Koalas, dichterbij kan het niet
Vrijdag 7 april 2017. Cowell, Australië.

De volgende ochtend rijden we richting Port Lincoln, we hopen onderweg nog emoes te zien maar helaas is het ons niet gegund. We rijden naar Mikkira op aanraden van een camping gast. Daar zou je koalas in het wild kunnen zien. Eenmaal aangekomen worden we verwelkomt door een oude vrouw, dit land is van haar en voor een kleine bijdrage mag je er de dag spenderen of kamperen. Ze deelt allemaal pamfletten uit over de historie van dit land en dit schiereiland, ze is er echt trots op. Nog steeds niet wetend wat te verwachten rijden we een stukje door. Daar bij een rij eucalyptusbomen zouden ze dan moeten zitten. Veere moet echter eten, maar ik kan niet wachten. Jan Willem geeft eten, ik ga alvast een kijkje nemen. En ik zie ze, moet soms zelfs een stap achteruit nemen omdat ik ze anders niet helemaal op de camera krijg. Het is echt fantastisch en het zijn er veel en ik elke boom lijkt er wel een te zitten. We maken een mooie wandeling en zien ook emoes, ook dat is nu eindelijk gelukt! Ik vind ze wel eng en ze komen naar ons toe en maken rare geluiden, we lopen maar snel weg.

Er staat ook een nederzetting gedateerd uit 1855, waar we zelfs even binnen kunnen kijken. Daarna rijden weer verder naar Port Arno. Er is een speeltuin en er zijn barbecues, we besluiten hier de gevangen vissen te eten. Het is heerlijk en Veere smult er ook van. We eindigen in Cowell op weer een 'vis' camping. Veere kan daar nog lekker spelen met een vierjarig meisje en wij drinken een biertje. Het leven is goed! Nadat Veere in de wasbak is gewassen en weer op bed ligt, bakken wij pannenkoeken op een barbecue. Het lukt zowaar en ze smaken heerlijk.