Merel  en Jenne met baby en camper door Australië
1 - 28 maart 2010

Nog maar een paar maanden oud trok Tippe (8 mnd) met mama Merel en papa Jenne met de camper door Scandinavië. Dit vonden ze zo leuk dat ze nu een heerlijke maand met z'n drieën door Australië trekken. Even leek het faillissement van de reisorganisatie roet in het eten te gooien, maar gelukkig hebben ze daar een oplossing voor kunnen vinden. Het avontuur kan beginnen!

Door Merel Disselkoen en Jenne Baauw

Nog twee dagen!
Zaterdag 27 februari 2010. Nederland.

Nog twee nachten slapen en dan gaan we op pad. Vandaag de meeste dingen gepakt zodat we morgen, zondag, de laatste spullen kunnen toevoegen. Jenne kwam vandaag pas terug van z'n werk en moet morgen ook weer tot laat. Maar daarna zijn we de hele maand maart SAMEN. Jippie!!

(Afbeelding: de voorkant van het geboortekaartje van Tippe)

Naar de blog van Merel, Jenne & Tippe

We zijn er!
Dinsdag 2 maart 2010. Sydney, Australië.

De reis duurde la-ang (dat was ik even vergeten van vijftien jaar geleden). 22 vlieguren totaal. Van Schiphol naar Hong Kong in elf uur en van Hong Kong naar Sydney duurde negen uur.  We hadden beide keren een perfecte plek en Tippe kon heerlijk in een hangwieg liggen. Kon, want ze heeft er totaal twee keer twee uur in gelegen... Weinig slaap dus, want mevrouw zag zoveel leuke dingen om zich heen en had sjans met iedereen, haha. Tijdens de eerste vlucht gaf ze haar potje macaroni schotel vriendelijk terug (= overgeven). Toen zeiden Jenne en ik hardop tegen elkaar: ‘Waar zijn we aan begonnen? Kunnen we niet gewoon naar een pension om de hoek?’

Maar de vlucht is het meer dan waard geweest want we hebben inmiddels een nacht lekker geslapen in B&B Sydney Harbour in The Rocks (een soort kunstenaarswijk met leuke cafés). Op loopafstand van The Opera House en de Harbour Bridge. Doordat Tippe in het vliegtuig weinig had geslapen, heeft ze nu een redelijke (maar korte) nacht gelijk al gemaakt dus we pakken het ritme van hier gelijk op (hopen wij...).

Vandaag gaan we op ons gemak de buurt verkennen. Het is hier bewolkt, 22 graden maar het zonnetje komt al door zien we, dus we hebben er zin in!

Twee dagen Sydney
Donderdag 4 maart 2010. Sydney, Australië.

Sydney is groot maar het voelt superrelaxt en wijds aan. Na een ontbijtje van fruit, yoghurt en toast met bacon and eggs konden we er weer tegen aan. Het B&B ligt op een mooie, gunstige locatie; midden in de stad maar wel met eigen tuin, en daar ontbijten we dan prinsheerlijk.

We zijn woensdag naar de Harbour Bridge gewandeld, 500 meter van het B&B vandaan. Aan een famous 'bridge climb'hebben we ons niet gewaagd. Een drieënhalf uur durende klim onder begeleiding van een gids, gezekerd aan touwen. Van onderaf is die brug ook best mooi. Langs de gezellige haven met entertainment naar het Opera House gewandeld en deze van dichtbij bekeken. Het was stikkie heet maar die kleine lag lekker te slapen in de kinderwagen na haar broodje en flesje melk, dus wij hebben onze route vervolgd. We zijn goed mobiel ondanks slaapjes en voedingen. We maken vooraf een gesmeerde boterham in stukjes klaar en nemen fruithap en flesje mee. Dus onderweg in het park gaat er een broodje in (naast een groep oude van dagen die een uitjes hadden met de verzorgingsflat. Ze aten met hun kunstgebit de stukjes brood net zo klein als Tippe.). Even later doen wij een bakkie en gaat er een flesje in en zo past het allemaal. We zijn met de boot naar Manley gegaan waar een goedbezocht strand is, circa elf km varen, een leuk boottochtje.

's Avonds aten we in een lekker restaurantje 'Pony' (ik zal hem wel uitgezocht hebben…). Tippe bliefde haar potje warme maaltijd niet en het lichtje ging om 18.00 uur acuut uit. Thuisgekomen heeft ze nog lekker haar fles gedronken en daarna een prima nacht gemaakt tot 05.00 uur.

Donderdag was Kings Cross onze missie. De van origine hoerenbuurt van Sydney. Toen ik vijftien jaar gelden door Australië reisde heb ik hier drie maanden gewerkt… in een ijssalon welteverstaan:-). De ijssalon was er nog en aan de huidige eigenaar lieten we foto's van toen zien. Veel dingen waren nog herkenbaar; het kantoor van Travel Active, de organisatie die de reis destijds regelde, de cafés en het appartement waar we toen sliepen. Ik heb wel het idee dat er schoon schip is gemaakt vlak voor de Olympische Spelen in 2000, want deze buurt was destijds toch niet het visitekaartje van de stad. Nu nog niet, maar het is verbeterd. Heen waren we door de mooie Botanic Gardens gelopen waar we onze ogen uitkeken naar de duizenden (en duizenden) flying foxes, een vleermuis. Wat een beesten zeg! Mooie vogels zagen we ook met hun bijbehorende geluiden.

