The upgrade
Zondag 12 februari 2012. Wanaka, Nieuw Zeeland.

Jullie hebben geluk! We hebben er weer een lekker lang en goed verhaal van gemaakt. Dus relax, gooi je voeten op de sofa, drink een bak koffie en geniet van onze wonderbaarlijke avonturen. Want, wat zou je anders doen op een koude zondagochtend…

Na het slagveld met de crayfish en het moeten openen van de verbanddoos voor Arno’s zere duim was het tijd om verder te gaan. Hanmer Springs met hotpools leek ons een geschikte volgende stop.

Hanmer Springs is te bereiken met via een aanzienlijk aantal haarspeldbochten. Oh wat was Anna blij om voorin te zitten, Sascha lag heerlijk te slapen. Het was een mooie route door de bergen, met prachtige uitzichten. Bij aankomst in Hamner Springs was Arno helemaal door het dolle heen. De laatste keer dat Arno in een zwemparadijs was, was begin deze eeuw met z’n honkbalvriendjes op de Eemhof. En nu in Hamner Springs. Dus de dag na aankomst (Arno kon ’s nachts niet slapen van de spanning) een hele dag gebadderd in een zwemparadijs met glijbaan en goed voor lichaam en geest zijnde (naar rotte eieren stinkende of voor onze intelligente lezers een penetrante niet lethale waterstofsulfide lucht) hotpools. Anna en Sascha waren erg blij dat er ook een kinderzwembad aanwezig was zodat zij op een bodyboard door een stroomversnelling konden. Sascha, een zeer intelligente zelfstandige knappe twee jaar oude dame (van wie zal ze het hebben?) heeft ‘ikke zelf doen’ bij de stoomversnelling als een uitdaging gezien maar helaas is het toch nog een duikplank te ver. Sascha weet nu ook hoe zwemwater smaakt.

Op onze weg naar Akaroa zijn we langs Christchurch gegaan. Want de Van Lubeck-Schoutentjes hadden klachten over hun Britzie. Na een uitgebreide mail waarin we verslag deden van onze problemen en eerdere niet oplossingsgerichte besprekingen met customer service konden we in Christchurch terecht om de problemen wel op te lossen. Natuurlijk werd er gelijk op niveau gepraat met de branch manager! Effe op kosten van Britz naar het Artic Centre (65 NZD per persoon), en hop we zouden weer op weg zijn met een nieuwe hut. Heerlijk twee uur pinguïns kijken en alles geleerd over Antartica (ze hebben daar heel veel ijsjes). Er was zelfs een 4-D movie over pinguïns maar belletjes, druppels water en ijspegels die naar je toe vallen was voor Sascha too much.

Bij terugkomst stond ons nieuwe Britzie al klaar. Helaas vertoonde deze auto na een vlotte check van de Van Lubeck-Schoutentjes ook de nodige gebreken. Een losse vuilwater afvoer, losse elektriciteitsdraden op de plek waar Sascha slaapt en loshangende gordijntjes leek ons wat betreft de nieuwe sleurhut iets te los. Jaja we blijven Nederlanders. Dus toen ons aan het einde van de dag een dikke Maui camper werd aangeboden hebben we hier wel even over moeten nadenken (niet). Ter vergelijking: Met een Britzie kan je aankomen in een vinexwijk in Alphen a/d Rijn en met Maui ben je de blitskikker in een villawijk in Blaricum. Dus we reden weg met een upgrade pur sang: met douche, met toilet, met veel meer ruimte, met doorloop naar achter vanuit de bestuurdersplek en niet te vergeten een tv. We zijn namelijk zo langzamerhand een beetje klaar met kletsen en rummikubben.

Nog helemaal opgewonden reden we weg naar een camping in Christchurch. Arno was als koning op de weg, dus hij sloeg links af bij een rood stoplicht. Mmm, de auto’s stopten niet en Arno had geen idee waarom. Ik met grote bak, klootjesvolk… aan de kant! Uiteindelijk zijn wij gestopt, we snappen nog steeds niet waarom wij geen voorrang hadden...

In Akaroa willen we de Hector dolfijnen bekijken, het zijn namelijk zeldzame kleine blauwe dolfijnen en alles wat blauw en klein is vindt Sascha fantastisch! Ook een beetje voor Anna, want op een boot die wiegt kan je altijd lachen met haar. De volgende dag zitten we op de kleinste boot die we kunnen vinden (met acht andere toeristen). Dus voor Anna en Sascha is het tijd om de werking van de aangeschafte reistabletten uit te proberen. Sascha heeft aan de voorgeschreven kwart van een tablet voldoende om direct knetterstoned in slaap te vallen. ‘Maak me maar wakker voor die dolfijnen maar dat schitterende uitzicht boeit me nie…. snurk’.

