Tasmaanse Duivels
Dinsdag 7 maart 2017. Huonville, Australië.

Gezien onze langere reisdag gisteren en de weinige activiteiten voor de kinderen hebben we besloten Vera en Stan te verrassen met een bezoekje aan een indoor speelhal (in Kingston). Toevallig lag het op de route naar het zuiden en het was maar tien minuten rijden vanaf de camping. Ze hebben zich heerlijk uitgeleefd met klimmen, glijden, rijden, springen, kruipen en wat je nog meer kan bedenken aan fysieke activiteit. Het is fijn te merken dat ze wat ouder worden en we zelfs even hebben kunnen zitten terwijl zij aan het spelen waren. Kortom, iedereen blij!

Na het spelen in ongeveer anderhalf uur doorgereden naar Hastens Thermal Springs, waar o.a. een zwembad is dat verwarmd wordt door een thermische bron. We hebben eerst een korte wandeling langs verschillende hotsprings gemaakt en daarna natuurlijk even in het zwembad gezwommen. Het was inderdaad warm, nou ja, in ieder geval niet koud. We zullen maar zeggen dat we het iets warmer hadden verwacht.

Daarna weer een stukje terug naar het noorden (Huonville) gereden, waar we op een 'farmcamping' verbleven. Toen we aankwamen werden de Tasmaanse Duivels net gevoerd, waar we nog een klein stukje van hebben kunnen zien. Hebben we de meest bekende diertjes van Tasmanië toch nog (levend) gezien! We hebben er helaas al tientallen op en langs de kant van de weg zien liggen, evenals tientallen wombats, walibi's en possums. Het zegt natuurlijk iets over hoeveel van deze wilde dieren hier leven en het is niet te voorkomen, maar ik kan er moeilijk aan wennen en mijn maag draait zich stiekem elke keer een beetje om als ik weer een 'roadkill' zie. Gelukkig kan Pascal ze in de meeste gevallen heel goed ontwijken en blijft de 'hobbel' ons meestal bespaard. De kindjes krijgen er gelukkig niets van mee.

Vera moet op het moment niet zoveel meer hebben van de kippen. Ik moet zeggen dat ik haar wel begrijp, want het zijn enorm grote beesten die op je af komen rennen als ze ook maar denken dat er iets te eten valt. Natuurlijk ben ik niet bang voor een beetje kip en heb ik mijn best gedaan om Vera moed in te praten, maar Vera koos uiteindelijk om haar koekje toch maar in de camper op te eten ;-)

Ondertussen zijn er bepaalde uitspraken die steeds terug komen, waarvan ik er enkele zal noemen:
Stan: ‘We zijn er bijna!’, ook al moeten we nog een uur.
Vera: ‘Wat mag er allemaal niet, mama?’ bij het zien van één van de vele bordjes waarop rode kruizen of andere voorschriften en geboden staan.
Vera: ‘Ik moet plassen’, als we net aan tafel zitten om te eten doordat ze dan pas de rust voelt om zich bewust te worden van haar lichamelijke prikkels ;-)
Stan en Vera: ‘Ik wil ook knuffelen!’, bij het zien dat de ander wordt geknuffeld om er vervolgens al klimmend, duwend en desnoods mét het betere ellebogenwerk bovenop/tussendoor te kruipen.
Vera: ‘Hoeveel nachtjes blijven we hier?’, waarop wij steevast antwoorden met: ‘Eén lieverd, we gaan weer een ander mooi plekje bekijken.’