Met de metro zijn we naar Darling Harbour gegaan. Wat ons betreft veel te nieuw en steriel, circa twintig jaar geleden aangelegd als soort toeristenhaven. Fish and chips gegeten in het officieel beste Fish & Chips restaurant van Australië (zeiden ze, maar dat zegt natuurlijk iedereen). Die kleine meid ging naar dromenland en wij besloten tegen ons morele gevoel in om het Sydney Aquarium te bezoeken. Een wandeling langs allemaal aquaria, deels door onderwatertunnels, met kleine vissen maar ook grote haaien, manta's, pijlstaartroggen en wat nog meer. Arme, arme beesten, opgesloten in een groot (en vaak ook klein) aquarium. En toch doen wij eraan mee, ook wij betalen (dure) entree... stom, stom. Wel een bijzondere ervaring om een haai letterlijk in de ogen aan te kijken. Ik kreeg ineens visioenen van 'hoe heet die aap ook al weer die een vrouw aanviel die hem in de ogen keek'... Maar de haai leek me toe/uit te lachen en zwom verder... pffff.

Via de Rocks wandelden we terug richting het B&B en onderweg deden we een biertje in het oudste hotel van Sydney met eigen brouwerij, het 'Old Nelson Hotel'. Al wandelend om circa 17.30 uur vonden we Tippe al zo raar naar de grond kijken. Waren die tegeltje zo mooi dan? Toen we goed keken, bleek ze toch echt de binnenkant van haar oogleden te bestuderen.. Zij sliep lekker en wij aten een hapje bij een tent waar je je eigen BBQ bereidt, erg leuk. Gelukkig wou Tippe na haar slaap deze keer graag haar hapje, dus wij ook blij.

Na een leuk badritueel waarbij Tippe in haar opblaasbaar zwembadje zat, lagen we om 20.30 uur op bed. Help, wat is er mis met ons? Nou, niets hoor, de dagen zijn vol inspanning en indrukken voor ons alle drie en dan ben je blij als je lekker op je bedje ligt, Mmmm...

Vrijdag halen we de camper op en rijden we richting de Blue Mountains. We hebben genoten van twee dagen Sydney en vinden het heerlijk om nu meer de natuur in te gaan met ons huis op wielen.

Bloedzuigers en Kangoeroes
Donderdag 11 maart 2010. Iluka, New South Wales, Australië.

We hebben de afgelopen dagen geen internet en soms ook geen telefoonverbinding gehad, vandaar even stilte op het reislog. Inmiddels hebben we wel weer 'een boel' beleefd... In Sydney haalden we onze mooie camper op. Een gevaarte van 6,8 meter lang en meer dan 3 meter hoog. De grote opbergruimtes komen goed van pas want help, wat hebben we veel bagage mee! Maar goed, een rugdrager, campingbedje, drie bussen poedermelk en weet ik veel wat nog meer voor de jongste reiziger geven al snel een goed excuus…

Vanuit Sydney rijden we naar de Blue Mountains. De camping waar we staan is niet bijzonder, evenals de regen tijdens de rit er naartoe. De volgende dag is het echter superweer en bekijken we de mooie uitzichten op de beroemde ‘Three Sisters’, een rotsformatie, bestaande uit drie rotspunten. De kabelbaan met een glazen vloer die mooi uitzicht over het diepe dal geeft laten we voor wat het is en we besluiten naar Hunter Valley te rijden.

Hier wachten ons mooie wijnvelden en we zien ons zelf al slurpend aan een glas wijn (of twee) terwijl de kenner tekst en uitleg geeft over de voorgeschiedenis van de desbetreffende wijn en al hetgeen dat interessant is. Helaas, niets is minder waar want waar wij aankloppen zijn de proeverijen al gesloten (het is 16.00 uur) of wordt de wijn dertien uur rijden verderop gemaakt en is hier alleen een winkel. De wegen tussen de wijnranken door zijn mooi maar we hadden ons gewoon een te grote voorstelling gemaakt. We overnachten op een Caravan Parc, kijken uit op de buurman aan de ene zijde en de buurman aan de andere zijde en bedenken: ‘morgen zoeken we de rust op’.

Zo gezegd zo gedaan en de volgende dag rijden we via een prachtige route met veel bobbels in de wegen (we hopen dat het camperbedrijf niet kan achterhalen op welke wegen we rijden) naar Barrington Tops National Park. Dit regenwoud ligt landinwaarts en is met name bekend onder de lokale bevolking. We vragen ons onderweg echt een paar keer af of we wel de juiste keuze hebben gemaakt want we zien de lokale bevolking terugkomen van hun weekend uitje in dit natuurschoon en zij rijden, geen een uitgezonderd, allemaal in een 4x4. Wat doen wij hier met ons log huis op wielen? Omdraaien is geen optie want die ruimte is er niet.

Net op het moment dat Tippe de hobbels zat begint te worden bereiken we de prachtige plek waar we gaan overnachten. Er is eigenlijk niets, alleen een toilet met een gat en er is een vuilnisbak. We maken kennis met een Australisch gezin dat er ook nog een nachtje blijft. Wel zo fijn voor als we niet meer uit de blubber kunnen komen. We worden begroet door vele oerwoudgeluiden (je kunt niet alles thuisbrengen dus dit is een mooie verzamelnaam), vogels en... bloedzuigers. Slik. ‘Goh, wat een grappig wormpje. Kijk, hij kruipt omhoog over m’n been’. Maar toen ie wel erg goed bleef plakken werd het minder leuk. De buurman vertelde wat het was en we waren op slag genezen van het lieve wormpje. Helaas hebben we nog regelmatig kennis met ze gemaakt. Met Tippe in de rugdrager liepen we naar Jeruzalem Creek, een mooie waterval vlakbij.

