One night stand
Zondag 29 maart 2009. Stockton, North Haven en Emerald Beach, New South Wales, Australië.
Na een paar weken Australië komen we tot de conclusie dat velen hier een one night stand hebben. We doelen dan niet op een spannend avontuurtje maar op een, op het oog, nogal gehaaste stijl van reizen. Aan het eind van de dag zie je ze binnenkomen, veelal met een camper. En als we 's morgens rustig zitten te ontbijten zie je ze al weer vertrekken. We krijgen sterk het vermoeden dat het mensen zijn voor een one night stand. Wellicht hebben ze zich vergist in de grote afstanden en het (verplicht) maken van vele kilometers waardoor er niet meer tijd is om meer dan één nachtje op een camping te blijven. Dat is bij ons niet aan de orde. We hebben er vooraf bewust voor gekozen om ruim de tijd te nemen en niet een zo groot mogelijke afstand af te leggen. Het is heerlijk om een paar dagen op een camping te verblijven en dan de omgeving te verkennen. Een Australische man vertelde ons dat hij ook een tijdje op die manier heeft gereisd. En uit eigen ervaring wist hij te vertellen dat je dan eigenlijk meer televisie kijkt. Je ziet de landschappen langs je heen glijden maar krijgt er geen gevoel bij.
Ook merken we dat we nu in een veel toeristischer deel van Australië zijn aangekomen. We zien nu ook Nederlandse gezinnen (met camper!) die het bekende traject van Cairns naar Sydney afleggen. Alles hier lijkt ook steeds meer op onze eigen bekende westerse wereld. Dat merk je aan alles.
Via Stockton, waar we met de ferry oversteken naar Newcastle en een bezoek brengen aan de fraaie Kathedraal, rijden we verder noordwaarts naar het plaatsje North Haven. Als we de camping opkomen rijden we, zonder dat we het ons direct realiseren, een vreemde wereld binnen. Deze camping hangt aan elkaar van geboden. Er mag vooral heel veel niet, en als er wel iets mag dan zijn er weer speciale voorwaarden waaronder iets mag. Mooi, er is een zwembad. Maar je mag er niet in springen, je mag er niet in duiken, je moet geschikte badkleding dragen, je mag geen eten meenemen, je mag zelfs geen kauwgom in je mond hebben. Zwemmen mag wel. Maar mocht je dat te enthousiast doen dan zullen ze je zonder pardon verwijderen. In de badkamers is het zo mogelijk nog erger. Hele wanden vol met borden met geboden en regels waaraan je je dient te houden. Als we de volgende ochtend wat spullen uit de gemeenschappelijke koelkast willen halen merken we dat alles er uit is gehaald. Onze halfvolle fles (heerlijke) rosé hebben ze zelfs gewoon weg gegooid! Als we vragen wat er gebeurd is krijgen we als antwoord dat we niet onze artikelen hadden beschreven met onze namen en plaatsnummer. Dat stond nou weer niet op één van de bordjes. Als de koelkast uitpuilde van etenswaren en drank van allerlei mensen hadden we hiervoor nog wel begrip kunnen opbrengen. Maar we waren de enigen die gebruik maakten van de koelkast! Truttigheid troef. Althans in onze ogen. Verbaasd kunnen we eigenlijk niet zijn. Want in een land waar patchwork en quilting zo populair zijn, zal en kan niet iedereen ruimdenkend zijn. Hahaha!
In Emerald Beach hebben we een ideaal stekje gevonden. We beginnen de eerste dagen in onze tent, zoals we inmiddels al vele weken doen. Met het einde van Australië in zicht beginnen de zeer dunne slaapmatjes ons tegen te staan. We slapen door het gebrek aan comfort ook wat minder goed de laatste tijd. Als we dan ook nog horen dat de weersvooruitzichten niet al te best zijn, nemen we onze intrek in een zeer luxe en comfortabel huisje. Het is pas een paar maanden klaar en is van alle gemakken voorzien. Het heeft een bed met een heerlijk matras waar je zo zalig in wegzakt. Als het die avond ook nog eens met bakken uit de lucht komt zijn we extra blij. We verlengen ons verblijf iedere keer weer met een extra nachtje. We kunnen geen afscheid nemen van dit lekkere huisje.
Naast comfortabel is een huisje ook heel praktisch, want ondertussen moeten we ook beginnen met onze spullen (die letterlijk door de hele auto liggen) op te ruimen. De kampeerspullen kunnen straks ook weer terug naar Nederland. We genieten dan ook van de ruimte die het huisje biedt en werken onze website bij. Mika kijkt televisie op een fraaie flatscreen. We hebben hier zelfs twee dvd'tjes kunnen kopen die ook Nederlands gesproken zijn. Dat hadden we nooit verwacht. De camping zelf heeft ook veel te bieden in de vorm van een speeltuin, springkussen en een zwembad. En natuurlijk staan we weer dicht bij zee waar Mika weer lekker kan klimmen op de rotsen. Elke avond voor hij naar bed gaat maken we een wandelingetje over het strand.
Een tekst in de Lonely Planet wekt zo de nieuwsgierigheid van Don dat een bezoek onvermijdelijk is. We lezen: Clog Barn is a bizarre miniature Dutch village with a ridiculously large range of collectable spoons. It makes the Big Banana look sophisticated. Kids will like it, adults will be bamboozled. En wees nou eerlijk, wie wil er niet gebamboozled worden? Dus een bezoek is nu een must. Clog Barn is echt een klein beetje Nederland Down Under. Als we uit de auto stappen komt de geur van spekpannenkoeken ons al tegemoet. Het kleine knusse Jordaanse restaurantje zit helemaal vol met 'grijze duiven' die waarschijnlijk ooit, eens heel lang geleden, Nederland hebben achter gelaten voor een bestaan in Australië. We nemen een kijkje in mini Madurodam en zien de vele klompen en Delfts blauwe windmolentjes. Op de weg terug zien we die hierboven genoemde Big Banana. Niet meer dan een grote banaan van beton. Maar hier toveren ze dat om in een toeristische trekpleister en zetten een paar (officiële) borden langs de kant van de weg...
