Susan en Jan reizen met 4 kids en huurauto door Australië
3 juli - 14 augustus 2015

Vorig jaar zomer kruisten onze reiswegen zich voor de tweede keer. Op Bali hadden we pret met Susan, Jan, Jesse (16), Folkert (14), Fardau (10) en Silke (8). Dit jaar ontvluchten ze de verbouwing van hun huis voor een mini sabbatical naar de andere kant van de wereld. Down Under: here they come!.

door: Jan

Mini sabbatical 2015: Down Under
Zondag 21 juni 2015. Nederland.

Nog minder dan twee weken en wij vertrekken voor ons jaarlijkse mini sabbatical! Héél veel zin in, vooral Fardau kan niet wachten, maar ook wel spannend. Het is zo druk met werk, school, verbouwingen dat de voorbereidingen er een beetje bij inschieten, maar goed we zijn inmiddels ervaren globetrotters, dat geeft wel wat rust gelukkig.

Wat gaan we doen? We gaan Down Under, all the way to Australië. Vrijdag 3 juli brengt Lydia ons naar vliegveld Hamburg, zodat zij daarna onze auto kan lenen voor haar vakantie. Via Dubai en Singapore arriveren we zondag vroeg in de ochtend in Darwin. We halen meteen het minibusje wat we voor twee weken hebben gehuurd op en rijden naar de K-mart om de laatste kampeerspullen te halen, zoals een tent, stoeltjes, tafeltje en koelbox. De bedoeling is om naar een camping bij het Litchfield National Park te rijden en daar een paar nachtjes te blijven en bijkomen van de reis. De kampeerreis gaat verder langs Kakadu National Park, Katerine Park en de outback rondom Alice Springs en Ayers Rock.

In Ayers Rock leveren we het busje weer in en vandaar uit vliegen we naar Brisbane. We hebben in de landerijen bij Brisbane voor twee weken een huis geruild met een verwarmd zwembad en een 7seater. Lekker een beetje bijkomen en de omgeving verkennen, misschien een paar dagen naar Fraser Island. Het echtpaar van dit huis komt volgend jaar een weekje naar ons huis (gelukkig maar, want op dit moment staat de tuin op de kop vanwege het zwembad wat we aan het bouwen zijn).

31 juli vliegen we richting de Whitsunday Islands waar we een dag gaan zeilen met een van oorsprong Nederlandse schipper, top! Vervolgens weer met een minibusje richting Cairns waar we uiteraard de Great Barrier Reef snorkelend gaan verkennen.

7 augustus laat in de avond op naar het voor ons vertrouwde en fijne Bali, waar we vijf dagen lekker gaan bijkomen van alle indrukken, zie nu al uit naar de lekkere massages. Dan nog een dag rondslenteren in Singapore, waarna we huiswaarts vliegen.
Youhaaa Down Under, here we come.

Onderweg
Zaterdag 4 juli 2015. Singapore.

En we zitten op het vliegveld van Singapore. Een groot deel, tweederde, van de reis op weg naar Australië zit er op. De volgende horde is de grens met Australië, hopelijk komen we zonder problemen de grens over. De ETA moet kloppen en we mogen geen etenswaren het land insmokkelen. Daar staan zware straffen op. De rolletjes snoep netjes aangeven, of opeten.

Gisteren met de Dacia vertrokken naar Hamburg. Tot na Bremen ging het prima zonder stau, bij de afslag na Hamburg West en het vliegveld ging het mis. Boven de afslag hing met grote Gotische letter gesperrt. De Duitse RWS had zomaar een wegafsluiting gedaan op de eerste vakantievrijdag van juli. Iedereen moest dus rechtdoor en daar was de weg niet op berekend. Kwam bij dat men daar ook bezig was met wegwerkzaamheden, wat de doorstroming niet ten goede kwam. File dus. Ook bij de Elbe tunnel waren Duitse aannemers met de weg bezig, al met al werd het toch krapper dan mij lief was. Gelukkig bracht Lydia ons, zodat we ons geen zorgen hoefden te maken over het parkeren van de Dacia, en konden we bij de vertrekhal uitstappen.

De vlucht met Emirates was uitstekend, uitgebreide keuze van films en andere entertainment. Op beide vluchten, de tweede vlucht heeft iedereen zeker vier uur geslapen.

En nu dus Singapore. We moesten toch het land in, de grens over. Koffers ophalen en inchecken voor de vlucht naar Darwin (Australië). Dat kon nog niet meteen, dus moesten we wachten. Had ik tijd over om een verloren geraakte iPod te zoeken, nu ja aangeven bij de verloren voorwerpen. Na het inchecken mochten we de luchthaven weer op, het deel voor passagiers, dat is geen straf. Niet voor niets staat het vliegveld als nummer één op Tripadvisor.

We hebben hier zojuist gegeten, de meiden zijn aan het spelen, de jongens zitten achter hun telefoon (WiFi is hier uitstekend), Susan is nog wat vakantiezaken aan het regelen (er is iets mis gegaan met de betaling van de huurauto) en ik neem de tijd om mijn vakantie werk te doen, bloggen. Nu even een powernap, want we krijgen een korte nacht.

Twaalfzitter
Zondag 5 juli 2015. Litchfield NP, Australë.

Na de vorige blog ben ik toch niet aan een powernap begonnen, een bezoekje aan nu.nl bracht mij op andere gedachten. In Utrecht was de Tour van start en de Nederlanders waren goed bezig, zes man bij de eerste tien. Ik heb de finish van Dumoulin nog mee gekregen maar daarna moesten we toch echt het vliegtuig in. Een lekkere nachtvlucht met een overgevend kind achter ons en twee stoelen verderop een huilende baby. Een geluk bij een ongeluk, we waren ruim een half uur sneller over dan gepland.

De grensovergang bij de douane ging zonder problemen en redelijk snel. Daarna koffer ophalen en kwam de klemmende vraag: anything to declare? Ik dacht, laat ik maar vragen of snoep ook mag. Dat mocht wel en we konden zonder verdere controle door lopen. In het vliegtuig hadden we wel alvast een zak vol honingdrop opgegeten, omdat honingproducten het land niet in mogen, behalve als ze al in de menselijk maag zitten.

Vervolgens de auto ophalen. Daar kwamen we er achter dat er een probleem met de auto was. Er waren geen achtzitters, en wij waren niet de eerste gasten met dat probleem. Ervaren wereldreizigers als wij zijn kunnen wij dit soort uitdagingen probleemloos aan. De truc is het probleem laten waar het is, bij de dame achter de balie. Ten tweede het probleem groter maken dan het is, door gewoon te blijven staan en wachten op een oplossing. De rij achter ons slinkt niet en vergoot het probleem voor de dame achter de balie. Wij hebben alle tijd, in dit geval was dat ook zo omdat de winkels op zondagochtend pas om acht uur open gaan en het was pas zes uur. Na dik een uur was de oplossing daar: een twaalfzitter voor een dag. We mochten hem ook wel voor de hele twee weken huren, voor de prijs van een achtzitter. Dat aanbod hebben we geaccepteerd. We hebben nu zeeën van ruimte in de auto, ruimte die we ook echt nodig hebben.

Op naar het winkelcentrum en even wennen aan het links rijden en aan het rijden in de Toyota bus. Daar bijna alles gekocht wat er op de boodschappenlijsten stond. Alleen de zespersoons tenten waren uitverkocht. Silke zag tweepersoons tentjes liggen en vond drie keer twee genoeg slaapruimte geven. Dat klopt ook wel, maar Susan zag problemen om daar ons opblaas bed in te krijgen. In een volgende winkel, de grote W, waren de zespersoons tenten ook uitverkocht, maar hadden ze wel vierpersoonstenten liggen. Daar hebben we er twee van gekocht. Na het eerste ontbijt in Australië op de parkeerplek van het winkelcentrum konden we op zoek naar onze eerste campsite.

Op zich niet heel lastig, een keertje links en dan een keertje rechts en dan na drie kwartier rijden is de camping aan de linker kant. Maar na veertig uur reizen met ondertussen hooguit zes uur slaap was het wel fijn dat we lucifers hadden gekocht. Met twee stokjes tussen mijn ogen voorkwam ik dat ik in slaap viel en terwijl de rest lag te tukken reden we met een uiterst veilige snelheid van nog geen tachtig kilometer per uur over de Stuart Highway. Na toch een broodnodige powernap onderweg en een sterke bak koffie kwamen we zo rond de middag aan op de camping en kon het grote kampeeravontuur beginnen.

Dag-nachtritme
Dinsdag 7 juli 2015. Kakadu NP, Australië.

Twee dagen geleden was de batterij op en sinds kort hebben we eindelijk een werkende adapter voor Australië. De wereldstekker die we mee hadden paste voor geen mogelijkheid, blijkbaar hoort Australië niet tot het wereldbereik van de wereldstekker.

Gisteren zijn we een rondje door het National Park van Litchfield gereden en een paar stops gemaakt. Maar eerst ontbijten bij de bbq, met worstjes en gebakken ei. Kwam er een man aan met een grote plastic zak vol afval, dacht ik. Hij vroeg of wij nog wat nodig hadden, dat konden we dan wel krijgen. Soep, insectenspray, wc-papier, blikgroente, een drup afwasmiddel, aluminium papier en nog wat meer spullen. Daarna kwam zijn vrouw er aan met twee kussens, die kregen we ook. Zij hadden hun vakantie er op zitten en vlogen weer naar huis, al die spullen konden toch niet mee in het vliegtuig. Zo werkt dat hier dus, je laat alles wat je niet mee kan nemen achter voor mede reizigers. Over twee weken gaan wij dat ook doen, omdat we de stoelen en tafel bij lange na niet in het vliegtuig gaan krijgen.

