Melbourne en Philips Island
Vrijdag 7 december 2012. Philips Island, Australië.
In de namiddag komen we aan in de tweede stad van Australië, nog altijd zo’n vier miljoen inwoners; bijna de helft van het inwonersaantal van Zweden. Via Booking.com hebben we een appartement in het centrum. We rijden er naartoe maar tussen de hoge gebouwen laat de GPS het een beetje afweten. Na enige omwegen en wat gescheld komen we tenslotte bij ons appartement aan. Het blijkt een schot in de roos met twee slaapkamers en alle comfort. Er is een inpandig zwembad en sauna en bovendien grenst het complex direct aan Chinatown, dus buiten valt genoeg te zien en te doen en vooral te eten.
Na de plezierige anarchie met opa en oma in Nieuw-Zeeland zoeken we weer naar een nieuwe dagroutine en vooral naar duidelijke regelgeving voor de kinderen, met name voor de prinsesjes op de erwt. We doen ze sowieso weinig plezier met buiten de deur eten maar de laatste tijd levert het forse irritaties bij ons op. Er wordt gezeurd, er vallen continu glazen om en het is niet ontspannen. Ook het naar bed gaan leidt tot teveel discussies. Marije en ik bespreken enkele strategieën en bovendien hebben we in Nieuw-Zeeland een boek gekocht wat daar zeer populair schijnt te zijn en wat gaat over politiek incorrect opvoeden. We voeren enkele duidelijke regels in en het niet navolgen ervan leidt tot het verlies van een ijsje. Negatief gedrag negeren we stelselmatig. In restaurants proberen we wat beter beslagen ten ijs te komen met Ipods en kleurpotloden. Na het invoeren van de regels loopt het gelukkig allemaal weer wat soepeler. Nu maar zien dat we het consequent volhouden.
Melbourne is een heerlijke stad! De nabijheid van Chinatown, waar allerlei Aziatische eettentjes zitten, leidt er natuurlijk toe dat we beurtelings heerlijk Maleisisch, Japans en Thais eten. Hylke is helemaal gelukkig als hij in een restaurant roti canai krijgt. Dit is een Maleisisch gerecht met roti (brood) die je in een kruidige currysaus doopt. Hij heeft dit twee jaar geleden voor het eerst in Maleisië gegeten en is er sindsdien verzot op.
Het zijn warme dagen. We bezoeken het enorme aquarium waar grote haaien en roggen zwemmen. Je kunt via een tunnelsysteem onder het water door lopen en dan zwemmen de vissen over je heen. We wandelen door het mooie waterrijke centrum en slenteren door de winkelstraten die al rijkelijk zijn voorzien van kerstversiering en verlichte bomen. Midden in de stad vaart een vrouwen-acht. De kinderen maken op een pleintje kennis met de kerstman die in vol ornaat kindertjes op schoot neemt voor de foto. We komen terecht in een kerk waar gerepeteerd wordt voor een orgelconcert. Een oude baas die daar werkt vindt ons blijkbaar aardig en leidt ons rond en geeft wat achtergrondinformatie. We bezoeken een grote markt waar we wat hebbedingetjes kopen. Er is een indrukwekkende versafdeling waar we fruit kopen. We lunchen ter plekke bij een Indiaas tentje en uiteindelijk komen we op een Plaza bij een winkelcentrum. De kinderen kunnen hier even uitrazen en wij overwegen de aanschaf van een nieuwe buggy. Deze aanschaf hangt al een hele tijd in de lucht omdat we in Zuid-Amerika per ongeluk met de auto over de oude buggy zijn gereden. Sindsdien rijdt het ding hopeloos en trekt de hele tijd naar links. We gebruiken de buggy echter intensief. Mette en ook Aafke zitten er veel in en er kan veel troep in het ondervak waar je dan niet meer mee hoeft te sjouwen. In Australië is echter ook de regenkap stuk gegaan en nu is de maat vol. We kopen een nieuwe paraplubuggy en de oude gaat ter plekke de vuilnisbak in. Wat een genot om met een nieuwe te lopen! Dat hadden we veel eerder moeten doen!
Sinterklaas laten we niet helemaal ongemerkt voorbij gaan, alhoewel dit voor de kinderen weinig betekenis heeft omdat de Goedheiligman in Zweden geheel onbekend is. Bij de airconditioning wordt de schoen gezet en wordt er luidkeels gezongen waardoor er de volgende dag zowaar wat snoepgoed in de schoen zit.
