Lukke en Jan Willem reizen met Veere (7 mnd) door Australië
23 maart t/m 18 april 2017
Veere is een echte geluksbaby! Nog maar zeven maanden oud en ze vliegt naar Australië voor alweer haar derde vakantie. Dat zegt vooral veel over de reislust van haar ouders Lukke en Jan Willem. Toch zijn er ook twijfels: Moet haar eigen melkpoeder mee? En hoe voorkomen ze zonnebrand?
We gaan naar Australië!
Zondag 5 maart 2017. Nederland.
Dit wordt de derde vakantie met onze dochter. De eerste keer was zij twee maanden en gingen we naar Lanzarote. Wat we meteen merken is dat haar paklijst in deze vijf maanden aardig is veranderd. Waar we er toen nog zeker van waren dat de wipstoel voor haar mee moest, is deze overbodig geworden aangezien ze nu zelfstandig kan zitten. Dit is erg fijn want de wipstoel was toch aardig groot om in het vliegtuig mee te nemen.
Ik ben iemand die graag van tevoren het overzicht heeft van wat allemaal mee moet, wat er nog gekocht moet worden en indien het mogelijk is al alles klaar legt. We gaan elk jaar zeker drie keer op vakantie en ook graag ver weg. Dit is de eerste keer dat we met Veere ver weg gaan en hopen, maar gaan er ook vanuit, dat dit een geweldig succes gaat worden.
Qua voorbereiding, voor mijn man en ik, heb ik in een uurtje onze spullen gepakt en is de route, van Perth naar Melbourne in een camper, voldoende voorbereiding voor ons. Aangezien Veere nu ook mee gaat zijn er vele punten waarop ik toch twijfel; is het nu wel of niet handig haar eigen melkpoeder mee te nemen, hebben we wel overal bereik met de mobiele telefoon, hoe zorgen we dat zij niet verbrandt, niet door insecten gestoken wordt en ga zo maar door. Daarnaast wil ik ook wel een duidelijkere route hebben; hoeveel uur gaan we rijden, gaan we elke dag rijden of ook soms dagen niet, wat is een mogelijke tijdsplanning waarin we van Perth naar Melbourne kunnen rijden.
Op dit moment hebben we de spullen klaar staan en een mogelijke route uitgezocht… Nog 2,5 week wachten en dan kunnen we gaan.
Route
We kunnen alles nog aanpassen alleen het hotel in Melbourne is geboekt voor de laatste 2 nachten
1. Perth (aankomst en direct inkopen doen)
2. Rottnest Island (als we foto’s mogen geloven is dat een prachtig eerste uitje)
3. Margaret River (bij een van de wineries wat lekkere wijntjes kopen)
4. Bunbury, Hamelin bay (Baaien met dolfijnen en roggen)
5. Stirling Range (Bergen en een camping met waterbron)
6. Lucky Bay (Hier liggen de Kangoeroes op het strand, en wij straks ook)
7. Eucla (even door pakken zo’n 17 uur rijden door het ‘niks’ ook wel Nullarbor genoemd)
8. Baird bay (Zeehonden en dolfijnen en wellicht een emoe op het strand)
9. Flinders Ranges (mooie bergketen, even weer bij de zee weg)
10. Kangaroo Island (een dierentuin, maar zonder opzichters en 100% natuurlijk)
11. Grampians National Park (op aanraden, vele kangoeroes en mooiste sterrenhemel)
12. Great Ocean Road (12 apostelen, kliffen, stranden)
13. Melbourne (Stad verkennen, lekker eten, laatste dagen uitrusten)
Paklijst (de leuke spullen)
- Camera met extra grote lens (om o.a. koala’s en kangoeroes goed in beeld te krijgen)
- Verrekijker (voor het spotten van dieren)
- Walkietalkies (als babyfoon en mochten we afzonderlijk van elkaar een boodschapje moeten doen)
- Staafmixer (Veere krijgt nu ook geen potjes, kijken of we op vakantie ook voor haar eten kunnen maken)
- Baby(slaap)tent (we hebben in de camper twee tweepersoonsbedden, maar de babytent kan ook buiten de camper bijvoorbeeld op het strand gebruikt worden en houd alle insecten buiten)
- Groene zeep, waslijn en knijpers (onderweg moeten de nodige wasjes worden gedaan)
- Duikbril, snorkel en onderwatercamera (zouden we onder water nog wat moois tegenkomen?)
- Lamzac (twijfelachtig of we deze echt kunnen gaan gebruiken, maar ligt heerlijk)
Geen betere reisgenoot
Donderdag 23 maart 2017. Onderweg naar Perth.