Na het ontbijt dus Litchfield in. De eerste stop bij termieten bulten en de tweede bij een waterval. Bij die eerste stop kreeg ik de bus niet meer aan de praat en moesten de kinderen even duwen, niet dat het veel hielp. Een automaat kan je niet aanduwen. Ik dacht dat de accu leeg was, probeerde nog eens te starten en toen sloeg de auto wel aan, Susan had al wel een Aussie gevraagd om startkabels. Die waren gelukkig niet nodig. Vandaag ben ik er achter gekomen wat ik verkeerd deed, je kan de bus niet starten als de automaat in Drive staat. Het zwemmen bij de waterval was hartstikke leuk, lekker koud water, heerlijk met dat warme weer.

Bij de tent avondeten en op tijd naar bed, we hebben nog geen elektriciteit en dus ook geen licht. Met als gevolg dat we maar naar bed gaan zodra het donker wordt en als het licht is gaan we er uit. Dan is het half zeven, dat weten we omdat we zo laat naar buiten liepen bij het vliegveld in Darwin en toen werd het net licht. Vanmorgen er dus uit en de boel inpakken. Terwijl Fardau en Silke de schaarse shampoo aan het opmaken waren onder de douche konden wij met de heren de tent afbreken, opvouwen en in auto leggen en de rest inpakken. Daarna ontbijt. Echt wel fijn dat we een grotere auto hebben, alles past er ruim in en zo hoef ik niet te passen en meten. De kinderen hebben acht zitplaatsen over.

Om negen uur reden we het kampeerterrein af richting Kakadu National Park. Naar de volgende kampeerplek voor twee dagen. Na een tochtje van drie uur, de bus kan moeiteloos 120 kilometer per uur aan en met de uitgeslapen chauffeur waren we om iets over twaal over. Tent uitpakken en weer opzetten en daarna boodschappen doen. We hebben nu alleen nog 24/7 wifi nodig en daar wordt hard aan gewerkt.

The origin, Australian rugby
Zaterdag 11 juli 2015. Tennant Creek, Australië.

We slapen straks onze eerste nacht in Australië niet in een tent. We zijn nu op weg van Katherine naar Alice Spring, een tocht van ruim 1200 kilometer die we in twee etappes doen. Omdat we in Tennant Creek, daar zijn we nu, maar een nacht blijven, nemen we niet de moeite de tent op te zetten. Zo kunnen we morgen weer om acht uur de baan op en zijn we rond twee uur ’s middags over, althans dat is het plan.

Inmiddels zijn we al een week Down Under en gaan we nu van een meer bosrijke omgeving een woestijn gebied in. Vandaag zagen we de omgeving langzaam maar zeker veranderen, wat minder bomen, ook andere bomen, meer struiken en lager zodat we er vanuit de bus overheen kunnen kijken totdat de vegetatie zo goed als ophoudt, dat is nu ongeveer het geval. Onderweg zowaar een kangoeroe gezien, de eerste. Ze zijn er wel degelijk maar dan vooral als lijken op de weg. Gisteren verteld een Nederlandse vrouw, die hier al dertig jaar woont, mij dat kangoeroe ‘s na vieren op pad gaan op zoek naar drinken, dan krijg je ze pas te zien. Tegen die tijd zijn wij meestal al lang en breed op de camping aan het zwemmen of bezig met de voorbereidingen van het avondeten.

Wij zijn de auto nu wel de baas, hoewel dat eergisteren toch even anders leek. Ik kreeg de versnelling niet meer uit de P van parkeren. Ook de buurman op de camping wist geen raad, hoewel hij wel een Toyota heeft. In de handleiding stond beschreven hoe je de versnelling weer uit de P krijgt en zodra dat gelukt is moet je dan meteen naar de dichtstbijzijnde Toyota garage rijden. Wel opmerkelijk dat het in de handleiding staat en geen goed teken, blijkbaar een bekend probleem. In dit geval was er een Toyota garage in Katherine, een geluk bij een ongeluk. Ik heb wel even gevraagd of er in Alice Springs ook een Toyota garage is. Dat is niet het geval, helaas. Erger nog, het is nodig, vandaag zat de P weer gelocked. Gelukkig heb ik een schroevendraaier mee genomen die ik vanmorgen tegenkwam bij het inpakken. Het euvel weer gefixed. Onderdeel van de startprocedure is nu het gebruik maken van de steeksleutel, want voorlopig komen we geen Toyota garage tegen en terugrijden naar Katherine is geen optie.

Gisteren dus een dagje Katherine, een dorp aan een rivier waar ook in de droge periode water in staat. Iets buiten Katherine is een Nationaal Park en daar kun je op de rivier varen. Daar hadden we wel zin in, zelf een kanotochtje maken. Die zin vervloog als sneeuw voor de zon toen we zagen wat dat grapje ging kosten, omgerekend 250 Euro voor drie uur kano huur voor ons zessen.

We hebben toen een korte wandeling de rots op gedaan. Daar boven genoten van het uitzicht en zagen we dat er nog een kleine loop was van drie kilometer. Dat leek ons wel wat, dus zonder water en niet ingesmeerd liepen wij in de brandende zon verder. Gelukkig was er voldoende schaduw en kon je halverwege water drinken uit een fonteintje. Fardau en Silke waren kapot: ‘mijn benen doen het niet meer’. Het laatste stuk was langs de weg naar de auto, terwijl de rest uitrustte heb ik de bus opgehaald en hebben we daarna in Katherine een frisse duik genomen in een Hot Spring (gratis).

In Kakadu hebben we onze eerste krokodil gezien, dat was geluk hebben. Want krokodillen liggen tot een uur of vier ‘s middags uit te rusten en komen dan pas in actie, dat is namelijk het moment dat hun avondeten dorst begint te krijgen. Maar goed, tegen die tijd zijn wij meestal al lang en breed op de camping aan het zwemmen of bezig met de voorbereidingen van het avondeten. Je mag hier alleen maar in zwembaden zwemmen of bij hoge uitzondering in een meertje als het zeker is dat er geen krokodil in de buurt is. Overal staan waarschuwingsborden.

De tweede avond dat we in Kakadu waren was er een groots sportevenement op de tv waar heel Australië reikhalzend naar uit keek. De zogenaamde Origin en in dit geval zelfs de beslissende derde wedstrijd. The Origin is een soort van All stars Rugby wedstrijd tussen de beste spelers van Queensland en New South Wales. Beide ploegen hadden één keer gewonnen, het beloofde dus een spannende en sensationele wedstrijd te worden. Folkert en ik kwamen volledig bedrogen uit, een inmaakpotje, een walk over, de grootste overwinning in de 35-jarige geschiedenis van Origin: 52-6. Queensland maakte gehakt van NSW.

Ondanks de uitslag vloog de wedstrijd om en verveelde geen moment. Om zeven uur begon de voorbeschouwing, we zaten keurig op tijd voor het scherm. Het was een BYOC (Neem je eigen stoel mee) en BYOD (Bring Your Own Drink) en we zaten mooi vooraan. De voorbeschouwing duurde een uur en is wel even wat anders dan de voorbeschouwing op, zeg, de KNVB-beker finale. Dat kunnen ze duizend keer beter dan in Nederland, volgens Folkert. Om acht uur zat het veld propvol en kon de wedstrijd beginnen. Ondanks de 52-6 golfde het spel op en neer en genoten wij met volle teugen. Dat smaakt naar meer. Misschien dat er een sportwedstrijd in zit als wij twee weken in Brisbane zitten.

Alice Springs en Devils Marbles
Maandag 13 juli 2015. Alice Springs, Australië.

Het is nu negen uur in de morgen en we zitten aan de koffie in de MacDonald van Alice Springs, louter en alleen omdat hier wifi aanwezig is, het wifi van de Mac het ook doet en het ook nog eens een free wifi is: Wat wil de wereldreiziger nog meer?

Gistermorgen zaten we aan het ontbijt bij het motel tv te kijken naar het ABC-nieuws. Het had gesneeuwd en kijkers werd gevraagd foto’s van de sneeuw te sturen, blijkbaar iets unieks. Het baarde mij wel zorgen, want hoewel het een groot land is betekent sneeuw toch dat het ergens onder nul is en wij zijn op weg naar het zuiden (lees de kou). Het weerbericht bewaarheide mijn zorg, één tot vijftien graden in Alice Springs.

Gisteravond van arren moede om half acht de horizontale positie opgezocht, buiten was het te koud en in bed was het lekker warm. Middenin de nacht kregen Susan en ik bezoek van Fardau, zij was wakker geworden van het gesnurk verderop op de camping. Kwam ze lekker tussen ons in slapen, lekker warm. Want inmiddels was de kou ook in de tent geslopen en ofschoon de slaapzakken vorst kunnen hebben was het toch best wel koud.

Om zes uur was ik klaar wakker en ben ik op zoek gegaan naar de warmste plek op de camping, de warme douche. Ik was bepaald niet de enige die op dat idee was gekomen, gelukkig was er nog een douche vrij. Al met al lekker warm en lang gedoucht, bij terugkomst bij de tent was Susan er inmiddels ook uit en ook aan het douchen. We zijn daarna in de buitenkeuken pannenkoeken gaan bakken als ontbijt voor de kinderen die een voor een wakker werden en ook direct een warme douche namen. Na het eten dus koffie drinken bij de Mac. Straks boodschappen doen, Folkert en Jesse hebben maar één lange broek mee en dat is er één te weinig.

De reis naar Alice Spring was een waaieretappe, maar verliep verder prima. Na een uurtje stond onze eerste en enige stop op het programma (nu ja geen, nog wel een paar keer stoppen om te tanken, chauffeur te wisselen en de benen te strekken) bij Devils Marbles. Dat zijn natuurlijke stenen knikkers, door de duivel daar neergelegd volgens de Aboriginals. Gek genoeg liggen er daar wel honderden bij elkaar en zie je ze verder nergens. We zijn daar eerst de camping op gereden en daar uitgestapt en onderweg naar de Stuart Highway nog twee keer gestopt.

