Strand, stad en sisters
Maandag 23 maart 2009. Kiama, Sydney en de Blue Mountains, New South Wales, Australië.

Als we na een lange dag rijden in Kiama aankomen vallen we met onze neus in de boter. Er is een jazz- en bluesfestival gaande. We eten heerlijk op een terras in het zonnetje en genieten van de sfeer en de live muziek. Uit ervaringen weten we dat we beter met een volle buik een camping kunnen zoeken om vervolgens ons tentje op te zetten. Omdat we geen elektriciteit nodig hebben krijgen we (weer) het mooiste plekje op de camping. We staan met ons tentje strak aan zee. Later die avond zien we een indrukwekkend wolkendek naderen waarin heel regelmatig flitsen verschijnen en even vragen we ons af of we inderdaad wel zo'n fijn plekje hebben. Gelukkig waaien de wolken langs ons heen.

De dagen in Kiama zijn heerlijk en simpel. We vullen de dagen met de speeltuin, de zee, het zwembad en vooral ook lekker rustig aan doen. Ook maken we een prachtige wandeling over de hoge rotsen die de baai omsluiten. En als Mika een uitdaging ziet in het lopen kan hij verrassend veel kilometers maken. Lekker klimmen en klauteren over de rotsen. Als we over een recht en vlak (en dus saai) pad lopen heeft hij er meestal snel genoeg van.

Vanuit Kiama proberen we alvast een onderkomen te regelen voor Sydney. En dat valt nog niet mee. We besluiten maar te zien hoe het loopt als we daar aankomen en zoals gebruikelijk op de bonnefooi erheen te rijden. De afstand tot Sydney is niet zo groot. Echter de chaos in verkeersborden en wegen is zonder navigatiesysteem eigenlijk niet te doen. We zijn dan ook erg blij dat we zo'n digitale-wegwijs-dame aan boord hebben. We vinden een leuke camping net buiten het centrum van Sydney. Al hadden we wel even onze twijfels over de juistheid van de afslag toen we het bord van een begraafplaats zagen. We zijn toch wel opgelucht dat we niet tussen de grafstenen de tent op moeten zetten. Sterker nog, het is een verrassend fraaie camping waar vandaan je heel snel met de bus in het centrum van Sydney kunt zijn, zo merken we.

Diezelfde avond dineren we dan ook heerlijk in de buitenlucht op een terras van Sydney Harbour. Om de hoek staat het bij velen bekende Opera House dat we later natuurlijk ook nog even bezoeken. Een bijzonder gebouw dat er bij elke stap weer anders uit ziet. We beklimmen de vele trappen en genieten van het uitzicht op de Sydney Harbour Bridge. Daar zien we groepen mensen staan die voor hun lol en tegen betaling helemaal naar boven lopen. Not our cup of tea.

In Darling Harbour kan Mika even wat overtollige energie kwijt in de grote speeltuin. Het maakt hem niet uit in welk deel van de wereld een speeltuin staat. Hij wil spelen! Dit keer met op de achtergrond de wolkenkrabbers van Sydney. Ook de man die hele grote bellen kan blazen kan zijn aandacht een hele tijd vast houden. Tjonge, hij kan er bijna in staan! Het is heerlijk om weer eens in een grote stad te zijn.

Terug op de camping vallen we, ondanks een lange en vermoeiende dag, niet eens zo snel in slaap. Rond onze tent kruipen diverse nachtdieren zoals possum s en bandicoots. Onze slaapuren worden sowieso beperkt door het Australische wildlife. In de hele vroege ochtend worden we al gewekt door de krijsende kaketoes en lorikeets. Het klinkt erg leuk maar deze beesten zijn vroege vogels en als de zon heel voorzichtig tevoorschijn komt, zijn ze direct luidruchtig aanwezig. Naast luidruchtig zijn ze ook nog eens brutaal. Mika is niet de snelste eter en hij komt er tijdens het ontbijt al snel achter dat hij hier zijn eten goed in de gaten moet houden. Een brutale kookaburra neemt een duikvlucht en pikt een stuk brood van zijn bord. Angstvallig beschermt hij met zijn handen het bord en propt hij het brood naar binnen.

Vol verwachting vertrekken we de volgende dag naar Bondi Beach. Dit beroemde strand, zo dicht bij de stad gelegen, heeft een grote aantrekkingskracht op velen. Tijdens ons vorige verblijf in Sydney wilden we ook hier naar toe, maar is het er niet van gekomen. We zagen er dus erg naar uit om alsnog een bezoek aan Bondi Beach te brengen. Vooral Don ziet er naar uit omdat de allereerste iMac werd gemaakt in de kleur Bondi Blue. En als het water van dit strand net zo mooi is als destijds de iMac was, dan kan het niet anders of het moet een geweldige plek zijn.

En daar staan we dan... met onze voeten in het zand van Bondi Beach. Wat we van tevoren ook hadden kunnen bedenken, dit is ook 'maar' gewoon een strand. Het zand is zacht, het zeewater is helder en de golven gaan ook hier door en door. Het strand ligt vol met chicks en in de branding drijven de surf dudes op hun surfboards. Voor ons allebei is er dus wel iets om te zien. En Mika maakt het niet uit. Strand is strand. Dus... ook hier is het rennen, spetteren en zandkastelen bouwen. Het valt hem niet eens op dat het hier wel heel erg druk is. Bij het verlaten van het strand wijst Mika ons op twee mannen 'van Afrikaanse afkomst' die liggen te zonnen. De zon heeft zijn werk gedaan want ze zien er indrukwekkend zwart uit. Natuurlijk ziet hij wel vaker donkere mensen, maar nog nooit heeft hij een geheel zwart lichaam gezien. En hij is er erg van onder de indruk. 'Mama, die meneer is helemaal zwart', zegt hij met een zacht stemmetje. Hij is duidelijk nog niet zo
multi cultureel als we hoopten.

De weg terug is een onvergetelijke ervaring voor Don. Onze wegwijs-dame spreekt niet altijd de waarheid zo merken we. In technische bewoordingen, ze is niet voorzien van de laatste software. Daardoor belanden we, midden in de spits, in het chaotisch centrum van Sydney! Precies de plek waar je niet wilt zijn, zeker op dit tijdstip. Het kost heel wat moeite, zweetdruppels en gezond verstand (borden lezen!) om hier weer uit te komen. Even later rijden we over The Bridge en laten het centrum (gelukkig!) achter ons.

Net als vele inwoners van Sydney trekken we voor het weekend naar de Blue Mountains. Een verkoelend plekje met prachtige uitzichten. We verblijven in Katoomba met zijn vele Art Deco gebouwen en diverse retro winkeltjes. Hier overnachten we in een oud engelse B&B. Vanuit onze B&B is het een korte wandeling naar de, ontelbaar vaak gefotografeerde, Three Sisters. Een rotsformatie die minstens zo indrukwekkend is als het landschap op de achtergrond. Wat is het heerlijk dat er de volgende ochtend een ontbijt voor ons klaar staat (we verlangen nu echt weer naar Azië) zonder dat we er iets voor hoeven doen. Nou ja, we moeten het nog wel zelf op ons bord leggen. We rijden diverse lookouts af en we merken aan alles dat we nu echt in een zeer toeristisch deel van Australië terecht zijn gekomen. Neemt niet weg dat de omgeving bijzonder mooi is en de uitzichten, op zijn zachts gezegd, indrukwekkend.