Zilvermijnen
Zondag 26 februari 2012. Wentworth, Australië.

De ‘wilde outback’ lijken we nu achter ons gelaten te hebben, maar het ‘vliegenprobleem’ zijn we nog niet kwijt, helaas. Ik word momenteel continu afgeleid door vliegjes en mugjes die over het beeldscherm kruipen, het enige licht in de camper op dit moment. Die moet ik dan even dooddrukken, waardoor dit verslag vast veel tijd gaat kosten.

We waren vandaag nog een groot deel van de dag in Broken Hill en omgeving, en zijn pas in de loop van de middag af gaan zakken richting Zuiden. We zitten nu zo’n 35 kilometer boven Mildura, dat blijkbaar een bezoek waard is, maar we vonden het niet nodig er op een camping te gaan staan.

Vanmorgen hebben we lekker rustig aan gedaan op de camping. De meiden sliepen uit, Ron trok baantjes in het zwembad en ik maakte foto’s van de zonsopkomst en typte nog wat. Het warmde snel op en vooral Vera leek daar last van te hebben. Ze was tamelijk huilerig op het moment van vertrek en bleef herhalen dat ze naar het zwembad en ijsjes wilde.

We reden richting Silverton, een klein mijnstadje, zo’n 25 kilometer van Broken Hill, dat nu zo goed als verlaten is. Vóór Silverton namen we een afslag naar de ‘Day Dream Mine’, een mijn bestaande uit tunnels die met de hand uitgehakt zijn in het verleden. Ron informeerde, of onze meiden mee zouden kunnen met de rondleiding van een uur. Er werd gezegd, dat dat geen probleem zou zijn. De meiden leken daar anders over te denken en waren nogal huilerig. Dat voorspelde niet veel goeds. Een koekje hielp iets…

Het eerste deel van de rondleiding vond buiten plaats, onder de brandende zon. De meiden moesten gedragen worden en Lena piepte wat, waardoor ik wat op afstand moest blijven en de uitleg grotendeels miste. Ik kreeg later de indruk, dat ik er niet veel aan gemist heb. De gids was niet bepaald een groot licht en gaf elke informatie op een wat stoere, ongenuanceerde manier. Toen het onderdeel ‘afdaling in grot met helm en hoofdlamp’ aanbrak hield ik mijn hart vast vanwege de staat waarin onze meiden verkeerden. Al snel bleek echter, dat de spanning en uitdaging hen weer een nieuwe dosis energie gaf en ze werkten goed mee. Steile afdalingen en beklimmingen deden ze goed, en dat was maar goed ook, want hen daar dragen zou geen doen geweest zijn (daarvoor waren sommige stukken van de tunnels te smal). Wel rolden een paar keer hun helmen naar beneden, waardoor zelfs een keer een hoofdlampje uit elkaar viel en de batterijen rond rolden. We hebben de gids wat extra werk gegeven. Op één plek was nog zilvererts in de rots te zien. Bijzonder om dat eens op die manier te zien. Het moet een heel zwaar leven geweest zijn voor de mannen daar, dat werd wel duidelijk (maar dat was me eigenlijk ook al wel duidelijk van te voren).

Na dat bezoek vielen de meiden terug in hun ‘huil-modus’ en vielen in de auto snel in slaap. We reden door Silverton, dat niet al te veel voorstelde en de enige plek die vooraf onze (lees Ron’s) interesse had gewekt bleek dicht: het Mad Max Museum (film Mad Max II werd hier opgenomen). Iets verderop was een uitzichtpunt over de Mundi Mundi vlakte: plat en kaal, met heel mooie wolkenpartijen erboven.

Terug in Broken Hill zijn we nog naar de Living Desert gereden. Een heuvel met daarop het Sculpture Symposium: twaalf kunstwerken door kunstenaars uit de hele wereld (ter plekke) uit rotsen gemaakt. Vanaf de heuvel had je een prachtig uitzicht over de vlakte rondom. Het moet een prachtige plek zijn bij zonsondergang.

De meiden waren inmiddels weer wakker en konden zich nog even uitleven in een andere (overspannen) speeltuin, voor we Broken Hill achter ons lieten en naar het Zuiden reden. Ik verliet Broken Hill met enige weemoed. Het was een prettige plek met veel mogelijkheden. Ik had graag nog wat meer ‘kunst-plekken’ bezocht waar er legio van waren.

De afstand tot onze volgende bestemming, Mildura, was zo’n kleine 300 kilometer. De weg er naar toe (Silver City Highway) bleek nog heel wat meer verlaten dan de weg tussen Peterborough en Broken Hill (waar veel road trains reden, een spoorlijn naast lag en we door meerdere dorpjes kwamen). Hier niets van dat al. We zagen een bord met een kangoeroe erop, met de tekst ‘next 120 kms’. We reden langs een paar parkeerplaatsen met een picknickbank, zagen een paar meren (mat groen uitgeslagen) en geiten en schapen. En dat was het wel zo’n beetje.

Het slapen had de meiden duidelijk goed gedaan, want ze waren de hele reis zeer goed gemutst en ze hadden veel pret met elkaar. De laatste ‘etappe’ lieten ze elkaar plaatjes in toeristische folders zien, van dingen die we volgens hen al gezien hadden (vooral speeltuinen en zwembaden), maar dat kon toch niet het geval zijn. We aten op een heel hete plek, toch maar weer in de camper, vanwege de vliegen. Het was een heel simpele maar toch wel smakelijke maaltijd: knakworsten en doperwtjes uit blik, aardappelpuree uit een zakje en tomaat en olijven erbij. Daarna zijn we nog een stuk doorgereden tot na zonsondergang. Het werd duidelijk minder ‘outback’. De grond was bewerkt, we zagen hier en daar wat landbouwvoertuigen op het land en we zagen ergens dat een groep schapen bij elkaar gedreven werd door een hond en twee mannen op quads.

Nu staan we op een parkeerplaats bij oranje zandduinen die heel oud zijn. We konden hen nog net zien voor het écht donker werd. Morgen maar eens verder kijken. Wentworth zelf schijnt nog leuk te zijn. Het ligt op een kruispunt van twee rivieren (moeilijk voor te stellen, we hebben nog geen rivier gezien!). Daarna zullen we de staat Victoria binnen gaan, met Mildura net over de grens. Daar zullen we nog een deel van de dag doorbrengen, waarna we nog naar het Grampians National Park willen rijden, dat niet al te ver meer van de kust (en de beroemde Great Ocean Road naar Melbourne) af ligt.

Vanavond kwam Vera nog terug op de ‘mijn’ die we bezocht hadden en het moment, dat we onze hoofdlampjes uit deden en het kaarsje dat nog brandde uitgeblazen werd (waarna het uiteraard pikdonker was). Lena begon daarna iets te piepen, maar dat was meteen weer over toen de lampjes weer aan mochten. Het had blijkbaar erg veel indruk gemaakt.