De ladies room
Woensdag 14 maart 2012. Canberra, Australië.

Vanmorgen werden we wakker op onze mooie gratis plek langs de highway. Er hing mist in het dal en het gras waar de meiden gisteravond nog in koprolden was erg nat door de dauw. Toen we vertrokken stond alleen het busje van de andere Nederlanders er nog. Die hadden zeker te lang doorgebeld…

Op weg naar Canberra kwamen we langs een vliegveldje voor modelvliegtuigen (realiseerden we ons pas goed en wel toen we er al ver voorbij waren), waar een heel stel leden aanwezig was. Het kostte wat moeite daar weer terug te komen, maar het lukte. Ron knoopte een praatje aan en kreeg de nodige informatie. De vereniging bestaat uit maar liefst tachtig leden (daar kan de club in Lennisheuvel niet aan tippen), er mag niet hoger dan 120 meter gevlogen worden in verband met de luchthaven in de buurt (waardoor lier-aangedreven (zweef)vliegtuigen er niet kunnen vliegen). Er wordt dan ook enkel met gemotoriseerde vliegtuigjes gevlogen. Het was leuk om die vliegtuigen in actie te zien, en er gewoon even te zijn. Het was opvallend, hoe goed ze het er voor elkaar hadden, met clubgebouwtje, bezoekersveldje, informatieborden, geplaveide airstrips, etc.

In Canberra zelf reden we rechtstreeks naar het Australian War Memorial. Uit het boek van Bill Bryson hadden we inmiddels begrepen, dat Canberra op een groot park lijkt en bestaat uit zeer ver uit elkaar gelegen attracties met hectares aan groen, ruimte en een groot kunstmatig aangelegd meer er tussen. Die stad durfden we wel aan. Het Memorial was makkelijk te vinden en eigenlijk niet te missen. Het torende uit boven ‘Anzac Parade’, een heel brede kaarsrechte boulevard die niet zou misstaan in Moskou of Peking, duidelijk aangelegd voor militaire parades. Het deed vreemd formeel en statig aan, heel anders dan de rest van het Australië dat we tot nu toe gezien hebben.

Bij de ingang kregen we te horen dat we twee dagen nodig zouden hebben om alles te zien, terwijl we er zo’n twee uur voor uit wilden trekken. Ik ben meteen met de meiden naar een aparte kinderafdeling gegaan zodat Ron alleen rond kon kijken. De meiden konden daar in een heuse helikopter zitten en in een nagebootste onderzeeër rondlopen (leuk geprobeerd, maar die echte in Sydney was heel wat mooier en minder ruim!). Ron bezocht een deel van de expositie en had er inderdaad nog wel heel wat meer tijd door kunnen brengen. Samen bezochten we de grote koepel met het graf van de onbekende soldaat.

Na inderdaad zo’n twee uur reden we richting National Gallery of Australia aan de andere kant van het meer. Ook hier konden we de auto pal naast het museum gratis parkeren. We bezochten er samen de beeldentuin waarna ik even een half uur alleen door het museum ‘mocht’ lopen. Ik heb het hele museum in dat halve uur gezien. Ik heb er lekker gewandeld en zeer uiteenlopende kunst opgesnoven.

De meiden waren inmiddels best moe en nat (na hun spel bij de fontein van het museum) en vies (na het eten van een ijsje). Ze vielen allebei in slaap toen we het kleine stukje naar het centrum reden (waar we de auto ook weer makkelijk en opnieuw gratis kwijt konden, wat een verademing!). We voelden ons wat schuldig, toen we hen wakker maakten en in de buggy’s hesen, om een restaurantje te gaan zoeken. Toch leken ze het ons niet kwalijk te nemen en ze waren al snel weer goed gemutst. Super meiden! We vonden een restaurant waar we heerlijk gegeten hebben. De meiden hebben er met stokjes gegeten en konden met name het toetje erg waarderen: banaan in een krokant jasje, met kokos ijs en honing-kaneelsaus.

Terug bij de camper was het donker geworden. We moesten nog op zoek naar een camping. Ik had wel een adres én een kaart waar dat adres op stond, maar het vínden van de camping viel nog niet mee. We zijn gewend, dat campings met bordjes aangegeven worden, maar niets van dat al in dit geval. Zelfs toen we honderd meter van de camping af waren leek het nog of het gewoon niet kon kloppen. Dat deed het toch wel.

We bezetten een lege plek (we namen niet eens de moeite om te kijken of de receptie open was: álles sluit hier in Australië op voor ons gevoel onlogisch vroege tijden), waarna we meteen met de meiden gingen douchen. Een familiebadkamer of kinderbadje ontbrak dit keer. Ik stelde voor om samen in een invaliden doucheruimte bij de vrouwen te gaan douchen, voor het gemak (we hebben maar één fles babyshampoo). Uiteindelijk douchte Ron in het hokje ernaast, met Vera. Dit keer was ik voor de verandering eens eerder klaar en vertrok met Lena richting camper. Toen Ron met Vera vertrok veroorzaakte zijn verschijning een rolberoerte bij een moeder van een zestien jarig meisje die zich er op dat moment ook bevonden. Deze dame maakte er een enorm punt van. Toen Ron weer terug was bij de camper kon ik zien dat er een paar vrouwen bij het toiletgebouw stonden die naar onze camper wezen.

Even later werd er op onze ‘deur’ geklopt en stond er een tamelijk stevige man voor onze neus die ons kwam vertellen dat er geklaagd was over mannelijke aanwezigheid in ‘the ladies room’, en dat dat een ‘big no no’ was. Het was ons niet helemaal duidelijk of deze man nou bij de camping hoorde of bij de achterban van de opgewonden dame. Hoe dan ook: om verdere problemen te voorkomen heeft Ron het boetekleed aangetrokken en zijn excuses gemaakt. We zullen ons verder keurig gedragen morgenochtend om geen verdere schande over ons af te roepen en onze reputatie hoog te houden. Ahum…