Artikelindex

Weer thuis
Vrijdag 23 maart 2012. Nederland.

We zijn weer thuis en hebben ‘last’ van onze jetlag, waardoor ik nu met twee zeer wakkere meisjes beneden zit. Ze hebben hun ontbijt al op en zijn nu al hun ‘oude’ speelgoed aan het herontdekken. Buiten is het nog pikdonker. We hebben de lange reis er inmiddels op zitten en die viel niet tegen. We kwamen gisteren terug in een zonovergoten Liempde. We hebben geluk met het weer hier, waardoor de overgang vanuit Australië slechts een kleine is.

In de nacht van dinsdag op woensdag regende het. Gelukkig was het ’s ochtends droog, anders was het inpakken een heel lastige klus geworden. Ron en ik waren die woensdag al vroeg op, omdat we bang waren dat we in tijdnood zouden komen. Terwijl de meiden nog sliepen zijn we naar een speeltuintje gereden. Daar hebben we ontbeten aan een picknicktafel. Later hebben we al onze spullen buiten op een zeil (onze luifel annex zonnescherm) gegooid. Het leek wel een uitdragerij. De hele klus viel niet tegen. We waren op tijd klaar.

We hoefden daarna alleen nog maar te tanken, en rond elf uur waren we al bij Apollo campers, terwijl we pas om half vier zouden vliegen. We zeiden onze camper gedag waarna we met een taxi naar het vliegveld reden. Ook daar waren we al ruim op tijd, zo’n drie uur voor vertrek. Gelukkig konden we snel inchecken, waardoor we van onze grote bagage af waren. Er was daarna nog tijd om even rond te neuzen in de winkels op de luchthaven, waardoor we toch nog wat cadeautjes konden kopen, wat daarvoor nog niet erg gelukt was. De meiden kregen nog een klein boekje met foto’s van de dieren die we in Australië gezien hadden. Eerder had ik al vier hand-knuffels voor hen gekocht van een koala, kangoeroe, kookaburra en papegaai, als aandenken. De meiden konden zich ná de paspoort- en bagage-controle nog vermaken in de speeltuin van Mc Donald’s. Daarin is de ‘Mc’ goed, maar in internet niet: opnieuw lukte me het daar niet, een email te verzenden. Voor zover ik mij kan herinneren heeft het internet bij de ‘Mc-s’ waar wij geweest zijn tijdens onze reis (toegegeven: dat waren er niet zoveel) nooit goed gefunctioneerd.

En toen ineens vertrokken we. We taxieden langs het water, Vera vroeg bezorgd of we niet nat zouden worden. We vlogen urenlang over Australië heen, waardoor nog eens duidelijk werd, hoe groot dat continent is (en hoe weinig we ervan gezien hebben). We zaten op de rij stoelen in het midden van het toestel, waardoor ik regelmatig even naar een raampje bij een nooduitgang moest lopen om toch nog iets van het binnenland van Australië te zien. Stiekem koesterde ik de hoop om even een foto van Ayers Rock te kunnen maken, maar dat is niet gelukt. Er stonden medepassagiers een soort staande receptie te houden bij dat raampje. Het was er gezellig. Het bleken Australiërs te zijn, die al vaker over hun land gevlogen waren, maar het elke keer weer prachtig vonden. Dit keer was het blijkbaar heel anders dan anders: er waren in het normaal droge binnenland groene vlaktes en veel meren te zien, ten gevolge van de overvloedige regenval van de afgelopen tijd. Ik wist het natuurlijk al wel, maar het was toch leuk om te zien, hoe ‘leeg’ het binnenland van Australië is. Ik zag rode vlaktes met parallelle ‘richels’, waarschijnlijk heuvels, met kleine stipjes groen en verder níets. Geen dorpjes, wegen, rivieren. Niets.