Met de trein naar Schiphol, vanaf daar het vliegtuig naar Perth met een overstap op het vliegveld van Singapore. Een lange reis die van deur tot deur (camping in Perth) 26.5 uur duurde. Veere onze dochter van zeven maanden kon geen betere reisgenoot zijn. Ze maakte iedereen aan het lachen, dronk en at goed. Daarnaast heeft ze ook nog af en toe geslapen en kon ze soms door het vliegtuig kruipen. De enige keer dat ze huilde was in haar slaap. We kregen meteen om ons heen te horen dat onze dochter niet wilde slapen. Hoe ga je het vliegtuig uitleggen dat ze soms wel in haar slaap huilt? Na wikken en wegen haar maar wakker gemaakt, het huilen stopte meteen en ze was een blij ei, dan maar iets minder slaap.
Te moe om te eten
Vrijdag 24 maart 2017. Perth, Australië.
Het ophalen van de camper was best een ramp, duurt lang, hele camper moeten nakijken en dan nog steeds wat krasjes vergeten, daarnaast ook gedoe omtrent de borg. Sowieso 200$ betalen voor de borg van 5000$ die je, ongeacht schade of niet, niet terugkrijgt. En dan ook nog eens per incident die 200 weg en weer opnieuw 5000$ borg inleggen. Je zou denken een louche verhuurbedrijf maar het is het welbekende Apollo.
Via de supermarkt waar we veel te moe voor waren en niet voor een week konden bedenken wat we nodig zouden hebben, maar eten voor twee dagen gekocht. Toen naar de camping. Eenmaal staan, toch meteen naar de zee lopen en weer terug want het is bedtijd. Veere met eten en fles in bed. Toen waren wij te moe om te eten dus met een voorgebraden kip en wat druiven niet veel later ook het bed in.
Fietsen naar Rottnest Island!
Zaterdag 25 maart 2017. Perth, Australië.
De volgende dag was het meteen doorpakken. Op naar Rottnest Island! Door betaald parkeren en vrij moeilijke openbaar vervoer, uber geprobeerd. Wat gaat dat fijn zeg, echt een uitkomst. Je ziet op een kaartje de auto echt aan komen rijden, zo konden we snel naar de veerboot.
Heerlijk weer op het eiland en fietsen gehuurd. Het kinderzitje was veel te groot voor Veere, dus veiliger in de draagzak op de fiets. Op het eerste strand worden we opgegeten door vliegen, de march flies, snel muggenspray gekocht. Veere sliep haar ochtendslaapje lekker in haar tentje met antimuggen gaas. Het hele eiland rondgefietst en waar we konden gesnorkeld en gezwommen. Een kruipmogelijkheid voor Veere vinden blijkt moeilijk want ze stopt handen vol zand, takjes en wat dan maar ook in haar mond. Maar soms lukt het op een stukje gras of op een picknicktafel (spoiler, later in de vakantie laten we Veere toch maar blaadjes en ander spul in haar mond stoppen, anders bleek ze wel heel beperkt in haar kruip mogelijkheden). Het was een fijne warme dag, eenmaal weer bij de camper aangekomen heerlijk geslapen.
Vrijheid voor Veere
Zondag 26 maart 2017. Margaret River, West Australië.
Dag 3 vroeg op met als eindpunt Conto camping. In het midden een stop waar dolfijnen te zien zijn. Helaas wanneer we daar aankomen geen dolfijnen maar wel de tijd genomen om nu echt goed boodschappen te doen. Voor ongeveer een week inkopen gedaan inclusief een Australische simkaart zodat we met het thuisfront kunnen Whatsappen en de route kunnen bekijken.
Daarna door naar de camping. Deze ligt in een mooi bos en het is erg rustig. We kiezen er voor lekker bij de camping te blijven en omdat we Veere wat meer vrijheid willen geven maak ik van het onderste bed een kleine box voor haar. Daar kan ze zelfstandig rondkruipen en zich aan de stoelen en deuren optrekken en is ze helemaal blij (en wij ook doordat we net weer wat meer vrijheid krijgen).
Op de camping komen aan het eind van de dag een moeder en jong kangoeroe kijken. Veere vindt dat ook erg leuk en kruipt graag die richting op.
Naar zee
Maandag 27 maart 2017. Margaret River, West Australië.
De volgende dag lekker rustig ontbeten en toen op avontuur. Een wandeling naar de zee. We komen uit het bos op een klif terecht en zien een klein 'konijnen' paadje stijl naar beneden naar het strand en de zee gaan. We nemen de gok en gaan zo omlaag. Het is een leuke wandeling en de zee is erg onstuimig en mooi om naar te kijken. Naast het strand is een grasveldje en hebben daar heerlijk gezeten, Veere blij te kunnen rondkruipen. Daarna via een dirt road weer terug naar de camping.
‘s Middags een mooi bos met kale stammen gezien en bij een cafeetje gezeten. We komen erachter dat we toch wel heel erg een eetstoel voor Veere missen. Makkelijker met eten en ze vermaakt zich er goed in. Die middag maak ik van de campingstoel met een riem een zitmogelijkheid voor Veere, ze vindt het niet altijd even leuk maar zolang ze bij ons mag zitten wel!
Ai
Dinsdag 28 maart 2017. Stirling Ranges, West Australië.
