De outback in...
Woensdag 12 januari 2010. 600 km voor Uluru, Zuid Australië.

Vanochtend hebben we ons nog een paar uur bezig gehouden met heen en weer gebel en gesms over de koelkastreparatie. Uiteindelijk kregen we om 11.00 uur (toen zat onze halve dag er alweer op) een adres ergens in Adelaide waar we naar toe zouden kunnen. Deze meneer zou heel misschien het onderdeel hebben wat vervangen moest worden, maar misschien ook niet, dan moeten we daarop nog minstens één dag wachten. Na een uur in de drukke stad rondgedwaald te hebben, gepaard met veel stress, besloten we de koelkast te laten voor wat het is en door te rijden richting het noorden. Tijdens het rijden doet de koelkast het en voor 's nachts kopen we bij tankstations zakken ijs om erin te leggen. Probleem voor nu opgelost. Wij hebben geen zin om onze vakantie-tijd nog langer te verspillen. Toen we dit eenmaal besloten hadden, kwam er ook weer wat meer rust in ons campertje, gelukkig.

Vandaag zijn we een paar keer uitgestapt bij tankstations, picknickplaatsen en speeltuinen, maar we hebben voornamelijk gereden. Dit zullen we morgen ook nog wel moeten doen, want het is nog zo'n 1200 km naar de Uluru-rock. We hebben wat nieuwe speeltjes voor de kids gekocht om ze mee te vermaken onderweg en Marcel zal ook gedeeltelijk 's nachts rijden. We hebben extra benzine en water bij ons en de watertank van de camper is ook geheel gevuld. De kasten zijn gevuld met boodschappen en lekkere dingen voor de komende vijf dagen. Niks kan ons gebeuren. Op naar Uluru!

's Avonds ervaren we al echt het relaxte outbackgevoel. Rijden door niemandsland, prachtige ondergaande zon met oranje en rode luchten en tanken bij een verlaten tankstationnetje met pub. Tijn, Job én Marcel genieten van de mega Road Trains. De vrachtwagens met driedubbele opleggers erachter. Echt mega! Bij het tankstation staat er één geparkeerd en aangezien Tijn en Job toch nog niet slapen, neemt Marcel ze even mee voor een foto. De chauffeur vraagt of ze even achter het stuur willen zitten. En of ze dat willen! En daar zitten ze dan, fris gewassen met de luier aan achter het stuur van een echte Australische Road Train. Wauw! Marcel is jaloers, wil ook wel even achter het stuur zitten. Helaas papa...

We rijden nog een paar honderd kilometer door, de kinderen zijn inmiddels al in dromenland. Tegen tienen parkeren we de camper op een rest area waar er al een aantal staan. Marcel maakt, zoals meestal, nog even een praatje met de buren en dan gaan we lekker slapen. Toch nog een lekker fris windje hier in het binnenland. De airco missen we ook hier niet. Morgen op naar Uluru, nog 600 km...

Eindelijk Ayers Rock in zicht!
Donderdag 13 januari 2011. Yulara, Nothern Territory, Australië.

Vijf uur in de ochtend. Marcel, je wekker loopt af. Tijd om op te staan! Nog een lange rit voor de boeg vandaag. Ik blijf nog even liggen en de kids ook. Best lekker, zo'n hobbelend bed. In Coober Peddy, nog zo’n vijfhonderd kilometer voor Uluru, gaan we tanken en ontbijten. Daarna gaan we weer rijden! De kids slaan zich er erg goed door heen. Ze vermaken zich met de lego, de nieuwe dvd-tjes van Nils Holgerson en de Bob de Bouwer-autootjes.

Bij onze volgende lunch-stop in Kulgera ligt een grote picknickplaats en camping. ‘Hé, is dat daar geen zwembad?'hoor ik Marcel zeggen. Ja, hoor, midden in de stoffige outback bij een tankstationnetje ligt een prachtig blauw zwembad. Tijn en Job zijn door het dolle heen alleen bij het horen van het woord ‘zwembad'. Eerst nog even vragen of we er wel in mogen, want het bad is vast alleen voor gasten van de cabins of camping. Voor drie dollar mogen we er in. Joehoe! Dat was nu net datgene wat Tijn en Job even nodig hadden. Ze stuiterden van plezier. Ik had moeite om ze in toom te houden in m'n eentje. Marcel, moe van het rijden, was namelijk even gaan liggen voor een middagdutje. Na drie keer vanuit het zwembad direct door te zijn gerold in het rode zand (sorry mensen, morgen moet het bad weer gezogen worden) spoel ik ze nog één keer af. En nu níet meer dat rode zand in. Oh, oh, het is zo verleidelijk!

