan eerder deze dag. Weer slingert de weg maar op het ergste stuk slapen de kinderen dus er is geen reisziekte vandaag. Even na 17.00 uur komen we in Wanaka aan. Bewolkt. Hmm. Mondeling verslag vertelt ons dat het vanmiddag prachtig weer is geweest. Mijn vader en ik kijken vaker dan gewoonlijk naar het wolkendek en hopen er het beste van.

’s Ochtends gaat de wekker en is het grauw. Het is echter hoge bewolking en de bergen zijn eigenlijk goed zichtbaar, maar toch. Het verlossende antwoord komt een uurtje voor de geplande sprong; het gaat door! We vragen het nog eens argwanend aan de balie bij het vliegveld maar het schijnt nu echt te gaan gebeuren.

Voor degenen die nog nooit van skydiven hebben gehoord: je springt uit een vliegtuig, hoe hoger hoe beter want het gaat om de vrije val. In ons geval van 12000ft hoogte, wat 45 seconden vrije val geeft met 200 km/uur. Dat er nou net vorige week een skydiver in dienst van dit bedrijf is overleden omdat de parachute niet openging wisten we van te voren. Dan zullen ze nu de parachutes wel extra goed checken, zo dacht ik bij mezelf.

We bekijken eerst een instructiefilm en hijsen ons daarna weer in de pakken met harnas er overheen. Mijn ‘buddy’ Ingemar blijkt een Zweed, toevallig toch? Een fotograaf gaat speciaal voor ons mee om foto’s en een film te maken en duwt regelmatig de camera voor ons gezicht. We klimmen binnen vijftien minuten naar 12000ft en krijgen daarbij prachtig uitzicht op de bergketens rondom met de tussenliggende meren en Wanaka zelf. Na nog eens vijf checks van alle gespen van mijn harnas door Ingemar schuiven we naar de rand van het vliegtuig na een laatste thumbs-up naar mijn vader. De benen onder het vliegtuig gevouwen, armen gekruist, hoofd in de nek en dan gaan! WHOEAAAAAA! De wind snijdt in mijn gezicht terwijl mijn instructeur me op mijn schouder tikt dat ik mijn armen vrij mag bewegen. We vliegen zomaar vogelvrij door de lucht! Mijn vader springt direct achter mij maar ik kan hem niet zien. De cameraman stuurt zichzelf voor mijn neus. Lachen, zwaaien en dan gaat de parachute open. Whoem. Ineens hangen we vertikaal en zweven we, naar het lijkt, gewichtloos. Toch dalen we dan nog keihard eigenlijk. Voor de lol nog wat fijne pirouetten in de lucht…. Uch, daar speelt mijn eigen reisziekte toch op en daarna wordt er weer rustig aan gedaan. Ik zie en hoor de kinderen al onder me roepen en we landen kort daarop met een beheerste landing netjes op het daarvoor bestemde veldje met mijn vader vlak achter me. WOW! Wat een kick! Ik heb even een kwartiertje nodig om de peristaltiek weer onder controle te krijgen maar dat mag de pret niet drukken. Ik heb er zelfs nog een T-shirt aan over gehouden! Kan ik me straks meten met de backpackers in Azië.

skydive

 


Crayfish en potvis
Vrijdag 30 november 2012. Kaikoura, Zuidereiland, Nieuw Zeeland.

Het is mijn (Michiel) beurt weer om de pen over te nemen. Na de skydive avonturen verlaten we Wanaka. Rob en Marije zijn nog vol van de skydive en ik bedenk mij dat het best bijzonder is om samen met je 66-jarige vader aan de andere kant van de wereld een skydive te maken. Dat echter terzijde.

We besluiten naar Waimate te rijden. Bas en Katja hebben daar een tweede huis en als het goed is zijn ze daar net aangekomen. We bellen en sms’en en uiteindelijk krijgen we als antwoord dat ze over twee uur arriveren en de vraag of wij de witte wijn koud hebben liggen. Dat hebben we uiteraard en vrijwel gelijktijdig met Bas en Katja arriveren we in Waimate. Bas heeft ’s morgens vroeg in Kaikoura naar Paua’s gedoken en heeft maar liefst negen van deze jongens opgedoken. Paua’s zijn vrij grote schelpdieren. We kennen ze beter onder de naam abalone. In de schelp zit een zwart weekdier, ongeveer zo groot als een biefstuk. Het is heel stevig van structuur, zelfs zo stevig dat ze vóór consumptie wat malser geslagen moeten worden. De schelpen zijn van buiten grijs maar van binnen prachtig van kleur. Ze vertegenwoordigen een economische waarde omdat van de schelpen allerlei siervoorwerpen worden gemaakt. We hebben inmiddels al verschillende Paua-winkels gezien. Bas maakt de Paua’s klaar door ze in dunne plakjes te snijden en te bakken met knoflook, boter en citroen. De kinderen krijgen de schelpen. Het is werkelijk heerlijk, en daarbij eten we vers geslacht lam en salade. ’s Avonds nemen we opnieuw afscheid van elkaar en kamperen op een nabijgelegen camping.

paua

De volgende dag zetten we koers richting Kaikoura. Voor de eerste keer in Nieuw-Zeeland is de route weinig aantrekkelijk. We passeren Christchurch, lunchen aan een riviertje en komen aan het eind van de middag in Kaikoura terecht. We overnachten op een camping waar echter geen goede faciliteiten voor mijn schoonouders zijn en de volgende ochtend verkassen we naar een andere camping die weinig aantrekkelijk is maar wel goede faciliteiten heeft en bovendien op wandelafstand van het centrum ligt.