We zien overal watervogels en we varen in een baai tussen de bergen met blowholes en mooie rotsformaties. Alsof Sascha het ruikt wanneer de dolfijnen onder onze boot doorschieten, wordt ze wakker. Ze voeren een mooie performance op; springen met de golven van de boot mee, zwemmen onder de boot door en draaien rondjes. Als kers op de taart zien we ook nog twee zeeleeuwen (ze hebben oortjes) groepen met kleine baby’s. Wij vinden ze interessant… de zeeleeuwen ons niet.

Na Akaroa hebben we afgesproken met de ouders van Lydia die we eerder in Australië (vlakbij Brisbane) hadden ontmoet. Ze gaan dat weekend naar hun vakantiehuis te Geraldine en we zijn van harte welkom. Ze noemen het luxe kamperen, en dat merken we meteen.

We moeten een stukje off road en we kunnen het natuurlijk niet vinden. Anna in paniek, want natuurlijk hebben we geen ontvangst met ons mobieltje en het is ook best eng om op een smal pad met die mega hut te rijden (gelukkig is Arno een koele kikker). Na even stressvol zoeken vinden we het redelijk snel (net als Anna’s portemonnee die na het zoekraken vaak weer wonderbaarlijk snel opduikt).

Het is een stuk land met een schuur, chemisch toilet en een haard om het warm te houden in de avond. We kunnen de camper net tussen de pinetrees doorrijden en nergens is een vlak plekje, dus we slapen scheef! Ook de ouders van Laura (ook ontmoet bij Lydia) arriveren en de eerste avond worden er Hollandse gehaktballen gegeten. Weer een hit!

Arno vindt in Jess (vader van Laura) een discussie vriend. Op hoog niveau worden ‘gesprekken’ gevoerd over maatschappelijke kwesties. Conclusie: Arno gaat als hij terug is solliciteren naar een baan in de Tweede Kamer. Appeltje-eitje, met een paar goede oneliners en een Beatrixcoupe moet dat lukken.

Terug naar Geraldine. De volgende ochtend gaan we met een 4WD de bergen in. Deze hadden we nooit kunnen zien met onze camper, off road door kuilen en beekjes. Anna is kotsmisselijk door de rit en Sascha slaapt ondanks het sterk wiebelen van de auto.

Na een gezellige middag en avond is het de volgende ochtend tijd om afscheid te nemen en rijden we door naar Dunedin. Op onze weg naar Dunedin bezoeken we de Moeraki Boulders. Grote mysterieuze eiervormige stenen die open en bloot op het strand liggen. Is dit een grap a-la de graancirkels of zijn dit aliën eieren of versteende eieren van dinosauriërs? Genoeg theorieën maar niemand die het weet.

De volgende dag crossen we in vier uur naar Te Anau. Hier starten namelijk de Millford Sounds. We boeken een dagtrip. Het is snikheet in Te Anau en we zijn erg blij met een hevige regenbui na het eten.

Vroeg op, wat we niet meer gewend zijn. Normaal worden we rond acht uur wakker. Maar de wekker piept al om kwart voor zeven. Snel aankleden, eten en dan op het busje wachten dat ons naar Millford Sound rijdt. Sascha wil niet eten en begint heerlijk te kotsen. Maar Sascha is een bikkel, dus als alles eruit is (wat erg weinig was) en een fruitbar er weer in is, zijn er weer praatjes. We stoppen onderweg op supermooie plekjes en vooral de reflectie in de kraakheldere meren van de bergen is indrukwekkend. Sascha denkt en doet het tegenovergestelde en gooit steentjes in het meer tot ergernis van toeristen die ook de spiegeling willen vastleggen op camera. Er ligt zelfs sneeuw op de toppen van de bergen, toch nog sneeuw voor ons deze ‘winter’. De chauffeur legt alles helder uit en nadat Sascha ‘jajajaja’ zegt als respons ligt de hele bus in een deuk en durft de chauffeur niets meer te vertellen.

Het is indrukwekkend te bedenken dat in dit gebied aardbevingen (9000 per jaar) en lawines normaal zijn en de oorzaak zijn van de prachtige natuur. We hopen voor vandaag dat de aarde eventjes een pauze heeft.