Eenmaal in de camper vallen ze allebei als een blok in slaap. Voor de verandering neem ik zelf een keer naast Marcel plaats tijdens de volgende driehonderd kilometer. Slaapverwekkend, dat niemandsland om je heen. ‘Shit, politie!' Ik schrik wakker. Marcel en ik zitten keurig in de gordel, maar de kids liggen achterin languit op de bank te slapen. In de middle of nowhere worden we staande gehouden door een politieagent. Hij vraagt om Marcel's rijbewijs en hij moet blazen. Alles is oké en we mogen doorrijden. Poeh, gelukkig geen controle in de camper en de kids sliepen, dus waren ze stil. Anders waren we nat gegaan. Volgende keer toch maar weer in de stoeltjes slapen. Niet zo fijn misschien, maar toch wel veiliger.

Ongeveer vijftig kilometer voor Uluru komt de Ayers Rock in beeld. Hoe dichter we bijkomen, hoe meer Tijn en Job de rots herkennen uit de film ‘De Reddertjes in Kangoeroeland'. Het jongetje in de film beklimt de rots, valt eraf, wordt opgevangen door een roofvogel en beleeft vervolgens allerlei avonturen. Tijn en Job vinden het geweldig dat ze die rots nu in het echt zien. ‘Papa, die had je goed gevonden!' roept Job terwijl hij uit het raam staart. Echt super schattig.

In Yulara aangekomen (twintig kilometer voor de Uluru Rock) zoeken we een camping. Hier eten we wat, waarna we om half acht gaan kijken naar de zonsondergang. Die zorgt voor een rode gloed op de rots. Erg mooi, maar de mieren en vliegen die er zitten bederven de pret best wel een beetje. Zodra de zon onder is en de gloed minder wordt, rijden we weer terug naar de camping. ‘He, nu is de rots weer donker, de batterij moet opgeladen worden'. Tijn vergelijkt de batterij met de dvd-speler die ook regelmatig ‘op' is en opgeladen moet worden. Tijn, je hebt helemaal gelijk, jongen! Morgen vroeg is ‘ie weer opgeladen. En wij ook! Op de camping nog een lekkere douche en daarna lekker onder de wol (voor de verandering weer eens airco vannacht).

Twee warme, mooie dagen in The Red Centre
Vrijdag 14 januari 2011. Kings Creek, Nothern Territory, Australië.

Vandaag worden we niet wakker van de wekker, maar gewoon omdat we de slaap uit hebben. Ook wel eens lekker op vakantie. Hoe laat is het eigenlijk? We hebben zo'n grote afstand gereden en zijn in een paar dagen tijd door verschillende tijdzones gegaan, we weten het niet meer zo goed. Het blijkt hier weer anderhalf uur vroeger te zijn dan in Melbourne. Snap jij het nog?

Direct na het opstaan zien we dat het in Europa alweer bijna tien uur ’s avonds is, dus zetten we gauw de computer aan. We skypen met oma Wilma en opa Thieu in Polen (zijn daar op vakantie). Hele goede verbinding en erg fijn om ze weer even gezien te hebben. Ze vertellen ons van de floods rondom Brisbane. Ook de stad staat nu onder water. Later vandaag zien we dit ook in de plaatselijke krant. Verschrikkelijk wat daar gebeurt. Onvoorstelbaar ook, een paar weken geleden reden en liepen wij nog vrolijk door dit gebied en deze stad en nu is het er spookachtig en dramatisch. We hebben echt geluk dat we die regio op tijd voorbij waren. We leven mee met alle mensen en toeristen die zich momenteel wél daar bevinden. Dan is een kapotte koelkast maar peanuts.

Na een nacht op stroom te hebben gestaan lijkt onze koelkast op wonderbaarlijke wijze uit de dood herrezen. Hij doet het weer. Vraag me niet hoe en waarom, maar wij zijn er blij mee. De temperatuur loopt hier makkelijk op tot 40 graden, dus ‘koud’ water is dan wel lekker. We skypen ook nog even met Ger en oma Yvonne en opa Thijs. Complimenten trouwens voor die twee wat ze al met hun nieuwe laptop kunnen! Wie had dat ooit kunnen denken. Thijs reist trouwens letterlijk met ons mee via Google Earth. Hij ziet precies waar we overal komen. Leuk!

Na het ontbijt en een speeluurtje in de speeltuin van de camping rijden we weer naar het Uluru Nationaal Park. Nu rijden we door tot vlakbij de rots. Hij is echt immens als je zo dicht bij komt. Het wandelpad naar boven is nu duidelijk te zien en het ligt nog in de schaduw. Marcel's bergwandelbloed begint te kriebelen en hij rijdt als een speer naar de parkeerplaats. Schoenen aan, petje op, water en camera mee en lopen maar. ‘Mama, ik wil ook graag mee'. Helaas Tijn, je moet nog een paar jaar wachten.