De volgende dag vroeg op weg. We kregen te horen dat het oppassen geblazen is tijdens schemering wat betreft overstekende kangoeroes. En ja hoor, rond 07.00 uur in de ochtend besluit er één om onder onze camper te springen. Heel erg naar, maar niet te ontwijken en we hebben geluk gehad dat we er geen ongeluk door kregen. Later in de ochtend komen we bij een stadje aan. We gaan voor de eerste keer met Veere naar een speeltuin. De tunnel en schommel vindt ze prachtig.
Na een stukje verder rijden komen we bij de camping naast de Stirling Ranges. Meteen een paar kangoeroes op de camping en vliegen, veel vliegen. Van die vliegen die in je oren ogen neusgaten en mond gaan kruipen. Ook bij Veere, het werd al gauw ellende, Veere met haar handen in het zand en door al het gekriebel al dat zand ook in haar ogen, oren en mond. Dat vond ze niet leuk. Deze camping hadden we uitgezocht omdat we al dagen niet konden douchen en gezien de lucht in de camper was het tijd. Natuurlijk wij onwetende Nederlanders, zijn aangekomen in een plek waar ontzettende droogte is en ze zuinig doen met water. Dan maar tegelijkertijd douchen, Veere in haar zwembadje en wij onder de douche. Na het douchen hebben we een wandelingetje gemaakt en liep de camping vol en hebben we lekker gegeten en bij het kampvuur gekletst.
Met z’n drieën naar Mount Trio
Woensdag 29 maart 2017. Lucky Bay, West Australië.
Dag 6 hebben we een wandeling op Mount Trio gedaan met prachtige uitzichten. Op een gegeven moment vond Veere het niet meer leuk dus weer van de berg afgegaan en lekker gespeeld bij de camper. Daarna een stuk rijden richting Lucky Bay.
Lekkerste vlees van de vakantie!
Woensdag 29 maart 2017. Esperance, Australië.
Na Mount Trio zijn we nog ergens gestopt om nog even de benen te strekken en van het weer te genieten. Via wikicamps een farmstay gevonden, net iets verder dan we wilden, maar dan zijn we wel een stuk dichterbij Lucky Bay. De boerderij waar we konden kamperen lag er prachtig bij. De boer Tom maakt eigen bier, whisky en wodka, is Slager voor de omringende boeren en houdt ook zelf vleeskoeien. We hebben een steak van hem gekocht, kregen er een worst bij en het was echt ontzettend lekker vlees!
Veeres nachten
Het lukt ons nog steeds om Veere om 19.00 uur op bed te leggen. Daarna slaapt ze lekker lang door tot 6.00 a 7.00 uur in de ochtend. Afhankelijk of wij haar overdag genoeg eten en drinken hebben gegeven slaapt ze in één keer door of wil ze ‘s nachts nog een flesje. We merken dat het soms best moeilijk is haar genoeg eten te geven. De vier flesjes melk om 7.00, 11.00, 15.00 en iets voor 19,00 uur gaan prima maar het vaste voedsel schiet er weleens bij in. We zijn dan bijvoorbeeld net een stuk aan het rijden of wandelen. Wij gaan zelf ook vaak vroeg naar bed tussen 20.00 en 21.00 uur, lange nachten dus, maar ook lange mooie dagen.
Lucky Bay net zo mooi als gehoopt
Donderdag 30 maart 2017. Lucky Bay, Australië.
De volgende dag inkopen in Esperance gedaan en daarna door naar Lucky Bay. We komen half tien in de ochtend aan en er zijn nog maar een paar plekjes vrij. De camping heeft een prachtig uitzicht over de baai. We lopen er snel heen, superfijn wit zand en een helderblauwe zee. Het is er echt ontzettend mooi, en ja hoor ook twee kangoeroes op het strand. We genieten de hele dag bij de zee en maken nog een strandwandeling.
Nog een dag genieten
Vrijdag 31 maart 2017. Lucky Bay, Australië.
We besluiten twee nachten te blijven en de volgende ochtend maken we een wandeling naar de andere baai. Veere wil niet altijd uren in de draagzak maar deze keer vond ze twee uur prima en deed ook nog een slaapje. Het was een hele mooie wandeling over de rotsen langs de kust.
Teruggekomen parkeren we onze camper bij het strand en leggen we Veere voor haar middagdutje in de camper en de babyfoon (walkietalkie) aan. Wij gaan heerlijk op het strand liggen. Ze slaapt een kleine twee uur, wij hebben daar flink van genoten. Daarna gaat Jan Willem vissen, Veere en ik gaan mee. Veere vindt het prima om een uur op de rotsen te spelen, terwijl haar vader aan het vissen is. Het gevangen papegaaivis(je) gaat op de BBQ bij de camping, we vinden hem alle drie heerlijk.
Tien uur rijden door een prachtig landschap
Zaterdag 1 april 2017. Eucla, Australië.