Kaikoura staat bekend om zijn wildlife en om zijn kreeften. De naam Kaikoura betekent zelfs ‘kreeft eten’, zo hebben wij ons laten vertellen. Mijn schoonouders willen graag een walvistour doen. Met het oog op zeeziekte ziet Marije er vanaf, maar ik wil wel mee, ondanks het feit dat we vorige maand in Argentinië ook al een walvistour hebben gedaan.

De tour duurt drieënhalf uur en is beter georganiseerd en gestroomlijnder dan de tour in Argentinië. Uiteindelijk zien we van redelijk dichtbij een paar potvissen en op de terugweg ook nog een hele troep dolfijnen die vrolijk in het rond springen. Ook vliegen er albatrossen. Daarentegen zagen we in Argentinië de walvissen van nog dichterbij en zagen we er ook meer, kortom, allebei leuk en niet met elkaar te vergelijken.

De volgende dag nemen Marije en ik Hylke mee voor een vistour op zee. We komen in een klein bootje terecht maar de stuurman kijkt wat bezorgd naar de golven. Uiteindelijk halen we alleen wat kooien met een flinke lading kreeften op want de wind is gedraaid en met de hoge golven wordt het vissen met een hengel een kansloze zaak. Hylke vindt dat niet erg want hij hangt al een beetje groen over de reling en heeft het bovendien koud. Nadat we aan wal zijn heeft hij al gauw weer praatjes en we gaan met stuurman Jerry mee naar zijn huis. We drinken daar thee terwijl de kreeften een langzame dood in een teil met zoet water sterven. Hierna worden ze gestoomd en krijgen we een zak met vier gestoomde kreeften mee, waaronder één enorm groot exemplaar. ’s Avonds eten we op de camping een waar feestmaal met een lekker wijntje erbij.

We hebben de Paua-schelpen die we van Bas hebben gekregen en de kinderen hebben ook nog verscheidene Paua-schelpen op het strand gevonden. We lezen echter dat het absoluut verboden is om ze mee het vliegtuig in te nemen, niet zozeer omdat ze zeldzaam of bedreigd zijn maar omdat ze biologische verontreiniging kunnen verspreiden. Op goed geluk gaan we een Paua-zaakje in en vragen om raad. Het blijkt dat ze ter plekke voor weinig geld gepolijst en bewerkt kunnen worden en we gaan direct terug naar de camping om ze op te halen. Na beoordeling laten we vijftien schelpen polijsten en lakken en Rob en Ina nemen ze terug naar Nederland. Ze zijn erg mooi geworden!

paua

De laatste dag in het plezierige Kaikoura zit erop en we gaan richting Christchurch. We staan op een camping op ongeveer twintig kilometer buiten de stad en de laatste avond eten we met zijn allen een hapje in het plaatselijke restaurant. Ik heb weinig trek want ik heb ’s morgens met een rotklap een hek tegen mijn hoofd gehad en heb er nog steeds last van. Het is zeker tien graden kouder dan in Kaikoura en bovendien regent het pijpenstelen, een goede overgangsfase voor Rob en Ina, die de volgende dag naar Nederland terugvliegen. We zwaaien ze op het vliegveld uit en de kinderen hebben er uiteraard moeite mee om afscheid te nemen. Zelf hebben we nog enkele uren stuk te slaan en we besluiten naar Christchurch te rijden en met eigen ogen te zien wat de aardbeving van twee jaar geleden heeft aangericht. Het blijkt dat de hele binnenstad nog steeds is afgesloten en tot onbegaanbaar gebied is verklaard.

We lunchen in een prachtig park met botanische tuinen. Uiteindelijk rijden we naar het Apollo verhuurbedrijf om de camper terug te brengen en met pijn in ons hart nemen we afscheid van ons rijdende huisje waar we bijna vier weken in hebben gewoond en een dikke 3000 kilometer mee hebben gereden. We denken dat we nog wel eens in Nieuw-Zeeland terug zullen komen want het is ons hier prima bevallen. Het land is mooi, de mensen zijn zeer plezierig, er is veel te zien en te doen en de kwaliteit van leven is hier hoog. Er schijnt hier een tekort aan artsen te zijn. Aan de andere kant is het wel erg ver weg van alles en iedereen.

We checken in en ’s avonds verlaten we Nieuw-Zeeland, op weg naar Melbourne voor de volgende etappe van ons avontuur. Wordt dus vervolgd!

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!