Uit de lucht gevallen
Donderdag 23 maart 2017. Jurien Bay, Australië.

In de ochtend zijn we naar 'The Pinnacle Dessert' gereden in Numbang National Park. Vera vroeg wat we vandaag gingen doen en het antwoord was: ‘We gaan weer hele mooie stenen zien lieverd,’ terwijl we elkaar aan kijken en lachen om hoe interessant stenen toch kunnen zijn. We merken dat men in Australië erg dol is op het bestempelen van stenen en rotspartijen als toeristische attractie. Al is het vaak wel mooi. We hebben een wandeling langs 'The Pinnacles' gemaakt, erg bijzonder om dit van zo dichtbij te zien.

Daarna doorgereden naar Jurien Bay, dat onder andere bekend staat om het skydiven. We hebben er allebei nooit zo concreet over nagedacht, maar kijken elkaar aan: ‘Zullen we? Maar hoe doen we dat met de kindjes?’ We besluiten navraag te doen en komen erop uit dat we los van elkaar gaan springen. Pascal bijt als eerste de spits af en kan dezelfde dag nog de lucht in. We vullen samen wat papierwerk in en kijken samen met de kindjes naar een korte instructievideo. Dan gaat Pascal met een busje naar het vliegveld en ik word samen met de kindjes naar de landingszone op het strand gebracht. Na ongeveer een kwartiertje verschijnt heel ver boven ons een klein vliegtuigje, waar ik enkele stipjes onder zie verschijnen. Mijn lieve aanstaande man springt op een hoogte van 14.000 feet (ruim 4 km) uit een vliegtuig! Ik was toch best een beetje nerveus. Natuurlijk ging alles goed en Vera en Stan vonden het machtig mooi dat papa uit de lucht kwam 'vallen'. Gelukkig was Pascal razend enthousiast en zou hij zo nog een keer willen springen, want ik zou de volgende dag gaan.

Kim in vrije val
Vrijdag 24 maart 2017. Lancelin, West Australië.

De volgende dag werden we wakker met regen en veel bewolking. Als dat maar goed zou gaan. Eenmaal op locatie bleek dat er inderdaad te veel bewolking was, waardoor ze niet goed zouden kunnen zien waar geland moest worden. Best belangrijk, dus het wachten was op het wegtrekken van de bewolking. Aangezien wachten niet het meest makkelijk is voor de kindjes, zijn we in de tussentijd naar de speeltuin gegaan en lieten ze ons per email weten wanneer ik de lucht in kon.

Gelukkig duurde het niet al te lang en was het na een klein uurtje dan zo ver. Pascal kon samen met de kindjes mee om mij (samen met nog een aantal anderen) weg te brengen naar het vliegveld. Ik ben nog nooit in zo'n klein vliegtuigje met propeller geweest en alleen dat was al een belevenis. Ik zat helemaal voorin, praktisch naast de piloot en keek mijn ogen uit (binnen én buiten). Onderweg nog een extra check van mijn uitrusting en ik werd stevig vast gemaakt aan mijn 'buddy'. Wij zouden als laatste springen. De deur ging open op 14.400 feet en dat was best even koud. Door de adrenaline heb ik het toch niet echt koud gehad. We schoven als laatste richting de deur, waar we op het randje gingen zitten en hup, daar gingen we. Een vrije val van 60 seconden. Wat geweldig! Daarna redelijk relaxed met de parachute omlaag en ik zag Pascal met de kindjes al staan zwaaien. Na een soepele landing stond ik weer met mijn beide beentjes op de grond en net als Pascal was ook mijn reactie: ‘Ik wil nog een keer!’

Na een lekkere lunch zijn we bijgekomen van onze enerverende skydive-ervaring en teruggereden naar het zuiden, want nog één nachtje en dan moeten we de camper weer inleveren in Perth. De camping in Lancelin is ons goed bevallen, dus we zijn naar hetzelfde plekje teruggekeerd. Vera en Stan hebben lekker in de speeltuin gespeeld en wij hebben op een handdoekje op het gras gezeten. Een heerlijk ontspannen middag!