Twaalfzitter
Zondag 5 juli 2015. Litchfield NP, Australë.
Na de vorige blog ben ik toch niet aan een powernap begonnen, een bezoekje aan nu.nl bracht mij op andere gedachten. In Utrecht was de Tour van start en de Nederlanders waren goed bezig, zes man bij de eerste tien. Ik heb de finish van Dumoulin nog mee gekregen maar daarna moesten we toch echt het vliegtuig in. Een lekkere nachtvlucht met een overgevend kind achter ons en twee stoelen verderop een huilende baby. Een geluk bij een ongeluk, we waren ruim een half uur sneller over dan gepland.
De grensovergang bij de douane ging zonder problemen en redelijk snel. Daarna koffer ophalen en kwam de klemmende vraag: anything to declare? Ik dacht, laat ik maar vragen of snoep ook mag. Dat mocht wel en we konden zonder verdere controle door lopen. In het vliegtuig hadden we wel alvast een zak vol honingdrop opgegeten, omdat honingproducten het land niet in mogen, behalve als ze al in de menselijk maag zitten.
Vervolgens de auto ophalen. Daar kwamen we er achter dat er een probleem met de auto was. Er waren geen achtzitters, en wij waren niet de eerste gasten met dat probleem. Ervaren wereldreizigers als wij zijn kunnen wij dit soort uitdagingen probleemloos aan. De truc is het probleem laten waar het is, bij de dame achter de balie. Ten tweede het probleem groter maken dan het is, door gewoon te blijven staan en wachten op een oplossing. De rij achter ons slinkt niet en vergoot het probleem voor de dame achter de balie. Wij hebben alle tijd, in dit geval was dat ook zo omdat de winkels op zondagochtend pas om acht uur open gaan en het was pas zes uur. Na dik een uur was de oplossing daar: een twaalfzitter voor een dag. We mochten hem ook wel voor de hele twee weken huren, voor de prijs van een achtzitter. Dat aanbod hebben we geaccepteerd. We hebben nu zeeën van ruimte in de auto, ruimte die we ook echt nodig hebben.
Op naar het winkelcentrum en even wennen aan het links rijden en aan het rijden in de Toyota bus. Daar bijna alles gekocht wat er op de boodschappenlijsten stond. Alleen de zespersoons tenten waren uitverkocht. Silke zag tweepersoons tentjes liggen en vond drie keer twee genoeg slaapruimte geven. Dat klopt ook wel, maar Susan zag problemen om daar ons opblaas bed in te krijgen. In een volgende winkel, de grote W, waren de zespersoons tenten ook uitverkocht, maar hadden ze wel vierpersoonstenten liggen. Daar hebben we er twee van gekocht. Na het eerste ontbijt in Australië op de parkeerplek van het winkelcentrum konden we op zoek naar onze eerste campsite.
Op zich niet heel lastig, een keertje links en dan een keertje rechts en dan na drie kwartier rijden is de camping aan de linker kant. Maar na veertig uur reizen met ondertussen hooguit zes uur slaap was het wel fijn dat we lucifers hadden gekocht. Met twee stokjes tussen mijn ogen voorkwam ik dat ik in slaap viel en terwijl de rest lag te tukken reden we met een uiterst veilige snelheid van nog geen tachtig kilometer per uur over de Stuart Highway. Na toch een broodnodige powernap onderweg en een sterke bak koffie kwamen we zo rond de middag aan op de camping en kon het grote kampeeravontuur beginnen.
