Géén makkelijke wandeling
Zondag 18 maart 2012. Blue Mountains, Australië.
Tamelijk onverwacht en onvoorbereid hebben we vandaag een supermooie maar zware wandeling gemaakt. Het onverwachte zat hem erin, dat we eigenlijk geen heel hoge verwachtingen van de Blue Mountains hadden. Het onvoorbereide in het feit, dat mijn beschrijving van de wandeling sprak over een ‘makkelijke’ wandeling. Dat bleek niet bepaald het geval. Het was alle inspanning echter meer dan waard. Het was erg mooi en spectaculair (en nat!).
Vannacht zijn er nog een paar treinen langs gekomen, maar we hadden er niet al te veel last van (gelukkig). We hebben niet op onze slaapplek ontbeten, maar zijn even terug gereden naar het speeltuintje van de vorige avond. De meiden waren snel ‘klaar’ met de speeltuin. Ze vonden het leuker om takken in een grote plas te gooien.
Op weg naar de Blue Mountains hebben we even een stop gemaakt in Picton, voor een paar boodschappen, en, niet onbelangrijk, een bezoek aan een openbaar toilet. Het toilet lag naast een slagerij in een overdekt winkelcentrum. In het voorbijgaan zag het vlees er erg goed uit. We gingen uiteindelijk met een paar Italiaanse worsten én een super dikke gemarineerde biefstuk weg.
In Glenbrook vonden we een grote speeltuin waar een kinderfeestje gevierd werd. Het zag er erg gezellig uit. Toen er gezongen werd en de kaarsjes uitgeblazen werden door de inmiddels tweejarige, was het erg moeilijk voor onze meiden om er niet even langs te gaan. Verjaardagsfeestjes vieren is duidelijk hun grootste hobby. Inmiddels was ik weer wat wijzer geworden bij de toeristeninformatie, waarna ik haast begon te krijgen: ik wist dat er nog een flinke wandeling op ons wachtte.
We reden naar Wentworth Falls over de Great Western Highway. Het viel me op, dat we over een soort pas reden. Aan weerszijden waren vergezichten over beboste heuvels/bergen. Het schijnt destijds (ergens in 1800, vóór de vliegtuigen uitgevonden werden), een enorme opgave geweest te zijn om deze ‘ontsluitingsweg’ voor Sydney te vinden. Ik kan me dat na vandaag goed voorstellen. Toch vond ik de weg zelf tamelijk lelijk. De wegwerkzaamheden deden hem geen goed, en de ligging langs de spoorlijn ook niet.
Vanuit de plaats Wentworth Falls wilden we vanaf de Conservation Hut naar de Empress waterval lopen, en daarna via de National Pass naar de Wentworth watervallen. De terugtocht zou lopen via de Undercliff en Overcliff Walk. Wijselijk stopten we de meiden in de rugdragers en begonnen aan de tocht. De afdaling naar de Empress waterval was meteen al heftig, met flinke treden. Al snel werd het pad flink nat door de regen van de laatste dagen. Het volume van de waterval begon ook steeds luider te worden, en het werd donkerder, doordat we een soort kloof in liepen. Er werd flink geschreeuwd en uiteindelijk zagen we door wie: er waren mensen aan het abseilen door de waterval en dat zag er indrukwekkend uit. Lena begon het allemaal nogal beangstigend te vinden en begon te huilen. Erg aandoenlijk (voor ik het vergeet: dat kwam later weer helemaal goed; ze heeft nog een heel stuk zelf gelopen op de terugweg en gezellig gekletst op mijn rug).
Nadat we aan de voet van de waterval over prachtige stapstenen gelopen waren begon al snel de National Pass. Die is begin 1900 (zelfs tijdens de Eerste Wereldoorlog, alsof ze niets anders te doen hadden!) aangelegd halverwege de klif. Er is een pad uitgehakt en ook meerdere trappen. Enkele jaren geleden heeft het pad een renovatie ondergaan. Het was erg mooi allemaal. Het plafond van de overhangende rots was een paar keer zo laag, dat het niet lukte om met de rugdragers die passages te nemen. Die stukken hebben de meiden onder andere zelf gelopen. We liepen meerdere keren door kleine watervalletjes heen (waarna ‘nog een keer!’ geroepen werd, door met name Vera).