Na drie dagen verlaten we het plezierige, zeer leefbare en gezellige Melbourne. Hier zou ik nog wel eens terug willen komen, maar nu moeten we verder. Marije is vijfentwintig jaar geleden als kind al eens in Australië geweest en heeft herinneringen aan de pinguïns op Philips Island. Ze wil er graag opnieuw naartoe en de rest van het gezin maakt geen bezwaar. Het eiland ligt op anderhalf uur rijden ten zuiden van Melbourne en is met een brug verbonden aan het vasteland. We huren opnieuw voor twee nachten een luxe bungalow op een resort, recht tegenover het zwembad. We doen boodschappen in een naburige supermarkt en koken hier gedurende ons verblijf zelf.
Phlips Island is een natuur- en recreatiegebied maar heeft vooral faam verworven vanwege de zogenaamde ‘pinguïn-parade’. Bij schemer komen de pinguïns na een lange dag vissen vangen terug aan de wal. Deze terugkomst schijnt op de minuut te voorspellen te zijn en is nu verworden tot een attractie. We besluiten deze parade de volgende dag bij te wonen en de rest van de middag brengen we in het zwembad door. We zijn verbaasd over Aafke. Ze heeft extra zwemles gehad in de maanden vóór ons vertrek, maar nu heeft ze de slag helemaal te pakken. Ze toont geen enkele vrees meer en duikt zonder meer het water in, hoewel ze net vijf jaar is. Er is een meisje van een jaar of tien die het water in duikt met een salto. Aafke staat haar een hele tijd te observeren en waagt vervolgens ook een salto. Het lukt haar meteen en de rest van de middag is ze met salto’s aan het duiken, daarbij enigszins afgunstig gadegeslagen door haar oudere broer.
De volgende ochtend bezoeken we een nabijgelegen koalareservaat met informatiecentrum. Er is een houten boardwalk die een eind de hoogte ingaat zodat je sommige koala’s op ooghoogte kunt bewonderen. Tevens zitten er allerlei exotische vogels en ook wallabies; een soort kleine kangoeroes. Het is best aardig hoewel niet zeer spectaculair.
Marije gaat ’s middags met de meisjes naar het zwembad en ik ga met Hylke naar een forellenkwekerij om te zien of we een visje kunnen verschalken. We zitten eerst te vissen in een grote buitenvijver, maar na anderhalf uur in de gloeiende zon voor Piet Snot te hebben gezeten gaan we naar een overdekte kweekvijver. Hier hoef je de hengel maar in het water te leggen of er hangt een forel aan. Voor Hylke is het wel leuk en met een buit van twee dikke forellen gaan we terug naar ons huisje. ’s Avonds eten we, niet geheel onverwacht, verse forel.
Dan is het tijd voor de pinguïnparade. We gaan eerst naar de uiterste punt van Philips Island en zien daar een woeste rotskust met een grote kolonie zeemeeuwen met jongen. Vervolgens rijden we naar het bezoekerscentrum van de pinguïns. Tot onze grote verbazing treffen we een enorm, totaal misplaatst bezoekerscentrum aan, met grote parkeerplaatsen voor touringcars. Het is een complete kermis en het heeft niets te maken met het bekijken van wilde dieren in hun eigen omgeving, zoals bij de pinguïnkolonie die we in Patagonië zagen. Er lopen grote groepen Chinezen rond die met bussen zijn aangevoerd, er is een grote snackbar waar je friet kunt kopen, er zijn souvenirwinkels en er zijn grote tribunes gebouwd waar je met honderden tegelijk de pinguïns kunt bekijken. Daar moet je dan wel kaartjes voor kopen die behoorlijk aan de prijs zijn. Uiteindelijk nemen we plaats op een tribune. Fotograferen is streng verboden. Na een uurtje komen de eerste pinguïns uit de branding tevoorschijn en even later zijn het er honderden. Ze lopen op een gegeven moment overal, zelfs op de parkeerplaats zitten ze. Er hangen ook borden om je te waarschuwen dat je onder je auto moet kijken voordat je wegrijdt, omdat er een pinguïn onder kan zitten.
Na deze bizarre vertoning rijden we snel terug naar ons huisje want het is erg laat geworden. De volgende morgen checken we uit. We stoppen nog even bij een grote pelikanenkolonie en rijden vervolgens noordwaarts, richting nieuwe avonturen.