De rust beviel ons goed dus we hebben onszelf getrakteerd op een goede campinggids waar alleen maar rustige en vaak afgelegen campings in staan, regelmatig in een National Park. Het was een goede koop want de twee nachten erna sliepen we op een geweldige spot aan de zee. Een kleine camping met alleen koud water om te douchen maar met kangoeroes als grote vriend. Ondanks dat ze wild waren en alle vrijheid om weg te gaan, liepen ze om de tenten heen. Zitten we ’s morgens aan het ontbijt, aait dochterlief even een kangoeroe over z’n bol. Dat die beesten ook uit kunnen halen waren we even vergeten maar het was een mooi plaatje op de foto.

We zwommen in de zee en we maakten een vuurtje voor de deur. Alles heel relaxt en het was erg fijn om een dag (en twee nachten) op een plek te blijven en niet gelijk weer op doorreis te gaan. Vergeten we bijna de andere bewoners te noemen; de Iguana, een reptiel dat op een uit de kluit gewassen hagedis lijkt. Toen ik zei dat ie vast wel harmless was, werd ik vriendelijk uitgelachen door een meneer. Ze waren minder vriendelijk, vertelde hij en in mijn gedachten zag ik zo’n beest al aan de haal gaan met een Tippe-armpje tussen zijn kaken. Gelukkig bleken ze banger voor ons dan wij voor hen, al waren ze wel heel brutaal en waagden ze een inspectie in onze tas die buiten lag.

Tippe steelt bij een ieder de show door haar nieuwste attractie: zwaaien. Blijkbaar nodigt een baby uit om naar te gaan zwaaien. Nieuwe buren op campings beginnen altijd met een voorzichtig zwaaitje naar Tippe. ‘Dat kan ik ook’, dacht ze en nu zwaait ze naar alles, dus ook naar de kangoeroe en naar een eng reptiel. Verder krijgen we regelmatig een compliment over de kleine meid, ze is zo vrolijk en slaapt ‘s nachts zo goed. Overdag spettert ze met plezier in haar babybadje en dan maakt zo’n vrolijk koppie je enorm blij.

We zijn vandaag neergestreken in Iluka, zo’n 350 km onder Brisbane. Een mooie rustige camping aan de zee. De kleine ligt al even te slapen en wij zitten (noodgedwongen) binnen omdat de sandflies buiten op de loer liggen. Morgen rijden we via het hippydorp Byron Bay verder naar het noorden en hopen we langs een internetpunt te rijden waar we dit verhaal de lucht in kunnen sturen.
Ps. Het uploaden van de foto's gaat veel te traag omdat we even bij een Macdonald’s staan om te internetten. We gaan geen uren wachten voordat dat klaar is. We rijden nu door naar Byron Bay. Liefs van ons.

Een spannende nacht
Zaterdag 13 maart 2010. Brisbane, Queensland, Australië

Vannacht echt een blèh-nacht gehad. We reden tegen 18.00 uur een verlaten campingplek op vlak bij de snelweg. Het stond goed aangeschreven door onze reisvriend De Rustige Campingplekjes-gids. We vonden het al aardig spooky toen we het terrein opreden. Gelukkig stonden er twee heren die een tentje hadden opgezet. Jenne maakte een praatje en ik maakte eten voor Tippe (de rolverdeling is aardig ouderwets, maar ja, ik hoef gelukkig niet die vieze toilettank te legen... want dat is mannenwerk zeg ik dan).

Behalve de twee heren was er een toilet en verder niets. Wat later komt er een groep gasten die hun partytent opzetten en er een feestje van maken. Helemaal niet erg, al is gejuich en gejoel (gepaard met de nodige alcohol) wel een beetje hmmm zo midden in het bos in de nacht.

Tussen 22:00 en 23:00 uur komt een paar keer een oude auto het terrein oprijden die weer snel wegscheurt. Het is een klein terrein, dus je kunt alles zien. Wij lagen al lang op een oor maar waren klaarwakker. Elke keer die koplampen in je huis op wielen is niet fijn en wat moeten die gasten? Om 23:00 uur besluiten ze hun tent op te zetten, naast ons... We hebben vanuit ons bed alles gade geslagen door een klein iniminie raampje. Niet veel later komt er nog een auto en stopt bij hen. Ze bespreken wat en de auto rijdt weer weg. Dit hele tafereel herhaalt zich de hele nacht door. Auto komt, auto gaat, Er wordt gepraat, ze verlaten allemaal de camping en komen dan deels weer terug...

Jenne wil buiten polshoogte nemen maar ik zeg dat-ie gek is (maar vind 'm ondertussen wel stoer). Om 05.30 uur blijft de tent staan, de gasten vertrekken en komen vervolgens om 07.00 uur weer terug met bier in de handen. Nou, het blijft een vaag verhaal en spannender dan dit kan ik het niet maken. Er is niets gebeurd maar het was gewoon niet fijn. We zijn echt geen schijters, maar in gedachten zaten we al op Crime Chanel als onderdeel van een sappige gebeurtenis die wij niet meer na konden vertellen. Resultaat was wel dat we om 07.00 uur in vol ornaat klaar waren voor vertrek en nu heerlijk een ontbijtje met koffie doen in een leuk tentje een stukje verderop.