Na de Wentworth waterval (ook mooi!) begon voor ons de lange klim naar boven, over een uit de rots gehakte trap. Het viel niet mee, daar naar boven te komen, met die meiden op onze rug. Gelukkig was er aan weerszijden steun, door een trekkabel en leuning. Dat hielp. Eenmaal boven dachten we via een makkelijk pad bovenlangs terug te kunnen lopen, maar dat bleek een stuk zwaarder dan gedacht. Dat kwam voornamelijk door de regen van de laatste tijd (dagen?), waardoor veel stukken erg modderig en wat glad waren. Al tamelijk aan het eind verloor ik mijn evenwicht (vermoeidheid?) en viel voorover, met Lena op mijn rug. Ik kon me opvangen met mijn handen en zonder problemen weer overeind komen. Lena gaf geen krimp. Ik was erg blij, er niets aan overgehouden te hebben. Ik prijs me gelukkig met mijn blijkbaar sterke botten.
Het was tijdens de wandeling langzaam gaan regenen. We merkten daar niet al te veel van, omdat we grotendeels onder overhangende kliffen door liepen. Tijdens de tweede helft van de terugtocht was het uitzicht door een wolk aan het gezicht onttrokken en helemaal boven bleek het inmiddels écht te zijn gaan regenen. Een wandelaar met hond zei dat we ‘net op tijd’ boven waren omdat er nog veel meer regen aan zou komen.
De camping in Katoomba was snel gevonden en hier was het inderdaad erg nat en winderig bij aankomst. De luifel hield wel wat regen en wind tegen maar het was duidelijk dat we buiten niet lekker zouden zitten. Het werd dus een ‘diner canapé’ in de camper. Het werd tóch een barbecue vanavond omdat het vlees veel te aantrekkelijke geuren lag te verspreiden in onze koelkast. Vanavond hebben we trouwens geconcludeerd, dat ze de bbq’s op de campings en openbare speeltuinen eigenlijk geen ‘bbq’s’ zouden mogen noemen: het zijn elektrische bakplaten. De meiden zaten lekker te tekenen en te knippen op één bankje (met een omgekeerde doos tussen hen in als tafel) tot het eten klaar was. Het was erg gezellig.
Maar hopen dat het morgenochtend weer opgeklaard is, want in een wolk zitten in de Blue Mountains is geen pretje. Vooral niet, omdat je het hier vooral van de uitzichten moet hebben. Hoe dan ook: wij hebben al een heel mooie Blue Mountains-ervaring achter de rug!
Waarneming: Zowel in Nieuw Zeeland als Australië worden bij de kassa alle boodschappen door de kassièr(e) in plastic tasjes gedaan. Voor ons best handig, omdat we deze tasjes goed kunnen gebruiken als vuilniszakken. Er lijkt hier in Australië iets gaande te zijn om deze plastic ‘vervuiling’ tegen te gaan. We reden deze dagen door een paar plaatsjes die middels een bord aangaven ‘plastic bag free’ te zijn.
Tip voor ‘Verre reizen met kinderen-lezers’: de tasjes zijn ook prima te gebruiken in een potje. Het scheelt een boel rommel: knoop in de tas en rechtstreeks in de prullenbak!
Three Sisters
Maandag 19 maart 2012. Blue Mountains, Australië.
De dag werd getekend door veel regen. Ook nu valt het weer met bakken uit de hemel. Het werd niet warmer dan zo’n vijftien graden, dus het is echt herfst hier! De berichten voor morgen, onze laatste hele dag in Australië, zijn iets gunstiger, maar ook de dag van morgen zal niet droog gaan verlopen waarschijnlijk. We hebben er vandaag het beste van gemaakt, hebben wat boodschappen gedaan en tussen de buien door nog een paar uitzichtpunten bekeken, een klein wandelingetje gemaakt en een paar oude paarden geaaid. Ik ben nog zo’n twintig minuten door een botanische tuin gerend, voor deze zou sluiten. Al met al toch een leuke dag.
Toen ik vannacht even wakker was was het droog, en kreeg ik hoop dat de ochtend met een zonnetje zou beginnen. Helaas was dat niet het geval. Het regende en bleef dat nog een paar uren doen. De dag begon dus weer binnen in de camper. Na het ontbijt werden de meiden onrustig. Gelukkig was het toen zo goed als droog, en konden we hen even ‘uitlaten’.
We verlieten de camping zonder een duidelijk plan. We hadden begrepen dat in Sydney de zon scheen, en dat dat zou kunnen betekenen dat het ook hier zou gaan opklaren in de loop van de dag. We besloten het een kans te geven en niet nu al naar Sydney (eindstation!) te rijden. In Katoomba liepen we even rond door de winkelstraat, in de hoop wat leuke souvenirs te kunnen kopen. We bleken daarvoor niet op de juiste plek.