Ik had op de heenweg al gezien dat er een pracht gelegenheid was voor wat mooie actie foto’s. Met Folkert er uit en hij aan het fotograferen, de eerste set mislukte behoorlijk omdat ik Folkert niet had verteld dat hij wel moest inzoomen en hoe hij moest inzoomen. De tweede serie ging een stuk beter. Het was wel een heel geklauter om op de juiste plek in de zitpositie te komen. Er af was nog een stukje lastiger, ik had namelijk niet goed opgelet bij het klimmen en zag zo niet hoe ik los moest komen. Voetje voor voetje gleed ik naar beneden en uiteindelijk heb ik me maar laten vallen. Dat was een denkfout, ik heb nu een Devils Marble als aandenken op mijn voorhoofd.

Outback in het kwadraat
Donderdag 16 juli 2015. Kings Canyon, Australië.

Na Alice Springs zijn we via een tochtje langs de MacDonnel Ranges naar Kings Canyon gereden. De MacDonnel Ranges is een bergketen midden in Australië. En op de plek waar de bergketen het makkelijkst te passeren is ligt Alice Springs. Er zijn nog een aantal plekken waar de doorgang door de bergketen laag is, alleen die passages zijn smaller. We hebben er een paar van gezien en bij één er van stond nog wat water op de bodem. Je kon er niet langs zonder door de rivier te waden.

Na een lange tocht kwamen we aan in Kings Canyon, dit is outback in het kwadraat en dat is te merken aan de diesel prijzen, die zijn omhoog geschoten. De camping ligt uitstekend, vanuit ons bed hebben we uitzicht op de canyon. De eerste avond, zo rond zonsondergang, volstrekt zich een natuurwonder. De rode canyon wordt geel en oranje van de ondergaande zon. Een prachtig gezicht en alle camping gasten zitten dan ook voor hun tent of caravan.

We raken aan de praat met een Australiër die met zijn gezin (drie kinderen) in drie maanden met een sleurhut Australië doorkruist. Zijn kinderen gaan tien weken niet naar school en met de vakanties voor en na die tien weken kunnen ze veertien weken weg. Er is hier geen leerplicht ambtenaar die daar moeilijk over doet. Hij handelt in bloemen en reist elk jaar naar Aalsmeer voor een bloembollen bijeenkomst, de grootste en belangrijkste van het jaar.

Later die avond hebben we een keukentje gevonden waar we warm binnen eten konden koken. Heerlijk hete curry voor de grote mensen en de jongens en pannenkoeken voor de meiden. Ook daar aan de praat geraakt met twee Australiërs. Al met al een gezellige boel daar zo in de outback.

We hebben ook nog wel wat van de natuur gezien, met zijn zessen de mooiste wandeling gemaakt en later ben ik met Silke nog uit wandelen gegaan in de canyon. Daar was ook een route de canyon op. Dat leek Silke wel wat en we zijn samen op pad gegaan. Zonder al te veel water, eten en warme kleren. Na een kwartiertje klimmen werden de benen van Silke moe en kon ik haar er van overtuigen dat teruggaan een goed plan was, anders zou Susan maar ongerust worden. Het was een gezellig wandeling met Silke, ze mocht de camera vasthouden en maakte van elk informatiebord een foto; ‘voor de rest, dan konden zij ook zien waar we geweest zijn’. Moet wel zeggen dat ik deze wandeling een stuk mooier vond dan de wandeling die we met zijn zessen hebben gedaan.

Sunset boulevard
Zaterdag 18 juli 2015. Ayers Rock, Australië.

Met nog twee nachten kamperen te gaan zijn we naar Ayers Rock gereden, weer vier uur in de bus. Omdat we het kamperen en vooral de nachtelijk kou (rond de vijf graden) wel aardig gehad hebben gaan we op zoek naar een kamer voor twee nachten. Bij het eerste hotel (van de twee) hebben ze wel plek, een vierpersoonskamer voor 330 AUD (Australian Dollar) per nacht. Toch maar op zoek naar een goedkoper alternatief, die is er ook voor de prijs van 225 AUD per nacht. Dan hebben we een vierpersoons vierkante ruimte waar we met zijn zessen (want dat is wel het plan) in kunnen liggen, maar dan is er geen plek over om te draaien.

Ondanks de immense behoefte aan warmte toch maar naar de camping. Daar is nog plek zat en voor 115 AUD kunnen we twee nachten op een powered site staan vlak bij een toiletblok, de wasmachines, een speeltuin, een bbq en het zwembad. Wat wil een mens nog meer? Ik sliep, met in het achterhoofd de gedachte dat we de tentuitrusting zo in twee nachten volledig hebben terugverdiend, beide nachten heerlijk. Elke ochtend en avond bij de warmte van de bbq gegeten en daar worstjes, hamburgers, eieren en pannenkoeken gegeten; de eerste avond zelfs heerlijk Mexicaans.

De dag dat we in Ayers Rock waren zijn Susan, Fardau, Silke en ik naar de Olga’s gegaan voor een wandeling. De Olga’s is een soortgelijk natuurverschijnsel als Ayers Rock maar ziet er dan anders uit, zeker van verre. De bergen zijn vernoemd naar een Oostenrijkse dame met de voornaam Olga. Ook hiervan werd ons verteld dat de Olga’s mooier zijn dan Ayers Rock, maar die mening deel ik niet.

Later op de dag zijn we met zijn zessen naar Ayers Rock gegaan. Het symbool van Australië en dus ook een soort van must see voor iedere toerist. Ik moet zeggen, prachtig. Het is een heilige berg voor de Aboriginals en de berg op klimmen mag wel, maar liever niet. We hebben het ook niet gedaan. Naast de geloofsreden was de klim behoorlijk steil, lang (een tocht van drie uur) en niet goed voor het milieu. Je kon zien dat de berg op de plek van de klim iets was uitgesleten. Een gids vertelde ook dat er op de top geen toilet is maar dat mensen toch zo hun natuurlijke behoefte krijgen tijdens de klim. Rond de berg kunnen ze dat merken aan de natuur.

We hebben een deel van de base walk gedaan (de wandeling aan de voet van de berg). Daarna snel de auto in op naar sunset boulevard. De plek om de effecten van de ondergaande zon te zien op de rode berg, de berg verkleurt dan net als bij de Kings Canyon, een gele en oranje gloed. Een waar spektakel, de sunset boulevard voor personenauto’s staat propvol toeristen, een eindje verderop staan de bussen met busladingen toeristen op hun uitkijkpost.

Op de camping bij de bbq aan de hamburgers en na de warme hap op naar de ruimte van de wasmachines. Die en de drogers staan aan, dat levert warmte op. In de ruimte is een tv en Silke zit er al, we waren haar even kwijt direct na de afwas. De eerste smurfenfilm is er op en we gaan met zijn allen (op Jesse na want die slaapt al) de film kijken en daarna de koude nacht in. Binnen twee minuten horen Susan en ik ritsluitingen open en dicht gaan, ook onze tent gaat open. Daar staat Silke in haar slaapzak, ze kan niet slapen. Dan maar tussen ons in op het opblaasbed, de dame is in no time vertrokken naar dromenland. Morgen vliegen we naar Brisbane en zit onze week outback er op.

Van Alice Springs naar Brisbane
Dinsdag 20 juli 2015. Brisbane, Australië.

We zijn aangekomen in Brisbane, de start van de derde week van onze vakantie. Twee weken huizenruil, ergo twee weken in een villa. Een villa met vier slaapkamers, drie tv’s, twee badkamers een zwembad en nog veel meer. De huizenruil is inclusief auto ruil, we hebben nu een 4WD Pajero tot onze beschikking. We zitten niet middenin Brisbane, maar in een van de buitenwijken ergens in de bergen tien minuten rijden van de enige Aldi. Gisteravond om negen uur zijn we geland in Brisbane en daar werden we opgewacht door Ireen, de eigenaresse van het huis (zij en haar man komen volgend jaar mei naar Nederland) en haar zoon. Met twee auto’s zijn we hier in het donker naar toe gereden, zodat we pas vanmorgen zagen waar we qua omgeving zitten.

De vliegreis van Ayers Rock naar Brisbane verliep met de nodig obstakels. De eerste hobbel was het inchecken van de bagage. We hebben deze keer geen weegschaal meegenomen, dus hadden we geen idee hoe zwaar alles was. De man van Jetstar wist het wel, zeven kilo te zwaar. Kosten vijftien AUD per kilo. De oplossing was gauw gevonden, we hadden het opblaas bed ingepakt inclusief het onderstel en dat woog ruim negen kilo, daar kwam ik achter nadat ik het uit de bagage had gehaald. Het onderstel hebben we in Ayers Rock achter gelaten.

Maar toen de handbagage nog, zeven kilo per persoon is de limiet. We hebben elk een koffer en een rugtas. De koffers wogen elk iets meer dan zeven kilo en eentje zelfs dertien. Nadat we een computer in de in te checken bagage hadden gedaan was die dertien kilo weer wat minder. De in te checken bagage was bijna twee kilo te zwaar maar dat is ons niet in rekening gebracht. De handbagage was verder ook oké, volgens de man achter de balie. Susan en ik wisten wel beter.

