Jael en Rob vier maanden op reis met peuter door Zuidoost Azië en Australië (Australië)
30 oktober 2013 - 24 januari 2014

Jael en Rob gaan vier maanden op reis door Zuidoost Azië met Otis (3). Ze bezoeken Zuid Korea, Maleisië, Australië, Thailand en Laos.

 door Jaël en Rob

No worries mate!
Zaterdag 26 oktober 2013. Rockingham, West-Australië.

We hebben een nachtvlucht richting Perth. Ootje doet het prima. Hij valt rond 20.45 uur in slaap, om als we rond 5.45 uur landen, weer wakker te worden. Wij daarentegen zijn een soort van gebroken. Dat verandert als we het vliegtuig uit komen en alle formaliteiten goed doorlopen. Australië is nogal strikt met alle voorschriften. Zo mag je geen etenswaren invoeren. Joehoe, we zijn weer in Australië!

We willen een betaalbaar campertje huren, maar dat is last minute wel lastiger. We gaan naar het plaatsje Rockingham, waar een camperverhuur bedrijf zit. Dat is zo'n 45 minuten van Perth vandaan. We nemen eerst een bus naar het treinstation, vervolgens een trein Rockingham in, dan nog een stukje lopen. 3,5 uur later zijn we er. Maar no worries mate, het verloopt allemaal heel voorspoeding. We halen de camper op en gaan richting een camping om de hoek. Voordat we de camping op rijden, zie ik dat er een garage sale is in de straat. Een leuk uitje voor Rob, die meteen vrienden maakt. Sarah nodigt ons uit om morgen een bakkie te komen doen. We rijden even naar het strand om de boel te verkennen. Een heerlijke boulevard met bbq's, speeltuin, picknicktafels en een strand. De rest van de middag ruimen we de camper in en doen we rustig aan.

Made in Holland
Zondag 27 oktober 2013. Rockingham, West-Australië.

We worden wakker met prachtig weer! We horen van verschillende kanten dat het voorjaar, rondom Perth nat en koud is geweest en dat de zon zich dit weekend voor het eerst weer laat zien. Wat een mazzel! Of heet dat karma? We zijn in Western Australia. Deze staat is huge, hij bestrijkt een derde van Australië. Totaal wonen er zo'n twee miljoen mensen, waarvan ongeveer 755000 in Perth en omgeving. We gaan eerst op de koffie bij Sarah. Haar ouders wonen tegenover de camping en ze is een tijdje bij ze om ze te helpen met de verhuizing. Super gastvrij! Er blijkt een zondagochtendmarkt te zijn van de Lionsclub, waar we even heen gaan. We scoren een paar dingetjes, waaronder wat speelgoed en een bodyboard.

's Middags gaan we richting Freemantle, een havenstadje onder Perth.. Het is zondag en er is een Seafood festival aan de gang. Het is dus een gezellige boel. We lopen langs de kade en bezoeken een schip. Het is een replica van het eerste schip, de Batavia, dat West-Australië aandeed. Made in Holland. Leuk weetje: vroeger gebruikten ze geen wc papier op een schip, maar een touw wat in het zeewater hing. Dat was schoner. Lekker fris, iedereen hetzelfde touw. We eten Fish and Chips in een park. Wel grappig, eergisteren gaf de kok in ons ontbijttentje op Langkawi ons wat tips voor Australië, waaronder het eten van Fish and Chips in Freemantle. En nu zitten we hier. Eind van de dag pikken we Sarah op. Ze weet een mooi plekje voor een sundowner. Hapje en drankje mee. Het bijzondere is dat iemand een mini drumstelletje heeft achter gelaten! Dus Otis vermaakt zich ook prima. Het is een prachtige plek en geeft ons vast een voorproefje van wat we allemaal nog gaan zien.

Koala's, wallaby's en pelikanen.
Maandag 28 oktober 2013. Yanchep National Park, West-Australië.

We gaan op pad en hebben er zin in! Eerst nog wat formaliteiten afwerken, zoals tanken, pinnen, tafel omwisselen etc. Otis is moe en doet meteen een dutje in de camper. Helemaal goed. We rijden een stuk tot in Yanchep, een kustplaatsje. We parkeren de auto en lunchen op het strand. Hier kunnen we wel aan wennen. Rob stapt uit bij een landcruiser, die geparkeerd staat. Meteen komen er twee opgeschoten jongens naar buiten. 'What do you want?' Als ze een mede-landcruiser liefhebber herkennen, ontdooien ze en zijn ze snel dikke vrienden en staan ze een tijd te praten.