Om leuk af te sluiten: gisteren een geweldige dag gehad. We zijn naar Brisbane geweest. Gewandeld en met de boot gevaren. Lekker geluncht en rondgekeken. Leuke stad, gezellig en relaxt. In de ochtend liepen we een heerlijke wandeling over een golfcourse vlakbij de campingplek waar we sliepen. Koala's nog niet gespot (we doen een wedstrijdje 'spot the Koala') maar de kangoeroes huppen heen en weer dus we worden verwend.

Regenboogstrand, de wateren van Agnes en Yappoon
Dinsdag 16 maart 2010. Yappoon, Queensland, Australië.

Na het spannende avontuur in de bossen kozen we voor een veilige nacht in Rainbow Beach. Maar om daar te komen was toch een klein avontuur op zich. Op een hobbelige zandweg waar de tomtom het spoor bijster raakte hield Jenne de enige auto aan die langskwam. Een aardige, ietwat ruig uitziende meneer deed zijn raampje omlaag en zei dat we hem konden volgen. Hij moest een eind dezelfde weg volgen en wist wel een goede route. We noemden onze reddende engel ‘Jannes Platvoet’, hij had een lange ruige baard en liep op blote voeten (nog even en Jenne’s baard is even lang...). In een café onderweg haalde hij twee zakken ijs. Zijn trouwe viervoeter wachtte trouw op hem in de auto, en dat deden wij ook maar dan in onze camper. Wat moest ie met die zakken ijs die hij achterin zijn pick up gooide, overdekt met donker plastic? Onze fantasieën sloegen al weer op hol maar hebben we de mond gesnoerd na onze eerdere spannende nacht. Jannes Platvoet stopte bij zijn ranche. De ingang was een attractie op zich door een groot imposant gietijzeren hek in de vorm van een adelaar. Jannes gaf te kennen dat veel mensen daar een foto van maakten dus dat deden wij dan ook maar.

Na vriendelijke bedankjes vervolgden wij onze weg naar Rainbow Beach. Hiervandaan zouden we met een stoere 4x4 naar het grootste zandeiland ter wereld gaan; Fraser Island. Hier zijn de wilde honden ‘dingo’s’ thuis en is er een mooie lagoon om te zwemmen. Mannen (en vrouwen ook) kunnen als kleine kinderen met de auto door het mulle zand crossen met de gehuurde 4x4. Helaas peanutbutter want het was alleen mogelijk om dit plan in een dag uit te voeren voor een hoofdprijs of met een grote 4x4 bus samen met andere toeristen. Dat groepsgebeuren leek ons niets dus we hebben het plan laten schieten. De reden dat men minimaal één nacht moet kamperen/verblijven op Fraser heeft te maken met het tij, eb en vloed. Het geeft te veel risico om in een dag heen en weer te reizen. Lichtelijk gedesillusioneerd reizen we verder naar Agnes Water. De eerste kilometers komen we allemaal stoere 4x4 voertuigen tegen, in alle vormen en maten en bepakt met gerei om Fraser Island te ontdekken. Slik... maar de keuze is gemaakt en wij hebben een volgend doel in zicht.

Volgens onze reisbijbel is Agnes Water een prachtige spot aan het water. Ernaast ligt het plaatsje 1770. Aparte naam voor een plaats, in dit jaar meerde James Cook hier aan. We merken dat we het een beetje zat worden om iedere dag weer ons boeltje te pakken en weer een stuk te rijden. In Agnes Water hopen we minimaal twee nachten te blijven. Bij één van de immer aardige en goed uitgeruste VVV’s informeren we naar een mooi plekje om te overnachten (ter controle op onze mooie-plekjes-gids). De vrouw aldaar is aardig en hulpvaardig maar als je nog niet depri was dan werd je het wel... The weather is not good at the moment, you will get wet en normaly the water is christal blue but now it is brown, the wind is in the wrong direction. Oké... hmmm. Het was zonnig en ons was het bruine water nog niet opgevallen dus waar heeft ze het over.

Mooie plek gevonden, aan zee, circa vijftig meter van het strand. Het park was de week ervoor heropend, mooie nieuwe safaritenten in de verhuur, op palen gebouwd met een veranda en een lounge bank en uitzicht op zee... prachtig.

De volgende ochtend tijdens de muesli en toast besluiten we om toch verder naar het noorden te rijden. Op de een of andere manier zijn we op zoek naar mooiere uitzichten, adembenemende stranden en we weten nog niet goed wat. Met elkaar hebben we het heerlijk maar we missen het 'oooh' en 'aahhh' gevoel nog. Zijn we te verwend? Hebben we al te veel gezien in de wereld? Dat willen we niet geloven. De mensen hier zijn enorm aardig en heel hulpvaardig. Het weer is prima; zonnig en tussen de 25 en 30 graden overdag. ’s Nachts vaak regen en overdag soms een stevige bui. Het zeewater was vandaag warm maar is soms een stuk kouder. Het reizen met Tippe bevalt supergoed, ze is zo’n schat en vindt alles prima, waar we ook staan (zij heeft geen verwachtingen van mooie plaatjes uit boeken, is dat het misschien?). We hebben nog tien dagen tot Cairns en willen daar waar het mooi is langer blijven. Misschien (toch) een nachtje naar één van de Whitsunday Islands. Meer naar het noorden schijnen de stranden mooier en de omgeving subtropischer te zijn, we kijken er naar uit.

