Spelen in de branding
Dinsdag 6 maart 2012. Wilsons Promontory NP, Australië.

We zijn op een mooie plek beland. Dit National Park heeft het laatste decennium nogal wat meegemaakt. Twee flinke branden en flinke regen- en stormschade. Desondanks is dat wat we hebben kunnen zien erg de moeite waard. Het weer was aanvankelijk wat wisselvallig, met een paar buitjes. Later werd het beter (droog met stapelwolken, dus ook zon). Op weg hier naar toe zagen we een paar kangoeroes en een emoe. Hier aangekomen hebben we op het strand (waarschijnlijk) een kleine schorpioen, veel meeuwen, enkele kookaburra’s en een possum in het toiletgebouw gezien.

We werden wakker in Fish Creek, waar het ’s ochtends heel wat drukker is dan ’s nachts. Omdat we pal tegenover een bushalte en een lagere school stonden, was het er een drukte van belang. Nadat Ron de auto een kwartslag gedraaid had hadden we toch wat privacy achter de auto en konden we rustig ontbijten.

Na het ontbijt hoefden we nog maar een korte afstand te rijden tot de ingang van het National Park. Daar lazen we in de informatiefolder dat een flink deel van de wegen gesloten was in verband met schade door overstromingen in maart 2011. Er bleef voor ons echter meer dan genoeg over voor de 24 uur die we verwachtten te blijven.

Op weg naar het enige dorpje Tidal River zijn we bij Darby River gestopt en naar het strand gewandeld. Het bleek een strand met veel stenen, met de monding van de rivier daarbij, naast een steile wand van (schijnbaar) zand, dat er erg kwetsbaar uit zag. Het was een mooie plek om even te zijn. De meiden vonden het leuk om stenen in de rivier te gooien. Toen we een beestje zagen dat wij, leken, voor een schorpioen aan zagen, vonden we toch maar dat ze daarmee moesten stoppen (achteraf bedachten we, dat het waarschijnlijk een onschuldig rivierkreeftje was). Bij de parkeerplaats stond een bord dat foto’s toonde van schade van een jaar geleden; de brug waar we net daarvoor over heen gereden waren is toen deels verzakt, waardoor honderden mensen in Tidal River van de buitenwereld afgesloten waren en via de lucht opgehaald moesten worden. Het kan hier qua weer flink te keer gaan blijkbaar. Het is hier trouwens verdacht groen; het regent hier vast vaak en veel, in ieder geval dit jaar!

In Tidal River bleek een kampeerplek met elektriciteitsaansluiting twee keer zo duur als een plek zonder, dus de keus was snel gemaakt. (In Melbourne hadden we ook al een plek zonder. De auto zelf en het campergedeelte hebben de stroomaansluiting niet nodig, als we in een toiletgebouw een stopcontact kunnen gebruiken om wat dingen op te laden is dat voldoende). We kozen een mooie plek vlakbij zee.

We zijn naar het strand en de zee toe gelopen in de loop van de middag. Op het strand kreeg een groep kinderen, waarschijnlijk een schoolklas, les in bodysurfen in de best wel wilde branding (weer eens wat anders dan een dagje naar de Apenheul!). De meiden vonden de schepjes even leuk, maar de zee trok toch meer. Hangend aan onze armen vonden ze de branding geweldig en het ‘aftel-ritueel’ (aftellen van tien tot nul, dit keer betrof het tien golven) moest er uiteindelijk aan te pas komen om hen er weer weg te krijgen.

We hadden inmiddels trek gekregen in de boterhammen die we bij ons hadden, maar terug bij onze tassen bleken ze verdwenen. Ik weet toch zeker, dat ik de brooddoos volgepropt met zeker zeven á acht boterhammen in de tas had achtergelaten, maar het enige dat restte was een lege brooddoos met kapotte deksel en heel veel vogelpootjes in het zand! Ongelofelijk, wat een brutaliteit en brute kracht van die, waarschijnlijk, meeuwen.

Terug op de camping troffen we in het toiletgebouw een flink beest aan met grote dikke zwarte staart, flinke klauwen en een lief koppie, waarvan we even niet wisten wat het was. Een vreemde gewaarwording. Waarschijnlijk betreft het een possum, maar helemaal zeker weten we het nog steeds niet. We hebben die beesten tot nu toe slechts dood en vaak plat aan de kant van de weg aangetroffen. Er één in levende lijve tegenkomen is toch een heel andere ervaring. De meiden kregen een wasbeurt in een kleine badkuip in het verder nogal primitieve toiletgebouw, én opnieuw een zelf gefabriceerde schommel in een boom.

Vóór het eten zijn we nog even naar de Tidal rivier gelopen, waar een mooie brug overheen loopt vanaf de camping. Het bleek een prachtige plek, met een mooi bos met kookaburra’s en een vader met twee dochters die aan het vissen waren, wat onze meiden erg interessant vonden. Al met al was het een mooie dag. Morgen gaan we nog wat meer bekijken hier en rijden daarna toch maar weer verder.