We rijden naar het nationale park dat bij dit plaatsje hoort. We verwachten hier wel te kunnen overnachten, maar helaas. En dat is echt jammer, want het is hier prachtig. We zien koala's, wallaby's en pelikanen. We willen graag wildkamperen, aangezien de vorige camping schreeuwend duur was. De rest area die we op het oog hebben, is helaas verlaten. Dus we zoeken toch een camping op. Die is zeer betaalbaar en ze geeft ons een prachtig plekje aan een enorme zandduin. Heerlijk om Otis daar schaterend van af te horen komen! We koken en gaan lekker slapen. De camper is vrij klein en doordat Otis 's middags slaapt, gaan we meestal met z'n drieën slapen.

Wennen aan het kamperen
Dinsdag 29 oktober 2013. Cervantes, West-Australië.

We moeten nog een beetje wennen aan het kamperen. Otis staat in ieder geval op met een ochtendhumeur. We ontbijten en zoeken het strandje op bij de camping. Wauw! Een ruig, verlaten strandje met wit stand en blauwe zee. We gaan weer een stukje rijden en komen uit in Cervantes. Rob heeft een Telstra telefoonkaart gekocht, om toch een beetje mobiel te zijn nu we het noorden van OZ opzoeken. Alleen moet die kaart via internet geactiveerd worden. Eh, ja, dat hebben we nou juist niet! We komen uit bij een hostel, waar de eigenaar ons uit de brand helpt. We kamperen op de enige camping die de omgeving rijk is. Een doorgangscamping. We zien ook voor het eerst andere huurcampertjes staan. De camping ligt aan het strand, maar er is hier veel zeewier.

De Pinnacles
Woensdag 30 oktober 2013. Port Denison, West-Australië.

We beginnen zowaar een beetje een ritme te ontwikkelen. 's Morgen wat doen, daarna een stukje rijden. Dan even stoppen om te lunchen. Dan evt. nog een stukje rijden of een camping opzoeken.

Vanmorgen bezoeken we de Pinnacles. Kalkstenen, puntige sculpturen. Erg mooi om te zien. Maar ook erg warm, en daardoor zijn er veel vliegen. Gelukkig is er ook een route met de auto. Leuk om alvast wat van de outback mee te krijgen.

We rijden door naar het volgende dorpje. We merken dat we wat meer richting het noorden gaan. De afstanden tussen de dorpjes worden iets groter (gem. 70 km). We stoppen in Port Denison, wederom een leuk havenstadje. We betrekken een camping aan het strand, met aan beide kanten een Australische buurman. Ook op het strandje bij de camping ligt heel veel zeewier. Dit schijnt een natuurlijk mechanisme van de zee te zijn, om te voorkomen dat de zee te ver het land om komt. We moeten dus zowaar een minuutje lopen om op een ander strandje te komen. Op het strand ontmoeten we Matt en zijn tweelingdochters. Hij biedt ons een biertje aan. Dit is zijn dagelijks ritueel met zijn dochters, als hij niet op een booreiland werkt. Super relaxt. Otis wordt al een echte surferboy. Gebruind en blonde krullen en hij krijgt gelukkig geen extreme aandacht meer!

We kletsen nog even met de Australische buurman en krijgen een campingboek. 't Is een relaxed campinkje. Kamperen betekent vroeg naar bed en vroeg weer op. 's Avonds koelt het hier namelijk snel af. Wel lekker voor je nachtrust.

Gratis overnachten
Donderdag 31 oktober 2013. Geraldton, West-Australië.

We genieten volop van Australië. Wat is het toch een prachtig land. Met spontane mensen. En kamperen is weer heerlijk! 't Is natuurlijk niet altijd leuk. We hebben een klein campertje, dus soms voelen we ons een beetje claustrofobisch. En je zou het niet geloven maar 24/7 samen zijn is super, maar zorgt ook wel eens voor wrijving. De stranden in West-Australië zijn echt heerlijk. De combinatie met de outback is ideaal. Het valt wel op dat er heul veul wind staat. Uit betrouwbare bron heb ik begrepen dat het westen de op een na most windy place is ter wereld.

We rijden weer verder richting het noorden. We zien meer roadtrains en minder auto's. Met pijn is zijn hart ziet Rob alle 4wd auto's rijden. Die zijn echt onbetaalbaar om hier te huren. Het prijspeil is hier al vrij hoog. We dromen hardop over een langere tijd naar Australië. We chillen aan een strandje in Geraldton. We zien regelmatig surfers. Eind van de dag komen we op een rest-area, een grote parkeerplaats waar je gratis mag overnachten. Ik heb maar een regel: er moeten meerdere mensen staan. Het is een prima plek, aan een rivier. We lopen nog steeds op slippertjes maar letten wel wat meer op waar we lopen. We zijn immers in Australië met giftige beesten. Er zijn door de warmte en geen wind alleen heul veul vliegen. Dus we koken en eten binnen.

In het land van de voorvaderen
Vrijdag 1 november 2013. Monkey Mia, West Australië.

