Jarig in Oz
Donderdag 2 april 2009. Perth, Australië.
Het is doodstil in de straten van Perth als we daar na de lange reisdag om 22.30 uur aankomen. De meest afgelegen hoofdstad ter wereld, zo omschrijft de stad zichzelf. Nu, de hoofdstedelijke pretentie wordt op dit tijdstip niet waargemaakt. Het bijbehorende leven ontbreekt, tenminste in het deel waar onze taxichauffeur ons naar toe brengt. Jasjes aan want de 19 graden die de thermometer aangeeft is een flink stuk lager dan waar we de afgelopen weken aan gewend zijn geraakt.
No vacancies staat in rode neonletters bij de ingang van het appartementencomplex waar wij voor twee nachten een self containing one bedroom apartment hebben gereserveerd. De lobby is donker, op slot en er is geen teken van leven te bespeuren. Enigszins vertwijfeld pakken we de bagage uit de taxi. Ook de taxichauffeur laat ons niet graag zo achter, merken we. Er zijn hier geen mensen op straat en er rijden geen auto's. Onze telefoons zijn nog niet voorzien van een Australische simkaart, dus bellen kunnen we nog niet.
Gelukkig komt er via de intercom wel reactie. In een bakje naast de deur ligt een sleutel voor ons klaar. We zijn onderdak. Nu nog eten en drinken. De Australische overheid staat de invoer van veel levensmiddelen niet toe. Voor de zekerheid hebben wij ons helemaal ontdaan van al ons eten en drinken. Ondanks de voorzorgsmaatregel worden we bij de douane lang opgehouden bij het onderzoeken van de bagage. Jente heeft honger, wij hebben trek in een biertje om onze aankomst in dit nieuwe werelddeel te vieren. Na flink zoeken kan Jente's honger gestild. Een benzinepomp heeft een winkel waar Klaas brood, boter, kaas en melk vindt. Biertjes verkopen ze niet en ook de Irish Pub die bezig is haar deuren te sluiten (het is 23.00!) heeft geen license for take away. Nog even geen toost op Australië.
Jente en Imme doorstaan deze lange reisdag met verve. Een medepassagier vraagt, na het landen op Perth Airport of onze kinderen al veel vliegervaring hebben. Ze gedragen zich so well, vindt hij. Heerlijk dat soort complimenten. En dat alleen voor de vijf uur durende vlucht van Singapore naar Perth. Hij weet niet dat ze er al een halve dag reizen op hadden zitten.
De reis begint deze ochtend namelijk al om 7.00 uur als we in Bangkok in de taxi stappen. We hebben krap gerekend, merken we op het vliegveld. Met de final call rennen we het vliegtuig van Jetstar in, die ons naar Singapore gaat brengen. De ruim twee uur durende vlucht is prima te doen. Op Singapore moeten we van terminal drie naar de Budget Terminal. Eerst met de onbemande skytrain (leuk!) naar terminal twee, dan na een flinke wandeling afzakken naar de kelder waar een shuttle bus ons vervoert naar de terminal waar Tiger Airways vandaan vertrekt. De drie wachturen tussen beide vluchten worden zo lekker gevuld. Onze kinderen reageren altijd goed op ‘in beweging blijven’ en korte ritjes in verschillende vervoersmiddelen achter elkaar. Als er in een hoekje van de Budget Terminal ook nog een glijbaanhuisje en een wipkip blijken te staan, is het helemaal goed. Met groot enthousiasme rennen ze er op af. Met moeite krijgen we ze zover dat ze nog iets eten.
Het laatste moeilijke uurtje bij de customs zijn beide meiden nog nauwelijks in het gareel te houden. We kunnen het ze niet kwalijk nemen na zo'n lange reisdag waarin ze zich zo goed gedragen hebben. Maar lastig is het wel als wijzelf ondertussen streng ondervraagd worden. In de taxi naar ons eerste onderkomen in Australië valt Imme eindelijk in slaap. Jente niet, daarvoor heeft ze te weinig gegeten. Na twee boterhammen met oude kaas en lekkere melk is ook zij snel onder zeil.
De volgende dag verkennen we Perth. Niet te lang want het slaaptekort van de afgelopen nacht wreekt zich. Vooral het lontje van Imme is kort. We drinken wat op een terrasje, vernieuwen onze simkaart, kopen wereldstekkers en doen nog wat noodzakelijke aankopen. Nog even bij het postkantoor langs om de nieuwste wifi abonnementen te onderzoeken en dan is de batterij van Imme duidelijk leeg. Snel naar bed voor een middagdutje.
De temperatuur overdag is heerlijk. Ruim 25 graden met een lekker windje. De lucht is felblauw en voelt schoon, net als de straten en de keurig ingerichte winkels. De mensen op straat zijn netjes, formeel, een beetje chic zelfs, gekleed. Het is even wennen allemaal. De tegenstelling met Azië is groot, hoewel we op straat juist veel Aziaten zien. Indiërs denken wij, die tot de best gekleden behoren. Maar ook hoofddoeken ontbreken niet en verraden de herkomst uit het islamitische deel van Azië.
Ook in Australië ruziën Jente en Imme om een plekje in de buggy. Als er gerend of geklauterd kan worden, kunnen ze beide kilometers aan. Zodra we over vlak terrein ergens naar toe lopen, wil Imme wat Jente wil. Lopen dus. Als Jente de lege plek in de kinderwagen ontwaart, gaat ze snel zitten en dan wil Imme dat ook. Soms lossen ze het op door dan maar samen in de wagen te gaan zitten. Vaker ontaart het in ruzie. Wanneer we naar de rivier lopen hebben we weer zo’n situatie. ‘Kijk zeemeeuwen!’ roepen we, om ze af te leiden. ‘Ga er maar één vangen’. Gelijk rennen ze op de grote groep witte vogels af die op het grasveld voor de rivier zijn neergestreken. Tot hun verbazing reageren de beesten niet door tien meter voor aankomst luid krijsend op te vliegen. Het geren gaat over in lopen en op een paar meter afstand blijven ze ineens bedremmeld staan. We komen dichterbij en doen de ontdekking. Het zijn geen zeemeeuwen maar… witte papagaaien. Er zullen nog veel meer papagaaien volgen in Australië maar deze eerste confrontatie midden in de stad is een leuke verrassing.
In de stad kopen Klaas en Jente stiekem verjaarskaarten en in ons appartementje sturen we Els weg voor een lange badbeurt om de verjaarstekeningen en tegoedbonnen te maken. De volgende ochtend blazen we ballonnen en leggen de presentjes klaar. ‘Lang zal ze leven’, ‘Drie violen en een trommel en een fluit…’ en ‘Happy birthday...’.
Straks kunnen we ons campertje oppikken. Een mooi cadeau om de dag te beginnen en ons nieuwe avontuur op wielen te starten.