Vandaag hebben we wel een culturele injectie opgedaan; een bezoek aan het Cultural Aboritional Dreamtime Museum in Rockhampton. We kregen een rondleiding en daarna een soort van spreekbeurt van Stephen. Deze jongeman vertelde over zijn voorvaderen, de rituelen, muziekinstrumenten, voedselgewoonten en veel meer. Hij bleef wel een half uur praten en praten en had niet in de gaten dat zowel wij als zijn andere toehoorders (een Nederlands echtpaar) vaak de aandacht even door het raam naar buiten lieten gaan... Oh, hij had één trouwe luisteraar die vol verwachting bleef kijken en luisteren: Tippe. Ze vond alle spulletjes op tafel interessant en dan ging hij nog trommelen ook (want dat deden zijn voorvaderen ook) en dat was het natuurlijk helemaal!

We leerden boemerang gooien, dat vonden wij het hoogtepunt want het lukte ook nog! Van oorsprong blijken de leuke speledingen gemaakt te zijn om op dieren te jagen en dus niet om retour te komen maar wij hebben er wel lol mee gehad (en gaan thuis kijken of het ook zo goed lukt).

We zijn nu in Yappoon, een badplaatsje met een heel breed strand met miljoenen bolletjes zand die door kleine krabjes zijn vervaardigd. Weet even niet meer waarom die ijverige beestjes dat doen, we denken als een soort camouflage. Het is een mooi kunstwerk als je het strand op loopt; een mozaïek van zandbolletjes. Nu zitten we buiten, het is donker, we hebben ons hapje op en de kleine meid ligt al even in haar dreamtime land. We hebben haar lekker gewassen in de wasbak van de camper, prima oplossing en na wat puzzelwerk past ze er nog heel goed in.

Brutale papegaaien, box jelly fish en aankomende cyclonen
Donderdag 18 maart 2010. Eungella, Queensland, Australië.

Vanuit Yeppoon reden we naar Cape Hillborough National Park. Een prachtig natuurschoon 'where the rainforest meets the ocean' (heb ik niet zelf verzonnen, stond in een brochure). We kwamen aan bij de beoogde campingspot, midden in de natuur, uitzicht op het strand en heel afgelegen. We zagen al weer visioenen van koplampen in de nacht dus besloten naar een ietwat geciviliseerde camping te rijden. Wat belachelijk dat een zo'n ervaring je gevoel van 'mij kan niets gebeuren' kan veranderen. Zo'n kleintje in je tent maakt je ook een stuk verantwoordelijker m.b.t. veiligheid. Met z'n tweeën denk je toch al sneller 'ik lust je rauw en daarna scheuren we snel weg'.

We belanden een aantal kilometer verder op een klein campingperceel aan zee in het plaatsje Seaforth. Bij de plaatselijke 'Troefmarkt' wat tevens ook het postkantoor is, vragen we waar de beheerder te vinden is want het is een stuk grasveld met een slagboom ervoor en verder niets. We besluiten om twee nachten te blijven want, zoals gezegd, we willen even niet inpakken en wegwezen. Geweldig hoe de papegaaien ons begroeten. Fel gekleurd en oh zo brutaal. We zetten Tippe in het gras en geven haar een kaakje (tja, je moet wat over hebben voor een mooi kiekje). De vrolijke beestjes, een stuk of veertien, stormen op haar af en dwarrelen om haar heen. Natuurlijk staan wij in de starthouding om haar te bevrijden maar ze lijkt een geboren 'Tippi' (voor diegenen die het verhaal van dat meisje kennen). 

's Avonds worden we verrast door een bezoek van een possum, een zacht (knuffel)dier van circa 40 cm groot dat heel nieuwsgierig bij onze camper op zoek was naar eten. Zolang je hem niet vast wil pakken schijnt hij niets te doen, en anders krijg je een krab met zijn klauwtje als dank. Hij was blij met een stuk kokosnoot die Jenne eerder die dag had geslacht. Het karwei om zo'n harde vrucht kapot te maken is leuker dan het ding lekker is.

Zwemmen in de zee was helaas niet mogelijk i.v.m. de aanwezigheid van de box jelly fish, een zeer gevaarlijk soort kwal met enorme tentakels. Na aanraking met deze onaardige zeebewoner wordt je zenuwstelsel aangetast en weet ik veel wat nog meer. 'Stay calm, most victims survive' staat er op een bord bij zee geschreven, dat stelt gerust.... We kunnen zwemmen in een met netten stuk afgezet zee. Door de regen van de afgelopen weken is het water ook hier bruin maar de watertemperatuur is goed. Ook vinden we mooie schelpen op het strand en die nemen we (stiekem) als souvenirs mee. We maken een wandeling door het regenwoud, een stukje rijden richting Cape Hillsborough Nat. Park. Ook nu weer een weg die uitnodigt voor de avonturier maar die niet toegejuicht wordt door de camperverhuurder. Wij (Jenne) kennen ons beestje inmiddels en voor een steep climb en not suitable for 2 wheel drive cars draaien wij onze hand niet meer om.

Na twee dagen toeren we richting Eungella National Park. We lezen dat er mooie uitzichten zijn en prachtig rainforest. Niets is minder waar en we genieten van de uitzichten op het dal. Jenne krijgt al kriebels bij het zien van dit dichtbeboste groen want zijn motto bij ons in de tuin is: groeien doet bloeien, dus onze tuin is kaal. Gelukkig kent dit National Park zijn eigen beheerder. Tippe gaat in de rugdrager en we wandelen langs de Broke River. Dit keer zijn we op zoek naar de Platypus of wel het vogelbekdier. Redelijk zeldzaam en erg schuw maar geduld loont, we hebben 'm gezien! De Platte Poes (waar hij niet op lijkt maar zoals wij hem noemen) lijkt op een soort otter maar heeft een enorme snavel, het lijkt of deze erop geplakt is. Heel bijzonder. 