Daarna langs de bagagecontrole en wachten om te boarden. We maakten ons wel zorgen want we hadden echt te veel kilo’s mee als handbagage. De man die de instapkaart controle deed sloeg geen acht op de handbagage dus we konden zonder verdere narigheid het vliegtuig in, dit was slechts de eerste horde op weg naar Sidney. Daar een overstap en moesten we zelf de bagage ophalen en afleveren. Fluitje van een cent, de computer er uit zodat het niet te zwaar was en aansluiten in een lange rij wachtenden bij de bagage drop off. Susan zat met Silke en Fardau bij de gate met de handbagage. Bij de bagage drop off vroeg de dame ‘Who is Susan?’. In al mijn eerlijkheid zei ik dat zij bij de gate zat. ‘I need to see Susan’ klonk het nogal gebiedend. Tegenspraak werd niet geduld, ik kon me wel voor de kop slaan, als Folkert had gezegd ‘Ik ben Susan’ was het wellicht nog gelukt zonder Susan op te moeten halen. Daar de tijd gestaag verder tikte begon een en ander wel te dringen, in hoog tempo Susan opgehaald en zo konden we verder. Rennen naar de meiden, die waren ‘even’ alleen bij de handbagage. Bij de gate rustig wachten op boarden en konden we verder voor de vlucht naar Brisbane.

Ireen vertelde dat een speeding ticket aan de prijzige kant is, vijf kilometer te snel levert al gauw een boete van honderd AUD op en ook strafpunten op je rijbewijs. Zij had zelf in een maand tijd vier punten verzameld van de negen die nodig zijn om je rijbewijs een jaar kwijt te zijn. Of wij ons aan de snelheid wilden houden. Wij waren al op de hoogte gebracht van kosten van te hard rijden door de plaatselijke gendarmerie in een dorpje in de outback. Daar reed ik, volgens de politieman vijftig, waar veertig was toegestaan. Levensgevaarlijk met al die spelende jonge kinderen op straat, die op dat moment binnen aan het spelen waren. Ik kwam er af met een waarschuwing.

Praktische tips
Omdat onze blog ook op de website van verre reizen met kinderen staat vandaag wat praktische tips over vakantie in Australië en er voor zorgen dat dit budgettair een beetje binnen de perken blijft. Zeker voor een gezin met zes personen die zes weken vakantie vieren is dat een uitdaging. Australië is een duur vakantieland, vooral als je er de weg niet weet. Als je de weg weet en vooruit plant is het levensonderhoud ongeveer vergelijkbaar met Nederland is onze inschatting.

Wij hebben een goedkoop retour ticket gezocht naar Singapore, Kuala Lumpur of Denpasar, alle drie steden van waaruit er veel vluchten naar Australië gaan. Voor ons was met de Emirates naar Singapore voor 520 Euro per persoon een goede deal. Vandaar uit hebben we met lowcost carriers via skyscanner enkeltjes gekocht, wat ook de nodige flexibiliteit in je reisschema geeft. Wij hebben de volgende vluchten gekocht: Singapore - Darwin, Ayers Rock - Brisbane (via Sydney), Brisbane - Whitsunday Islands, Cairns - Denpasar en Denpasar - Singapore. Allemaal goed betaalbaar, alleen de vlucht van Ayers Rock naar Brisbane was duur, meer dan tweehonderd Euro per persoon, de rest tussen de zestig en honderddertig Euro per persoon.

We zijn gaan kamperen om de eenvoudige reden dat dit veruit de goedkoopste manier is om door Australië te reizen. Een camper huren is minimaal twee keer zo duur, in ieder geval voor ons omdat met zes personen de goedkopere campertypes afvielen. Ons is verteld dat je per dag ook nog ongeveer vijftig AUD extra kwijt bent aan de extra brandstof die de camper neemt. Het flexibeler zijn op de plek zelf, waar je gemakkelijk met auto/bus de boel kunt verkennen, plus het wendbaarder zijn en harder kunnen rijden (120 kilometer per uur over de snelwegen) over de enorme afstanden vonden wij zeker pluspunten.

Wij hebben onze kampeeruitrusting grotendeels in Darwin gekocht, zoals tent, luchtbed, tafel en stoelen, kookstelletje, pannen en borden etcetera en heel belangrijk een koelbox. Vooraf hadden we via de website van K-mart gekeken wat ze zoal hadden. Vlakbij het vliegveld is een winkelcentrum met een K-mart, die had bijna alles wat we nodig hadden. Een grote tent was er niet, op advies zijn we naar de Big W in hetzelfde winkelcentrum gegaan en daar hebben we twee vierpersoonstenten gekocht, ook prima. Voor onszelf hadden we een vrij luxe luchtbed op onderstel gekocht, samen met de melkklopper voor de koffie goed voor het luxe campinggevoel. Voor een paar honderd Euro hadden we alles. Slaapzakken en een aantal matjes hadden we meegenomen.

Als je vanaf de Big W Darwin uitrijdt over de Stuart Highway dan zie je net buiten Darwin een outdoor shop. Daar kun je verder spullen kopen die K-mart eventueel niet heeft. Uit eigen ervaring hebben wij ontdekt dat het hebben van een veel grotere auto dan je denkt nodig te hebben extreem handig is. We dachten met een achtzitter voor zes personen ruim te zijn, maar die twaalfzitter was echt wel fijn. Vooral omdat je zo af en toe voor vier dagen eten inslaat en dan heb je genoeg bagageruimte nodig in de auto. Daarnaast hebben de kinderen tijdens de lange autoritten meer levensruimte, en de afstanden zijn groot in Australië! Als je toch een ruime auto hebt kun je ook een grote koelbox kopen. We kochten dagelijks ijs voor in de koelbox en het ijs nam bijna de helft van de ruimte in beslag van de koelbox, vandaar dus het advies om een ruime koelbox te nemen.

Nabij Litchfield park hebben we de tenten opgezet in Litchfield Tourist Park. We waren daar op tijd (één uur ‘s middags) en konden een plekje uitzoeken in de schaduw en vlakbij de bbq. Bij deze camping is het wel zaak om er op tijd te zijn, ze hebben niet veel schaduwplekken en rond Darwin is het nog lekker warm. Op de camping is wel een restaurant en daar kun je terecht voor het avondeten er is geen winkel om iets te kopen. Het is dus zaak om voldoende eten mee te nemen uit Darwin.

De camping bij Kakadu was Kakadu Lodge in Jabiru. De camping is in de lay out van een wiel met in het centrum het zwembad, een bar en openlucht tv. Het maakt dus niet zo veel uit waar je zit, je bent altijd op loopafstand van het zwembad en alle plaatsen zijn voorzien van schaduwrijke stukken. Ook op deze camping mag je zelf een plekje zoeken en hoe eerder je bent hoe meer keuze. Jabiru is een dorpje met een redelijke supermarkt voor de boodschappen.

Onze volgende stop was op de BIG4 Katherine Holiday Lodge in Katherine. Vanuit Darwin gereden staan op de Stuart Highway de borden voor de camping, je rijdt er zo naar toe. BIG4 is een keten van campings waar je voor vijtig AUD lid van kunt worden. Het is een lidmaatschap voor twee jaar en je krijgt dan op elke BIG4 camping tien procent korting. Je krijgt hier een site toegewezen, met andere woorden de dame achter de balie bepaalt de keuze. Katherine is een ‘grote’ stad er is dus een Woolworth supermarkt voor de broodnodige boodschappen voor de lange reis naar Alice Spring.

In Tennant Creek, waar we maar één nacht bleven, hebben we een motel opgezocht, een familiekamer met vijf bedden, waar wij met ons zessen inpasten kostte 165 AUD, inclusief ontbijt. De naam weet ik niet meer. Motel was het eerste motel in Tennant Creek aan de rechterkant. In Tennant Creek is wel een supermarkt, maar het is beter om voldoende boodschappen mee te nemen vanuit Katherine.

In Alice Springs zaten we in een BIG4, de BIG4 MacDonell Range Holiday Park. Ook hier genummerde plaatsen en fijne keukens, met een gasstel, waterkokers en zelfs een magnetron. We hadden wat moeite met het vinden van de camping. De vier campings van Alice Spring zitten allemaal ten zuiden van Alice Spring, vanaf Darwin rijdt je dus de stad weer uit en dan is er een wegwijsbord met het camping teken. Alice Spring is een grote stad, met een Woolworth voor de boodschappen.

In het Kings Canyon Resort hebben we ook twee nachten geslapen. In de Nederlandse zomer is het druk in outback Australië en een dag van te voren reserveren geeft de broodnodige rust onderweg. Bij het resort zijn twee mogelijkheden voor het avondeten, maar je kan ook zelf eten koken. Op de camping staan een aantal cabins en daar zijn onderdak de keukens met een gasstel (vier pitten) en een magnetron. Na het avondeten zijn we wel naar de ‘eetschuur’ gegaan omdat daar ook een optreden was van Rob Downsend. Een beroemde Australische country zanger.

In Ayers Rock is er weinig keuze, alleen het Ayers Rock Resort. Ook hier van te voren reserveren. We hebben beide dagen mensen gezien die moesten wachten of er nog een plekje vrij kwam. Als je toch hebt gereserveerd kun je ook de eerste dag al een bezoek brengen aan Ayers Rock en een zonsondergang mee pikken. De camping bestaat uit een aantal velden voor tenten en genummerde plekken voor caravans. Met de tent krijg je een veld toegewezen waar je mag kamperen. Wij hadden geluk dat we op loopafstand van alles zaten, daar moet je wel om vragen. Ook hier een bbq en er was wel een gasstel, maar die was out of order.

De campings kostten tussen de vijfenvijftig en vijfenzeventig AUD, ofwel veertig tot zestig Euro per nacht voor drie volwassenen (Jesse is zestien en telt al als volwassenen) en drie kinderen voor een plek met stroom en water. Een wereldstekker met stekkerdoos is handig, net als een waterkoker voor de koffie en thee. Wij hebben ook een kookpitje gekocht voor het gemak van snel wat koken bij de tent. Alle campings hebben ook keukens waar je kunt koken en wat ook gezellig is door het contact met andere gasten. Zelf koken scheelt natuurlijk enorm, uit eten kost hier minstens zoveel als in Nederland. En samen met zoon of dochter koken en de tijd er voor nemen is ook vakantie! Boodschappen koop je het liefste bij de Woolworth of beter nog in de Aldi! Die hebben ze in ieder geval in Brisbane. De kleinere supermarkten zijn echt veel duurder. Het water is bijna overal drinkbaar en wij vulden onze flessen en container bij uit de kraan.

