Artikelindex

Herfstkleuren
Zaterdag 17 maart 2012. Yerrinbool, Australië.

Die twee dagen kust die ik gisteren nog verwachtte is een halve dag geworden. Het weer was er niet echt naar, nog veel langer aan de kust te blijven, en we zouden toch al vrij snel in de drukkere stedelijke gebieden onder Sydney terecht gekomen zijn. Vandaar dat we het binnenland ingegaan zijn, richting Blue Mountains. Het werd daardoor een afwisselende dag.

Vanmorgen was het een natte boel op de camping. We begrepen dat de camping een week geleden zelfs helemaal blank gestaan had. We stonden gelukkig wat hoog, maar naast onze plek lag een greppel en die was vannacht veranderd in een sloot. Prompt kwamen er een heleboel eendjes zwemmen; gezellig! De meiden vonden het natuurlijk geweldig om flink in de plassen te rotzooien. De gestreepte broeken, die toch al in de was mochten, werden nóg veel viezer. We kregen een kangoeroe op bezoek die wat opdringerig werd en een campingstoel naar zijn hoofd geslingerd kreeg. Hij leek er niet erg van onder de indruk. Er kwamen ook nog een boel papegaaien (weer andere dan we eerder zagen) en een paar pelikanen langs. Het was er een hele beestenbende. Verder was er niet zo bijster veel te beleven. Na het ontbijt zijn we dan ook maar weer vertrokken.

4950-klein4984-klein

We zijn nog even een kijkje gaan nemen bij Jervis Bay. We wilden een rondwandelingetje maken boven Hyams Beach maar vreemd genoeg liep het pad in werkelijkheid anders dan op de kaart. Daardoor werd onze wandeling niet bepaald een rondwandeling, maar een wandeling bestaande uit twee stukken vanaf de parkeerplaats, respectievelijk in het bos en op het strand. Aan het eind van het strand liep een kreek uit in zee. De stroming was daar flink sterk merkten we, toen we er doorheen waadden naar de overkant. De meiden waren niet echt gemotiveerd om te lopen. Ze leken vrij moe, en vielen inderdaad later in de auto allebei in slaap.

In Nowra bezocht ik weer een toeristeninformatie omdat de keus gemaakt moest worden of we daar al het binnenland in zouden gaan, of nog verder langs de kust zouden rijden. Het weerbericht voor de komende week was tamelijk eentonig: bewolking en wisselend kans op regen, met lagere temperaturen dan de afgelopen week (nog wel boven de twintig graden). We besloten het binnenland in te rijden, richting Kangaroo Valley.

Al snel werd er een uitzichtpunt aangekondigd (Canbewarra Lookout). Om daar te komen moesten we al flink klimmen, en aan het eind nog een heel smal en bochtig weggetje in rijden. Het was er flink nat en wat mistig, maar het uitzicht was de moeite waard. We konden nog ver het vlakke dal in kijken.

Kort na vertrek uit Nowra zagen we een informatiebord naast de weg waarop stond dat er vanwege een landslide slechts één baan vrij was op de weg die wij moesten hebben. Dat klonk nogal onheilspellend, maar uiteindelijk viel het allemaal erg mee, voor ons althans. De aardverschuiving was wel indrukwekkend: over een flinke breedte lag er over een hele weghelft een stuk heuvel. Met de komende regen zal er misschien nog wel meer gaan schuiven. Wij zijn er ieder geval heelhuids langs gekomen.

We bezochten de Fitzroy watervallen en die bleken erg mooi. De meiden bleken weer zin te hebben in een wandeling na hun slaapje in de auto, en liepen zelfs nog verder mee naar een volgend uitzichtpunt. Daar wilden ze zelf een foto maken wat hen nog goed afging ook. Ik heb hen nog maar even niet mijn spiegelreflexcamera gegeven, daarvoor moeten ze nog wat groter groeien. We kwamen onderweg ook nog langs interessante borden met informatie over bomen en meerdere dieren, waaronder de liar bird (die heel goed geluiden kan imiteren; even later kwamen we twee levende exemplaren tegen; er kwam inderdaad een heel vreemd ‘elektrisch’ geluid uit).

1020194-klein1020199-klein

In Bowral zijn we nog een berg (Mount Gibraltar) opgereden op zoek naar een eet- en slaapplek, maar die bleek niet geschikt. Toen we de berg aan de andere kant weer afreden reden we de volgende plaats, Mittagong, alweer binnen. We werden daardoor gedwongen toch nog even door te rijden en zo kwamen we hier terecht.

Ron lijkt een gave ontwikkeld te hebben om speeltuintjes op te sporen want hij vond er één tussen twee kavels in geklemd, niet eens aan de doorgaande weg. Het leek er uitgestorven, onze meiden leken de eerste bezoekers sinds een week. Grappig genoeg kwam er een kwartier later een vrouw met maar liefst twaalf (!) kinderen, waarvan, bij navraag, tien pleegkinderen. Ineens was het er niet zo rustig meer, maar wel leuk levendig. We hebben daar gegeten. Toen het donker was zijn we teruggereden naar een plekje aan het begin van het dorp, dat we al eerder gezien- en als slaapplek bestempeld hadden. Het is hier prima, uitgezonderd van de enorm lange treinen van en naar Sydney die hier met heel veel kabaal langs denderen. De camper schudt ervan. Hopelijk gaan ze dat niet (te vaak) in de nacht doen, want dan gaat onze nachtrust wel érg verstoord worden.

1020214-klein

Morgen zullen we de Blue Mountains wel bereiken mits er geen verdere aardverschuivingen optreden. Ik heb net gelezen dat het daar in de weekenden erg druk kan zijn. Nou ja, dat zien we dan wel weer. We hebben de maandag er ook nog.

Het viel me vandaag pas voor het eerst op, dat de bomen hier al herfstkleuren hebben. In Australië staan niet veel ‘normale’ loofbomen, maar vooral eucalyptussen. Vijfennegentig procent van de bomen in bossen bestaan uit deze zogenaamde ‘gum trees’, heb ik vandaag geleerd. Het is me niet duidelijk, of deze bomen hun blad verliezen in de winter. Hun blad is nu in ieder geval nog grijsgroen van kleur.

De meiden leken vandaag al te weten wat links en rechts is, maar misschien was dat toeval. Toch hadden ze het een paar keer bij het rechte eind. Ze hebben natuurlijk ook veel kunnen oefenen, de afgelopen maanden. Ik heb heel wat keren Ron geïnstrueerd een bepaalde kant op te rijden.

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!