De volgende dag begint de lange tocht door de Nullarbor. Iets van 1500 kilometer en twee tijdzones moet getrotseerd worden. Op de route uit het nationale park moeten we wel twintig kangoeroes ontwijken, het gaat gelukkig nu goed. In tegenstelling tot wat we denken is deze lange rit prachtig door hele mooie uitgestrekte begroeide landschappen. De eerste dag rijden we tien uur en rijden we ook over de langste rechte weg in Australië (150 kilometer). Veere kan zichzelf erg goed vermaken en af en toe komen we naast haar zitten om een liedje te zingen of speelgoed aan te geven. We komen over de helft aan in Eucla. Daar gedoucht, de laatste keer was toch alweer een paar dagen geleden.
Plannen veranderen
Zondag 2 april 2017. Ceduna, Australië.
De volgende dag richting Ceduna, dan zijn we er doorheen. Het landschap is iets saaier maar nog steeds best mooi. We besluiten af te wijken van onze plannen omdat we niet helemaal door willen rijden naar Bairdbay en zoeken een camping op in Ceduna. We gaan die middag even naar het strand en verder relaxen.
Eyre Peninsula
Maandag 3 april 2017.
De plannen zijn veranderd en we kiezen ervoor om het gehele schiereiland te bekijken. Hier wordt overal flink gevist. We luisteren wat mensen op de campings af en de gesprekken gaan daadwerkelijk alleen maar over vissen, krabben vangen en oesters. Ze halen hier ook flink wat uit de zee en hebben altijd beet. Aan de westkust komen net wat minder toeristen en zijn er uitgestorven dorpjes. Iedereen waar je langsrijdt zwaait en ook alle automobilisten zwaaien. Ik vraag mij af of dit een soort van klantenbinding is, zou dit ervoor zorgen dat er meer toeristen komen of zien ze gewoon niet zoveel passerende voorbijgangers dat ze daarom zwaaien? Als Jan Willem tijdens het vissen met een bewoner van een uitgestorven dorpje aan de praat raakt hoort hij dat het leegloop is, er waren wel drie kleine supermarkten, maar nu geen een meer. Dit verhaal is waarschijnlijk van toepassing op veel meer van deze dorpjes.
Aan de oostkust is het iets drukker maar we zien dat het eigenlijk een stuk minder mooie kust is. Wellicht is het hier alleen maar wat drukker omdat het dichter bij het bevolkte gebied ligt. Daarentegen komen de mensen die we hier tegenkomen soms helemaal vanuit Sydney en zijn drie dagen onderweg om hier te komen. We begrijpen het niet helemaal maar zijn blij dat wij het allemaal volledig hebben kunnen bekijken.
Anti haaien zwemkooi en muizen
Dinsdag 4 april 2017. Haslam, Australië.
Na veel wikken en wegen nog maar eens wat plannen aanpassen en we besluiten dit schiereiland te bekijken in plaats van naar Flinders Ranges te gaan. We willen niet zo ver en rijden door naar Smokey Bay waar we ‘s ochtends lekker met zijn drieën de zee in gaan. We komen er later achter dat de ijzeren tralies die we zien niks met vissen of oesters te maken hebben maar dat het een veilig stukje zee om te zwemmen is, waar de haaien niet kunnen komen. Een zeer onprettige gedachte.
Jan Willem gaat vissen en Veere kan naar hartenlust kruipen op de pier. Op de pier kan ze ook tussen de planken kijken naar visjes.
Daarna rijden we door naar Haslam. Daar hebben we een goedkope camping met alleen een toiletje voor 5$. Deze camping ligt ook weer aan zee en we hebben een stukje over de rotsen gewandeld. Ook op de pier hier gaat Jan Willem vissen en vangt in totaal drie visjes.
De nacht in Haslam is de eerste slechte nacht. Veere ging net iets later naar bed dan ze energie had, toen ging al haar melk over haar en haar slaapzak heen. Toen moest ze omdat we verder niks voor haar hadden wel bij ons in bed. Dat zorgde voor te weinig ruimte, waardoor we alle drie slecht sliepen. Daarnaast werd ik wakker van allemaal muizen die door onze camper heen aan het lopen waren. Vanaf 5.00 uur waren we dan ook echt wakker.
Een nieuw paradijs
Woensdag 5 april 2017. Coffin Bay, Australië.
We zien tot onze schrik dat we eigenlijk niet snel genoeg rijden voor de plannen die we nog hebben. We besluiten iets sneller te rijden en Kangaroo Island over te slaan, het zou daar erg mooi zijn maar alleen de veerboot is al 300€, dus erg duur. We gaan weer vroeg op pad en ontbijten even snel in Streaky Bay. Daarna stoppen we bij een mooie rotskust. Aan de kust zitten zelfs hele grotachtige inhammen, het is er erg mooi. Ik ga spelen met Veere op deze rotsen en Jan Willem vist in een uurtje drie mooie vissen uit de zee.
