On the road again!
Vrijdag 14 december 2012. Picton, Zuidereiland, Nieuw Zeeland.
Uitgezwaaid door Linda, Ton, Nora en Anne vertrokken we donderdag vanaf vliegveld Hamilton richting Christchurch op het Zuidereiland. Prima vlucht met mooi uitzicht over de Marlborough sounds en het Abel Tasman NP.
Aangekomen konden we de campermaatschappij bellen voor een pick-up. Al heeft bellen niet veel zin als er niemand opneemt. Een aantal belpogingen later werden we, hongerig en moe, dan eindelijk opgehaald... om 500 meter verder weer afgezet te worden. Dat was dus zonde van het wachten. Maar wachten bleek het sleutelwoord van deze dag. John en ik moesten eerst -tig formulieren invullen en een camper instructievideo van twintig minuten kijken. Nu zijn we niet van gisteren, maar het valt niet mee om 221 'belangrijke handelingen en opbergplaatsen' in één keer te onthouden. Dat bleek later die dag ook toen we oa de kabel voor het elektra niet konden vinden en de puzzel van ons schuifbed probeerde op te lossen. (Geen paniek, het is uiteindelijk gelukt).
Ondertussen, tijdens het wachten, had Koen zijn auto's onder een snoepautomaat geparkeerd en lagen Ties en Luuk languit op de grond een autofile te maken. Het enige dat wel grappig was aan deze overvolle, hectische locatie was het 'doorgeefrek'. Een kast waar ex-reizigers hun bruikbare goederen achterlaten voor campertoeristen die nog een huishouden op wielen moeten beginnen. En dan komt dé Hollander in mij naar boven. Ik zag pas later dat er een limiet op het aantal spullen zat, tja de kast puilde toch al uit. Er was genoeg voor iedereen:-) En zo scheelde dat weer boodschappen in de winkel en gingen we na het inkopen op pad. In het bakbeest, dat de komende achttien dagen als onze camper door het leven gaat, reden we veel later dan de bedoeling was richting Kaikoura. Een plaats die wij die dag niet meer zouden bereiken. We kwamen uit in het stadje Waipara.
Op een allerschattigst mini-backpack-terrein met echte wagonnetjes als kamers, verse eieren en brood om te gebruiken en hele aardige beheerders die ons vriendelijk hielpen met het feit dat na het stil zetten van de camper de accu het begaf. Boem. Weg planning. En hallo startkabels en telefoongedoe. Het werd later op de avond en we besloten de volgende dag de oplossing te zoeken. Eerst moesten de jongens in bed, en met alle hectiek en het feit dat de jongens helemaal dol enthousiast en hyperactief werden van hun slaapplek in het hol bovenin, werd het pas rond half tien rustig in de camper.
Het blijkt redelijk te slapen in ons bakbeest. Zelfs John kan languit liggen. En dat zegt iets over de omvang van het bakbeest. Vrijdagochtend na het ontbijt verder met het accuprobleem. De oplossing werd gevonden tijdens een garagebezoek in Kaikoura waar een nieuwe accu de uitkomst was. Het vinden van de accu was een uitdaging op zich aangezien het ding driedubbel verborgen onder de voetenmat van de bijrijder lag. Een telefoontje met het camperbedrijf hielp de monteur om zijn werk te doen. Op weg naar de garage de wagen afzetten was geen optie, dus gewoon stationair stil staan terwijl Ties al wagenziek zijn ontbijt in een (gelukkig voor handen) plastic tas gooide. De omgeving hier is erg mooi met al die bergen en bochten, maar niet altijd even stabiel, zo bleek. Na een snelle en klantvriendelijke actie van een aardige monteur konden we dus weer op pad. We kunnen weer vrij en blij toeren.
Na de lunch en wat wandelen langs de helder blauwe kustlijn van Kaikoura rijden we verder met bestemming Picton. Onderweg een superroute langs ijsblauwe zee (rechts) en hoge bergen met sneeuwtoppen (links) en spontaan een zeeleeuwenkolonie van wel vijftig dieren. Een aantal dieren lekker languit in de zon en een aantal kolossen die met hoge snelheid door het water vlogen. Daar kan een gemiddelde dierentuin niet tegen op! Op weg naar Picton waaien we bijna van de kaart, maar gelukkig werd dat even later beter en kunnen we uitkijken naar een rustige nacht in ons bakbeest. Hopelijk morgen minder wind want dan gaan we de zee op. Dolfijnen kijken!