Liefhebbers van een wijntje of biertje moeten in het Noorden rondom Darwin en de outback vooruit denken, want alcohol is daar lastig verkrijgbaar, omdat de Aboriginals al hun geld verbrassen aan alcohol, zo wordt verteld. Je hebt in de grote plaatsen speciale BWS winkels, bear, wine, spirit, die om twee uur ’s middags open gaan en op zondag gesloten blijven. Alcohol moet je dus in de grote plaatsen in slaan, want bijvoorbeeld in de omgeving van de nationale parken zijn geen winkels waar je een wijntje of biertje kunt kopen. Vaak lukt het wel in de bar, met de speciale pas die je krijgt bij het inchecken op de camping, maar dan betaal je wel drie tot vijf keer zoveel.

Verder is huizenruil wat we op dit moment doen, een enorm besparend alternatief. Wij hebben het geluk dat we een super grote luxe villa hebben geruild met grote tuin en zwembad een grote auto voor zeven personen. Wij hebben nu vier keer huizen geruild, in Nederland, Turkije, Panama en nu Australië en het bevalt ons super goed. Het leuke is ook dat je op weg geholpen wordt door de bewoners. In dit geval zijn we door de eigenaresse met haar zoon opgehaald, stonden er een wijntje, kaasplankje, pizzabroodjes en fris klaar en kwam ze de volgende dag met een taartje en uitleg. Echt heel comfortabel. De plaatselijke supermarkt wordt je gewezen en je kan er met je ‘eigen’ auto heen. Onze ervaringen zijn erg positief. Nu is dit wel een super deal, wij mogen twee weken in hun huis met ons zessen en ze komen volgend jaar een week met zijn tweeën in ons huis. We zijn nu aan het nadenken wat we extra voor ze kunnen betekenen.

Wij hebben er geen moeite mee dat anderen in ons huis zitten, zoals je vaak hoort. Iedereen gaat met respect met je huis om, jij zit immers ook in hun huis. Wij vinden het juist heel fijn dat anderen vakantie vieren en genieten in ons huis. Het huis waar we nu zitten, is zoals ik zei een super de luxe huis met veel mooie spullen en kunst en de eigenaresse is erg relaxt hier onder. Knap hoor. Het is voor hun de eerste keer huizenruil.

Australiërs zijn erg aardig en genieten van het leven. Je komt ze veel tegen onderweg, zowel gezinnen als de ‘greyhear nomads’, dat zijn de gepensioneerden die met een camper jaarlijks zo’n vier maanden rond reizen. Toen wij zochten naar een ruil, kregen we vaak als antwoord: ‘jammer, lukt niet, we zijn net een half jaar aan het huizenruilen’. Ze zijn ook erg behulpzaam als er bijvoorbeeld wat met je auto is of je hebt lucifers nodig, ze halen ze meteen voor je op. ‘No worries mate’.

 

De eerste vier dagen Brisbane
Woensdag 22 juli 2015. Brisbane, Australië.

Het is de vierde dag van ons verblijf in Brisbane. Ik zit buiten op het terras en kijk uit over het zwembad, de immense tuin en zie op de achtergrond in de ochtendnevel de bergen. Nevel is niet helemaal de juiste benaming, het is gewoon bewolking, het ziet er nog grijs uit vanmorgen, hoewel de weersverwachting anders doet vermoeden voor de rest van de dag.

De afgelopen dagen zijn we vooral bezig geweest met bijkomen van de eerste twee weken in een tentenkamp en beginnen we ons op te laden voor het Great Barrier Reef. Afgelopen zondag heb ik met Susan en Silke de boodschappen gedaan in de Aldi, dat is ook hier de goedkoopste supermarkt. Vandaag moeten we er weer op uit, er raken wat spullen op. Gisteren zijn we de buurt gaan verkennen, een korte rondrit in de bergen, verder niet zo veel gedaan.

Onze dagen kennen in grote lijnen het volgende schema: Zo tussen acht en negen wordt langzaam maar zeker iedereen wakker, we zitten nog in het ritme van wakker worden zodra het licht is. Hoewel Folkert en met name Fardau het uitslapen al weer onder de knie hebben. Tegen de tijd dat iedereen uit bed is gaan we ontbijten, meestal maken de kinderen het ontbijt en hoeven Susan en ik alleen maar aan te schuiven. Gebakken eieren, brood en koffie, die we dan wel weer zelf moeten zetten. Daarna dus, tja relaxen, veel meer kan ik er niet van maken. Jesse en Folkert hebben de Lord of the Rings serie bekeken (dat is acht uur tv kijken), Fardau is verslaafd geraakt aan Harry Potter (alle delen liggen hier). Ze kijkt ze liever met een van ons (Susan of mij) of nog liever met zijn zessen. Fardau maakt van haar kamer een bioscoopzaaltje met chips en drinken en nodigt ons dan uit.

Susan en ik zijn bezig met achterstallige vakantie administratie, om het zo maar te noemen. Ik dan vooral met het bloggen. Het is gelukt ik ben bij, ook met de foto’s. Daar liep ik behoorlijk mee achter. Susan is de rest van de reis aan het plannen. De dingen die nog geregeld moeten worden, zoals een huis op Bali huren en een auto voor de dagen dat we straks in Cairns zitten. Uiteraard ook ‘bedenken en plannen’ wat we hier in Brisbane gaan doen. We gaan in ieder geval nog een nachtje kamperen op Fraser Island.

Tegen het einde van de dag het avondeten, ook weer buiten. En dan is het donker en dus tijd om naar bed te gaan. Maar eerst even in bad en dan gaan de meiden op ons bed slapen, later brengen we ze dan weer naar hun eigen kamertje. Op zich zit de dag er dan dus op ware het niet dat ik zo rond een uur of half één ’s nachts onrustig wakker wordt. Ik stap er dan uit, sluip naar de kamer waar de tv staat, zet die aan, en jawel hoor, de finale van de Tour de France. Na de finish kan ik rustig verder slapen, dan droom ik over drie weken vakantie door Frankrijk.

 

Zwemmen en een dagje Bribie
Vrijdag 25 juli 2015. Brisbane, Australië.

Het is vrijdagavond, Fardau en Silke staan onder de warme douche, Jesse en Folkert kijken een film, Susan zit achter de pc en ik, ik blog. De warme douche voor de meiden is geen overbodige luxe. Ze komen net uit het zwembad en dat is al wel aardig warmer geworden, maar nog steeds best wel koud. Gisteravond ben ik met Silke en Fardau in het zwembad gesprongen, ik weet dus uit eigen ervaring hoe warm het zwembad is en een graadje meer doet heus geen wonderen.

Vandaag zijn we, voor het eerst hier in Brisbane, er op uit gegaan met zijn zessen. De reis ging naar Bribie Island, een eiland voor de kust met een vaste brugverbinding met het vaste land. Je kan er dus probleemloos heen rijden. De tomtom van de Pajero wist Bribie Island niet te vinden, maar gelukkig de iPhone wel. Op het eiland was zelfs een Aldi waar we snel even wat extra picknick spullen hebben gekocht en daarna op naar het strand.

Het was heerlijk weer, 25 graden en geen wolkje aan het hemelrijk. Voor de Australiërs is het winter en die vinden het maar wat koud. Er was dus nauwelijks iemand op het strand op vrijdagmiddag. Speelt misschien mee dat de scholen hier niet met vakantie zijn en ze gaan pas om drie uur dicht. Het zeewater, ik moet zeggen oceaanwater, was van dezelfde warmte als het water in het zwembad. We zaten op een surf strand, de golfen waren prima om in te spelen. Ik heb dik een uur met Folkert, Fardau en Silke in de branding gespeeld. Susan heeft ook een poging gewaagd maar die rende gillend van de kou het strand weer op nadat ze koppie onder ging en bleef verder veilig weg van de branding. Susan nam de zware taak van het fotograferen voor haar rekening. Jesse was het water niet in te porren; zand en zout zeewater zijn aan hem niet besteed.

Redcliff Beach
Woensdag 29 juli 2015. Brisbane, Australië.

Na het bezoek aan Fraser Island zijn we aardig in het reisritme gekomen. Vanmorgen waren Silke en Fardau er op tijd uit, zeven uur. Silke wilde graag weten wat het plan van vandaag was. Ze wou heel graag wat met zijn zessen doen. Vandaag (woensdag) stond een bezoek aan het centrum van Brisbane op het programma.

Dat plan werd ruw verstoord door Leigh, de man van Ireen, hij kwam vanmorgen te vroeg langs om kennis te maken en beloofde om vijf uur weer te komen. Dat betekende wel dat we ten eerste om vijf uur thuis moeten zijn en ten tweede dat het huis er op zijn minst netjes uit ziet. Met andere woorden de ochtend bezig geweest het huis op orde te brengen, hebben we nu mooi een slag gedaan voor morgen. En daarna met zijn zessen naar het strand. Deze keer naar Redcliffe Beach, een strand aan de Moreton Bay.

Na de boodschappen voor de laatste dagen hier op naar huis, we waren er mooi op tijd. Gezellig met Leigh op de veranda genoten van de ondergaande zon en een glas wijn. Leigh vertelde dat er in de zomer slangen zijn, maar dat we ons nu geen zorgen hoeven te maken, de slangen zijn in winterslaap/rust. Zijn verhalen hebben de nachtrust van Susan geen goed gedaan, alleen maar dromen over slangen; van cobra tot tuinslang. Toch zijn slangen niet de gevaarlijkste dieren in Australië, dat zijn gek genoeg kangoeroes. Niet omdat ze nu zo agressief zijn naar mensen, maar omdat ze bij het oversteken van wegen niet uitkijken. Automobilisten rijden ze aan of, erger, wijken uit; raken de controle over de auto kwijt en/of rijden een boom aan in plaats van een kangoeroe.