Daarna rijden we door naar Coffin Bay. Waar deze route af en toe wat saai leek is dit echt weer een paradijs. Supermooi in een baai gelegen en erg groen. De camping is ook fantastisch, heerlijke douches, een echt bad voor Veere en goede BBQ en kookgelegenheden. We maken een wandelingetje en eindigen bij 1802, een restaurant/bar waar Veere heel goed kan kruipen en zich aan stoelen kan optrekken zonder dat we op haar hoeven te letten (nou ja altijd wel een beetje natuurlijk). Wij genieten daar van een biertje en Jan Willem eet een half dozijn heerlijke oesters die daar rechtstreeks voor de deur in de baai worden gekweekt.
Geen emoes
Donderdag 6 april 2017. Coffin Bay, Australië.
Ook hier besluiten we twee nachten te blijven en de volgende dag gaan we het nationaal park in. We kunnen omdat we geen 4WD hebben helaas niet ver. We hebben twee keuzes; een baai waar het wat wad-achtig is en een langgerekt wit zandstrand aan een pracht stuk zee. Eerst een wandeling over het prachtige strand, daarna Veere laten kruipen bij de baai en daarna Veere in de camper laten slapen en wij op het prachtige strand een boekje lezen en vissen. Ze sliep weer bijna twee uur!
Weer teruggekomen op de camping gaan we op zoek naar emoes, er schijnen veel te zijn die ook wel op de camping komen en door het hele dorp struinen. We doen een wandeling van een uur door het stukje natuur en zien heel veel kangoeroes, maar geen emoes, nergens niet. We balen er erg van, maar er is niks aan te doen. We eindigen de wandeling weer bij het restaurant 1802 om te borrelen en lekker te eten. Veere kan weer alle kanten op kruipen, krijgt daar een eetstoel voor haar hapje en als wij eten krijgt ze ook veel van ons eten, ze vindt het heerlijk. Dit is de eerste keer dat we zo uit eten gaan en het is een succes. Daarna snel naar de camping zodat Veere om 19.00 op bed kan.
Koalas, dichterbij kan het niet
Vrijdag 7 april 2017. Cowell, Australië.
De volgende ochtend rijden we richting Port Lincoln, we hopen onderweg nog emoes te zien maar helaas is het ons niet gegund. We rijden naar Mikkira op aanraden van een camping gast. Daar zou je koalas in het wild kunnen zien. Eenmaal aangekomen worden we verwelkomt door een oude vrouw, dit land is van haar en voor een kleine bijdrage mag je er de dag spenderen of kamperen. Ze deelt allemaal pamfletten uit over de historie van dit land en dit schiereiland, ze is er echt trots op. Nog steeds niet wetend wat te verwachten rijden we een stukje door. Daar bij een rij eucalyptusbomen zouden ze dan moeten zitten. Veere moet echter eten, maar ik kan niet wachten. Jan Willem geeft eten, ik ga alvast een kijkje nemen. En ik zie ze, moet soms zelfs een stap achteruit nemen omdat ik ze anders niet helemaal op de camera krijg. Het is echt fantastisch en het zijn er veel en ik elke boom lijkt er wel een te zitten. We maken een mooie wandeling en zien ook emoes, ook dat is nu eindelijk gelukt! Ik vind ze wel eng en ze komen naar ons toe en maken rare geluiden, we lopen maar snel weg.
Er staat ook een nederzetting gedateerd uit 1855, waar we zelfs even binnen kunnen kijken. Daarna rijden weer verder naar Port Arno. Er is een speeltuin en er zijn barbecues, we besluiten hier de gevangen vissen te eten. Het is heerlijk en Veere smult er ook van. We eindigen in Cowell op weer een 'vis' camping. Veere kan daar nog lekker spelen met een vierjarig meisje en wij drinken een biertje. Het leven is goed! Nadat Veere in de wasbak is gewassen en weer op bed ligt, bakken wij pannenkoeken op een barbecue. Het lukt zowaar en ze smaken heerlijk.
Liever een dure camping in de stad
Zaterdag 8 april 2017. Adelaide, Australië.
Vroeg op en richting Adelaide. Een uurtje voor Adelaide had ik een gratis camping gezien. Na een aardige rit daar aangekomen blijkt, aan zee, aan wad te zijn en is de zee erg ver weg. Daarnaast is het 30 graden en erg stoffig. Jan Willem vindt het helemaal niets en eigenlijk heeft hij ook echt gelijk. We besluiten door te rijden naar Adelaide. De camping daar is aardig duur, maar we hebben nog een gezellige middag. Een wandeling naar Melbourne Street, daar een ijsje en biertje. En ook even afgekoeld in het zwembad van de camping. Die was zo koud dat toen we Veeres beentjes erin deden ze alleen maar zei: ‘huuuuu huuuu huuuuu huuuu’. We hebben haar daarom er maar niet helemaal in gedaan.
De Ozzie way
Zondag 9 april 2017. Adelaide, Australië.
