The Far North
Woensdag 7 maart 2012. Auckland, Nieuw Zeeland.

We zijn gearriveerd. Op dit moment verblijven we in een hotel vlakbij het vliegveld van Auckland. Onderweg heeft Sascha geen veto uitgesproken over de richting van onze reis. Dus onze super-de-luxe campervan in Nieuw Zeeland is geschiedenis. En daarmee ook een prachtige reis in Nieuw Zeeland. Maar voordat we naar ons strandhuisje in Tahiti vliegen (gemiddelde temp. 29 °C), hier ons laatste reisverslag van The Far North.

The Far North van Nieuw Zeeland ligt boven Auckland. Vanaf Auckland is het 460 kilometer rijden naar Cape Reigna, het noordelijkste puntje van Nieuw Zeeland. Dat is ongeveer vanuit Nederland naar Parijs rijden maar dan met bochtige weggetjes door de jungle inclusief one-lane-bridges. Dus de gemiddelde snelheid ligt rond de vijftig kilometer per uur.

Vanuit Dargonville rijden we naar Kaitaia. Hier hebben we met Helena afgesproken. De zus van Daniel (familie van Anna; zie ons verslag uit Hobart – Tasmanië – Australië)  woont met haar familie, zoals zij zei, zo’n half uur rijden van Kaitaia. Dus na zo’n vijftien minuten rijden gaan we offroad. Hartstikke leuk, weer een beetje avontuur, beetje offroad…

We denken er sneller te zijn dan Helena aangaf. Die gedachte lieten we snel schieten. Door het gerinkel van glaswerk, bestek en pannen rijden we maximaal twintig kilometer per uur en Helena - alsof we de weg weten - is alvast vooruit gereden. Na zo’n tien minuten rijden komen we op een splitsing. Links geen witte Toyota maar wel schitterend landschap en rechts daar bij de volgende bocht onder aan de heuvel, de achterkant van een witte Toyota! Dus naar rechts en we sjokken voort over de unsealed road.

Na zo’n 35 minuten komen we aan bij haar huis aan met zo’n 62 hectare land en bush. Het rijden duurde effe maar dan heb je ook wat. We komen aan bij een gastvrije familie die zo goed als zelfvoorzienend is. Onze reactie is: Wów! Zij planten, rooien, slachten, bouwen, scholen, repareren en genieten van alles wat het leven hen te bieden heeft. Wij zijn drie dagen hun gast.

Vooral Anna praat bij over de familie Zeeman. Helena is nummer vier van de dertien kinderen die de broer van de opa van Anna voornamelijk in Tasmanië heeft groot gebracht. De liefde bracht Helena naar Nieuw Zeeland alwaar ze acht kinderen (vier om vier) heeft groot gebracht. Het ouderlijk huis is nog steeds aanwezig op hun landgoed maar had geen elektriciteit. Toen het tijd was om een nieuw huis te bouwen vonden zij het ook tijd om elektriciteit aan te schaffen. Sinds 2006 woont de familie in het door de familie zelf gebouwde nieuwe huis. De vader des huizes had het ouderlijk huis zelf gebouwd en vond dat het tijd werd zijn zonen te leren hoe je een huis bouwt. En zo geschiedde. Na een heerlijke maaltijd en veel bijkletsen tijd om naar bed te gaan.

De volgende ochtend zijn we samen met Helena naar Cape Reigna gegaan. Hier komen de Tasman Zee en de Grote Oceaan samen. Dit is duidelijk te zien bij de vuurtoren. Vanaf hier is te zien hoe golven van de Tasman Zee tegen de golven van de Grote Oceaan opbeuken. Andersom mag ook! Helaas is het weer iets minder. Op heldere dagen kan je zelfs een duidelijke grens tussen de verschillende wateren zien vanwege het kleurverschil.

’s Avonds eten we geweldig. Het menu lijkt eenvoudig. Beetje groenten uit eigen tuin, beetje aardappels uit eigen tuin, beetje vlees uit eigen tuin en een beetje kruiden uit eigen tuin. Maar de smaak is ‘spot on!’ zoals ze hier zeggen. Alsof we in een drie- sterren (Michelin) Restaurant eten!

De volgende ochtend besluiten we een bushwalk te doen. In eigen tuin. Hun land ligt in een dal. Daar waar de bomen staan doen we dan de bushwalk. Heuvel opwaarts! Volgens Helena en haar dochters is er een leuk paadje langs een aantal kauri trees. Sascha in de backpack, schoentjes aan en hop we gaan. Anna vraagt nog even aan één van de dochters of ze haar schoenen vergeten is aan te doen. ‘Euhm neehj hoor, in Nieuw Zeeland kan je heel goed op je blote voeten lopen want er zijn geen slangen’. En ze huppelen weg in hun eigen bush. Anna er achter aan en papa volgt dapper maar heeft het snel moeilijk. Met vijftien kilogram op zijn rug is het wat moeilijk op een gladde helling over dikke bomen heen te stappen, over natte stronken te lopen en takken te ontwijken. Zijn focus is ‘full on’ en hij zegt daardoor weinig. De gezelligerd!