Na een prima nacht, zitten we rond 8.00 uur in de campert om richting Monkey Mia te gaan. Het is een behoorlijke rit. Eerst een saai stuk door de outback, waar we alleen een roadhouse tegenkomen, en daarna een lang stuk naar de kust. Daar zijn wat leuke stops om even de benen te strekken. In de middag komen we in Denham aan, een leuk kustplaatsje. Daarna is het nog zo'n 25 km naar Monkey Mia NP. Sodeju, voor we ook maar de camper op de camping hebben gezet zijn we al 114 dollar lichter. Aan entree voor het park en de camping. Er is één resort bij het park, dus er is geen keus. We hebben gezellige Australische buren achter ons staan. Als we het stand op lopen, worden we aan gesproken door een jongen die vraagt of we een sunset cruise willen maken. Als we aangeven net aangekomen te zijn, geeft hij aan dat we om 17.00 uur gratis mee mogen. Tja, dan zijn we toch Nederlanders. Gratis, What is the catch? Die blijkt er niet te zijn! We mogen mee op de catamaran! Heerlijk! Er zijn geen reddingsvestjes, dus we moeten de kleine man wel goed in de gaten houden. Superervaring! Als we terug lopen zien we nog een schildpad in het water. Naast Monky Mia ligt Dirk Hartog National Park. In 1683 was deze Nederlandse ontdekkingsreiziger de eerste Europeaan die in West Australië aan land kwam. Leuk feitje: mijn opa heet ook Dirk Hartog. Wie weet stammen we wel af van...

Dolfijnen voeren
Zaterdag 2 november 2013. Monkey Mia, West-Australië.

Om 7.00 uur gaat de wekker. Monkey Mia staat bekend om de dolfijnen die hier in de baai komen. En die willen we natuurlijk zien. Ze krijgen iedere ochtend een paar visjes. Het is een beetje dubbel, want het is geweldig om de (wilde) dolfijnen in hun natuurlijke habitat te zien maar het is wel tegennatuurlijk om ze iedere ochtend te voeren. Een dolfijn schijnt zo'n kilo vis per dag te eten, dus een paar visjes zorgt er niet voor dat ze zelf geen vis meer hoeven te vangen, maar dubbel is het wel. Ze kunnen bijvoorbeeld, als ze veel in het ondiepe water zijn hun baby's niet zogen.

Otis' woordenschat gaat met sprongen vooruit. Zoals surfdude, onderwatercamera, Australië, pelikaan en emoe. Die laatste beesten komen af en toe de camping oplopen, op zoek naar eten. Ik ben er niet blij mee. Zit je net lekker te eten, sta je weer in de camper. Sommige Australiërs kijken ons meewarig aan. Gewoon wegjagen joh!

Vandaag hebben we een rustdagje. We blijven op het resort en gaan lekker even richting het zwembad, maar het water is echt k-k-k-koud! We relaxen even in de camper en gaan dan naar het strand. Dat is hier echt prachtig mooi! We zien een paar roggen. Vanmorgen hebben we Otis wakker gemaakt, en dat was geen slimme zet. We rijden niet, dus hij slaapt 's middags ook niet. Voordeel is wel dat hij vroeg op bed ligt en wij kunnen relaxen!

Richting het zuiden
Zondag 3 november 2013. Kalbarri, West-Australië.

We gaan weer bij de dolfijnen kijken, alleen nu iets later. Het is een stuk rustiger. Het blijven prachtige beesten om te zien. Het resort was van alle gemakken voorzien, maar toch iets te massaal, naar onze smaak. Vandaag zakken we weer af richting het zuiden. We hebben getwijfeld of we niet nog hoger, richting het noorden, willen reizen. Er zijn daar een paar mooie snorkelgebieden. Maar we hebben besloten dat niet te doen. Het is zomaar een retourtje Parijs wat je extra wegrijdt. We rijden vandaag dus richting het zuiden, maar via een andere route. We rijden flink wat weg vandaag. Otis doet het echt top. Als hij het
echt zat is, zetten we de telefoon of tablet in. We worden 's morgens nog door een politieman aangehouden. In de middle of nowhere. Hij noteert Robs rijbewijsnummer en we mogen door.

We komen eind van de middag aan in Kalbarri. Ook weer een plaatsje aan zee. We hebben een prima camping. Links een speeltuintje, rechtdoor een keuken, en recht zeezicht. Zucht, what a life! Er staan hier meerdere huurbusjes. We spreken onder andere een Engels echtpaar dat hier tijdelijk, voor werk, woont.

Pelikanen voeren
Maandag 4 november 2013. Kalbarri, West-Australië.