Verder houdt de komende cycloon ons en vele andere reizigers in de ban. Hij raast momenteel over zee maar zal rond de 21e haar entree bij de oostkust (waar wij reizen) maken. Een ieder houdt elkaar op de hoogte want die ervaring willen we graag aan ons voorbij laten gaan. We hopen wel dat het ons voorgenomen bezoek aan de Whitsunday Islands niet verwatert maar dat zien we de komende dagen wel.

Missie op het strand en orkaan Ului is voorbij...
Zondag 21 maart 2010. Mission Beach, Queensland, Australië.

De prachtige uitzichten van Eungella National Park laten we achter ons en we zeggen het aardige Deense gezin dat naast ons kampeerde gedag. Gezin met drie kinderen van een jaar of 16. Stoere 4x4 gehuurd, tent op het dak voor de ouders en een grote tent op de grond voor de kinderen. In Denemarken doen ze niet moeilijk over zes weken vrij van school buiten de vakanties. Als de leerlingen de tentamens halen is het goed en school vindt zo’n reis op zich al een cultuur- en taalervaring die ze op school niet op zouden opdoen. Mooi werk daar.

We rijden de steile helling naar beneden en maken daarna een prachtige wandeling door het regenwoud in Finch Hatton Gorge. Om ons heen alleen maar groene bladeren en geluiden van vogels, krekels en andere dieren. Aangezien we tijdens het rijden regelmatig een (grote) slang bijna net niet (of net wel) overrijden, zijn we ook nu alert op deze gevaarlijke oerwoudvrienden. Natuurlijk maken we elkaar regelmatig aan het schrikken met schrikbewegingen. Met een bezweet en klam lijf na een half uur wandelen komen we bij een prachtige lagoon met waterval. Hmmmm... hier hebben we zin in. Het is nog vroeg in de ochtend dus we zijn alleen met z’n drieën en zien nog geen andere wandelaars. Het plaatje past bij de film The Blue Lagoon met Broke Shields in haar jonge jaren. Man en vrouw, een blue lagoon en tja, het kind is in ons verhaal al geboren voordat ze gingen zwemmen. Tippe kijkt vanuit haar wandelrugzak toe hoe wij, om de beurt, een duik nemen in het stromende water. Ik keurig in bikini, Jenne wil puur natuur en gaat in zijn blote kont. Het is een mooi tafereel en net als we weer aangekleed zijn en het fruitpotje weggewerkt is komen er anderen aan. Wij wandelen tevreden weer terug.

Via het binnenland rijden we door werkelijk waar prachtige suikerrietvelden naar Airlie Beach. Tenminste, dat is onze bedoeling. Als we (weer eens) verdwaald zijn in de landerijen (we krijgen het elke keer voor elkaar om op onbereden paden te komen of om net niet in de modder te blijven hangen met de camper) vragen we de weg aan een boer, Paul is zijn naam. Paul vraagt waar we heen willen en begint te lachen als we aangeven dat we naar Airlie Beach gaan. 'Wil je op een vliegtuigstoel naar huis of in een kist'? Hij doelt op orkaan Ului in aantocht. Hij raast op dat moment boven de oceaan en wordt zaterdag op zondagnacht aan de oostkust verwacht, waarschijnlijk in de buurt van Airlie Beach maar er wordt een grotere gevaren zone aangegeven. Het is zaterdagochtend, we waren redelijk op de hoogte en ook wel alert nadat we zagen dat de supermarktschappen leeggehamsterd waren. Maar Paul legt haarfijn uit dat we niet moeten sollen met het weer en daar heeft hij gelijk in. Daar een vooruitzicht als deze vaak gepaard gaat met grote overstromingen van met name wegen, besluiten we een flink stuk naar het noorden te rijden en net boven de gevarenzone een kampeerplek te zoeken. We willen niet het risico lopen dat we straks niet naar het noorden kunnen rijden doordat de wegen zijn afgesloten. Via de radio is er regelmatig een update van de geschatte locatie waar Ului haar landelijke entree zal maken. Lans de wegen zien we borden met ‘Are you prepared for the Cyclone?

’

Na een erg lange rit met het gevoel op de vlucht te zijn, arriveren we in het mooie Mission Beach. Letterlijk geen vuiltje aan de lucht en we nemen een verfrissende duik in het zwembad op het park waar we staan. Hier hadden we zin in, niet verwacht dat het drie weken zou duren voordat we met onze kleine meid samen zouden zwemmen. Het zeewater was tot dusver te koud helaas. In Mission Beach zijn er volgens de mensen ‘no worries, only some wind en showers’ en we zijn redelijk gerust. We gaan slapen en zweten bijna de tent uit van de hitte. ’s Nachts word ik wakker en besluit de was van de lijn te halen want die zal wel droog zijn en zonde als het gaat regenen. Het waait behoorlijk. De volgende ochtend horen we via de radio dat juist in dat nachtelijke was-van-de-lijn-haal-uur orkaan Ului bij Airlie Beach binnen is geraasd. Raar idee, beetje wind hier en vernietiging een paar honderd kilometer naar het zuiden. Gelukkig geen slachtoffers en alleen materiële schade. De boeren zijn blij met de regen, die zien het als een geschenk.