Aan het eind van de vlucht lagen de meiden beiden in hun slaapzak te slapen. Ze lagen allebei tegen Ron aan, en zo lagen ze nog, toen het toestel al geland was. Eenmaal uit het toestel en in de buggy (met slaapzak en al) begonnen ze weer tot leven te komen en tijdens de hele verdere wachttijd op de luchthaven (zo’n drie en een half uur) zijn ze wakker gebleven. Ik maakte met Lena nog even een wandelingetje door de ‘jungle’ van de luchthaven, een ronde ruimte in de buitenlucht met mooie bomen, vogelgeluiden (waarschijnlijk via luidsprekers) en een heuse waterval. Het was er erg warm, nog tegen de dertig graden Celsius, ondanks het vrij late tijdstip.

Rond middernacht vertrok het vliegtuig richting onze eindbestemming Amsterdam. De meiden kregen hun vier handknuffels en ze waren er erg enthousiast over. Ik vrees, dat onze ‘buren’ wel last hebben gehad van al hun geschater en geschreeuw. Tijdens de tweede helft van de reis Sydney-Kuala Lumpur had ik last gehad van de turbulentie. De rest van de reis durfde ik geen risico te nemen en daarom gebruikte ik flinke doseringen anti-reisziekte-pillen, waardoor ik zo duf als een konijn werd en veel geslapen heb. Gelukkig sliepen de meiden ook een groot deel van de tweede vlucht (die bijna elf uur duurde!), waardoor Ron rustig films kon kijken. We vlogen door het donker maar de zon haalde ons in: vlak voor onze landing op Schiphol kwam de zon op.

Op Schiphol stonden zowel opa Gijzen (die ons ook al uitgezwaaid had) als de taxichauffeuse ons op te wachten. Opa moest het dus helaas met een korte ontmoeting doen. Die schade halen we later nog in. De taxi bracht ons thuis…

Inmiddels zijn alweer boodschappen gedaan (rechts rijden lukte me nog), twee ladingen kleding gewassen, de nodige rondjes gefietst door Lena en Vera (wat weer even wennen was, maar binnen de kortste keren zullen ze weer op het oude niveau terug zijn). Het was raar om te merken, dat ik vergeten was waar de yoghurtbakjes in onze keuken stonden. Lena vroeg vanmorgen waar de vuilnisbak was. Ron kon zich nog nét herinneren waar hij de autosleutels verstopt had. We zijn echt lang weg geweest. Toch voelt het nu alweer helemaal vertrouwd hier. Dat gaat heel snel.

Wel dacht ik gisteren buiten een kookaburra te horen, wat natuurlijk niet het geval was. Vanmorgen vroeg Vera bezorgd of de vogels, die buiten flink herrie maakten rond de zonsopkomst, niet op haar hoofd zouden gaan zitten. Ik kon haar geruststellen.

Het is fijn, dat we de komende week nog vrij zijn en rustig weer aan de Nederlandse tijd kunnen wennen, tijd zullen hebben voor bezoekjes en lekker ‘aanrommelen’, voordat onze vaste drukke regelmaat ons weer op zal slokken.

Het is raar, om hiermee de dagelijkse routine om een verslagje te schrijven te staken. Het was een prettige manier, om de dag nog even ‘door te nemen’. Hierdoor kwamen er steeds weer momenten naar boven, die ik anders misschien wel vergeten was. Het was vooral bedoeld als reisverslag voor de meiden, die zelf vrijwel geen herinneringen aan de reis zullen hebben, helaas. Ik hoop, dat de ‘meelezers’ er ook van hebben genoten. Het spijt me, dat de verslagen (vaak?) lang en gedetailleerd waren, waardoor er waarschijnlijk geen makkelijk doorkomen aan was. Petje af voor de trouwe lezers, die het hele blog gelezen hebben.

Ik vind het moeilijk, nu al ‘terug te blikken’ op onze hele reis. Daarvoor is die nog te kort geleden. Wellicht zal ik dat later nog doen en volgt er dus nog een epiloog, wie weet… Ik ben nu in ieder geval blij, dat de ‘gevaarlijke dieren’ in Australië ons met rust gelaten hebben en we weer heelhuids teruggekomen zijn. We hebben een fijne tijd gehad in twee mooie en verschillende landen. Het was een luxe, om zoveel tijd met ons viertjes door te kunnen brengen, en elke dag weer nieuwe dingen te mogen ontdekken. Wellicht tot later.

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!