Eenmaal weer in de auto wisten we niet goed waarheen te gaan, tot de zon ineens doorbrak. Snel zijn we naar Echo Point gereden, het uitzichtpunt in Katoomba (van waar de ‘Three Sisters’, drie rotsen naast elkaar te zien zijn). Daar was het inderdaad ook aan het opklaren, en het lukte zo waar om een foto van de drie zussen te maken met zon erop. We maakten er een klein wandelingetje. De meiden waren niet in de stemming voor veel meer, en wij eigenlijk ook niet. We konden wel voelen dat we gisteren het nodige gedaan hadden.
We besloten daarna de Megalong Vallei in te rijden. Volgens de Lonely Planet was dit de enige (?) kans, om in de Blue Mountains een vallei in te rijden. Daarnaast zou er een boerderij zijn met een ‘kinderboerderij-deel’. Dat leek ons leuk voor onze meiden, dus we reden er heen. Het was bijzonder om via een smalle bochtige weg naar beneden te rijden, en daarna vanuit de auto omhoog te kijken naar de ons inmiddels bekende rode kliffen boven de bomen. De boerderij viel tegen. Het was inmiddels meer een soort verzorgingshuis voor paarden, pony’s en een paar ezels geworden. Het kinderboerderij-deel was opgedoekt en eigenlijk was er voor ons niet veel te doen. We hebben een paar paarden kunnen aaien en daar bleef het bij. Toch had de plek wel wat, het lag er mooi.
Op weg terug naar ‘boven’ kwamen we nog langs een ‘600 meter lange wandeling’ door het bos. Inmiddels regende het weer. In regenkleding waagden we ons in het bos, waar het pad erg nat en glibberig bleek. Toen de bedoeling was dat we een riviertje zouden oversteken via waarschijnlijk gladde stenen, zijn we weer teruggegaan. Vooral Vera vond dat niet erg, die was moe. Snel daarna sliep ze.
We reden vanuit Blackheath de paar kilometers naar Govetts Leap, een ander uitzichtpunt, van waar de Bridal Veil Falls te zien zijn. Er hing een prettige sfeer. Het was er veel rustiger dan bij Echo Point (waar busladingen met toeristen aanwezig waren) en er waren leuke picknickplaatsen met mooi gemetselde ramen. Oh ja, het uitzicht zelf was ook erg mooi.
Vanuit Blackheath zijn we nog naar Mount Victoria gereden en vandaar staken we door naar de Bells Line of Road. We reden over een soort pas en op een gegeven moment zag ik in de verte een vlakte liggen. Zoiets moeten de pioniers destijds ook gezien hebben toen ze de Blue Mountains eindelijk overgestoken waren. De ‘Bells weg’ bleek veel mooier dan zijn grote broer, de Great Western Highway, die er parallel aan loopt in het Zuiden.
Na een kleine dertig kilometer kwamen we langs de gratis toegankelijke Mount Tomah Botanic Garden, die een half uur later zou sluiten (het visitors centre en café waren al gesloten, zoals we inmiddels gewend zijn bij attracties hier in Australië). De meiden sliepen. Ik heb nog een indruk van de tuinen kunnen krijgen, het was er mooi! Ook hier zag ik weer de ‘Protea-bomen’, die ik al eerder tegen was gekomen hier, en waarvan ik dacht dat deze alleen in Zuid Afrika voorkwamen. Even later zag ik wel een bordje ‘African Woodland’ staan, dus mogelijk is de Protea hier inderdaad niet ‘native’. Er was niemand meer aanwezig aan wie ik het kon vragen. Ik was er de enige bezoeker op dat moment en dat had ook wel iets.
We staan nu op een parkeerplaats bij een speeltuintje. Het begon eigenlijk direct na aankomst al te regenen en is dat blijven doen. Ik ga er nu maar vanuit, dat dat tot en met morgenochtend duurt, dan kan het alleen maar meevallen.
We gaan morgen naar Sydney, wat best spannend is met de auto. We willen proberen er de tolwegen te vermijden en toch een camping in de buurt van de luchthaven te bereiken. Nog iets van ‘downtown Sydney’ zien gaat niet meer lukken, waarschijnlijk. Het is zo’n grote stad! Hoe dan ook maken we er een leuke laatste dag in Australië van.
Zo maar weer eens een citaat: Ron: ‘Willen jullie vieze of lekkere brokjes (muesli) in jullie toetje? Meiden (in koor): ‘Vieze brokjes’. Even later zegt Lena: ‘Ik wil vieze brokjes en schone brokjes’.