We blijven zeker drie nachten in Mission Beach. We zwemmen, wandelen heerlijk langs het water en drinken aan het eind van de middag een biertje op het strand. We boekten vandaag een privé boottripje naar Dunk Island, hier vlakbij. Het water werd te ruig het dus te gevaarlijk voor Tippe. Een klein zespersoons bootje, in één hand je kind en met de andere hand jezelf vasthouden. Dat avontuur zagen we niet zitten. De schipper zei dat we beter morgenochtend konden proberen, we kijken er naar uit.

Onze camper kunnen we in het donker van veraf ruiken. Jenne heeft gisteren namelijk op de weg naar de hoogste waterval van Australië die we onderweg bezochten het record ‘door verse koeienvlaaien rijden’ verbroken. Doordat de camper achter dubbel lucht heeft, spatten de vlaaien ‘splash’ uiteen, en daar ging het hem om. Natuurlijk begrijp ik dat (?). Gevolg is dat we onze camper nu de sierlijke titel ‘strontcar’ hebben gegeven, we kunnen er momenteel even niets romantischers van maken.

Het is nu 20.30 uur, sterrenhemel en warm, ik denk wel 30 graden nog. We nemen nog een drankje en luisteren muziek. De kleine meid ligt al anderhalf uur in dromenland. Waar zal ze toch van dromen?

Snorkelen bij het Great Barrier Reef
Woensdag 24 maart 2010. Kuranda, Australië.

De eerste poging om met de kleine boot naar Dunk Island te varen ging niet door door de te ruige zee. De dag erna was het echter heerlijk weer en de zee kalm. Natuurlijk gingen er allemaal scenario's door ons hoofd wat er met kleine Tippe zou kunnen gebeuren: ze zakt als een baksteen en haar leven ligt in onze handen... Veel te dramatisch want ze vond het geweldig en wij ook! We voeren vijftien minuten van vaste land naar Dunk island en na vijf minuten lag de kleine in het bootje te slapen, al hangend in de rugdrager. Op het eiland liepen we naar Muggy Muggy beach, een mooie wandeling van dertig minuten door het regenwoud. Prachtig afgelegen strandje met genoeg zee om je zonden te overdenken... of je dromen.

We besluiten de hele dag op het eiland te blijven en lunchen bij het enige resort dat er is. Mooi verzorgd met veel sportfaciliteiten. We genieten van een duik in het zwembad en Tippe krijgt met de dag meer plezier in zwemmen, heerlijk om te zien. Als we later op de dag terug varen, regent het pijpenstelen. Mensen kijken ons na: vader met kind op de rug, kind dat vrolijk naar iedereen lacht al wordt ze zeiknat, moeder met grote volgepakte backpack op haar rug. ‘Ach, dat arme kind, moet die in dat bootje?’ Ja, want dat willen papa en mama graag hahahaha. Helemaal voldaan gingen we even later van boord en hebben in de regen nog snel een kiekje laten maken door de schipper.

De dag erna zijn we gaan snorkelen op het Great Barier Reef. Doordat we de Whitsunday Islands hebben moeten overslaan, wilden we deze kans niet aan ons voorbij laten gaan. Op een grote boot een uur varen naar het rif met diverse nationaliteiten bij elkaar. Een tijdje met Zuid Afrikanen gekletst en we ontmoetten een leuk stel met Lars van vijftien maanden uit Amersfoort. 

Het is geweldig om te snorkelen en om beurten duiken we het water in. We besluiten om niet te gaan diepzeeduiken, de mogelijkheid is er wel. Een heerlijke dag op het water, al had ik er in het begin weinig vertrouwen in want help!, wat voelde ik me ellendig het eerste uur op die boot. Bleh, ik weet weer wat zeeziek is.

Vandaag hebben we Mission Beach gedag gezwaaid en zijn neergestreken in Kuranda, iets ten zuiden van Cairns. We hebben een mooie scenic drive uitgezocht om hier te komen, langs drie mooie watervallen. Morgenochtend verruilen we ons huis op wielen voor een auto. We hebben veel plezier en comfort gehad van ons huisje maar kijken uit naar onze laatste twee nachten in het huisje dat we gehuurd hebben. Even weg uit de (na drie weken) toch wel wat muffe camper want jee, wat zweet je soms de tent uit ’s nachts. De 'oohs en aahs' hebben we intussen gehad en daar zijn we blij om. De laatste twee nachten gaan we naar Daintree Forest National Park, het schijnt er schitterend te zijn. Zondag vliegen we naar huis en daar wacht ons een mooie lente hebben we gelezen...

Overstromingen in het regenwoud én de laatste etappe
Donderdag 1 april 2010. Nederland.

Donderdag 25 maart hebben we in Cairns ons huis op wielen verruild voor een auto. We begrijpen niet dat al die troep in de auto paste; Tippe zat op de achterbank klem tussen haar eigen kinderwagen in delen en wij tussen de boodschappentassen... We keken er naar uit om de komende nachten in een gewoon bed te slapen en kruipruimte te hebben voor de kleine meid.

Een mooie route voerde ons via het pontje naar Daintree National Park. Een mooi regenwoud ten noorden van Port Douglas. We kwamen aan bij ‘The Round House’, het huis dat we gehuurd hadden voor twee nachten. Dat het continue regende maakte ons niet veel uit; in een regenwoud en in het regenseizoen mag je hier niet over klagen. The round house doet haar naam eer aan, het is rond uiteraard en bijna geheel rondom voorzien van glaspanelen die je open kunt zetten. Zo lijkt het alsof je in de buitenlucht woont. Het huis ligt naast een prachtige wildstromende creek met een watervalletje. We konden het niet laten om er gelijk een plons in te nemen. Best spannend met de stroming maar heerlijk verfrissend. ’s Avonds vieren we onze vaste slaapplaats met een BBQ. Jenne ging in de stro-men-de regen creatief te werkt met een parasol over de buitenkachel die dus als BBQ dienst deed. ’s Avonds kijken we een goede film op DVD. Een maand lang hebben we geen tv gemist en nu hebben we ervan genoten. Romantisch schreeuwend vroegen we elkaar of we nog iets te drinken wilden; het regende zo hard, wat op het zinken dak een ongekend lawaai gaf.