Om 8.45 uur is er pelikanen voeren op het strand. Otis mag twee visjes geven en vindt het geweldig! We rijden langs de kust naar beneden en zien prachtige rotsformaties. Ze zijn miljarden jaren oud en gevormd door oa. wind, zout en zand. Terwijl we onze bammetjes opeten, zien we ook een groep wilde dolfijnen. Zucht, wat hebben we toch een zwaar leven. Er schiet ook nog een slang voor mijn voeten. We blijven op slippertjes lopen, maar toch wel zaak om op te letten.
We rijden een stuk langs de kust en komen een eenvoudige camping tegen, langs de kust. Een prachtige plek. We maken een strandwandelingetje en bekijken het uitzicht vanuit een uitkijkpunt. Hoe simpel. Midden in de nacht checken we de camper nog op beesten. We horen Otis 'auw, auw' roepen en Rob heeft vaak de neiging om de achterklep even open te laten staan. Het blijft toch Australië.

Aboriginals en alcohol
Dinsdag 5 november 2013. Jurien Bay, West-Australië.

We worden wakker en genieten van de rust. We rijden vandaag weer een stuk het noorden uit en wel tot Jurien Bay. Eerst doen we nog even boodschappen in Geraldton, een grote stad waar we voor het eerst Aboriginals zien. Ik weet nog dat we vier jaar geleden, in het noorden, danig geschokt waren van de (alcohol) problemen die we zagen op straat. Ook hier lijken de Aboriginals en de blanken langs elkaar heen te leven. Ze tolereren elkaar? Rob ziet diverse Aboriginals met blikjes bier in de speeltuin. Maar ja, of wij in de positie zijn om te oordelen?

De camping zit vlak aan het strand, met een speeltuin in het zand en bootsteiger waar je kan vissen. We gooien wat op de bbq en gaan lekker slapen. Het valt ons op dat er in Aussie heel veel dikke mensen zijn. En dan verbaast ons niets, als je ziet wat er af en toe op die bbq gaat!

 

Leven op het licht
Woensdag 6 november 2013. Jurien Bay, West-Australië.

We wakker en twijfelen wat we zullen doen. Otis speelt inmiddels met een jongetje uit Perth. We komen niet veel kinderen tegen. Hier is het nu lente, begin volgende maand beginnen de kindervakanties. Deze familie besluit een dagje eerder naar huis te gaan. Jammer voor Otis. Maar Rob is zo brutaal om te vragen of wij dan op hun plek mogen staan. Wat zeggen ze ook al weer over een brutaal mens. Ze vinden het goed! Wij krijgen wel een discussie of we dit bij de receptie moeten melden. Eerst maar even naar een strandje gaan. We hebben een tip gekregen en die stelt ons niet teleur. Eerst een paar kilometer over een gravel road om bij een prachtig, verlaten strandje te komen. Er zit ook een simpele strand camping bij. Bijna jammer dat we vannacht al gratis kamperen! Rob meld bij de receptie dat wij hier kamperen. Moeilijk, moeilijk. Ze zal de manager naar ons sturen, maar nooit meer iemand gezien.

Om 14.30 uur speelt Buzzer, een 80 jarige gitarist op de camping. Aangezien hij ons zelf komt uitnodigen, lopen we even langs. Grappig om mee te krijgen, maar ook goed dat we Otis als excuus hebben. Sorry, hij wil naar het luchtkussen. We lopen nog even naar het strandje voor we het voor gezien houden. Het wordt hier al vroeg donker, zo rond 19.00 uur. En het is ook weer vroeg licht, zo rond 05.30 uur. We leven dus veel meer met het licht in plaats van op de klok.

Beverly Hillary's
Donderdag 7 november 2013. Stirling, Hillarys, West-Australië.

Rob heeft een date. Om 04.00 uur gaat hij vissen met Rob, een aardige gozer die oorspronkelijk uit de UK komt. De grap is dat hij ook een vriendin heeft die vegetarisch is. Er zit hier veel haring en Rob vangt zowaar wat.

We verlaten Jurien bay en dalen verder af richting het zuiden. Aan het eind van de dag komen we aan in Hillary's, een klein plaatsje net boven Perth. Beverly Hillary's lijkt het wel. We bezoeken de haven en zien heel wat kapitaal langskomen. Aan de ene kant missen we het noorden. De outback, uren rijden zonder veel verkeer, weinig keuzes hebben. De stad is druk. Het kost ons ook moeite om in Hillary's te komen en om daarna een camping te vinden. De camping is wel heerlijk. Hij is bosrijk en hij heeft een zwembad. Daar duiken we dan ook meteen in.

Zaken
Vrijdag 8 november 2013. Stirling, Hillarys, West-Australië.