De volgende ochtend vroeg een wandeling door de botanische tuin van Adelaide gemaakt. Het was er erg mooi. Daarna nog even door de stad gewandeld en weer terug naar onze camper. Om 12.30 hebben we bij een Fish en chips toko in Port Noarlunga afgesproken aan zee. We ontmoeten daar Jack en zijn vriendin Briana en dochters Daisy en Bridget. Jack ken in van mijn backpackreis langs de oostkust van Australië. Dat was acht jaar geleden. In die reisperiode leerde deze Engelsman de Adelaidse Briana kennen en woont sindsdien in Adelaide. We kopen fish en chips en gaan met zijn allen op het strand zitten. Bridget is een maand jonger dan Veere maar ligt voornamelijk op haar rug en doet niet zoveel. Veere kruipt daarom Daisy van twee maar achterna en eet zand, heel veel zand. We laten het maar toe, het zand ziet er schoon uit.
Campings zijn vrij duur in Adelaide en aangezien het erg gezellig is besluiten we onze camper voor het huis van Jack en Briana te parkeren. We hebben een hele gezellige avond, ze hebben een hele grote red snapper voor ons gekocht en oesters. Veere blij dat ze daar het hele huis rond kan kruipen en ze hebben ook twee honden waar ze achteraan kan kruipen. Echter de hele grote zwarte hond vindt kinderen erg leuk, loopt naar Veere toe en ze krijgt een lik over haar hoofd. Toen was het helemaal klaar, huilen, huilen en nog eens huilen. Dit is weer precies zo'n moment dat we weer beseffen dat ze echt nog maar een baby is. Normaliter doet ze al zo 'volwassen' en stoer en kan al zo veel. Maar op zulke momenten is het echt weer een baby van maar 7.5 maand. De honden worden buiten op de patio gezet en Veere kan weer naar hartenlust kruipen.
Regen, regen en ook nog harde wind en een uitgestorven plaatsje
Maandag 10 april 2017. Nhill, Australië.
De volgende ochtend na een bak koffie en thee het slechte weer trotseren. Het waait erg hard. 's Ochtends een erg mooie rit door de Adelaidse wijngaarden en daarna een lekker ontbijt in Strathalbyn. Verder doorrijden door wind en heel veel regen richting de Grampians. Gezien het slechte weer zo ver mogelijk doorrijden. We komen uit in Nhill. Een lelijke camping in een uitgestorven dorp.
Via een kleine wandeling door een bos en langs een meer (wat beide mooier is dan we verwachten) gaan we het stadje in en komen we uit bij een hotelbar, waar het naar oud tapijt en hout ruikt. Overgenomen door Aziaten, alle locals (8) drinken er een biertje en kijken AFL (Australian Football League) en wij ook. Veere kruipt weer alle kanten op.
De Grampians
Dinsdag 11 april 2017. The Grampians, Australië.
De volgende ochtend rijden we door naar de Grampians en komen we nog langs Pink Lake, dit blijkt echt roze te zijn en er zit veel zout in.
In de Grampians aangekomen blijkt het vrij koud en we maken een muts voor Veere van een sok. Daarna doen we een mooie wandeling naar watervallen. Het begin is alleen maar naar beneden via vele trappen. We zien mensen omhoogkomen helemaal buiten adem en afgepeigerd. Niet een fijn beeld dat wij dat ook moeten gaan doen. We lopen nog een heel stuk verder naar ook de tweede waterval, het is een prachtige wandeling door de vallei.
Ik wil graag de wandeling uitlopen, zeker gezien al die trappen die ik anders op zou moeten. Jan Willem gaat terug en ik loop door met Veere in de draagzak. Bij het eindpunt komen Jan Willem, Veere en ik tegelijk aan. Jan Willem met de auto en wij aan het einde van de wandeling. We gaan door naar een uitzichtpunt, ook daar kunnen we een wandeling doen, deze is een stuk korter en bij het einde prachtig uitzicht over de bergen van de Grampians.
Daarna gaan we weer naar onze 'bush' camping. Daar zien we kleinere donkere kangoeroes, normale kangoeroes en emoes. Aan het einde van de dag besluiten we nog een wandeling naar het meer te maken. Het is een aardige wandeling van anderhalf uur en aangezien we over een weggetje liepen waar je niet mocht lopen kwamen we niemand tegen. Onderweg zagen we een vos en een slangenhuid van wel meer dan een meter. Toch wel verontrustend! 's Avonds hebben we gekookt op ons kampvuur, duurde lang maar lukte wel.
Een beetje zon in de Grampians
Woensdag 12 april 2017. The Grampians, Australië.
Op en richting Halls Gap. Dit blijkt een leuk plaatsje in de Grampians met wat winkeltjes en een grote speeltuin. We gaan met Veere de speeltuin in en maken op een barbecue bacon en eggs als ontbijt. Daarna een wandeling langs Venus baths, een leuke wandeling met mooie uitzichten en Veere kan nog even op de rotsen spelen. Het is half bewolkt en in de zon heel erg lekker weer.