Spectaculair is het woud zeker. Op de vraag van waar tot waar hun land loopt krijgen we in een antwoord aangegeven dat we heel goed naar een boom moeten kijken: ‘tot daar ongeveer’. Tuurlijk zien wij die ene boom in het dichte bos… en we lopen door. Na een uur lopen is papa gedrenkt in z’n zweet en heeft Anna weer eens lekker bij gekletst. ‘Leuk was dat he schat?!’

In de middag gaan we naar het strand (Coopers Beach). We besluiten wederom te gaan wandelen. Maar verhip, daar is een veto van de baas! Die heeft haar zinnen gezet op het verplaatsen van zand. Papa past wel effe op (lees: rust uit van de bushwalk) en Anna en Helena gaan langs het strand lopen.

’s Avonds eten we ‘as usual’ geweldig. Als we terug zijn gaan we ook een koe kopen! We hebben zat gras. En tezamen met ons moestuintje in onze achtertuin moeten we ook geheel zelfvoorzienend kunnen zijn… nadat we bij de appie zijn geweest.

De drie dagen vlogen om. We hebben bijna Helena’s gehele familie gezien. Bij het afscheid staan er zes van de tien ons uit te zwaaien. Afscheid nemen is de mindere kant van reizen. Nu staan zes mensen ons uit te zwaaien. Pfff.

Arno probeert zo snel mogelijk de 4-berth om de hoek te krijgen maar het eerder genoemde gerinkel houdt hem tegen. Uiteindelijk brengt de navigatie in samenspraak met Anna ons naar Kerikeri. Vandaar willen we de Bay of Islands bezoeken. We maken van dit bezoek een relaxt bezoek. Niks vooraf plannen, vertrouwen op de techniek die we eerder succesvol hebben toegepast: alles op de dag zelf regelen bij de haven van Paihia.

Wederom vinden we een goedkopere trip dan aangegeven in de folders. We worden eerst naar een lief kustplaatsje Russel gebracht en lunchen aldaar. Vervolgens varen we met een andere boot door de Bay of Islands. We zien dolfijnen (tuimelaars) die hun jongen leren jagen. Als torpedo’s schieten ze onder onze boot en jagen achter een grote vis aan! Ook zwemmen ze mee met de boot. Groter dan gedacht is het zeer indrukwekkend wanneer ze al meezwemmende met de boot uit het water springen. We varen verder langs schitterend kustgebied richting de Hole in the Rock. Als je dit vertaald naar het Nederlands (‘gat in de steen’) klinkt het minder spectaculair dan het werkelijk is. We varen namelijk met de gehele boot door een gat in de steen.

Nog niet genoeg hebbende van de kust gaan we de volgende dag naar Tutukaka. Daar is met neef Martin (Van Lubeck) afgesproken. Samen met zijn zoon gaan de Van Lubeckjes-Schouten-familie de volgende dag op een boot richting de Poor Knights om te kanoën, snorkelen, duiken (Arno) en te genieten van de natuur.

Het varen richting de eilanden deed Anna weinig goed. De zee wiegde haar in zeeziekte. Gelukkig was de golfslag bij de Poor Knights niet zo heftig. Al dobberend kon vanaf de boot de activiteiten worden uitgevoerd. Arno eerst even duiken. Tegelijkertijd gingen Sascha en Anna kanoën. Na wat applaus van de boot te hebben gekregen vond Sascha het welletjes. Ze speelde liever met een bak water en wat duikbrillen op de boot. Arno bevond zich zo’n twintig meter diepte in zeer helder water. Het zicht was zo’n vijftien tot twintig meter. Volgens de instructeur een beetje teleurstellend. Meestal is het zicht beter… heeft Arno weer!

Maar Arno kreeg wel waarvoor hij ging duiken bij de Poor Knights: zwemmen met long tailed stingrays. Hij zwom over een stingray met een spanwijdte gelijk aan de volledige lengte van Arno’s lichaam. Natuurlijk heeft hij ook vele andere mooie gekleurde visjes en overige onderwater flora en fauna gezien. Soms ook niet vanwege de schutkleur zoals bij de northern scorpionfish. Die werd aangewezen door de instructeur. Ook aardig om eens onder vier ogen te zijn met een grey moray (soort palinkje). Who's watching who?

De dag daarop hebben we onze laatste rit in Nieuw Zeeland. We nemen afscheid van Martin en Jono. Time flies! We rijden naar Auckland in drie uurtjes en zien nog veel mooi landschap wat we niet nader bekeken hebben. Dus terugkomen, yup, maar wanneer?

Morgen vliegen we richting Tahiti. Genieten doen we zeker maar of we het genieten in verslaglegging kunnen omzetten is nog wat onzeker. We weten niet of we daar beschikking hebben over internet. Zo niet dan kunnen jullie een Tahiti-verslag over zo'n drie weken verwachten. Zo wel, dan wel, als we het niet te druk hebben!

Wist-je-dat-jes:
- Anna niet zwanger is, maar keep on fishing, vinden we wel grappig;
- Sascha papa en mama soms wel lief vindt;
- Sascha het verschil tussen links en rechts weet, maar papa na 35 jaar het er nog steeds moeilijk mee heeft;
- We in totaal 5365 kilometer in Nieuw Zeeland hebben afgelegd;
- We niet meer aan de logische andere kant van de weg hoeven te rijden;
- Zelfs met het rijden in een grotere camper de benzine/diesel kosten in Nieuw Zeeland lager liggen dan in Oz.