On the road
Zondag 5 april 2009. Geraldton, West Australië.

Als we met de taxi aan komen rijden bij het KEA depot zien we hem al staan. Ons huis op wielen voor de komende veertig dagen. Een VW-busje. Precies het model dat we uitgezocht hebben. Dus geen gratis upgrade waarvoor we vrezen. We hebben bewust voor een kleine campervan gekozen vanwege de wendbaarheid en het dieselverbruik. Dus op een gratis vervangend groter model moterhome zitten we niet te wachten. Toen we in Nederland zelf KEA benaderden was ons model al niet meer beschikbaar voor deze periode op dit traject. De Nederlandse organisatie Dutch Down Under (inmiddels failliet) kon hem nog wel regelen en nog een stuk goedkoper ook.

Het kost even tijd voor al de bestelde en niet bestelde (toch maar een navigatiesysteem) spullen in de camper zijn aangebracht en de technische uitleg is afgerond. Het rondhangen op het kantoor doet de stemming van de meiden geen goed. Als we daarna ook nog eens uitgebreid boodschappen moeten doen, worden ze klierig en luisteren ze slecht. Gelukkig hebben we al besloten deze eerste dag maar een klein stukje te gaan rijden. Fremantle, een stadje twintig kilometer ten zuiden van Perth hebben we uitgezocht om de eerste nachten in de camper door te brengen. De Big4 camping daar hebben we gekozen vanwege de wifi die er op hun website wordt aangeboden. In bijna alle weblogs over Australië wordt genoemd dat het in dit continent lastig is om online te raken zonder bibliotheken te bezoeken (gratis internet) of dure abonnementen aan te gaan.

Omdat het KEA depot ten zuidoosten van Perth ligt, voeren de eerste kilometers ons gelukkig niet terug door de stad. Het is wennen, een grotere bak dan we gewend zijn, links rijden en een automaat. Bij nader inzien is die laatste wel makkelijk, want schakelen met links zou vast nog meer verwarring opleveren. Gelukkig komen we de eerste dertig kilometer door zonder brokken te maken en dan kan het kamperen echt van start gaan.

Het is fris en winderig op onze eerste kampeerplek. Eerst snijden we de taart aan die we gekocht hebben voor Els' verjaardag. Na een half uurtje rennen, kruipen de meiden hongerig naar binnen. Jente vindt het 'bedjestijd'. Het is vier uur in de middag maar de verlokking van het dakbedje is nog groter dan haar trek in eten. We hebben haar bij het ophalen van de camper een blik gegund op haar en Imme's slaapplek voor de komende veertig dagen. Een vernuftig systeem. Eenmaal in stilstand kunnen we ons dak schuin verhogen. Daarna kunnen we vanuit het schuine dak een plank naar beneden trekken en ontstaat er een ruimte waar een volwassen persoon van maximaal tachtig kilo kan slapen. Of twee kindjes! Het daktentje blijkt een doorslaand succes. De kinderen vinden het geweldig en doen hun best om niet zoveel te keten dat we ze uit elkaar moeten halen. Wij hebben er onder voldoende leefruimte om de avonden niet gedwongen buiten door te hoeven brengen. De dagen erna ontdekken we nog veel meer mogelijkheden die deze camper biedt. Voor het naar bed gaan krijgen ze natuurlijk nog te eten en wachten we tot het echt donker is voor ze naar boven mogen klimmen. De eerste nacht liggen ze vroeg op bed. Imme wordt nog wel een aantal keren in paniek wakker maar is snel te troosten. De volgende nacht wil ze dolgraag weer in de lucht slapen.

Voor het eerst deze reis gaan we echt naar het strand. De camping ligt op een kleine kilometer van een heerlijk strand. De wandeling door de duinen, het verkoelende windje. Het is een heerlijke bijna Nederlandse zomerdag. Alleen is de lucht nog blauwer, de zee veel helderder, het strand veel leger. Zonder zonnebrand verbrand je snel in Australië. Een waarschuwing die we ter harte nemen. Maar goed ook want in het uur dat we blijven, verkleuren we flink. De meiden vinden het geweldig. In hun nakie rennen ze de zee in en uit, graven badjes, zoeken schelpen. De volgende keer smeren we ze flink in om langer te kunnen blijven.

Ledge Point is onze volgende stop. Een one night stand, zo omschrijven mede-Australiëgangers Don en Natasja het. Oftewel een plek waar we maar één nacht zullen blijven. Wij zullen dit vaker moeten doen omdat we net als de meeste Australiëgangers, een flinke afstand willen overbruggen. Op de weg er naar toe passeren we Yanchep National Park. We stoppen er om de koala's te bekijken. Imme en Jente willen deze graag zien maar zijn net als wij niet echt onder de indruk. Om 12.00 en 15.30 uur is het deze weekenddag tijd voor koala talk. Wij bekijken ze om 13.00 en dat is duidelijk niet hun meest actieve uur. Als Imme later niet meer op hun naam kan komen, heeft ze het over 'die slapende dieren'. Meer indruk maakt de ene kangoeroe die ineens voor de kinderwagen van Imme langsspringt. We zien hem in een flits en dan is hij weer verdwenen. We zullen nog veel vaker kangoeroes zien, maar net als met de papagaaien in Perth is juist het onverwachte van de ontmoeting erg leuk.

Meer kangoeroes treffen we op de route van Ledgepoint naar Geraldton. Maar dan wel dode aangereden kangoeroes. Wat een grote beesten zijn het toch, daar wil je niet nog een keer over heen rijden. Gelukkig is de weg leeg genoeg om ze te kunnen ontwijken. Wij hebben bedacht dat we gaan ontbijten bij de Pinnacle Desert, een woud van rechtopstaande rotsen in de duinen cq woestijn bij Cervantes waar we met de auto door het mulle zand de Pinnacle drive rijden. Een prachtig plekje waar de meiden verstoppertje doen en lekker met zand spelen. Vandaag en morgen stellen we hun uithoudingsvermogen op de proef. We gaan flink kilometers rijden en een leuke stop onderweg is daarbij heel welkom.