Vrijdag vertrekken we dus naar de wifi-loze wereld. De wifi-dekking in Australië is toch anders dan we hadden verwacht. Gelukkig hebben we een Australische simkaart in de telefoon van Folkert (we konden geen simkaart krijgen voor een iPhone). Folkert heeft een hotspot aangemaakt waardoor de rest op de telefoon in ieder geval een verbinding heeft met het wereld wijde web. Vereiste daarvoor is wel dat er voldoende dekking is en dat is op de plekken waar wij heen gaan lang niet altijd het geval én dat Folkerts telefoon is opgeladen.

Laatste dag Brisbane
Vrijdag 31 juli 2015. Arlie Beach, Australië.

We zijn weer aan het reizen geslagen, de ontspannen rust van de villa in suburbia Brisbane is voorbij. Gisteren zijn we dan toch down town Brisbane in gegaan en dat was meer dan de moeite waard; dat hadden we veel eerder moeten doen. De stad wordt doorkruist door een rivier en aan de zuidoever, tegenover het wolkenkrabber centrum, is een prachtig stadstrand aangelegd. Daar hebben we in een lunch room, voor het eerst deze vakantie, in een restaurant gegeten.

Silke en, in minder mate, Fardau hadden geen oog voor het stadsstrand, ze hadden een reuzenrad gezien en wilden daar in. Silke was behoorlijk gedreven en wist de weg vlekkeloos te vinden. Ondanks dat Silke twee ouders heeft met hoogtevrees had ze er erg veel zin in en genoot ze van de rit. Daarna met de gratis watertaxi weer naar de noordkant op zoek naar het treinstation en op naar huis. Na het avondeten de meeste tassen ingepakt en een uur met zijn zessen aan de schoonmaak geslagen.

De volgende ochtend, vanmorgen dus, verder met schoonmaken en om tien uur waren we klaar, ruim een uur voordat we zouden worden opgehaald. Leigh kwam ons uitzwaaien en om elf uur kwam de taxi ook voorrijden. Bij het inchecken weer het koffers wegen en verplaatsen van bagage, de kilo’s waren niet eerlijk verdeeld. De handbagage mag per stuk maar zeven kilo wegen en ik heb graag alle apparatuur in één koffer, dat weegt samen meer dan tien kilo en dat mag niet. Het overpakken met negen stuks handbagage creëert zo een behoorlijk chaos (bewust) dat de dame bij het inchecken de weg ook kwijt raakt en het op den duur wel goed vindt.

Op het vliegveld van Prosperine hadden we een vierpersoons huurauto gereserveerd. Het idee was dat ik eerst Jesse en Susan naar het winkelcentrum zou brengen en daarna weer terug naar het vliegveld om Folkert, Fardau en Silke op te halen en met hen dan inchecken op de camping. In de tussentijd zouden Susan en Jesse wel klaar zijn met winkelen en zou ik die ophalen en daarna de auto weer inleveren want die hebben we morgen niet meer nodig.

Bij het ophalen van de auto heb ik eerst een blik in de kofferruimte geworpen. Een groot gapend gat, het leek wel de auto van Harrie Potter, daar zou onze bagage zat in passen. Ik had gelijk, het lukte, de kinderen met zijn vieren achterin en Susan naast mij met nog twee koffers. Al met al zaten we behoorlijk afgeladen en zo zijn we in één keer naar de Big4 Airlie Cove in Airlie Beach gereden. Scheelt wel een heel gevlieg want het vliegtuig is toch ruim dertig minuten rijden.

Airlie Beach is de toegangshaven naar de Whitsunday Islands, één van de hoogtepunten van Australië die een reiziger niet mag missen en dat gaan we dan ook niet doen. Morgenvroeg worden we opgehaald voor een zeiltocht langs de Whitsunday Islands.

 

Whitesunday Islands
Zaterdag 1 augustus 2015. Arlie Beach, Australië.

'Eerst gingen we vandaag in een boot, om acht uur gingen we weg en om vijf uur waren we terug. We hebben toen met een boot naar een eiland gevaren, daar hebben we twee uur gesnorkeld. Op de camping hebben Fardau en ik eerst gezwommen en na het eten naar de piratenboot met papa. We zagen dat het volle maan was en toen vertelde papa over de maan en zonsverduistering. Papa was de zon, Fardau de aarde en ik moest als maan rond Fardau rennen. Nu mag pappa zelf wat schrijven'.

Wat valt hier nog aan toe te voegen, het klopt als een zwerende vinger. We gingen niet zomaar met een boot, maar met een zeilboot. Die hadden we voor ons zessen gehuurd voor de dag, met kaptein en een bootsman. Nadat we op de motor de haven uit waren gevaren gingen de zeilen uit en voeren we verder op windkracht. We hadden wind mee, maar de stroming tegen en dat gaf hoge golfen, dus veel deining. Zeeziek worden lag om de hoek, maar gelukkig is iedereen zonder overgave op het eiland aangekomen. Daar hebben we een vroege lunch genoten voor het snorkelen. Tegen die tijd was het al aardig eb aan het worden en beter om te snorkelen. Silke vroeg de Nederlandse kapitein wel waarom dat beter was. Op die vraag kreeg ze geen antwoord, en om eerlijk te zijn ik had ook geen idee.

Het snorkelen was op zich leuk, maar in een ‘wilde’ zee is er veel beweging in het water en wordt het zicht wat minder door het ronddwarrelend zand. Maar goed dat het eb aan het worden was, met vloed was het zicht wel erg mistig. Al vrij snel zagen we een schildpad op het rif zwemmen. Daar hebben we met zijn zessen mooi een tijdje achteraan gesnorkeld, totdat de schildpad te ver op zee ging zwemmen. Daarna verder rondgesnorkeld en aardig wat vis gezien en een paar keer de diepte in gedoken om wat beter zicht te krijgen. We waren de meeste tijd alleen op het eiland en in de zee, maar hebben toch nog een half uurtje bezoek gehad van een charter boot. Het eiland was meteen goed vol en de zee ook.

Na het snorkelen even opwarmen in de zon en daarna de boot weer in op weg naar Airlie Beach. We hadden nu wind tegen en stroming mee. We lagen nu mooi scheef in het water en de zon brandde er goed in ondanks dat het best wel koud aanvoelde in de wind. Nu we weer in de cabin zitten zijn er zo hier en daar wat rode plekken zichtbaar op het menselijke lichaam. Ik ben er vrij aardig van af gekomen, mijn neus ook vaak ingesmeerd want die wordt bij mij het eerst rood, en dan ook echt mooi rood, van dat veel te veel gedronken rood.

Thuis sushi gegeten, zelf gemaakt. Terwijl Susan en Folkert de rollen aan het maken waren ben ik met Silke en Fardau naar het zwembadje gegaan. En na het eten in het donker nog even buiten gespeeld. Nog een nachtje slapen en morgen (zondag) trekken we verder naar Townsville. Dat is een tochtje van drie uur in een achtzitter.

Magnetisch eiland
Dinsdag 4 augustus 2015. Townsville, Australië.

Het is gelukt, we zijn in Townsville, daar zijn we vanmiddag aangekomen en eerst naar het nabij gelegen Magnetic Island geweest. Gisteren hadden we een studie gemaakt van de ferry prijzen en vertrektijden. De conclusie was dat we de autoferry van half één ‘s middags moesten halen. Niet dat we de auto mee nemen, maar dat was de goedkoopste oplossing voor ons (dertig AUD verschil). Wel een ferry die minder vaak heen en weer gaat. Vandaar dus de tijdsdruk. Want drie uur rijden en toch wat rekening houden met oponthoud betekent om negen uur vertrekken. Wat op zich wel kan, alleen de autoverhuur ging pas om half negen open. We hebben het gehaald, toen we de pier opliepen werd de ferry speciaal voor ons tegengehouden. We konden op de boot betalen, want aan land was daar geen tijd meer voor.

Magnetic Island is een eiland voor de kust van Townsville dat in 1770 door James Cook werd ontdekt. Bij het voorbij varen van het eiland deed zijn kompas raar en dacht James dat het eiland magnetisch was, vandaar de naam Magnatic Island. Op diezelfde vaart voer Kapitein Cook op pinksteren langs een groot eiland; die kreeg de naam Pinkstereiland en in het Engels is dat Whitsunday Island.

De kaptein die we op Whitsunday Islands hadden was van oorsprong een Nederlander die ook op de Friese meren heeft gevaren. Volgens hem kun je daar niet in het water vallen, als je namelijk overboord valt, kom je in de boot van iemand anders terecht. Hij had jaren geleden ook Linda de Mol als gast gehad, nadat zij zich had voorgesteld vroeg hij aan haar: ‘Wat doe je voor werk?’, waarop Linda reageerde met ‘Ken je me niet?’

Op de ferry was gratis wifi en daar las ik dat het sneeuwt in Tasmanië, dat schijnt geen jaarlijkse gebeurtenis te zijn. Susan las dat er een tekort aan Nutella is, de populariteit van die chocolade is gigantisch gegroeid en de potten zijn niet meer aan te slepen. Gelukkig hebben wij nog een familie pot van één kilo in de aanbieding weten te bemachtigen.

Vandaag ben ik met Silke gaan snorkelen, een eind waden door het lage water en daarna gesnorkeld. Ze hield het aardig vol. Silke is wel onder de indruk van haaien, daar had ze het steeds over. ‘Die kunnen hier ook zijn hoor’ want, zo oreerde zij verder ‘alle zeeën zitten aan elkaar vast, dus haaien kunnen overal heen zwemmen’. Na enig nadenken kwam ze toch tot de conclusie dat wij ze vandaag niet zouden zien: ‘Maar het is hier niet diep genoeg voor haaien, dus ik denk dat ze hier niet zwemmen’. Toen ik later alleen aan het snorkelen was merkte ik dat het verhaal wel wat achter had gelaten in mijn hersenpan. Ik snorkelde niet helemaal op mijn gemak, of kwam het door het slechte zicht in het water?