De volgende dag maken we een autoritje naar het noorden richting Cape Tribulation. Alhoewel, dat was de bedoeling. Door de onophoudelijke regen was de weg ernaartoe gedeeltelijk overstroomd. Aan beide zijden stond een file van auto’s. Vooraan bij de ‘plek des onheils’ was een internationale ontmoeting van toeristen. Sommigen waagden zich lopend in de sterke stroming maar dat was niet zonder gevaren. Een enkele 4x4 rijdt door de watermassa en wordt warm onthaald aan de andere zijde. Wij keren om en bekijken wat er te beleven is op de weg terug richting het zuiden. Helaas zijn verschillende bezienswaardigheden dicht doordat het laagseizoen is. We gaan terug naar ons huis en ik ga bij de eigenaresse die even verderop woont naar de weersvoorspellingen informeren. We zijn meer dan eens gewaarschuwd dat je met gemak van de buitenwereld afgesloten kunt worden door regen van dit kaliber. Wegen worden gewoon opgegeten door een spontaan gevormde rivier.

De dame bekijkt het nieuws en informeert telefonisch. De komende 24 uur houdt de regen aan en is er geen verbetering. Ik bedenk me geen moment en besluit ter plaatse dat we zo snel mogelijk vertrekken richting Cairns. Het heeft geen zin om hier de komende dagen vast te zitten en onze vlucht te missen. Met de mededeling ‘inpakken en wegwezen’ kom ik bij Jenne en Tippe terug in het huis. Zonder tegenspraak (hm…, dat bevalt) beginnen we met pakken. We balen er van dat ons laatste nachtje in dit mooie huis ons wordt afgenomen maar we weten dat dit de juiste keuze is.

Nog geen 45 minuten later zitten we in de auto. Tippe valt vrijwel direct in slaap. Na vijf minuten staan we stil voor een overstroming over de weg... Nog geen uur geleden was dit slechts een stroompje over het wegdek en nu is zeker 40 meter wegdek onder 40 centimeter stromend water verdwenen... Slik. Het regent, hoe kan het ook anders, pijpenstelen. We besluiten dat ik met Tippe uit de auto ga. Jenne rijdt met de auto door het water naar de andere kant. Het gevaar is dat er water in de motor komt en de auto afslaat of... dat de auto meegesleurd wordt door de stroom. Het ging goed, Jenne haalde ons lopend op en we liepen samen door het stromende water. Ondanks dat deze ervaring achteraf in mijn top drie van mooie herinneringen staat, was het allemaal best spannend. Tippe begreep er niets van. In Cairns aangekomen wisten we dat dit de juiste beslissing was geweest. We hebben ons laten verwennen in een vijf sterren resort waar een mooie prijs voor ons gemaakt werd. We zwommen, rustten en hebben heerlijk gegeten.

De 27e vlogen we terug. Na het inchecken heb je zeeën van tijd om tja... wat te doen? De souvenirs hadden we al gekocht en parfum hadden we niet nodig want we ruiken toch al lekker. We hebben onze top drie van mooie momenten van de afgelopen maand aan elkaar verteld. Bij Jenne staat met stip op 1: zijn slapende dochter tegen hem aan nadat ze tijdens de eerste nacht in Sydney midden in de nacht wakker was geworden. Hijzelf werd door haar bijna uit bed geduwd maar al lag hij in alle mogelijke kronkels, zijn dochter snurkte tegen hem aan en dat voelde zo rijk. Op nummer 2 en 3 volgen het snorkelen op het Great Barier Reef en onze mooie dagen in Sydney.

Ik kijk met het meeste plezier terug op onze dagen in Daimond Head waar Tippe en wij vrienden werden met de kangoeroes aan tafel. Ook het snorkelen was bijzonder en ons overstroomde avontuur in Daintree. Zoiets maak je niet snel mee en geeft een heel warm gevoel van samen zijn en elkaar helpen.

Ach, eigenlijk is een top drie te klein want we hebben wel een top 100. Over een paar jaar kan Tippe op de foto’s zien waar ze in haar jonge leventje allemaal geweest is. Zal ze die kangoeroe of die mooie papagaai nog herinneren? We denken van niet maar wij hebben het in ieder geval op ons netvlies staan en kijken met een heel blij gevoel terug op een super super mooi avontuur Down Under. We hebben ervaren dat reizen met zo’n kleintje hartstikke goed te doen is en we weten dat het na zo’n mooie reis ook weer heerlijk is om thuis te komen.

Na een lange vlucht van 6,5 en 12,5 uur, waarin Tippe totaal twaalf uur geslapen heeft, zijn we weer gezond thuis. We hebben ons ritme weer aardig te pakken en beleven door onze herinneringen, foto’s en film alles weer opnieuw. Een maand gaat snel maar jee, wat kun je veel moois beleven in een maand.

Dank jullie wel voor het trouw volgen van ons reislog en voor alle leuke en spontane reacties.

Tippe zwaait op de laatste foto dit prachtige avontuur uit met het laatste nieuws.