Aan de andere kant is het ook heerlijk om in het zuiden te zijn. Goedkoper, minder rijden en je kan meer kanten uit. We besluiten nog een nachtje te blijven. De camping bevalt ons prima en we moeten wat (bank)zaken regelen. Nadat we de ochtend hebben besteed aan zaken regelen, gaan we 's middags weer een strandje en haventje opzoeken. Ik denk dat we nog nooit zoveel strandjes hebben gezien op een vakantie! We springen op de camping nog even in het zwembad en gaan weer vroeg naar bed.

Gezelligheid op zaterdagmiddag
Zaterdag 9 november 2013. Pinjarra, West-Australië.

We verlaten Stirling. Eigenlijk zouden we vandaag richting Bridgetown gaan, daar is een blues festival aan de gang. Dit blijkt toch iets groter dan gedacht, dus we veranderen de planning. We zaken af richting Bunburry en zien wel waar we uitkomen. We rijden weer langs een garage sale waar Rob flippers en twee bodyboards koopt. We komen rond het middaguur aan in Mandurah, een middelgrote stad onder Perth. We doen boodschappen, lunchen en lopen een beetje rond.
We willen een beetje betaalbaar overnachten. Niet alleen om de kosten te drukken maar ook omdat de afwisseling van overnachtingsplekken gewoon leuk is. We hebben een nationaal park op het oog, maar als we door een schattig dorpje Pinjarra genaamd rijden zien we een gratis rest area waar al een paar (Australische) campers staan. Er staan echt kasten van campers tussen. Eentje met boot en jetski erachter! Veel Australiërs reizen langer door eigen land. De mensen zijn op zichzelf en hebben allemaal een hond mee, maar de plek is leuk. Hij staat naast een treinstationnetje. Het dorpje is vredig en rustig. Of doods en uitgestorven? In de (nieuwe) speeltuin met bbq's aan de rivier is niemand. Op een mooie zaterdagmiddag verwacht je toch op zijn minst wat gezelligheid. We eten een paar simpele tosti's in de zon en gaan vroeg slapen.

Wat een nacht!
Zondag 10 november 2013. Bunburry, West-Australië.

Men, wat een nacht. Er stond een partij wind vannacht. De camper, en vooral het pop-up ding schudde heen en weer. We hebben met ons drieën in één bed geslapen. Wat best een uitdaging was, gezien de omvang. We hoorden het campertje van de buren ook danig te keer gaan. Als we om 7.15 uur opstaan, zien we dat er al een marktje aan de gang is. Altijd leuk. Otis scoort een Fisher Price vliegtuig voor 50 cent.

We rijden Pinjarra uit en komen door verschillende 'shires', die ons qua schoonheid doen denken aan Nieuw Zeeland. We zien nog een farmstay, dat lijkt ons wel wat. Maar niet vandaag. Het is 9.00 uur en al bloedheet met veel vliegen. We gaan weer lekker naar de kust. We onthouden hem wel! Rond het middaguur komen we aan in Bunburry, een behoorlijk grote stad. We denken aan Barbara, een vriendinnetje dat hier een paar maanden vrijwilliger was in het dolfijnencentrum. We nemen een veel te dure camping bij het strand en brengen de middag door aan het water. Tegen de zonondergang maken we nog een wandelingetje. We hebben stroom, dus als Otis slaapt tikken we onze verhalen en zoeken we de foto's van Australië uit.

Op de helft
Maandag 11 november 2013. Yallingup, West Australië.

Vandaag zitten we alweer op de helft van onze tijd in Australië. Wat gaat dat toch snel! Aan de andere kant hebben we alweer zoveel meegemaakt. We verlaten Bunburry en zakken meer af richting het zuiden. We komen in Busselton. Dit is een behoorlijk grote stad in het zuiden, met zo'n 25.000 inwoners. Het heeft een van de langste jetty's ter wereld. Er gaat een treintje, maar natuurlijk lopen we twee kilometer heen en terug. Kan geen kwaad, een beetje beweging. We lunchen aan het strand en gaan richting Dounsborough, een klein stadje ten zuiden van Busselton. Er is hier helaas maar een camping, die een waardeloze locatie heeft. Als we dan toch geld gaan uitgeven, hebben we natuurlijk wel wat eisen. We komen uit in Yallingup, een surfersparadijsje, met een camping zo goed als aan het strand. De plekken zijn alleen wat aan de krappe kant en naast ons staat een familie met drie kinderen en twee schoonmoeders (hulde). Het blijkt echter een schot in de roos. Twee kinderen hebben zo'n beetje de leeftijd van Otis en dat klikt meteen. Je merkt dat Otis het spelen met andere kindjes gemist heeft. Echt leuk om te zien.

Een kangoeroe en agressieve vogels
Dinsdag 12 november 2013. Yallingup, West-Australië.