Daarna gaan we naar een nieuwe camping in de Grampians. Ook deze is mooi in het bos, echter het is hier moeilijker zoeken naar hout om te branden voor het kampvuur. We beginnen het vuurtje samen met de buren en besluiten er weer op te koken. Nadat we samen met Veere hebben gegeten en zij ligt te slapen is het tijd voor marshmallows.
Erin en weer eruit: The Great Ocean Road
Donderdag 13 april 2017. Port Campbell, Australië.
We gaan vroeg op weg richting de Great Ocean Road. We moeten tanken en dit is de eerste keer dat ik twijfel of we wel op tijd een benzinepomp tegen gaan komen. Gelukkig is dat wel zo, een benzinepomp die via creditcard werkt, welke niet op de kaart stond. In Warrnambool doen we boodschappen we en gaan nog even met Veere naar een speeltuin. Ze krijgt het voor elkaar om daar face first van een kleine hoogte in het zand te vallen, heel vervelend een gezicht vol zand dat aan de zonnebrandcrème plakt. Maar naar wat spoelen met water en wat gehuil speelt ze verder.
Daarna beginnen we The Great Ocean Road. Elke 300 meter is er een uitkijkpunt of bezienswaardigheid. Voor Veere is dit het vervelendste ritje. Ze moet telkens in haar autostoel zitten voor een paar minuten, dan is ze blij eruit te mogen, waarna ze er weer huilend in moet. Ook wij hebben dit niet zo goed bekeken want het zou maar een klein uurtje naar de camping zijn waar we wilden lunchen. Met alle stops duurde dit een stuk langer. Maar wat was elke stop toch mooi. Woeste zee, hoge golven, rotspartijen, grotten, je kon het allemaal goed bekijken. We voelen ons wel een beetje Aziaten. Telkens weer uit de auto, foto's maken, en weer in de auto naar het volgende punt voor foto's.
Na een hele boel mooie plekken komen we bij de camping in Port Campbell aan. Het is een hele fijne camping met goede faciliteiten, direct aan een rivier en strand. We nemen nog een biertje in een kroeg waar Veere het kruipen 'onder iets' ontdekt en is niet meer onder de pooltafel vandaan te krijgen.
Gratis kamperen
Vrijdag 14 april 2017. Lorne, Victoria, Australië.
We willen vroeg vertrekken naar de Twaalf Apostelen maar het lukt niet helemaal. Eenmaal daar aangekomen blijken we sowieso allang niet de eersten. Ze zijn erg mooi, maar ik vind niet dat deze trekpleister nou zoveel mooier is dan de rest van de kust. We rijden door naar een punt waar we een stuk langs de kust kunnen wandelen, met de Twaalf apostelen op de achtergrond.
Daarna gaan we lunchen en laten we Veere spelen in de speeltuin in Apollo Bay. Onderweg natuurlijk ook weer vele stops op de Great Ocean Road gemaakt. Voor vandaag heb ik een gratis camping uitgezocht en daardoor raak ik enigszins in de stress. De twijfel of het wel wat is en of er wel plek is, vind ik voor mezelf niet stressvol maar wel omdat Jan Willem en Veere er ook nog zijn. We zijn daarom al rond 14.00 uur bij de camping en het is eigenlijk best mooi. Vrij dicht aan de weg, in het bos, met een stuk strand en rotsen op steenworp afstand. Achteruit de berg op inparkeren lukt niet en krijgen slippende banden, vooruit gaat prima.
We gaan direct naar het stukje strand waar we Veere helemaal haar gang laten gaan. Resultaat: handen vol zand eten en door de zee en rivier kruipen. Ze is doorweekt en ze begint weer met 'huuu huuu huuu'. Ja inderdaad ze komt erachter dat de zee en rivier toch wel koud waren :). Daarna gaan we een stuk over de rotsen lopen waar we vissers zien. Jan Willem probeert ook weer, heeft de hele tijd beet en vangt uiteindelijk een vis. Nadat wij op bed liggen, rond half acht, horen we dat we nog vele auto's deze natuurcamping op komen en het blijkt op een gegeven moment ook dat we onze plek delen.
Regen, schoonmaken, inpakken
Zaterdag 15 april 2017. Melbourne, Australië.
Afgelopen nacht veel regen gehad en continue geklets van de buren gehoord. Ze hadden de pech van een lekke tent en daar moesten toch twee personen in slapen terwijl de andere twee in de auto sliepen. Het miezert nog steeds en gaan vroeg op pad voor ontbijt in Lorne. Daarna rijden we door naar Melbourne waar we helemaal in het noorden op een camping staan. We springen het licht verwarmde zwembad in en vermaken ons alle drie uitstekend. Daarna kruipt Veere uren terwijl wij beginnen met het opruimen, inpakken en schoonmaken van de camper.
Souvenirs
Zondag 16 april 2017. Melbourne, Australië.