In Millford Sound ligt de boot op ons te wachten en krijgen we een heerlijke lunch. Lunchen in zo een prachtige omgeving, geeft een extra dimensie aan het eten. Ik wil foto’s maken dus vraag Arno de camera. Even een inleiding: Arno heeft een staat van dienst nooit iets te vergeten. Als hij op weg is checkt hij zelfs met een bijna neurotische regelmaat of zijn sleutels, portemonnee en mobieltje nog in zijn zakken aanwezig zijn. Altijd mee en tegen zakkenrollers! En dan nu terug op de boot naar zijn antwoord op de vraag waar de camera zich bevindt: ‘Euhm… ik denk dat deze nog in het netje voor mijn stoel in de bus ligt. Het was namelijk zo druk met uitstappen. Ik moest alle tassen (lees één tas) meenemen’. Mannen en multitasken… Het zit er niet in! Dus we genieten nog meer van de omgeving nu we geen tijd verliezen aan het maken van foto’s. Anna kan het niet helpen, dus de zin ‘jeetje dit was een mooie foto geweest!’, valt vaak.

De Millford Sound zijn hoog en je hebt het gevoel dat je de omgeving van de Lord of the Rings bent binnengevaren. We zien hoge rotsformaties, gletsjers en restanten van lawines (inclusief boomlawines). Sascha vindt vooral de mensen op de boot interessant en maakt met iedereen een praatje. Op de terugweg in de bus slaapt ze dan ook binnen een minuut en wordt pas wakker in Te Anau.

We eten die avond heerlijk omdat Anna heeft gekookt (ei met spek op brood) en omdat ook het uitzicht vanaf de camping indrukwekkend is. De camping bevindt zich voor de bergen en het is ook prachtig in de ochtend wanneer de wolken voor de bergen hangen. Sascha zegt in de morgen; ‘mama de bergen zijn verstoppetje aan het spelen, kiekeboe!’ Papa probeert zich in de levendige fantasiewereld van Sascha te begeven en haakt in: ‘Oh Sascha, ik dacht dat de bergen aan het slapen waren?’ Sascha kijkt papa aan alsof hij volledig nutteloos een hoeveelheid lucht aan het verplaatsen is en zegt: Néehée papa… vér-stóp-pér-tjéuh! Papa is uitgeluld en dient zich in vervolg met minder empathie op te stellen.

Na te Anau willen we naar Queenstown rijden, maar zoals wel vaker op onze reis verloopt de dag anders. Het is grappig te merken dat we vaak na moeten denken wat voor dag het is en welke route we ook alweer zouden doen de komende dagen. We voelen ons steeds meer reizigers in plaats van toeristen. Zo ook deze dag. Arno ziet de afslag voor het plaatsje (Manapouri) waar je de boot vanaf Pearl Harbor naar de Doubtfull Sound kan nemen en informeert zijn partner hierover. ‘Ach’ zegt Anna, ‘zullen we effe kijken of er een leuke trip is?’ Bij aankomst krijgen we te horen dat de boot over twintig minuten gaat voor een ‘overnightcruise’ en we met een fikse korting mee kunnen. Nou ja, doe dan maar en terwijl Arno de creditcard trekt, pakt Anna in razend snel tempo wat spullen bij elkaar.

Het is mooi weer en we vertrekken. Eerst een uur met een boot naar de power station. Vanaf de power station met de bus naar een andere boot waar we ook zullen overnachten.

Doubtfull Sound is totaal anders dan Millford Sound en we zijn blij dat we deze impulsieve actie hebben gedaan. En wat betreft multitasken: Anna moet wel heel hard nadenken als Arno haar vraagt of de camper correct is afgesloten. ‘Ach, dat zien we dat morgen wel weer’.

Doordat de wolken laag hangen doet de Doubtfull Sound erg mysterieus en mystiek aan. Na de power station worden we met een bus naar de overnight boot gebracht. De busrit is erg bochtig en over een onverharde weg. Anna weer erg misselijk. Maar wat een uitzicht op de fjorden, de kleine eilandjes en de bergen. We voelen ons rijk. Op de boot krijgen we een privékamer met badkamer en al snel blijkt dat we echt een super deal hebben gemaakt. Onze prijs was nog goedkoper dan de dorms zonder badkamer. Joehoe!