We besluiten nog een nachtje te blijven en de kustlijn te verkennen. Eerst doen we wat boodschappen en, natuurlijk als we gaan rijden valt Otis in slaap! Dat betekent veel rijden en om en om uitstappen. Ook hier is de ruige kust echt prachtig en het is heerlijk rustig! Als onze kleine man wakker wordt, lunchen we en besluiten we een klein wandelingetje te maken. Het pad is alleen wel heel smal en aangezien we nog steeds op slippers lopen. Rob meent zelfs een bruine slang te zien. We nemen de route terug over het strand. Er is dit jaar in dit deel van Australië meer regen gevallen afgelopen 40 jaar, dus er zijn wat meer muggen aanwezig. Die helaas ook enkele ziektes kunnen overbrengen. Toch maar weer smeren.

Terug op de camping spelen de kinderen samen en doen we rustig aan. De rest van de dag brengen we eigenlijk met de familie Rogan door. We gaan naar het strand en eten 's avonds fish and chips. Het is super gezellig. Als we naar het restaurantje lopen zien we nog een grote kangoeroe. Otis is onder de indruk en vraagt zich op de terugweg af waar hij gebleven is! Ook blijkt de zwart-witte vogel die we regelmatig op de camping zien, nogal agressief te kunnen zijn als ze een nest hebben. We zwaaien dus, als Harry Potter, met een stok boven ons hoofd.

Bushcampen en houthakken
Woensdag 13 november 2014. Leeuwin Naturaliste National Park, West-Australië.

We gaan vandaag bushcampen. Dat is toch wel het ultieme Australië! We hoeven niet zoveel meer te rijden in het zuiden, en dat is wel relaxt. Alles kan een tandje rustiger. Toch kan je hier ook nog gerust uren rijden, in the middle of nowhere. De radiozender heeft dan gewoon een paar uur geen bereik! We komen aan in Leeuwin National Park. De Leeuwin was het eerste, natuurlijk Nederlandse, schip uit Europa dat in 1624 de zuidkust aandeed. Dit park loopt langs de hele kust van Donsborough tot Augusta. Het is een heerlijk rustig gebeuren. Het is best druk, maar doordat de plekken ruim zijn voelt dat niet zo. De campground heeft een makkelijke wandeling richting een aantal caves. Rob en Otis maken hun eerste vuurtje, en dat is super. De buurman komt zijn bijl uitlenen, dus Rob kan zich uitleven. Niet overal mag je een kampvuurtje maken in OZ, zeker niet nu de zomer er aan komt. En dat is best te begrijpen, gezien de bosbranden die nu woeden in Sydney. Entertainment is er niet, dus na een bbq en wijntje gaan we lekker slapen.

Snorkelen tussen de stingrays
Donderdag 14 november 2013. Hamelin Bay, West-Australië.

's Morgens komt de ranger de campingfee innen. Nadat Rob een Frans stel op weg heeft geholpen met startproblemen (wat spreken die toch slecht Engels!) gaan we weer op pad. Na wat boodschappen en bankzaken rijden we richting Hamelin Bay. Daar schijnen nogal wat vredelievende roggen (stingray's) te zwemmen. Het kunnen pittige beestjes zijn want een rog was verantwoordelijk voor de dood van Steve Irwin. We nemen lekker even een camping waar we kunnen douchen en wassen en gaan richting het strand. Het is een heerlijk strandje en Rob waagt zich in het water om te snorkelen. Het zeewater hier in Aussie is koud! Hij ziet niks, maar het is heerlijk ontspannend. Op de camping komen we het Duitse stel tegen dat we toevallig ook in Yallingup zagen. Heel veel Australiërs schijnen hun huis te verkopen (of te verhuren) om dan zelf met een (enorme) camper het land rond te reizen. Je ziet ze vooral veel op bushcamps. Ook hier mag je een vuurtje maken, dus Otis is de koning te rijk. Al is het wel het enige jongetje dat ik ken dat geen marshmellows lust!

Slapen met muziek
Vrijdag 15 november 2013. Augusta, West-Australië.

Nadat Rob zich nog een keer het water in heeft gewaagd (en in de verte een paar roggen en Napoleon vissen ziet) rijden we verder de kust af richting Augusta. Augusta ligt in het uiterst zuidelijke puntje, waar de Indische en de zuidelijke oceaan samen komen. het is een alleraardigst stadje met een prachtige kustlijn. Helaas zijn de campings loeiduur. Ze vragen nl. tien dollar voor Otis. Dus we tuffen lekker door en komen op een simpele camping terecht. Deze camping, Alex Bridge genaamd, staat vol met Australische vakantiegangers. Dat is ook wel logisch, want het is vrijdag en dat er mensen zijn die een verzetje zoeken is wel duidelijk. Achter ons staat een groepje die zich duidelijk het weekend indrinken, met gezellig een muziekje erbij. Naast ons staat een generator te loeien. Aan de rivier staan mensen hun vers gevangen vis te villen. We maken wederom een vuurtje en drinken ook een wijntje op het weekend. Als we rond 24.00 uur wakker worden, staat de muziek nog steeds hard aan. Beetje asociaal, maar het goed. De muziek dooft en we vallen snel weer in slaap.