De volgende ochtend gaan we stug door. Ik moet het onderste bed weer in elkaar zetten en alle beddengoed en dergelijke moet opgeruimd worden. Daarna de camper wassen. We hebben beide nog nooit zelf een auto gewassen (door de wasstraat natuurlijk wel, maar nooit met de hand). We komen erachter dat het best leuk is, maar welke programma's voor de borstel of hogedrukspuit nou het beste zijn en in welke volgorde weten we niet. Op een gegeven moment besluiten dat de camper vanbinnen en buiten nu schoner is dan we hem hadden gekregen en leveren we hem in. Een grote opluchting voor mij als ik hoor dat we de volledige borg terugkrijgen. Een aantal steenslaggaatjes in het vooruit stond niet op de eerste check en ook al waren ze er misschien al wel, daar hadden ze moeilijk over kunnen doen.
We bestellen weer een Uber en gaan zo naar ons hotel. Er blijkt geen receptie maar via een telefoontje krijgen we een code die op de voordeur en hotelkamerdeur werkt, ideaal. We lopen naar het centrum van Melbourne waar het superdruk is. Na een snel rondje door een mall, lekker pizza geluncht terwijl Veere in de draagzak slaapt. Daarna door naar Queen Victoria Market waar we twee souvenirs kopen voor Veere, een Australische footy T-shirt en een in elkaar te zetten houten kangoeroe. Kangoeroes zijn natuurlijk het dier wat we het meeste hadden gezien en meegemaakt.
Daarna in een kroeg afgesproken met Daniël, een vriend van Jan Willem die hij tijdens zijn reis door Canada acht jaar geleden had ontmoet. We drinken wat biertjes, Veere kruipt wat rond en slaapt wat en we bestellen eten. Daarna ga ik met Veere terug naar het hotel, want het is bedtijd. Jan Willem en Daniel gaan daarna nog naar een Australian Football League wedstrijd (helaas de club van Daniel verloor) en nog even op stap naar bandjes luisteren. Jan Willem vertelt dat ook het nachtleven van Melbourne erg gezellig is.
Lekker eten, laatste dag
Maandag 17 april 2017. Melbourne, Australië.
Vandaag zijn we lui. Veere was al om zes uur wakker, hebben haar op de grond gezet om te kruipen en staan en zelf blijven we lekker liggen. Wat is het toch fijn dat Veere nu weer alle ruimte heeft om zichzelf te vermaken. Ze kraait het uit van plezier! Daarna lekker met zijn drieën ontbijten in Smith Street waar we vlakbij in een hotel zitten.
We zijn vandaag van alles van plan, het strand, botanische tuinen etc. Maar eenmaal weer bij het hotel wordt het luieren, laten Veere even een goed middagdutje doen en wij in bad. Ook weer de koffers goed inpakken want dit is dan toch echt dat laatste dag voor we naar huis gaan. Daarna spreken we af met een vriendin van mij Siân, die ik van het backpacken in Nieuw Zeeland ken, acht jaar geleden. Zij is door haar vriend uiteindelijk terecht gekomen in Melbourne. We gaan met zijn vieren gezellig bij een shared dining (wat helemaal hip is in Melbourne) genaamd Rice Paper Scissors eten. Het eten is heerlijk, een geweldige laatste avond!
20 poepluiers op een 20-urige vlucht
Dinsdag 18 april 2017.
Vroeg op en nog een keer alle tassen pakken. Veere poept momenteel alle luiers vol en we hebben toch nog een nieuw pak nodig. Of dit nu door de Australische melk komt weten we niet, maar met een terugvlucht van twintig uur best onhandig.
Deze ochtend wandelen we via de Fitzroy Gardens naar de botanische tuin van Melbourne. Het is heerlijk weer aangenaam warm, maar zeker niet te heet.
Daarna met een Uber (we zijn hier aardig gewend aan geraakt) naar het hotel om de tassen te pakken en daarna richting het vliegveld te gaan.
De eerste vlucht duurt nu wat langer omdat we uit Melbourne komen. De vlucht gaat prima en Veere slaapt nog even in haar bassinet met een sarong erover. Daarna vlucht twee, Veere valt goed in slaap maar wordt stipt 7.00 uur Melbourne tijd wakker, op een moment dat het hele vliegtuig in diepe slaap is. Ze vindt het flauw dat ze niet mag brabbelen en spelen en gaat daarom miepen. Een paracetamol doet wonderen, ze wordt weer rustiger en valt nog eens drie uur in slaap. Als ze dan wakker wordt is het merendeel in het vliegtuig ook een filmpje aan het kijken dus is het prima om te gaan spelen.
Dit keer komen we na 27 uur in ons huis aan. We kunnen niet aan Veere zien of ze het herkent, maar leuk vindt ze het wel, ze kruipt alles af, gaat overal aan optrekken, doet alles in haar mond en hoort geen één keer 'Nee' of 'Bah'.