Ondertussen zat Susan met de jongens en Fardau (later ook Silke) lekker te zonnen op het strand (in het gras voor Jesse), bij een bbq. Barbecues staan hier echt overal, je drukt op een knop en hop de verwarming gaat aan. Nergens voor nodig om er een muntje in te gooien. De jongens zijn later nog teruggegaan naar hun roots; boompje klimmen als slingerapen. Het was een soort van eucalyptus boom, een boom waarvan de takken naar beneden gaan, een soort van wortels… heel apart. Maar wel leuk en makkelijk om in te klimmen.

Bruce Highway
Woensdag 5 augustus 2015. Cairns, Australië.

Gisteren was een reisdag, de laatste reisdag voor ons in Australië en een reis van dik vier uur met de auto naar Cairns. We zitten iets noordelijk, namelijk Trinity Beach. De avond voor ons vertrek zijn Susan en ik bezig geweest met het zoeken naar een geschikte locatie. We hadden de Big4 geannuleerd omdat bleek dat rechtstreeks boeken goedkoper was dan via booking.com. Alleen waren we nu te laat en waren de cabins allemaal uitverkocht voor de periode die wij zochten. Na een avondje zoeken resteerde de keuze tussen kamperen of een Hotel. Kamperen bij de Big4 in Cairns omdat wij wel weer zin hebben in kamperen (de kinderen minder), de Big4 veel te bieden heeft voor Fardau en Silke (twee zwembaden, tennisbaan, waterparadijs, speelplaatsen etcetera) en het goedkoper is.

Het hotel dat we gevonden hebben is een appartement met zeezicht, meer comfort (slapen in bedden in plaats van op de grond om maar iets te noemen), we hebben controle over de temperatuur en de prijs is inclusief gebruik van wasmachine, droger (staan in de badkamer) en een eigen keuken. Nadat we op zijn best value, de kwaliteit ook op waarde hebben gezet bleek dominant dat het hotel de economisch meest voordelige oplossing is voor ons.

Aangekomen in Trinity Beach blijkt het inderdaad een schot in de roos. Zeezicht betekent hier dat we vanaf het terras (we zitten op de begane grond) veertig meter van de oceaan zitten met tussen ons en de oceaan het strand, een strookje gras, een weg voor bestemmingsverkeer, een stoep en vier meter tuin. Op het strand is ook een bbq met daarnaast een speeltuintje, we hebben vanaf het terras zicht op Fardau en Silke. Wifi is beter dan we hadden verwacht, de recensies deden minder vermoeden, hoewel opladen van foto’s mij nog niet is gelukt. Onderweg naar Trinity reden we langs de Big4. We hadden al wel gezien dat de Big4 naast de Bruce Highway lag, maar zagen nu dat de Bruce Highway een drukke vierbaans weg was geworden in Cairns. Blij dat we daar niet naast slapen in een tent.

De reis verliep voorspoedig. Ik had alle koffers opgestapeld, zodat er op de achterste bank ruimte over bleef. Fardau en Silke zaten daar met de Barbie poppen te spelen, eindelijk. We slepen al vier weken door Australië met de Barbies en gisteren hebben ze hun nut bewezen. Toen Susan vertelde ‘we zijn er over een kwartier’ was de verbazing groot ‘nu al, we zijn pas een kwartier onderweg?’. De jongens vermaken zich onderweg prima met hun telefoons, alleen Susan begint het rijden te vervelen. Het zijn steeds grote afstanden, naar Nederlandse begrippen, die wij rijden en het landschap verandert wel maar wel langzaam. We reden gisteren door de suikerschuur, de akkerbouw waar wij doorheen reden bestond louter uit rietsuiker en zo waar één bananenplantage.

Great Barrier Reef
Zaterdag 8 augustus 2015. Darwin, Australië.

Twee verhalen in één vandaag. We hebben de afgelopen dagen het een en ander meegemaakt en ik heb geen tijd genomen om te bloggen. Om het kort te houden, de verdere uitleg volgt, we gaan niet naar Bali. De reden is dat er vanuit Australië niet meer op Bali wordt gevolgen door Australische maatschappijen. De vulkaan Mount Raung is actiever geworden en de wind staat, voor Australië, verkeerd. Morgenvroeg vliegen we naar Singapore en daar zetten we de vakantie voort, totdat we vandaar naar Nederland vliegen.

Terug naar Cairns - we zitten nu in Darwin - en naar het Great Barrier Reef. We zijn naar Cairns gegaan om vandaar het Great Barrier Reef te bezoeken en we hadden besloten om in Cairns een boottocht te boeken. Ik ben zelf eerst bij ons hotel navraag gaan doen en met die informatie terug gegaan naar de familiekamer. Daar aangekomen kwamen we er achter dat de onze vlucht naar Bali vroegtijdig was gecanceld en we kregen een viertal opties om om te boeken.

Die mededeling sloeg in als een bom, uitzoeken waarom (de vulkaan), wat zijn de verwachtingen (Jetstar durft niets te zeggen, het weerbericht geeft aan dat de wind zo blijft tot begin volgende week) en vanuit waar kunnen we nog wel op Bali komen (alleen Virgin Austarlia en Jetstar vliegen niet en sinds gisteren Quantas Australia ook niet). Nadat we die informatie hebben verwerkt zijn Susan en ik uit wandelen gegaan en kwamen we bij de Blue Lagoon, dat is een vijvertje twee straten achter ons hotel. De borden ‘private property’ zijn door ons niet gezien dan wel volledig genegeerd, het leek immers een openbare ruimte. Daar liepen we ook langs de receptie/boekingsbureau waar we even naar binnen zijn gegaan. De dame achter de balie hielp ons, uiteindelijk kwamen we zo op een dagtocht met de Ocean Spirit uit. Die leek ons de beste prijs/kwaliteit verhouding te bieden. Uiteindelijk wisten we Fardau over te halen om mee te gaan en hebben we de tocht geboekt voor vier personen (Jesse en Folkert hadden geen zin). Middenin de nacht (om drie uur) waren Susan en ik alle twee wakker. ‘Laten we maar voor de eerste optie gaan en dat nu direct boeken anders kan dat straks niet meer’. Er dus uit en online de keuze voor vliegen naar Bali via Darwin gemaakt (twaalf uur eerder vertrekken maar even laat aankomen).

De dag op het Great Barrier Reef was één groot feest. We waren lekker op tijd, iets unieks voor een van Hes, maar gebruikelijk voor een Hutten. Een van de bemanningsleden was een Nederlandse (Claudia), dat vinden Silke en Fardau altijd leuk. Een relatief rustig tocht met de catamaran. De boot was voor de helft vol, dus veel ruimte over.

Aangekomen bij het zogenaamde outerreef gingen we vlakbij een zandplaat/eiland ten anker. Vandaar voer steeds een landingsvaartuig heen en weer tussen het eiland en de catamaran. Naast het snorkelen kon je ook met een semi sub (een halve onderzeeboot) een tocht over en langs het koraal maken. Daar zijn wij mee begonnen, daarna een vroege lunch en na de lunch met het landingsvaartuig aan ‘land’.

Vanaf het eiland kon je snorkelen. Voor Fardau en Silke hadden we lycra zwempakken gehuurd. De dames zagen er geweldig uit in hun pakjes, Silke vond het ook prachtig, ze glunderde van oor tot oor. Susan met Fardau en ik met Silke de zee in om te snorkelen. Omdat we ‘maar’ op een plek stopten, iedereen ‘natuurlijk’ verdeeld werd (snorkelen, duiken of semi sub), er ruim tijd was om te lunchen en het landingsvaartuig af en aan voer was het rustig op zee. Rustig qua snorkelaars dan, de zee zelf was dat niet.

Silke wou redelijk snel weer aan land. Zij vond het niet erg om even alleen op het eiland te zijn, ik mocht de zee weer in gaan op zoek naar Susan en Fardau. Susan afgelost, Fardau wilde er absoluut niet uit: ‘Wat denk je, nu heb ik zo’n pakje, nu blijf ik natuurlijk snorkelen’. De huur van het lycra pakje was goed besteed aan Fardau, normaal is ze binnen een minuut weer uit het water en klaagt ze over kwallen of ander ongemak, nu was ze het water niet uit te krijgen.

Op het eiland wou Silke naar de catamaran en Fardau nog wel even in het zand spelen, ik ben met Silke mee gegaan en Susan bleef bij Fardau. Bij aankomst op de catamaran bleek dat de semi sub weer uit varen ging en er was nog ruimte voor extra passagiers (er zaten vier man aan boord en er is plaats voor 28). We (Silke en ik) hadden alle twee wel zin in een tweede tochtje. De semi sub is een kleine onderzeeër (volgens mij gaat hij nooit helemaal onder) met ramen op de zijkanten, geen patrijspoorten maar echt veel glas. We varen steeds vlak langs het koraal en kunnen veel zien; ik ben niet voor niets twee keer gegaan. Susan vond het snorkelen ook geweldig en vooral Fardau heeft echt genoten, ze had er helemaal geen zin in maar was blij dat ze is mee gegaan.

De volgende dag was ik vroeg wakker en heb ik snel even gekeken hoe het met onze vluchten stond. Cairns – Darwin ging door, maar de vlucht van Darwin naar Bali was gecanceld. Toch maar naar het vliegveld gegaan en naar Darwin gevlogen. Daar hebben we een familiekamer geboekt bij het hotel naast het vliegveld. Niet nadat we eerst ruim een uur op het vliegveld hebben rondgehangen om meer informatie te krijgen over vluchten. Uiteindelijk maar een hotel geboekt via internet. Het voordeel is dat we van hier binnen vijf minuten op het vliegveld zijn, die wandeling hebben we ook meerdere keren gemaakt gisteren. Om tien uur ‘s avonds was de informatie balie van Jetstar weer bezet (niet eerder omdat de vlucht naar Bali niet door ging). Daar konden we onze vlucht naar Bali omzetten naar een vlucht naar Singapore, zonder extra kosten.

