Winkelwagen
Maandag 5 maart 2012. Fish Creek, Australië.

We staan nu niet eens ‘wild’ maar ‘geciviliseerd’ op een parkeerplaats in het plaatsje Fish Creek, bij een openbaar toilet gebouw, aan de doorgaande weg. We doen dus niet eens meer ons best om niet gezien te worden. Tot nu toe hebben we geen problemen gekregen met onze overnachtingen buiten campings om. Dan maken wij het ons zelf ook niet moeilijker dan nodig.

Vandaag is het gelukt om onze campervan (zo noemen ze onze auto hier) in Melbourne geparkeerd te krijgen, en nog wat meer van de stad te zien. Ik heb er een goed gevoel aan overgehouden en ja, ik denk dat het wel een mooie/ leuke stad is. Gisteren wist ik dat nog niet, aan het einde van de dag.

Ron had gisteren op de camping bedongen dat we later dan tien uur mochten vertrekken, en dat was maar goed ook. We kwamen opnieuw niet op tijd weg. De meiden deden weer hun ‘striptease-act’ in de speeltuin: ze gaan steeds vaker erg makkelijk uit de kleren, met luier (Lena) en al. In vrijwel elke speeltuin moeten al heel snel schoenen en sokken uit, als er water of wat zand bij komt kijken komen de overige kledingstukken aan bod.

Eenmaal vertrokken reden we op basis van een niet al te beste kaart met héél kleine lettertjes richting centrum van Melbourne. Best spannend. Toch kun je er (in tegenstelling tot in Eindhoven) niet erg verdwalen, want het stratenplan heeft veel weg van een schaakbord: recht toe recht aan. Lekker makkelijk. Het ging verrassend goed, en Ron kon het goed hebben vandaag. Wellicht went het rijden in de stad, of heeft hij besloten zich er niet langer over op te winden.

We wilden naar het Sport Museum bij de MCG (Melbourne Cricket Ground, het plaatselijke cricketstadion, met Olympische proporties). We konden daar pal tegenover parkeren. Het museum bleek een verzameling van sportieve ‘relikwieën’ te zijn. De fiets van Cadel Evans waarop hij vorig jaar de Tour won stond er in een vitrine; een zwempak van Ian Thorpe hing er ook. De meeste aandacht ging uit naar rugby en cricket. De motorsport werd totaal niet genoemd, tot verbazing van Ron. Er waren films, ‘shows’ met zogenaamde monologen door sporters die in een ruimte geprojecteerd werden. Daarnaast was er een (kinder)afdeling waar door de bezoekers zelf gesport kon worden. Ron was er bijna niet weg te krijgen.

Na dat bezoek zijn we nog richting centrum gelopen om mijn nieuwsgierigheid naar de rivier te bevredigen. Dat lukte. We hebben ons brood op een bankje aan de rivier opgegeten, en zijn daarna nog richting Federation Square gelopen, wat een mooi zicht op de skyline van de stad gaf, met de rivier (Yarra) ervoor. De meiden hebben nog in een ‘kunst-speeltuin’ (versierd met door kinderen beschilderde panelen) gespeeld. Via een enorme voetgangersloopbrug over het brede spooremplacement en langs een grote oppervlakte aan tennisvelden met nog meer enorme sportcomplexen aan de horizon zijn we weer teruggelopen naar onze auto.

We konden meteen een tolweg op, maar die wilden we liever vermijden (dat betalen van tol verloopt wat ingewikkeld, via een betaling per creditcard of bij een postkantoor). Daardoor hebben we nog wat meer van Melbourne kunnen zien, het deel ten zuiden van de rivier. Ik heb ergens gelezen dat dat deel chiquer is, en die indruk maakte het inderdaad ook. De straten zagen er verzorgder uit, de huizen groter. Op de plek waar de M1 weer gratis werd doken we erop.

De stad en voorsteden eenmaal uit, werd de omgeving al vrij snel weer landelijk. Dat gaf een prettig gevoel: de stad was leuk, maar hem (/haar?) verlaten ook! We deden boodschappen in Cranbourne, en vonden ruim zeventig kilometer verderop een mooie speeltuin in het plaatsje Loch, dat aan de South Gippsland Highway ligt (die groter klinkt dan hij is; een prettige, rustige en mooie weg). We aten in Loch. Daarna zijn we nog een uurtje doorgereden tot het donker was.

Inmiddels zitten we aan een nog kleinere weg, richting het Wilsons Promontory National Park. Daar gaan we morgen eens kijken. Het schijnt er mooi te zijn, met een mooie kustlijn, tam ‘wildlife’ en wandelmogelijkheden. De weersberichten voor de komende week zijn goed. Hooguit morgen kan er nog wat regen vallen (vandaag was het weer overigens prima; alleen in Loch had het geregend, merkten we aan het gras en de glijbaan). We gaan het zien.

Vanavond vroeg ik de meiden weer eens, wat ze het leukst hadden gevonden vandaag. Lena antwoordde: ‘Boodschappen doen; met papa rondjes rijden in het winkelkarretje’. Het wordt weer eens bevestigd: voor hén hoef je niet naar de andere kant van de wereld te reizen, maar dat wisten we natuurlijk al.