Al na tien minuten kunnen wij vanaf de parkeerplaats zien dat de zon nu hoger komt en Marcel al gauw niet meer in de schaduw loopt (euh klautert, de berg is namelijk best steil). Wat zal ‘ie het warm hebben. Na ongeveer anderhalf uur is hij weer terug. Oververhit en oververmoeid. Dit komt voornamelijk door de warmte. Niet voor niets is het pad naar boven nu in de zomer eigenlijk gesloten (ondanks dat niemand zich iets van de verbodsbordjes aantrekt). Je moet echt in een goede conditie zijn, ik kan me voorstellen dat hier regelmatig mensen ‘omvallen'. Na een half uurtje rust en veel drinken is hij weer wat bijgekomen en rijden we verder.

We rijden ook naar het andere deel van het Nationale Park, namelijk de Kata Tjuta rotsen. Ook erg mooi, maar het is nu echt te heet om er te wandelen. Je kunt hier met je auto maar het beste in beweging blijven met de ramen open. Ook de mieren en vliegen die hier zitten kunnen even buiten zijn echt verpesten. Niet voor niets lopen veel mensen hier met netjes om hun hoofden. Voor ons niet echt de moeite om aan te schaffen, morgen gaan we alweer terug richting het zuiden.

In Yulara zijn we nog even naar de supermarkt geweest en hebben de jongens een ijsje gegeten. Dat gaat er altijd in! Daarna zijn we weer doorgereden richting Kings Canyon. Zojuist hebben we bij een dorpje/tankstation een stop gemaakt en hebben de kids in wat sproeiers gespeeld die hier op het grasveld opgesteld stonden. In deze hitte zijn dit de dingen die het verblijf hier voor de jongens ook wat aangenaam maken.

We rijden vandaag nog richting Kings Canyon, ten noorden van Uluru, de andere grote bezienswaardigheid hier in het Red Centre van Australië. Hier gaan we morgen ochtend vroeg, als het nog enigszins koel is, wat dingen bekijken. Daarna maken we ons weer op voor de grote tocht terug richting het zuiden.

's Avonds op de camping in Kings Creek (35 km voor Kings Canyon) genieten we met z'n allen van het zwembad. Hier ‘spoelen' we de warmte van vandaag van ons af. Heerlijk! Na een lekkere frisse douche zijn we allemaal fris en fruitig. Airco aan en lekker slapen!

Kings Canyon
Zaterdag 15 januari 2011. Outback, Australië.

Weer vroeg opgestaan om de warmte voor te zijn. We rijden naar de Kings Canyon in het Watarrka National Park. We wandelen een stukje met de jongens. Ook al is het nog vroeg, voor de wandeling naar de Canyon (twee kilometer) is het voor Tijn en Job al te warm. Ik ga met hen weer terug naar de camper en Marcel loopt in z'n eentje verder. Hij loopt de Rim Walk van zes kilometer er gelijk achteraan. Hij komt terug met mooie plaatjes op het toestel. Daar doe ik het maar mee, want ik vind het echt veel te warm om ook nog te gaan wandelen. We hebben nu de hoogtepunten van het gebied hier gezien en we besluiten om de lange weg terug naar huis te gaan beginnen.

We komen vandaag al weer een heel eind. We maken weer een stop bij het zwembad, waar we de heenweg ook een duik genomen hebben. Vooral Tijn was erg blij om zijn twee bierdopjes die hij hier had gevonden en had laten liggen weer terug te vinden. Echt heerlijk, zo'n lekker zwembad met deze warmte! We genieten! Daarna rijden we weer verder. Marcel mist de cruise-control in de camper. Hij krijgt hielspoor-klachten van het gas inhouden. Morgen ga ik ook maar een stukje rijden, denk ik. Er kan hier, op deze lange eenzame weg, niet veel mis gaan (jullie lezen het, ik ken mezelf). Marcel rijdt nog zolang mogelijk door en dan gaan we ergens op een rest area overnachten. Morgen rijden we vroeg weer verder en dan verwachten we rond het middaguur weer in de bewoonde wereld terecht te komen.

Jullie vragen je natuurlijk af, vonden we het deze lange trip waard? Ja, we vonden het erg mooi en indrukwekkend om ook dit gedeelte van Australië te zien. Het was even heel iets anders, zowel qua landschap, dierenleven als weer en temperatuur. Een mooi ‘uitstapje' aan het eind van deze prachtige reis door Australië. Voor de jongens was het misschien wat minder leuk. Veel in de auto en erg warm. Gelukkig hebben we iedere dag kunnen zwemmen en ze zijn over het algemeen erg lief en dapper geweest de afgelopen dagen. In Nieuw-Zeeland maken we alles weer goed. Daar zijn de afstanden die we gaan rijden lang niet zo lang en we zullen dan langer op één plek blijven. Ook zal het daar niet zo warm zijn als hier. Tenminste, daar gaan we van uit. Maar het weer is hier niet altijd zoals je verwacht, dat hebben we de afgelopen zes weken hier wel gezien.