Surfen
Maandag 12 maart 2012. Tathra, Australië.

Gisteravond constateerde Ron dat Cooma voor vandaag een haalbare bestemming zou zijn, misschien zelfs Canberra. We zitten nu zo’n honderd kilometer boven Mallacoota. Cooma en Canberra zijn respectievelijk nog zo’n 125 en 240 kilometer van hier verwijderd. Wat ging er mis? Niets. Ron heeft enkele uren op een surfboard gestaan, of liever daar deed hij pogingen toe.

Vanmorgen begon de dag grijs, en dat bleef ‘ie’ ook, maar het is droog gebleven, met een aangename temperatuur. Het ontbijt bestond uit de gebruikelijke cornflakes en brood (door Ron vers gehaald). Toch geen pannenkoeken dus. We verlieten de prettige camping in Mallacoota, waar het een grote uittocht was na het lange weekend (vandaag was het een feestdag, waar we verder niets van gemerkt hebben).

Er moesten weer de nodige kinderliedjes (via de cd-speler) aan te pas komen om Eden te kunnen bereiken, slechts 85 kilometer verder. We passeerden onderweg de grens tussen de staten Victoria en New South Wales. In Eden aten we onze boterhammen op een mooie plek met picknickbanken aan zee. Daarna reden we er nog even rond om nog verder een indruk te krijgen. Naast het strand bleek Eden ook nog een baai te hebben, een walvissenmuseum en een heus uitzichtpunt. Het maakte eerlijk gezegd niet veel indruk allemaal, maar de grijze lucht werkte ook niet mee.

Op weg naar Merimbula, de volgende grote strandplaats, kwamen we nog langs Pambula. Het strand en de zee waren makkelijk bereikbaar én er was een groep surfers actief. De golven leken ‘vriendelijk’ en bruikbaar. Er lag een general store vlakbij die surfplanken en wetsuits bleek te verhuren. Ron wilde nog steeds een keer op zo’n plank staan en nu deed de mogelijkheid zich voor. Hij greep zijn kans. Binnen de kortste keren had hij een wetsuit aan en een stoere surfplank onder zijn arm en weg was hij.

Zo kwam het, dat ik ineens een middag de meiden alleen onder mijn hoede had en na drie uur was bij mij de pijp leeg! We maakten gebruik (en misschien ook wel wat misbruik) van de camping (met apart kindersanitair gebouw) die pal naast de general store en het strand lag. De meiden hebben kennisgemaakt met minigolf, maar vonden het na een kwartier wel weer welletjes. Gelukkig waren er ook nog een springkussen en een speeltuin. De speeltuin vonden ze blijkbaar nog geen vijf minuten leuk, want toen ik er terugkwam (na even iets gehaald te hebben uit de camper) was ik hen kwijt. Het duurde even voor ik ze weer gevonden had. Ze liepen gezellig saampjes richting de kangoeroes, die in grote getale op de camping aanwezig waren. We zagen ook nog twee grote zwart-gele vogels, die we nog niet eerder gezien hadden. Uiteraard gingen we ook nog even bij Ron kijken, die het voor een absolute beginner helemaal zo slecht nog niet deed op die plank. Hij had er ook nog lol in. Gelukkig maar.

De middag was al voorbij toen we Pambula verlieten. We hadden er natuurlijk kunnen blijven maar daar hadden we niet zoveel zin in. In Merimbula vonden we een mooie speeltuin aan het meer (ze hebben er ook nog een rivier en zee). We aten en speelden er. Er vlakbij had ik een ideale overnachtingsplek gezien, met toiletten, picknickbanken, bbq’s (voor ons niet zo relevant) én een mooi uitzicht (geschonken door de plaatselijke Rotary Club), maar daar bleken we niet te mogen staan. Dat bleek ook te gelden voor een plek iets verderop aan zee.

Inmiddels was het best wel heel donker. Met de meiden op schoot, onder het mom van ‘we gaan even een slaapplekje zoeken’ hebben we nog zo’n 25 kilometer gereden voor we uiteindelijk dit plekje vonden aan de kant van de vrij rustige weg naar Tathra. We zijn heel wat zijweggetjes in gereden, maar overal bleken toch weer huizen te staan. Het is hier duidelijk dichter bevolkt dan we van Australië gewend waren tot nu toe. Morgen gaan we het binnenland in. Weer wat anders na al die zee en kust. Ben benieuwd!

Vooral Lena begint ‘getekend’ te raken door het harde leven hier. Ze heeft een paar dagen geleden een plekje van haar pink opengehaald toen ze omlaag viel langs een waslijn (in de camper). Het geneest maar langzaam en ze wil er (terecht) continu een pleister op. Ze heeft heel wat blauwe plekken op haar scheenbenen. Ze struikelt nogal veel. Vanmiddag viel ze opnieuw hard op haar knieën, wat beiderzijds schrammen opleverde. Ze heeft muggenbulten op haar rechter wang en armen. Toch is het een harde. Ze klaagt niet snel, huilt pas wanneer het écht pijn doet.

Vera heeft een tijd lang een voortand gehad die wat los zat nadat ze een keer voorover viel en mijn handrug raakte. Ook zij heeft muggenbulten waar ze graag iedere avond even wat zalf op wil. Haar haar ziet er van achteren vaak uit als een vogelnestje, en ze heeft bijna altijd vieze handen omdat ze het liefst in de grond wroet. Beide meiden worden al weer lekker blond (coupe soleil) door de zon, en hebben zongebruinde wangen. Staat hen goed!