Overstromingen in het regenwoud én de laatste etappe
Donderdag 1 april 2010. Nederland.

Donderdag 25 maart hebben we in Cairns ons huis op wielen verruild voor een auto. We begrijpen niet dat al die troep in de auto paste; Tippe zat op de achterbank klem tussen haar eigen kinderwagen in delen en wij tussen de boodschappentassen... We keken er naar uit om de komende nachten in een gewoon bed te slapen en kruipruimte te hebben voor de kleine meid.

Een mooie route voerde ons via het pontje naar Daintree National Park. Een mooi regenwoud ten noorden van Port Douglas. We kwamen aan bij ‘The Round House’, het huis dat we gehuurd hadden voor twee nachten. Dat het continue regende maakte ons niet veel uit; in een regenwoud en in het regenseizoen mag je hier niet over klagen. The round house doet haar naam eer aan, het is rond uiteraard en bijna geheel rondom voorzien van glaspanelen die je open kunt zetten. Zo lijkt het alsof je in de buitenlucht woont. Het huis ligt naast een prachtige wildstromende creek met een watervalletje. We konden het niet laten om er gelijk een plons in te nemen. Best spannend met de stroming maar heerlijk verfrissend. ’s Avonds vieren we onze vaste slaapplaats met een BBQ. Jenne ging in de stro-men-de regen creatief te werkt met een parasol over de buitenkachel die dus als BBQ dienst deed. ’s Avonds kijken we een goede film op DVD. Een maand lang hebben we geen tv gemist en nu hebben we ervan genoten. Romantisch schreeuwend vroegen we elkaar of we nog iets te drinken wilden; het regende zo hard, wat op het zinken dak een ongekend lawaai gaf.

De volgende dag maken we een autoritje naar het noorden richting Cape Tribulation. Alhoewel, dat was de bedoeling. Door de onophoudelijke regen was de weg ernaartoe gedeeltelijk overstroomd. Aan beide zijden stond een file van auto’s. Vooraan bij de ‘plek des onheils’ was een internationale ontmoeting van toeristen. Sommigen waagden zich lopend in de sterke stroming maar dat was niet zonder gevaren. Een enkele 4x4 rijdt door de watermassa en wordt warm onthaald aan de andere zijde. Wij keren om en bekijken wat er te beleven is op de weg terug richting het zuiden. Helaas zijn verschillende bezienswaardigheden dicht doordat het laagseizoen is. We gaan terug naar ons huis en ik ga bij de eigenaresse die even verderop woont naar de weersvoorspellingen informeren. We zijn meer dan eens gewaarschuwd dat je met gemak van de buitenwereld afgesloten kunt worden door regen van dit kaliber. Wegen worden gewoon opgegeten door een spontaan gevormde rivier.

De dame bekijkt het nieuws en informeert telefonisch. De komende 24 uur houdt de regen aan en is er geen verbetering. Ik bedenk me geen moment en besluit ter plaatse dat we zo snel mogelijk vertrekken richting Cairns. Het heeft geen zin om hier de komende dagen vast te zitten en onze vlucht te missen. Met de mededeling ‘inpakken en wegwezen’ kom ik bij Jenne en Tippe terug in het huis. Zonder tegenspraak (hm…, dat bevalt) beginnen we met pakken. We balen er van dat ons laatste nachtje in dit mooie huis ons wordt afgenomen maar we weten dat dit de juiste keuze is.

Nog geen 45 minuten later zitten we in de auto. Tippe valt vrijwel direct in slaap. Na vijf minuten staan we stil voor een overstroming over de weg... Nog geen uur geleden was dit slechts een stroompje over het wegdek en nu is zeker 40 meter wegdek onder 40 centimeter stromend water verdwenen... Slik. Het regent, hoe kan het ook anders, pijpenstelen. We besluiten dat ik met Tippe uit de auto ga. Jenne rijdt met de auto door het water naar de andere kant. Het gevaar is dat er water in de motor komt en de auto afslaat of... dat de auto meegesleurd wordt door de stroom. Het ging goed, Jenne haalde ons lopend op en we liepen samen door het stromende water. Ondanks dat deze ervaring achteraf in mijn top drie van mooie herinneringen staat, was het allemaal best spannend. Tippe begreep er niets van. In Cairns aangekomen wisten we dat dit de juiste beslissing was geweest. We hebben ons laten verwennen in een vijf sterren resort waar een mooie prijs voor ons gemaakt werd. We zwommen, rustten en hebben heerlijk gegeten.

De 27e vlogen we terug. Na het inchecken heb je zeeën van tijd om tja... wat te doen? De souvenirs hadden we al gekocht en parfum hadden we niet nodig want we ruiken toch al lekker. We hebben onze top drie van mooie momenten van de afgelopen maand aan elkaar verteld. Bij Jenne staat met stip op 1: zijn slapende dochter tegen hem aan nadat ze tijdens de eerste nacht in Sydney midden in de nacht wakker was geworden. Hijzelf werd door haar bijna uit bed geduwd maar al lag hij in alle mogelijke kronkels, zijn dochter snurkte tegen hem aan en dat voelde zo rijk. Op nummer 2 en 3 volgen het snorkelen op het Great Barier Reef en onze mooie dagen in Sydney.

Ik kijk met het meeste plezier terug op onze dagen in Daimond Head waar Tippe en wij vrienden werden met de kangoeroes aan tafel. Ook het snorkelen was bijzonder en ons overstroomde avontuur in Daintree. Zoiets maak je niet snel mee en geeft een heel warm gevoel van samen zijn en elkaar helpen.

Ach, eigenlijk is een top drie te klein want we hebben wel een top 100. Over een paar jaar kan Tippe op de foto’s zien waar ze in haar jonge leventje allemaal geweest is. Zal ze die kangoeroe of die mooie papagaai nog herinneren? We denken van niet maar wij hebben het in ieder geval op ons netvlies staan en kijken met een heel blij gevoel terug op een super super mooi avontuur Down Under. We hebben ervaren dat reizen met zo’n kleintje hartstikke goed te doen is en we weten dat het na zo’n mooie reis ook weer heerlijk is om thuis te komen.

Na een lange vlucht van 6,5 en 12,5 uur, waarin Tippe totaal twaalf uur geslapen heeft, zijn we weer gezond thuis. We hebben ons ritme weer aardig te pakken en beleven door onze herinneringen, foto’s en film alles weer opnieuw. Een maand gaat snel maar jee, wat kun je veel moois beleven in een maand.

Dank jullie wel voor het trouw volgen van ons reislog en voor alle leuke en spontane reacties.

Tippe zwaait op de laatste foto dit prachtige avontuur uit met het laatste nieuws.