We varen richting de Tasman Zee en we hebben om en om de tijd om te genieten van het uitzicht. Sascha wil namelijk niet naar buiten, want binnen is er speelgoed en géén wind. We spotten nog een groep zeehonden en daarvoor wil Sascha wel even haar speelgoed alleen laten. Het eten is heerlijk op de boot en na een late middag soep kan er gekanood worden of met de kleine boot langs de fjorden. Anna mag kanoën van Arno (wat ‘issie’ weer eens lief) en Arno gaat met Sas op een kleine boot. Het regent en Sascha krijgt een schippersjas aan met een life-vest. Erg hilarisch gezicht. Ze is net een mini Darth Vader. Anna gaat kanoën en natuurlijk, ondanks de uitleg loopt ze vast op een zandbank. Ze wordt door een stoere Amerikaan gered. Het is prachtig om met een kano zo dicht langs de fjorden te roeien. Arno en Sascha zitten op de boot en natuurlijk slaapt Sas de gehele rit. Rockaby baby…

Na het avondeten is er een slideshow en wordt de historie van de Doubtfull Sounds verteld. Daarna slapen en Arno haalt van wanhoop zijn matras uit zijn bed en slaapt op de grond. Wat zal Arno blij zijn als hij weer thuis rechtop kan douchen en met zijn voeten binnenboord kan slapen.

De ochtend begint vroeg, we worden om kwart over zes door de motoren gewekt. Na het ontbijt, zijn er dolfijnen. Een hele groep. Ze laten zich voortstuwen door de boot. Ze hebben het duidelijk naar hun zin! Sascha gaat er zelfs voor naar buiten terwijl het regent. De ochtend is mysteries en als de crew de motoren uitschakelt merken we pas hoe stil het hier is en dan beginnen de vogelgeluiden door te dringen en horen we het huilen van de wind in de fjorden en dit terwijl je kijkt naar allerlei bergtoppen met een deken van mist en wolken. Om twaalf uur in de middag stappen we weer van de boot en besluiten we om die dag wel door te rijden naar Queenstown. De route er heen is wederom prachtig en die middag doen we lekker niks.

Na een welverdiende nachtrust gaan we de volgende dag naar Queenstown. Queenstown is erg toeristisch maar gezellig. En wij, wij doen lekker mee. We wandelen door het centrum en eten een ijsje in de haven. Daarna nemen we de Gondola naar boven en zien als goede toerist een Maori show. Nou ja Anna dan. Want als ze de deuren openen en de mannen gelijk een kleine Haka opvoeren, begint Sascha héél hard te huilen en schreeuwt: ‘Níet… man... eng!’ Dus geen Haka voor papa.

Na Queenstown rijden we de toeristische route via Arrowtown naar Wanaka. Erg veel haarspeldbochten, maar Anna redt het. Sascha slaapt heerlijk en Arno rijdt stoer de camper de bergen door. Arrowtown is een pittoresk dorpje en we drinken een lekker bakje koffie. Arno wil een foto nemen van een straatje en staat op de weg, waarna Sascha papa waarschuwt: ‘Papa, híer komen, weg auto’s, been auw, luisteren mij!’ Papa antwoord: ‘Sorry Sascha’. En hij is verbaasd hoe Sascha zich wel kan inleven in de realistische wereld van papa en mama.

Gearriveerd in Wanaka kiezen we voor een camping die wat hoger gelegen ligt. Onze plek kijkt uit over de bergen en het meer. Schilderijen van Bob Ross verbleken bij dit uitzicht. We verbazen ons elke keer weer aan onder andere de blauwe kleur van het water. We hebben weer een prachtig uitzicht en genieten hiervan tijdens onze avondmaaltijd.

Tot slot nog wat wist-je-dat-jes:
- Sascha nu de tweede zonnebril van mama heeft gemold, nummer drie is inmiddels gekocht (Sascha maak maar kapot, mama wil een nieuwe…)
- Het weer in Nieuw Zeeland erg op dat van Nederland lijkt, van snikheet naar stortbuien in de avond naar mist in de morgen en zonneschijn in de middag etc;
- Sascha een prinsessen bed heeft (boven de bestuurderscabine). Ze sprak het in eerste instantie uit als pissebet…
- We vaak geen bereik hebben en internet erg langzaam is. Sorry mensen er wordt weinig geskypt tegenwoordig;
- De camper in de USA geboekt is, de grootste tot nu toe… en de goedkoopste.
- De bergen op het Zuidereiland erg indrukwekkend zijn.