De tent waait weg
Woensdag 21 november 2012. Badgingarra, Australië.

Vanmorgen werden we gewekt door wegenwerkers. Ze gingen de kampplaats herinrichten en we moesten snel inpakken om uit het stof te zijn. Dan maar verder gereden en aan de zee op een picknickplaats gaan ontbijten. Nog een uurtje rijden tot aan de Pinnacles. In het Nambung National Park staan deze kalkstenen pilaren die tot drie meter hoog zijn. Ze zijn onder de grond ontstaan en later als een terracotta leger uitgegraven uit het zand door de constante zuidwestenwind. Er loopt een weg van drie km waarlangs je regelmatig kan stoppen om eens uit te stappen en foto’s te maken.

Nadien verder gereden op zoek naar onze volgende kampplaats. Het werd het Waddi Farm ‘resort’. Na zo’n zestien kilometer zandweg kwamen we aan een verlaten kampplaats. Er brandde toch licht binnen en gingen maar eens informeren. Ja, de camping was nog open maar het sanitaire blok was buiten dienst, we konden ons wel gaan douchen in een cabin. We waren mooi op tijd en konden alles rustig opstellen. We hadden een mooi plekje in de schaduw en alles mooi uitgezet. De jongens konden rustig hun schoolwerk maken. Toen begon het een beetje te waaien. Na het schoolwerk begon het harder te waaien en kregen we regen. De jongens zaten in de auto een film te kijken en wij probeerden onze tent aan de grond te houden. Ondertussen kregen we nog meer wind samen met donder en bliksem. Met man en macht mee aan te tent getrokken om ze toch maar ter plaatse te houden maar het werd ons veel te hevig en riepen de twee oudste jongens om het nodige uit de tent te redden en dit in de sanitaire blok te zetten. In de hevige wind onze tent toch kunnen verplaatsen naar het sanitaire blok en naar binnen getrokken. Man, man. Als het hier begint te waaien kan je beter voorzien zijn. Onze 2-seconds tent van Decathlon is dan wel snel op te zetten, ze is duidelijk niet bestand tegen wind. Iedereen werd verzameld in het sanitaire blok want drie van de vier kinderen waren ondertussen in paniek. Alleen Barend vond niets leuker dan buiten in de hevige wind te gaan staan.

Na de regen en stormwind toch maar gaan vragen of er soms een cabin vrij was (natuurlijk want buiten wijzelf was er nog maar één ander koppel toegekomen). Voor 40,00 dollar meer konden we in een cabin met een dubbelbed en een stapelbed. Nu was ook de elektriciteit uitgevallen dat maakte alles nog spookachtiger. Met de inverter in de auto konden we toch een looplamp laten branden binnen. Potje gekookt, gegeten en geprobeerd om te slapen, de schrik zat er nog goed in. s’ Nachts heeft het nog fel gewaaid en werden we wakker van de vliegendeur die steeds klapperde tegen de deur (en was niet vast te maken).

Een werkende frigo
Donderdag 22 november 2012. Perth, Australië.

Na een onrustige nacht alles laten drogen en de afwas gedaan. Alles weer in de auto gepuzzeld en weer naar Perth. We moesten terug naar ons verhuurbedrijf want onze frigo werkte niet, de temperatuur binnenin gaf zo’n 25 graden aan waardoor bederfbare voeding niet lang bruikbaar is natuurlijk. Met deze temperaturen heb je een frigo meer dan nodig. Ze deden er niet moeilijk over en plaatste direct een andere frigo in de auto. Dan tijdens het spitsuur door Perth richting Dunsborough.

Het werd al laat om nog door te rijden naar Dunsborough en we besloten om een kampplaats te zoeken in de buurt. We vonden een gratis kampeerplaats in onze Camps6 boek en gaven de coördinaten in in onze GPS en werden langs een bijna eindeloos smal bosweggetje gestuurd naar een zeer verlaten bush kampplaats, maar met toilet. Het werd al snel donker dus vlug tent opgeslagen en eten gemaakt.