Kamperen met nieuwe vrienden
Zaterdag 16 november 2013. Windy Harbour, West-Australië.

Ons reistempo ligt wederom best hoog, in de zin dat we bijna iedere dag reizen en een nieuw onderkomen zoeken. Het bevalt ons prima in de camper, al is hij soms wel aan de kleine kant. We rijden vandaag richting Pemberton, een bossig gedeelte in het zuidwesten. Als we het visitorscenter opzoeken, zien we onze Duitse vrienden ook de parkeerplaats opdraaien. It's a small world after all. We besluiten met zijn allen in Windy Harbour te gaan kamperen. Een vakantiedorpje aan het strand, in de middle of nowhere. Eerst gaan we even lunchen aan een natuurlijk zwembad. Aangezien mij dit een uitgelezen kans lijkt om botulisme op te lopen, ga ik het water niet in. We ontmoeten een Australisch gezin, dat baby kangoeroetjes opvangt. Er worden er veel aangereden en vaak zitten er nog baby's in de buidel. Die schijnen nog drie dagen zelf te kunnen overleven. Ze hebben er een paar mee en dat is natuurlijk een schattig gezicht. We rijden de beschaafde wereld uit en hebben ook geen bereik meer. En dat gebeurt toch niet snel hier. Ook hier is het goed geregeld en is er een speeltuin bij het strand. Wat dat betreft is Australië heel gezinsgericht. Vaak schijnt de middenstand ook mee te betalen aan deze faciliteiten. Het stadje doet zijn naam eer aan, er mag door de wind geen vuurtje gemaakt worden. We eten gezellig met Andrea en Paul.

Hoog in de bomen
Zondag 17 november 2013. Denmark, West-Australië.

We verlaten Windy Harbour en rijden de zuidkust verder We rijden door wat kleine plaatsjes om aan te komen in Denmark. Nee niet het hoge noorden, maar een plaatsje niet ver van Albany. Ons eindpunt zal Albany zijn, om daarna weer richting Perth te gaan. Daar hebben we nog zo'n anderhalve week voor. We merken dat het koud is. Vest en gympen moeten uit de achterbak gevist worden. Sorry lieve mensen, jullie doen natuurlijk niet anders. Deze bossige omgeving staat bekend om zijn hoge Karri bomen, vandaar het wat koudere, nattere klimaat. De sequoia bomen in de USA zijn, naar mijn weten, de hoogste bomen ter wereld (zo'n 90/100 meter) maar deze bomen kunnen er ook wat van. We gaan naar The Three Top. We lopen over een ijzeren boardwalk en kijken een prachtig bos in. De hoogste bomen komen tot zo'n 70 meter. Ons hoogste punt is zo'n 50 meter. Leuk uitje. De meneer van het visitor center heeft ons een tip gegeven voor een bushcamping, maar die blijkt er nooit geweest te zijn. Vreemd. We belanden dus alsnog op een te dure camping met veel vliegen en muggen. Wel een prachtig uitzicht en bij een kampvuurtje komen we de avond door.

Off the beaten track
Maandag 18 november 2013. Albany, West-Australië.

We rijden vandaag richting Albany, de grootste stad in de regio. Het valt ons op dat Australië op veel plekken een behoorlijke 24/7 maatschappij is. Hier is de supermarkt bv. van 5.00 tot 22.00 open. We tanken, pinnen en doen boodschappen. Daar heb je zo een hele ochtend mee gevuld. We rijden naar het nationale park, zo'n veertig kilometer van Albany af. Wij rijden met een kaart, dus zonder navigatie. Meestal gaat dat goed. Maar ik zit niet op te letten en we rijden helemaal verkeerd. Maar ach, Otis slaapt en de omgeving is mooi zullen we maar zeggen. De campsite is off the beaten track, aan een ruig strandje. Echt mooi en gratis. Otis klimt en klautert over de rotsen. Er is een caretaker die een oogje in het zeil houdt. Anders komen er groepen jongeren uit de stad ieder weekend een feestje bouwen. Dat herkennen we. Het moet soms wel eenzaam zijn, hij zit er soms drie maanden achter elkaar. Het is koud en winderig maar de camping heeft zelfs een campkitchen! Stel je er niet te veel van voor. Een oude shed met oude troep maar een geweldig uitzicht. Zie de foto's, zou ik zeggen. We eten gezellig met Andrea en Paul en later schuift er ook nog een Australisch meisje aan. Zij reist met haar hond vier maanden door Australië.