 

Laatste dagen Australië
Zondag 9 augustus 2015. Darwin, Australië.

Een status update en een verslag. We zitten in Darwin, in het Rydges Resort bij het zwembad te ontspannen. We vertrekken vanavond toch naar Bali omdat we een vlucht kregen naar Bali met Air Asia. Langzaam maar zeker wordt ik een vulkanoloog en kenner van het luchtverkeer rondom Denpasar. Het is eigenlijk vrij simpel. De Australische maatschappijen vliegen het rondje van Australië over Lombok naar Bali (passagiers er uit en een nieuwe lading er in), vertrekken van Bali en ten zuiden van Java terug naar Australië en dat zo dag in dag uit. Of het rondje andersom. Dat stukje ten zuiden van Java levert problemen op en voor Australische maatschappijen is alleen dat stukje luchtruim beschikbaar, ze kunnen of mogen niet uitwijken. Air Asia mag en kan overal vliegen (grote flexibiliteit in Azië) en vliegt nu even niet ten zuiden van Java.

Verder hou ik de jongste dagen dagelijks de berichten rondom Mount Ruang in de gaten. Daar stond gisteren: ‘The detected heat emission, based on satellite data from NASA's MODIS sensor, remains elevated, although it has decreased significantly during the past day’ volgens de google vertaalmachine betekent dit: De gedetecteerde warmteafgifte, op basis van satellietgegevens van NASA's MODIS sensor, blijft verhoogd, hoewel het aanzienlijk is gedaald gedurende de afgelopen dag.

Twee dagen Darwin dus, het stond niet op onze verlanglijst van dingen die we willen doen in Australië. Toch is het wel leuk om de ronde van Australië af te sluiten in de stad waar we vertrokken zijn. We zijn vanmorgen in het centrum en de haven van Darwin geweest en weer een stukje Stuart Highway. Daarna toch maar weer terug naar de ‘best deal in town’ voor een ver reizend gezin met kinderen; het Leanyer Recreation Park, een soort van mini Water Bombali. Het is een gratis waterpark met drie hoge glijbanen waarvan er één met een tweepersoons rubberband moet worden afgedaald. Met zijn zessen hebben we ons hier gisteren de hele middag prima vermaakt en vanmorgen zijn we na aan kort bezoek aan het centrum van Darwin weer richting de glijbanen gegaan. Omdat we de huurauto om half twee ’s middags moesten inleveren zitten we nu bij het zwembad van het resort.

Het is hier heerlijk weer, lekker warm en niet vochtig. Vooral in de schaduw is het prima toeven, dat snappen de Australiërs ook. Als er geen natuurlijke schaduw is dan zorgen ze er wel voor door palmbomen te planten (zoals hier), tarpen op te hangen (zoals bij het waterpark) of stoepen overdekt aan te leggen (bij het vliegveld). Susan en Folkert zijn op weg naar de bbq met hamburgers, dat wordt ons avondmaal. Vanavond om acht uur lokale tijd vliegen we naar Bali, aankomst in Bali om negen uur, dat dan ook weer lokale tijd, dat maakt een vlucht van tweeëneenhalf uur.

Inmiddels zijn we op Bali, wat mij betreft stapte ik Azië binnen bij het binnenstappen van het Air Asia toestel. Daar stonden de dames ons vriendelijk op te wachten en werden we op zijn Aziatisch begroet. Folkert was ook helemaal blij: ‘dit voelt als een soort van thuiskomen’.

De ronde van Bali
Dinsdag 11 augustus 2015. Canggu, Bali.

Onze laatste dag op Bali zit er bijna op. Susan geniet nog van een laatste massage en morgenvroeg vliegen we naar Singapore en beginnen we aan de thuisreis. In Singapore hebben we een stop over van bijna 24 uur voordat we doorvliegen naar Nederland. We hebben een hotel geboekt vlakbij het vliegveld en gaan vandaaruit morgenmiddag iets van Singapore proberen te zien.

Gisteren hebben we vier scooters gehuurd en sindsdien rijden we de ronde van Bali. We rijden keurig in kolonne door de straten (maken er geen wedstrijd van), met Jesse en Folkert opgesloten tussen mij en Susan in. We blijven zo redelijk dicht bij elkaar en als het gat wat te groot wordt stop ik even of rem af.

Voor de meiden zijn we gestopt bij een kleding outlet. Daar mochten de mannen de kleding van Silke en Fardau goed – en afkeuren. Voor de plaatselijke begrippen zijn Fardau en Silke groot en kleren waar zij in passen zijn eerder gemaakt voor vrouwen dan voor meisjes. Silke kreeg veel afkeurende blikken. Uiteindelijk zijn we met vier jurkjes rijker verder gereden. Die avond zijn we voor het eerst deze vakantie uit eten gegaan, naar een sushi restaurant.

Vandaag was de tweede dag van de ronde van Bali. ‘Beter gaan we direct scooter rijden’, zei Folkert vanmorgen aan het ontbijt, nadat hij hoorde dat de scooters om vier uur vanmiddag ingeleverd moeten worden. Dat hebben we min of meer ook gedaan. Wel nog even afgekoeld in het zwembad en daarna op pad. Door de rijstvelden en de binnenwegen van Canggu. We bleven tussen de doorgaande weg van Denpasar naar Tanah Lot en het strand, zodat verdwalen geen optie was. De jongens waren echt blij dat we vier scooters hadden gehuurd en dat ze er zelf zo lang en veel op mochten rijden. Fardau en Silke hebben ook nog even, tussen ons in, aan het stuur gezeten. Silke genoot ook met volle teugen, ze vindt het vooral prachtig dat we iets met zijn zessen doen.

Op den duur reed ik lekker tussen de rijstvelden, te genieten van het uitzicht, de wapperende wind langs de helm en lekker lopende bochten langs huizen en villa’s. Bij een kruising even wachten op de rest. Er reden wel scooters achter mij, dat had ik wel gezien, maar het bleken geen familieleden te zijn. Die waren weg. De ongerustheid maakte zich van mij meester… Na een paar minuten, die wel uren leken, kwam Susan om de bocht. Dat was helemaal schrikken, ‘toch geen ongeluk’ schoot het door mee heen. Gelukkig niet, Jesse stond met een lege tank aan de kant van de weg. Dat euvel was zo verholpen. De tank van onze scooters bleken toch geen potjes van Sarefat te zijn.

Weer thuis
Zondag 16 augustus 2015. Nederland.

We zijn nu al bijna weer 48 uur in Nederland en in deze 48 uur hebben we vijf keer zoveel regen gezien als de zes weken op vakantie. Welkom terug!

Nog even kort de laatste dag in Singapore en de vluchten naar huis. In Singapore hadden we een hotel geboekt ‘vlakbij’ het vliegveld. Het was al met al veertig minuten rijden met de shuttle bus van het hotel (die ging eerst bij alle terminals langs). Daarvoor ook een half uur bezig geweest (vooral wachten) met het ophalen van de iPhone van Fardau. Die had ze zes weken geleden in het vliegtuig laten liggen, gelukkig terug gevonden en wij konden de iPhone weer ophalen. Uiteindelijk waren we om twee uur ’s middags in het hotel.

Susan en ik zijn boodschappen gaan doen voor de lunch en hebben zelf wat gegeten. Naast het hotel ligt het Changi Village Food Centre, een voedselcentrum met een ruime keuze van producten om de positie op de voedselketen van de hongerende wereldreizigers veilig te stellen. Een Japanner, veel Indiaas, ook veel Chinees, Turks, een Subway en een 7eleven. Susan en ik zijn bij een Indiër aangeschoven en hebben ter plekke wat gegeten, verder eten van de Indiër en boodschappen bij de 7eleven mee naar de hotelkamers.

Na zwemmen in het hotelzwembad, genieten van het uitzicht vanaf de achtste verdieping en wat relaxen was het tijd voor het laatste avondmaal. Ook weer zonder de kinderen want die lagen inmiddels op bed in een ruststand (lees tv kijken). Deze keer zijn we gestopt bij India Cafe Chilliz en daar hebben we een dagschotel genomen en daarna een Chilliz Mutton Chettinad, en lamscurry. Die lamscurry was super! Nog nooit zoiets lekkers gegeten. Bij de gedachte aan de mutton loopt me het water alweer in de mond, zeldzaam lekker. Eigenlijk wilde ik na die mutton nooit meer iets anders eten. Maar helaas, Emirates had de mutton niet op het menu en zo moest ik mijn maag stillen met minder, veel minder, lekker eten.

Na zestien uur vliegen landen we veilig in Hamburg. De Duitse grondigheid vereist een lange rij bij de douane en voorzichtig omgaan met de bagage waardoor we lang moesten wachten. Lydia stond ons op te wachten bij de vertrekhal omdat de Dacia met dakkoffer niet in de parkeergarage past. Na een korte stop bij een McDonald waren we drie uur later veilig thuis. Iedereen lag in de auto te slapen, behalve Susan en Lydia die hadden elkaar genoeg te vertellen.

The highlights op een rij:
• Eten: Mutton Chettinad
• Activiteit: snorkelen op Great Barrier Reef met de catamaran (de ouders), scooter rijden op Bali (de jongens) en shoppen op Bali (de dames).
• Overnachten: Kamperen in de eerste week (ouders) en huizenruil in Brisbane (de kinderen)
• Natuur: Frasereiland (Jan), Bali (Susan), Brisbane (de jongens) en zwembaden (de dames)