Slippers, slipjes, onderbroeken en petten
Woensdag 5 december 2012. Halverwege Eyre Highway, Australië

We vertrekken weer. We plannen om via de Balladonia Road te rijden naar de Eyre Highway, een binnenweg (zandweg) van 171 kilometer. Deze weg was enkele dagen geleden nog gesloten door de regen. Sinds maandag was hij weer geopend. De eerste kilometers vallen nog mee. Hij was verhard zoals we al gewoon waren, met rode steentjes. Maar van rode steentjes ging het over naar wit zand. Onze jeep die vol geladen zat kreeg het moeilijk in het zand en we reden er traag door. Er kwamen ook nog plassen waar we door moesten. De plassen werden groter en dieper en er stonden geen bomen langs de weg om ons er eventueel uit te winchen. We hebben geen satelliettelefoon bij ons dus de kans was groot dat als we vast kwamen te zitten, dit wel eens voor meerdere dagen kon zijn omdat er zeer weinig mensen gebruik maken van deze weg.

We besloten om na negen kilometer toch terug te rijden naar de grote zandweg en dan maar een gravelroad iets terug te nemen, de Parmango Road. Deze weg is breder en verhard met de gekende rode steentjes. We hebben 188 kilometer unsealed road voor de boeg. Tegen een goede snelheid (tussen de 80 en de 90 km/h) voelen we de kleine putjes niet. We komen op deze afstand maar één huis tegen. Dit was dan nog een oud huis dat gerestaureerd was om te laten zien hoe eenvoudig de pioniers hier vroeger woonden. Tegen het einde kwamen we nog twee poorten tegen die volledig vol hingen met slippers, slipjes, onderbroeken, petten… Wel een gek zicht. Wij lieten onze namen achter op een bord.

Eindelijk kwamen we weer op een asfaltweg. We reden nog een heel eind. Ongeveer 450 kilometer. Het eerste deel van de asfaltweg was de langste rechte asfaltweg van Australië. We kregen 145 kilometer rechte baan voor ons. Tegen valavond hielden we halt aan een kampplaats langs de weg. Het enige dat je op dit deel van de Eyre Highway tegenkomt zijn een paar tankstations.