We zien wel waar we uitkomen
Dinsdag 19 november 2013. Collie, West-Australië.

We nemen afscheid van Andrea en Paul. We willen relaxt reizen en gaan dus, binnenlands, weer richting Perth. We rijden en rijden maar, passeren dorpjes, een meer waar we lunchen. Heerlijk! We zien wel waar we uitkomen. Dat is uiteindelijk Colllie, waar we kamperen in Wellington National Park. Wederom bushcampen aan het water. Rob hoort aan het water vele kookaburra's gillen (een vogel die klink als een aap). Wederom wordt er gezellig een muziekje gedraaid. De greatest hits van Phil Collins staat aan en ik kan ze allemaal meezingen!

Weer eens douchen
Woensdag 20 november 2013. Bunburry, West-Australië.

Het is een mooie campsite en we hebben mazzel, want we zien geen ranger, dus gratis kamperen. We (lees Jael!) willen wel weer eens douchen en een zwembad zou ook niet verkeerd zijn. We zoeken dus lekker de kust weer op. Het weer is hier goed! We komen uiteindelijk (weer) in Bunburry terecht waar we heerlijk relaxen aan het strand en het zwembad.

Verlangen naar Thais eten
Donderdag 21 november 2013. Dwellingup, West-Australië.

Sinds Kuala Lumpur heb ik een bultje onder mijn oog. Aangezien we straks weer richting Azië gaan, heb ik liever dat er hier iemand naar kijkt. We treffen een Oost-Europese vrouw die een cyste constateert. Geen probleem dus. We rijden vandaag richting Dwellingup. Het wordt onze laatste kans om te bushcampen en een kampvuurtje te maken. Wederom duurt het even tot we de camping vinden en, het wordt saai, maar echt weer een prachtplekje. Aan het water. Rob hakt het hout voor het avondvuurtje en we eten een simpel maaltje. Verlangden we in Maleisië naar zelf koken, nu kan ik niet meer wachten om lekker Thais te gaan eten!

Kamperen op de oprit
Vrijdag 22 november 2013. Perth, West-Australië.

's Nachts worden we wakker van een auto met harde muziek die de camping op rijdt. Wederom zien we geen ranger, dus opnieuw kamperen we voor free. We rijden vandaag richting Perth. We zijn uitgenodigd om bij de familie Rogan, die we in Yallingup hebben ontmoet, te logeren. Super gastvrij. Otis speelt super leuk met hun kids Maddie en Flynn en we eten heerlijk. Het is grappig want Glenn werkt (ook) bij de politie (als helikopterpiloot) en Hollie werkt ook met kinderen. Dat geeft veel raakvlakken. We slapen in de campert, op de oprit.

 

Perth verkennen
Zaterdag 23 november 2013. Perth, West-Australië.

Hollie en Glen moeten we allebei werken. Wij gaan dus zelf Perth ontdekken. We nemen de public bus richting Kings Park. Dat is een heerlijk park met een mooi uitzicht. We eten fish and chips. Het is een enorme portie, dus we begrijpen wel dat iedereen hier uitdijt. We zijn allemaal een beetje moe en kribbig. Otis slaapt te weinig en dat doet hem geen goed. 's Avonds eten we gezellig met Hollie en de kids wederom fish and chips, nu in Freemantle. We zijn zowaar op stap, op zaterdagavond!

De laatste dagen
Zondag 24 november 2013. Gwelup, West-Australië.

Dinsdag leveren we de camper in, dus we willen nog twee nachtjes zelf kamperen. We gaan terug naar de camping in Gwelup. Met een zwembad en dichtbij Perth en het strand. We hebben een heerlijk plekje, onder de bomen aan het meertje. We genieten!

 

Niertjes uitzoeken
Maandag 25 november 2013. Gwelup, West-Australië.

De ochtend besteden we aan het kopen van wat souvenirtjes. Of zoals Otis het noemt: 'Ik mag een niertje uitzoeken'. Ook ruimen we de camper alvast wat uit en geeft Rob hem een wasbeurt. Otis vindt een paar campers verder een Duits vriendje. Er reizen heel veel Duitsers door Australië. We eten, voor de laatste keer, met Andrea en Paul, onder het genot van een drankje.

Morgen naar Thailand!
Dinsdag 26 november 2013. Perth, Australië.

Hollie en Glen hebben ons uitgenodigd om de laatste nacht bij hen door te brengen. Gezellig en het scheelt ons een hotel. Glen werkt tot 03.00 uur en wil ons zelfs naar het vliegveld brengen. Het is echt aandoenlijk om te zien hoe leuk de kids met elkaar spelen. Morgen is het vroeg dag en zullen we naar Thailand vertrekken.

Vervolg reis in Thailand